รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 306

บทที่ 306 คุณไม่เข้าใจ ผมก็ไม่เข้าใจ

บ่ายโมงกว่าก็ตื่นมาอีกรอบ ถังซินมองโคมไฟสไตล์ยุโรปที่แขนอยู่บนเพดานแล้วก็หันไปมองผู้ชายข้างๆ รู้สึกผิดปกติไป

ไม่ใช่มากล่อมให้มู่เฉินหย่วนหลับเหรอ ทำไม......

“กำลังคิดอะไร？”

ถังซินคิดอย่างจริงจัง มุมปากก็โดนจูบ

หล่อนถึงเห็นว่ามู่เฉินหย่วนตื่นแล้ว มือวางอยู่บนเตียง มองเข้าไปลึกๆในตาหล่อนพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ

ผู้ชายกำลังเปลือยกายเผยให้เห็นกล้ามเนื้อชัดเจนนั่นดูแล้วช่างเป็น‘หนุ่มหล่อสุดยั่วยวน’พอเห็นถังซินดูเคอะเขินก็เลยดึงเข้ามาซุกหน้า

ถังซินถามเขาอย่างระแคะระคาย“คุณจำได้ไหมทำไมกลับมาตอนช่วงรุ่งเช้า？”

“จำไม่ค่อยได้แล้ว”มู่เฉินหย่วนพูด ถังซินมองท่าทางที่เขาขมวดคิ้วก็เหมือนไม่ได้โกหก“ผมจำได้แค่ตอนออกมาจากสถานบันเทิง ดื่มวอดก้าไป”

“อ้อ พวกคุณไปสถานบันเทิงทำไม？”สถานบันเทิงชั้นสูงของญี่ปุ่นรับแขกที่เป็นนักการเมืองคนดังกับสถานบันเทิงตอนค่ำทั่วๆไปนั้นต่างกัน ถังซินเลยไม่สบายใจ

มู่เฉินหย่วนเข้ามาหอมแก้มหล่อน พูดเสียงแหบๆอย่างซีเรียสหน่อยๆว่า“จัดการบางเรื่องน่ะ ผมเมาใช่ไหม？”

“ฉันดูท่าทางคุณแล้ว ระห่ำสุดๆ ไม่เหมือนคนเมาเลย”ถังซินพูดอย่างหมดหวัง

หล่อนคิดว่ารอบนี้เขาไม่ได้เมา แต่ตัวเองโดนอะไรสักอย่างที่หล่อนก็ไม่รู้

มู่เฉินหย่วนเอาผ้าห่มออก“ไหนผมดู ทำคุณเจ็บเหรอ？”

“เช้าขนาดนี้ คุณจริงจังหน่อย”ถังซินหน้าแดงเอาผ้าห่มมาคลุมตัว

ครั้งที่แล้วเหตุการณ์กล้องที่สโมสรก็ฝังใจหล่อนเสมอมา

หล่อนใช้เท้าเตะเขาพูดในลำคอว่า：“รีบเปลี่ยนชุดแล้วไปโรงพยาบาล พี่ใหญ่อยู่เฝ้าที่โรงพยาบาลทั้งคืนคุณไปให้เขากลับมาพักสักแปปนึงเถอะ”

“ไม่เป็นไร เมื่อก่อนตอนที่เขาเป็นทหาร ไม่ได้นอนห้าวันก็ยังไหว”

“คุณไม่ใช่น้องเขาหรือไง？”

“ใช่ แต่ไม่ใช่น้องแท้ๆสักหน่อย”มู่เฉินหย่วนพูดตรงๆ“แล้วผมว่าผมเหนื่อยกว่าพี่ใหญ่อีก”

ถังซินเอาหมอนมาตีเขา

มู่เฉินหย่วนเปลี่ยนชุด ตอนที่อาบน้ำเสร็จ ถังซินก็พูดกับเขาว่าตอนบ่ายไปดูที่โรงพยาบาล มู่เฉินหย่วนก็บอกว่าปัญหาของลู่เหวินซูไม่ใช่เรื่องใหญ่ หล่อนอยู่โรงแรมก็ได้

“งั้นให้สาวสวยไปละกัน หล่อนเป็นห่วงเหวินซูมาก”

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า“ไม่ต้อง ให้หล่อนอยู่กับคุณน่ะดีแล้ว”

ถังซินพยักหน้า ในใจรู้สึกแปลกใจ

ท่าทางของมู่เฉินหย่วนเมื่อกี้ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เห็น เหมือนจะไม่พอใจหลี่ซูเจ๋ เป็นเพราะลู่เหวินซูมารับกระสุนแทนหล่อนเหรอก็เลยโกรธเขา？

ไม่นานนั้น ถังซินที่เปลี่ยนชุดก็กลับไปที่พักห้องเดิม

ตอนเช้าส้งจิ้งเหอก็ยุ่งมาก แม้ว่าจะออกมาเล่นแต่เรื่องของบริษัทจะเฉยเมยไม่ได้ หน้าหนาวฉางผิงก็เป็นหวัดหนักหล่อนก็กังวลใจมาก

ถังซินเห็นหล่อนยุ่งก็ไม่อยากรบกวน แล้วเคาะประตูห้องของหลี่ซูเจ๋

ดึกแล้วท่าทางของหลี่ซูเจ๋ก็ยังดูไม่ดี

ถังซินพาหล่อนไปกินข้าวก็อดไม่ได้ที่จะถาม“ไม่งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอไปโรงพยาบาลเอาไหม？”

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัวฝืนยิ้ม“มีประธานมู่กับคุณวี่ก็พอแล้ว ฉันไม่ต้องไปหรอก”

“ดูเธอไม่มีความสุขเลย”

“ที่ไหนล่ะ เมื่อคืนฉันนอนดึกไปหน่อย”ไม่อยากให้ถังซินกังวล หลี่ซูเจ๋เลยทำเป็นร่าเริง“อาหารยังไม่มาเลย ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว”

ถังซินกัดปาก

หล่อนรู้ว่าหลี่ซูเจ๋มีอะไรในใจ แต่หล่อนก็ถามอะไรมากไม่ได้

แปปนึงพนักงานก็เอาอาหารมาเสิร์ฟ นอกจากอาหารที่พวกหล่อนสั่งก็ยังมีซุปเห็ดมาเสิร์ฟ“นี่คือของขึ้นชื่อร้านเรา ขอให้คุณผู้หญิงทั้งสองทานอย่างมีความสุขครับ”

ถังซินถามอย่างแปลกใจ“พวกเราไม่ได้สั่งซุปนะ เสิร์ฟผิดเปล่าคะ？”

“ไม่ผิดครับ”พนักงานเสิร์ฟยิ้มเบาๆพร้อมบริการอย่างดี“พวกคุณคือแขกห้องเพรสซิเดนสูท นี่คือของขวัญพิเศษที่มอบให้ทั้งสองครับ”

หลี่ซูเจ๋มองเขา“ให้ฟรีก็ดีค่ะ ห้องเพรสซิเดนสูทไม่ใช่ถูกๆเลย”

ถังซินก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ

ซุปเห็ดอร่อยจริงๆ หอม ไม่เลี่ยนเลย

หลังชิมไปถังซินคิดว่าซุปนี้ไม่เหมือนเชฟของโรงแรมทำ รู้สึกเหมือนเป็นรสชาติที่บ้านทำ หล่อนแปลกใจมาก

ถังซินขมวดคิ้วถามหลี่ซูเจ๋“เธอว่าเหมือนเชฟทำไหม？”

“อา เป็นอะไรไป ไม่อร่อยเหรอ？”

“ไม่ใช่”ถังซินส่ายหัว“รู้สึกว่ากินเข้าไปแล้วเหมือนไม่ใช่เชฟทำ”

“เหรอ？”หลี่ซูเจ๋ชิมอีกรอบก็พูดออกมา“ฉันว่าก็ไม่ต่างมากนะ หรือว่าเชฟเขาอาจจะสุดยอด？เรียกมาถามไหม！”

ถังซินยังไม่พูดอไร หลี่ซูเจ๋ ก็ยกมือเรียกพนักงานแล้วบอกว่าอยากเห็นเชฟ

แปปนึง พนักงานก็พาผู้ชายท้วมหน่อยๆ ใส่ชุดทำอาหารกับหมวกเข้ามาหาที่โต๊ะของถังซิน“นี่คือรองหัวหน้าพ่อครัวที่ดูแลเรื่องซุปครับ”

รองหัวหน้าพ่อครัวบอกว่าเป็นคนเอเชีย ก่อนหน้านี้ก็เรียนทำอาหารกับพ่อครัวที่ประเทศZมาเยอะมาก เลยทำอาหารญี่ปุ่นกับอาหารจีนเก่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งซุปนี้

เห็นเขาอธิบายแบบนี้ ถังซินก็เลิกสงสัย

ตอนที่ถังซินกินซุป สายตาก็เหลือบไปเห็นดอกเคมีเลียเสียบอยู่ในแจกันที่อยู่บนโต๊ะ สีสันสวยสดใสและกลิ่นหอมอ่อนๆคล้ายกับเพิ่งเด็ด

“ดอกเคมีเลีย......”หล่อนเห็นดอกนี้ก็นึกถึงหลินเฉิงจี๋

มีแค่ชายคนนั้นที่ชอบดอกเคมีเลียมา

เขามานี่เหรอ？

ถังซินหมุนตัว สายตามองไปทั่วห้อง

ตอนบ่ายที่นี่แขกก็ไม่เยอะ มีพนักงานคนสองคนคอยเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่ม

หลี่ซูเจ๋ก็มองตามแล้วถามอย่างสงสัยว่า：“ซินซิน มองอะไร？”

“ไม่มีอะไร”ถังซินตอบแล้วนั่งลงไปที่เดิม

หล่อนมองดอกเคมีเลียที่สวยสดใสนั่นแล้วหยิบมาดอกนึงไว้ในมือ รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย

หลังจากหลินเฉิงจี๋ออกไปอย่างรีบๆที่งานกุศลนั่น ก็สองสามเดือนแล้วที่หล่อนไม่ได้เจอเขา แม้แต่นั่งเรือท่องเที่ยวจะเจอกันเขาก็ไม่ได้พูดอะไร แปลกจัง

เกิดอะไรขึ้นเปล่านะ？

หลังจากรองหัวหน้าพ่อครัวกลับมาที่ห้องครัวก็คุยกับผู้ชายที่ยืนมองอยู่ด้านนอกมานานแล้วว่า“คุณหานครับ ผมทำตามที่คุณบอกแล้ว คุณถังไม่สงสัยอะไรเลยครับ”

หลินเฉิงจี๋ก็เอาเงินให้เขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน“รบกวนด้วย”

“เกรงใจไปแล้วครับท่าน”รองหัวหน้าพ่อครัวรับมาอย่างรีบๆ

หลังจากรอหลินเฉิงจี๋ออกไป เหล่าผู้ช่วยพ่อครัวก็เข้ามาพูดญี่ปุ่นกับเขาว่า“ผู้ชายคนนี้แปลกจัง ทำซุปให้เองแต่ทำไมต้องปิดบังด้วย？”

“คุณไม่เข้าใจ ผมก็ไม่เข้าใจ”รองหัวหน้าพ่อครัวพูด พลางคิดถึงหลินเฉิงจี๋ที่เพิ่งจะทำซุป ทำๆไปแปๆก็ก้มตัวลงไอ ผ้าเช็ดมือนั้นก็มีเลือด

เขาไม่เข้าใจจริงๆ

แขกคนนี้ป่วยอยู่ทำไมไม่พักรักษาตัวกลับมาทำซุปให้คุณถัง

ทำไมไม่ให้หล่อนรู้นะ？

--

อาการของลู่เหวินซูไม่ค่อยหนัก เขาใช้ยาดีรักษา แผลก็สมานไว วันถัดมาสีหน้าก็ดูดี

เขาอยากออกจากโรงพยาบาลแต่ถูกมู่เฉินหย่วนห้าม

มู่เฉินหย่วนให้เขาพักอีกสองสามวัน ทุกวันหมอก็เข้ามาเช็คร่างกาย เขากับวี่เหวินถิงผลัดกันเฝ้า ส่วนลู่เหวินซูก็รู้สึกตัวเองไร้ประโยชน์มาก