รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 305

บทที่ 305 มีตาหามีแววไม่

มู่เฉินหย่วนส่งเอกสารไปให้คุณยามาซากิอีกชุด“นี่คือสัญญาว่าจ้าง ต่อไปธุรกิจนี้ก็ให้คุณดูแล ผมจะมาแค่ปีละสี่ครั้งทุกฤดู”

“นี่......”คุณยามาซากิงงนิดหน่อย

มู่เฉินหย่วนพูดอีกว่า：“ผมไม่ได้ให้คุณมาดูแลเปล่าๆ คุณต้องช่วยผมสังเกตคนหนึ่ง คุณชายตระกูลอเล็กซ์เลียร์ประเทศYไม่ให้คนของเขารวมถึงธุรกิจเขาเข้ามาที่ญี่ปุ่น”

ขณะนั้นหน้าของคุณยามาซากิก็ชาไป

เขาก็เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับตระกูลอเล็กซ์เลียร์ว่าไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ทั้งสองฝ่ายล้วนเป็นคนใจดำ เหมือนจะบังคับให้เขาเลือกค่ายหรือเปล่า？

หลังจากคิดเสร็จคุณยามาซากิก็กัดฟันพูด“เรื่องนี้ผมจะจัดการอย่างดี”

ยังไงมประธานมู่เขาก็รู้จักแล้ว นิสัยไม่แย่ ไม่น่าจะแยกถูกผิด ส่วนอเล็กซ์เลียร์ที่ประเทศY เขาไม่รู้จัก ใครจะไปรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง

ผู้ช่วยจางเอาถาดเข้ามางเสิร์ฟ“คุณยามาซากิ ประธานมู่ ดื่มเลยไหมครับ？เชิญครับ”

มู่เฉินหย่วนหยิบแก้วในถาดจะดื่ม แต่พอดมแล้วได้กลิ่นหวานๆเลี่ยนๆก็รู้สึกแปลกๆ“คุณเทน้ำแร่？”

“อา ประธานมู่มีปัญหาไหม？”ผู้ช่วยจางถามอย่างแปลกใจ

มู่เฉินหย่วนเห็นเขาเทก็วางใจ พอกลืนไปได้ครึ่งแก้วลำคอก็ร้อนขึ้นมา แปปนึงก็ยิ่งร้อนขึ้นเหมือนช่วงท้องจะไหม้

เขาขมวดคิ้วมองผู้ช่วยจางแล้วพูดอย่างทุ้มๆว่า“คุณแน่ใจว่าเป็นน้ำแร่？”

“ไม่ใช่ผมที่เท”ผู้ช่วยจางเห็นเขาขมวดคิ้วจนหน้าแดง เขาจึงตระหนักได้ว่าผิดปกติจึงชี้ไปทางแผนกต้อนรับ“สาวน้อยคนหนึ่งเอามาให้ ผมก็ ก็เลยเอามาเสิร์ฟ......”

เขามองมู่เฉินหย่วนอย่างระวัง“ประธานมู่ใช่น้ำแร่ไหมครับ？”

“ไอ้โง่！”มู่เฉินหย่วนกัดฟันด่า รู้สึกมึนๆหัว“มีตาหามีแววไม่？ก่อนให้ผมทำไมไม่ชิมก่อน？”

พวกเขาพูดภาษาจีน คุณยามาซากิฟังไม่ออก

แต่เขาเห็นว่ามู่เฉินหย่วนกำลังด่าผู้ช่วย ก็เลยมองไปที่แก้วในมือของมู่เฉินหย่วนเลยพูดว่า“ประธานมู่อย่าโกรธไป นี่คือวอดก้าพิเศษ ฤทธิ์แรงมาก แต่ว่าดื่มแล้วจะฟินสุดๆ แก้วเดียวไม่พอเหรอ？จะให้ผมให้เด็กมาเสิร์ฟอีกแก้วไหม？”

ผู้ช่วยจางรู้สึกวูบๆพูดออกมาไม่ชัด“พิ พิเศษ......”

“วอดก้า”คุณยามาซากิเติมคำให้เขาจบ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภูมิใจ“บาร์เทนเดอร์นี่ผมแย่งมาจากคนอื่นจ่ายไปถึงสามล้านทักษะค็อกเทลก็แจ่ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งวอดก้าที่ปรุงพิเศษ ได้รับความนิยมมาก ทุกคนที่มาที่นี่ต้องสั่ง！”

มือของมู่เฉินหย่วนค้ำไม้กอล์ฟ ตัวโซเซไปมา

คุณยามาซากิอยากพยุงเขา ผู้ช่วยจางรีบดึงกลับมาสีหน้ายิ้มนั้นยังดูแย่กว่าร้องไห้“คุยจบแล้ว งั้นผมพาประธานมู่กลับก่อน”

“ประธานมู่เมาแล้ว？”

คุณยามาซากิมองมู่เฉินหย่วนอีกรอบ“ก็แค่วอดก้าหนึ่งแก้ว ความสามารถในการดื่มเหล้าของประธานมู่น้อยมากเล？พวกคุณไม่ใช่ว่ามีวัฒนธรรมการดื่มเหล้าเหรอ，ประธานมู่ไม่ดื่มเหล้าแล้วจะคุยธุรกิจได้ยังไง？”

ผู้ช่วยจางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“นี่ ประธานมู่คือกรณีพิเศษ”

“หมายความว่าไง？”

เห็นท่าทางของมู่เฉินหย่วนไม่ดี ผู้ช่วยจางก็ไม่พูดกับคุณยามาซากิต่อ พยุงประธานออกไปอย่างว่องไว

คุณยามาซากิที่มองจากด้านหลังก็ลูบคางแล้วบ่นว่า“นี่ก็เมาแล้วใช่ไหม？”

หลังจากพาเขาขึ้นแท็กซี่ ผู้ช่วยจางก็บอกที่อยู่โรงแรม

ผู้ช่วยจางรีบเปิดน้ำแร่ เนื่องจากมีบทเรียนแล้วเขาเลยดื่มก่อนแล้วค่อยให้มู่เฉินหย่วน“ประธานมู่ดื่มน้ำก่อน นี่น้ำแร่จริงๆ ผมชิมแล้ว”

เขาดื่มเหล้าที่เข้มข้นจนอยากจะขอชีวิต เจ้านายพวกเขาดื่มแล้ว......

จบแล้ว！

มู่เฉินหย่วนก็ไม่ปฏิเสธ รับน้ำแร่เข้ามาดื่มจากนั้นหันไปมองผู้ช่วยจาง

ผู้ช่วยจางเห็นเขาตาแดง สายตาอ่อนโยนนั้นแต่ในใจรู้สึกไม่ปลอดภัย

ผู้ช่วยจางถามอย่างระมัดระวัง：“ประธานมู่？”

มู่เฉินหย่วนไม่ตอบแต่มองเขาไปอีกสักพัก

ผู้ช่วยจางที่มองด้านหลังนั้นก็เย็นวูบ เหมือนลังเลว่าจะพูดอะไร ก็ได้ยินมู่เฉินหย่วนเรียก：“แม่”

ผู้ช่วยจาง：“......”