รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 307

บทที่ 307 ผู้หญิงคนนั้นซื้ออะไร

พอถึงวันที่ห้า，แผลของลู่เหวินซูก็มีแผลเป็นเล็กๆ เขากระโดดๆไปมาด้วยท่าทางมีชีวิตชีวา

หลังจากหมอบอกว่าไม่มีอะไรแล้ว มู่เฉินหย่วนถึงจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาล

วันที่เขาออกจากโรงพยาบาลนี้เป็นวันคริสต์มาสอีฟพอดี ตั้งแต่เช้า บนท้องฟ้าก็มีเกล็ดหิมะบางๆ เหมือนจะมีหิมะตกหนัก

หลังจากลู่เหวินซูกัลโรงแรมก็รีบขึ้นลิฟท์ไป

พอหลี่ซูเจ๋เปิดประตูเขาก็เข้าไปกอดแล้วจูบหล่อนอย่างหนัก“ที่รัก หลายวันนี้คิดถึงคุณมากเลย ทำไมไม่มาหาผมที่โรงพยาบาลเลยล่ะ？”

“โอ้ยอย่าจูบสิ”หลี่ซูเจ๋บ่น กลัวว่าจะแตะโดนแผลเขาจึงไปแตะที่หน้าเขา“ประธานมู่กับคุณวี่ก็ผลัดกันไปเฝ้านี่！”

“ผมไม่ได้ต้องการสักหน่อย！”ลู่เหวินซูทำท่าทางปวดใจ“ผมรอคุณมาหาทุกวันเลย แต่แม้แต่โทรศัพท์คุณก็ยังไม่รับเลย”

เขาดึงมือของหล่อนวางบนหัวใจ“คุณลูบดูสิ หัวใจผมยังเจ็บอยู่เลย”

หลี่ซูเจ๋อยากดึงมือกลับ แต่เขาหลับกดมือไปแน่นๆ

มีแค่เสื้อบางๆกั้น หลี่ซูเจ๋รู้สึกถึงหัวใจของเขาที่เต้น ตุบตุบตุบ

ทันใดนั้นหลี่ซูเจ๋ก็รู้สึกเจ็บปวด

ความอึดอัดนั้นไม่รู้ว่ามาจากไหนที่ทำให้เบ้าตาของหล่อนรู้สึกร้อนๆ จึงกัดริมฝีปากโดยไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

“ที่รัก เป็นอะไรไป？”ลู่เหวินซูเห็นหล่อนกัดปากไม่พูดอะไรก็ตกใจ จึงกอดหล่อน“ผมล้อเล่น ผมไม่โกรธคุณหรอก ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงจนไม่ไปหาผมที่โรงพยาบาล”

“ฉันไม่ได้ห่วงคุณ”

“โอเคดอเค งั้นคุณอย่างร้องไห้ ไม่งั้นเดี๋ยวใครๆจะคิดว่าผมรังแกคุณ”

หลี่ซูเจ๋ตีเขาเบาๆหัวซุกในหน้าอกเขา“คุณรังแกฉัน ทำไมต้องบังกระสุนด้วย ไม่ต้องมาสนไม่ได้หรือไง？”

“นั่นไม่ได้ คุณเป็นแฟนผม อ้อ คู่หมั้นสิ”ลู่เหวินซูคิดได้ว่าเขาทั้งสองหมั้นกันไปนานแล้ว แต่เขายังเรียกว่าแฟนบ่อยๆ ปัญญาอ่อนจริงๆ

เขาลูบหัวหลี่ซูเจ๋พร้อมพูดอย่างจริงจังว่า“คุณไม่ใช่แค่เป็นคู่หมั้นผม แต่ยังเป็นสุดที่รัก เป็นคนที่สำคัญ สำคัญสุดๆ เกิดมาเป็นผู้ชาย ถ้าดูแลคนรักตัวเองไม่ได้ก็แย่สุดๆ”

หลี่ซูเจ๋ไม่สบายใจ

หล่อนเบื่อความรู้สึกแบบนี้จริงๆ เศร้ามากจริงๆ

รู้สึกกระสับกระส่ายไปมา หลี่ซูเจ๋สูดหายใจลึกๆ เงยหน้ามองเขา“ลู่เหวินซู......”

ลูกเหวินซูยักคิ้วขึ้น“หือ？”

“ฉันอยาก......”หล่อนกัดปาก คำพูดพวกนั้นติดอยู่ที่ปากไม่รู้ว่าจะพูดยังไง

ลู่เหวินซูก้มลงจูบหล่อนหัวเราะพูดไปมา：“ผมรู้ อยากฉลองคริสต์มาสใช่ไหม？อืม เป็นเทศกาลแรกที่เราฉลองด้วยกันพอดีเลย！”

โอกาสที่หลี่ซูเจ๋จะสามารถพูดได้ก็ไม่มี ลู่เหวินซูบ่นว่าหิวจึงลากหล่อนไปที่ครัว หาที่นั่งข้างๆหน้าต่าง ด้านนอกมีเกล็ดหิมะตก

ลู่เหวินซูบ่นไม่หยุดว่าห้าวันที่โรงพยาบาลช่างน่าเบื่อ ไม่เจอมู่เฉินหย่วนก็วี่เหวินถิง เขาเบื่อจะตายอยู่แล้ว

หลี่ซูเจ๋ฟังอย่างเงียบๆ

แปปนึงถังซินก็ลงมาทานข้าว

นอกจากลู่เหวินซูแล้ว แม้แต่มู่เฉินหย่วนกับวี่เหวินถิงก็ไม่ชอบเทศกาลคริสต์มาส แต่ถังซินก็ชอบ พวกเขาเลยไม่ว่าอะไรถ้าจะอยู่ฉลองด้วยกัน

วันนี้เป็นวันคริสต์มาสอีฟ ด้านนอกครึกครื้น หลังกินข้าวลู่เหวินซูก็เสนอให้ไปเดินเล่น

มู่เหวินหย่วนมองเขา“นายไม่เป็นไรแล้ว？”

“ตั้งห้าวันแหนะ ดีขึ้นตั้งนานแล้ว！”ท่าทางของลู่เหวินซูเต็มไปด้วยความปลาบปลื้มดึงหลี่ซูเจ๋เข้ามากอด“นี่เป็นเทศกาลแรกที่ผมกับคนสวยฉลองด้วยกัน จะต้องมีความทรงจำที่ดีหน่อย”

มู่เฉินหย่วนขี้เกียจสนเขา

หลังกินข้าวเสร็จพวกเขาก็เก็บของออกไปพร้อมกัน

คืนวันคริสต์มาสอีฟชนกับวันเสาร์พอดีคนเลยเยอะมาก หิมะบางๆตกลงบนถนนแปปนึงก็ละลายทำให้พื้นเปียกและเย็นขึ้นมา

ร้านค้าข้างทางต่างติดของตกแต่งวันคริสต์มาสบางร้านก็มีประดับหัวกวาง

บรรยากาศช่างดี

มู่เฉินหย่วนจัดการเรียบร้อยแล้วแต่ก็กลัวจี้เจียจื้อจะมาแว้งกัดอีก ตอนออกมาเดินเล่นก็ตัวติดอยู่กับถังซิน ทำให้ถังซินไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี

“โอ้ ผ้าพันคอนี้สวยจัง！”

ตอนที่ผ่านร้านขายเครื่องประดับถังซินมองเห็นผ้าพันคอสีเทาอ่อนที่พันรอบคอหุ่นก็ดึงมู่เฉินหย่วนเข้าไปในร้าน

หล่อนให้พนักงานเอาผ้านั้นลงมาแล้วก็ไปลองพันให้มู่เฉินหย่วน หล่อนมองอยู่แปปนึงด้วยความพอใจ“เหมาะกับเสื้อคุณ！”

ถังซินเอาผ้าผืนนั้นไปที่เคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน

หลังจากมองไปที่เขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า：“คุณมู่ให้ของขวัญฉันมาเยอะมาก วันนี้ฉันก็ให้ของขวัญคุณแล้วนะ สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ！”

มู่เฉินหย่วนมองหล่อน“ภรรยามู่นี่จริงๆเลย ผมให้ของขวัญคุณไปเป็นจำนวนมาก คุณเอาผ้าพันคอหนึ่งผืนที่ราคาสองหมื่นเยนให้ผม”

“เป็นผ้าพันคือที่เลือกอย่างพิถีพิถัน”ถังซินแก้คำพูดเขา“ของขวัญเหล่านั้นของคุณมู่ช่างมีค่ามาก แต่เงินไม่ได้อยู่ในมือฉัน ผ้าพันคอนี้ฉันจ่ายไปหมื่นเยน！”

มู่เฉินหย่วนอดไม่ได้จึงพูด“ได้ ทำไมคุณพูดอะไรมีเหตุผลจัง”

ถังซินจิ๊ปาก

ตอนที่ออกมาจากร้าน หิมะที่ตกมาเริ่มหนัก ทำให้บนพื้นเต็มไปด้วยหิมะสีขาวบางๆ

มู่เฉินหย่วนถอดเสื้อโค้ทแล้วคลุมหล่อน

“ฉันไม่หนาว”ถังซินดันผ้าเขาออกไป“ฉันไม่เห็นหิมะมานานแล้ว ขอฉันดูหน่อย ถ้าตกเยอะ ตอนดึกก็จะเล่นหิมะได้！”

“ไม่ได้ ฤดูนี้เป็นหวัดง่าย”มู่เฉินหย่วนดึงหล่อนเข้ามาเหมือนเดิมเหมือนกำลังกอดเด็กน้อย“เป็นเด็กดีหน่อย รอดึกแล้วหิมะเยอะกว่านี้ค่อยดู”

“ใจแคบจริง！”

“ถ้าคุณเป็นคนอื่นจะดูก็ดูผมไม่สน”

ถังซินเบะปากอย่างไม่พอใจ มู่เฉินหย่วนจึงจูบหล่อน“เห็นคุณให้ของขวัญผมแล้ว พอกลับประเทศแล้วผมจะแนะนำรายการเมืองต่างๆให้”

“จริงเหรอ？”ตาถังซินเป็นประกาย“หลังจากจัดการเรื่องรองประธานจ้าวจบ ฉันก็สบายเกินไป คิดว่าความท้าทายในหน้าที่การงานไม่มีเลย อยากจะลาออก”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเสียงต่ำ“มีเงิน งานสบาย ไม่ดีเหรอ？”

“คนอื่นอาจจะได้แต่ฉันไม่”ถังซินกอดเอวเขาพูดว่า“ฉันต้องมีอะไรเป็นหลักประกัน ถ้าบริษัทมู่ซื่อไม่เอาฉันแล้ว ก็ยังรอดได้”

“ภรรยามู่หมายความว่าผมกับบริษัทมู่ซื่อพึ่งพาไม่ได้？”

“รอตรวจสอบ！”

ทั้งสองกอดกันเดินพูดไปยิ้มไปบนถนน บนหิมะบางๆนั่นมีรอยเท้า พอทั้งสองข้ามถนนไปก็มีเงาของคนออกมาจากมุม

เสื้อหนาวสีดำของผู้ชายมีหิมะตกใส่ บนหัวก็ด้วย มือทั้งสองข้างสอดไปในกระเป๋า มองเงาของทั้งสองแล้วเปิดประตูเข้าไปในร้าน

พนักงานในร้านเห็นผู้ชายท่าทางอบอุ่นเหมือนหยก ดวงตาสีฟ้าเหมือนเป็นคนต่างชาติ

หล่อนพูดอังกฤษไม่ได้อยากเรียกพนักงานคนอื่นมาช่วย แต่เขาเดินเข้ามาพูดญี่ปุ่นว่า：“ผู้หญิงสวมชุดหนาวสีดำเมื่อกี๊เข้ามาซื้ออะไรเหรอครับ？”

“พวกคุณคือเพื่อนกันเหรอ？”

หลินเฉิงจี๋พยักหน้า“วันนี้คริสต์มาสอีฟผมอยากดูว่าหล่อนซื้ออะไร”

พนักงานแปลกใจ ผ้าพันคอที่คุณผู้หญิงซื้อก็ใส่ให้แฟนเขาแล้วทำไมเขาถึงอยากรู้ว่าคุณผู้หญิงเขาซื้ออะไรนะ？