รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 303

บทที่ 303 เย่อหยิ่ง

มู่เฉินหย่วนยิ้มเบาๆ：“ก็ไม่ใช่โครงการลับอะไร มีช่องทางให้รับรู้มากมาย เรื่องนี้รออีกแปปเราค่อยคุยกัน ผมมาที่นี่เพราะอยากคุยกับคุณอีกเรื่อง”

ผู้ช่วยจางยื่นเอกสารไปให้

มู่เฉินหย่วนส่งเอกสารให้คุณยามาซากิด้วยสายตาที่เย็นชาหน่อยๆ“คุณรู้ไหมว่าลูกน้องคุณรับจ้างฆ่าคนโดยส่วนตัวไหม？”

“เป็นไปไม่ได้！”คุณยามาซากิไม่ยอมรับ“พวกลูกน้องผมต่างเชื่อฟังไม่มีใครแหกกฎ คุณต่างหากล่ะมาหาผมถึงที่นี่ ไม่มีความเกรงใจผมเลย”

“คุณยามาซากิ ผมยังให้ความเกรงใจกับคุณอยู่”ถ้าเป็นคนอื่น มู่เฉินหย่วนก็ไม่มีท่าทางยินดีขนาดนี้และยังรออยู่ด้านนอกตั้งนาน“คุณดูเอกสารนี้ก่อนแล้วค่อยพูด”

ท่าทางดื้อรั้นนั้นทำให้คุณยามาซากิไม่พอใจอย่างมาก เหมือนกับว่าที่นี่คืออาณาจักรเขา

แต่คุณยามาซากิก็รับเอกสารนั้นมาให้ลูกน้องเปิดอ่าน ไม่กี่วินาทีต่อมาสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแย่ลง ต่างคนเริ่มโกรธ

มู่เฉินหย่วนมองเขาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า：“ลูกน้องของคุณยามาซากิมีแผนการโจรกรรม ไปรับเงินมาร้อยล้านเพื่อที่จะฆ่าภรรยาผม”

“ได้ยินว่าคุณยามาซากิเลิกยุ่งเรื่องพวกนี้ไปแล้ว แล้วหันมาพึ่งพากิจการพวกนี้กับธุรกิจสนามแข่งม้า งั้นลูกน้องของคุณทำไมเป็นแบบนี้？ผมต้องการคำอธิบาย”

คุณยามาซากิบอกคนข้างๆด้วยความโกรธ：“ไปตรวจสอบ！”

“ไม่ต้องรบกวนคุณยามาซากิหรอก พวกเราตรวจสอบแล้วเรียบร้อย”ผู้ช่วยจางพูดดักแล้วส่งเอกสารอีกชุดไปให้คุณยามาซากิพร้อมพูดภาษาญี่ปุ่นว่า：“นี่คือรายชื่อแผนการโจรกรรม มีทั้งหมดแปดคน มีเจ็ดคนที่ตาย ส่วนอีกคนหอบเพชรพลอยหนีไปแล้ว ผมหาแล้ว เขากลับมาที่MOMOตอนตีหนึ่ง”

คุณยามาซากิคิดว่าพวกเขาช่างไว อะไรก็หาหมดแล้ว

มาหาเขาที่นี่ก็เหมือนกับมาจับคน

คุณยามาซากิมองรายชื่อ สีหน้าก็ยิ่งแย่ขึ้นอีก ก็หันไปสั่งบอดี้การ์ด

จากนั้นเหล่าบอดี้การ์ดก็ออกไปอย่างรีบๆ

บอดี้การ์ดอีกสองคนเชิญแขกไปที่ห้องรับแขก คุณยามาซากิพามู่เฉินหย่วนไปนั่งที่ห้องรับแขก บอดี้การ์ดให้มู่เฉินหย่วน ผู้ช่วยจางเทบรั่นดี

คุณยามาซากิเอามือวางบนโซฟา“คุณอย่ากังวลไป เรื่องนี้ผมจะรับผิดชอบเอง”

คำพูดนั้นแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่ง

มู่เฉินหย่วนกลับไปสนใจและก็ไม่แตะต้องเหล้าที่อยู่บนโต๊ะ

เขามาด้วยตัวเองก็นับว่าให้ความเกรงใจแล้ว ถ้าคุณยามาซากิยังไม่ไว้หน้าอีกงั้นก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าให้

ปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่คนอารมณ์ดี

สิบนาทีกว่าหลังจากนั้น บอดี้การ์ดที่ออกไปก็พาชายวัยรุ่นใส่เสื้อเชิ้ตลายดอก แขนมีลายสัก ใบหน้าบวมช้ำหน่อยๆเข้ามา บอดี้การ์ดพาเขามาไว้ที่ใต้เท้าของคุณยามาซากิ

ชายคนนั้นมองใบหน้าที่อึมครึมของคุณยามาซากิด้วยท่าทางกลัวๆ“พี่ พี่——”

“พี่อะไรล่ะ！ฉันไม่มีน้องอย่างแก！”คุณยามาซากิว่า ยกเท้าขึ้นก็ทำให้ชายคนนั้นพลิกตัวลงบนพรม“กล้ารับจ้างฆ่าคน？”

ทั้งสองพูดภาษาญี่ปุ่น ผู้ช่วยจางรับแปลให้มู่เฉินหย่วนฟัง

ชายคนนั้นใช้เข่าถูไถพรมคลานขึ้นมาแล้วหมอบลงไปที่ด้านหน้าของคุณยามาซากิ“พี่ พี่รู้ไหมว่าผมติดพนันม้าไปกี่ล้าน ผม ผมไม่มีทางเลือก......”

ร้ายล้านดอลนี่ แรงจูงใจสูงมาก

เวลานี้ เขาเพิ่งมองเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ ท่าทางสุขรุมสง่างาม อีกคนใส่แว่น ผู้ช่วยนั้นกำลังพูดอะไรข้างหูเขา

ชายคนนั้นแปลกใจไปนิดหน่อยแล้วถามคุณยามาซากิว่า“พี่ พวกเขาคือ？”

“พวกเขามาถามหาเรื่องคดีไง！”คุณยามาซากิพูดอย่างเยือกเย็น“คนที่จะฆ่าคือภรรยาเขา！”

ใบหน้าเขาสั่น คิดว่าที่นี่คือญี่ปุ่น ตัวเองยังมีคุณนามาซากิหนุนหลังก็เลยพูดว่า：“งั้นผมขอโทษเขาได้ไหม？ผมยอมรับว่าตอนนั้นผมโลภ”

“อีกอย่าง ภรรยาเขาก็ไม่เป็นไรนี่ แต่ฝั่งผมตายไปเจ็ดคน ไม่งั้นเอาเงินค่าจ้างนั่นมาแบ่งครึ่งกัน......ผมนี่ช่างโชคร้ายจริง！”

ชายคนนั้นบ่นอย่างไม่พอใจ

คุณยามาซากิได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนและแอบด่าเขา ยังไม่ทันได้พูดอะไร ผู้ช่วยจางแปลให้มู่เฉินหย่วนฟังหมดแล้ว

สายตาของมู่เฉินหย่วนหม่นหมอง เขาลุกขึ้นแล้วก้มลงที่ด้านหน้าของชายคนนั้นด้วยทาทางน่าหวาดกลัว ท่าทางแบบนั้นทำให้ชายคนั้นกลัวมากขึ้นจนต้องกลืนน้ำลาย

มู่เฉินหย่วนมองมือทั้งสองข้างของเขาก็พูดอย่างไม่แยแสว่า：“จางเฉิง ถาม”

“ครับประธานมู่”คำไม่กี่คำนั้นทำให้ผู้ช่วยจางเดินไปถามชายคนนั้นอย่างเกรงใจ“ประธานมู่อยากรู้ว่าตอนที่คุณเหนียวไกไปใช้มือไห”

“ผม ผมไม่ได้เหนี่ยวไก”ชายคนนั้นตกใจพูดอย่างตะกุกตะกัก“เป็นพวกผมที่ทำ ตอนนั้นผม......ดูเพชรพลอย......”

น้ำเสียงของผู้ช่วยจางอ่อนโยนมากขึ้น“ชายคนนี้ ถ้าให้ความร่วมมือดีๆก็จะไม่เอาเรื่อง คิดดีๆสิ ใช้มือไหน？”

เขาถูกมู่เฉินหย่วนขู่จนตัวสั่น อยากไปขอความช่วยเหลือคุณยามาซากิ แปปนึงกลับถูกมู่เฉินหย่วนจิกหัวขึ้นมาอย่างแรงๆแล้วขู่ด้วยสายตาโหดเหี้ยมน่ากลัว ทำให้เขาสั่นและพูดตะกุกตะกักมากขึ้นไปอีก

“ซ้าย มือซ้าย......”

“อ้อ ที่แท้ก็มือซ้ายนี่เอง”ผู้ช่วยจางพยักหน้าเข้าใจแล้วเข้าไปบอกมู่เฉินหย่วน

มุมปากมู่เฉินหย่วนยกขึ้นแล้วคว้ามือซ้ายของชายคนนั้นมาวางบนพรมพร้อมหยิบมีดปอกผลไม้บนโต๊ะมาแทงไปที่หลังมือของเขาชายคนนั้นเจ็บจนหลังมือเลือดออก

คุณยามาซากินึกไม่ถึงว่าจะมีคนมาทำอะไรในเขตเขาและคนที่โดนก็ยังเป็นคนของเขา ครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นมาจากโซฟาด้วยความโกรธ

“ประธานมู่หมายความว่าไง！”สีหน้าของคุณยามาซากิแย่มาก“คนของผมทำผิด ผมจัดการทดแทนให้คุณเอง ไม่ต้องการให้คุณทำอะไรทั้งนั้น”

สายตานั้นทำให้บอดี้การ์ดเจ็ดแปดคนนั้นมาล้อมเขาทั้งสอง。

“ประธานมู่ไม่ต้องห่วงผม ผมไม่เป็นไร！”ผู้ช่วยจางทำท่าทางป้องกันตัว“ผมเคยเรียนป้องกันตัวมาสองปี สู้กับคนสองคนได้อยู่”

สีหน้าของมู่เฉินหย่วนอึมครึม“สั่งให้คุณสู้หรือไง？”

“ไม่ต้องเหรอ？”ผ็ช่วยจางเกาหัวเขาแล้วบ่นอุบอิบว่า：“แต่พวกเขาเตรียมเข้ามากันแล้วนะครับ”

มู่เฉินหย่วนเอาท่าทางเตรียมสู้ของผู้ช่วยจางนั่นผลักออกไปแล้วพูดกับคุณยามาซากิด้วยสายตาเย็นชา“คุณยามาซากิ ลูกน้องคุณไม่มีมารยาทเลย ผมแค่สั่งสอนเขา”

คุณยามาซากิพูดด้วยความโกรธ“คุณก็ข้ามเส้นมากไปแล้ว ไม่เห็นหัวผมเลย！”

“อะไรเหรอ”มู่เฉินหย่วนพูดเบาๆ“ถ้าคุณมีเหตุผล ผมก็จะให้เกียรติคุณ ถ้าคุณลำเอียงให้ลูกน้องคน ผมก็ไม่จำเป็นต้องดีกับคุ”

“คุณ——”

มู่เฉินหย่วนเอาเอกสารส่งให้คุณยามาซากิพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ：“ผมต้องการมือทั้งสองข้างของเขา เขาต้องเข้าคุกแล้วจำคุกตลอดชีวิตไม่อนุญาตให้ประกันตัว ถ้าคุณไม่ว่าง คนของผมช่วยได้”

หน้าของคุณยามาซากิสั่นจนเกือบจะเก็บไม่อยู่

เขาอยู่วงการนี้มาหลายสิบปี หลังจากวางมือแล้วก็ยังมีคนให้ความเคารพไม่กล้าขัดใจ แต่เจ้านี่จู่ๆก็มาหา ทำตัวไม่เคารพเขาแล้วยังมาทำลูกน้องเขาอีก！