รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 308

บทที่ 308 อยู่ข้างคุณเสมอ

แต่ของสิ่งนี้ไม่ได้ทำลายความเป็นส่วนตัว ดังนั้นหาใบเสร็จเสร็จก็ไปที่คลัง

ไม่กี่นาทีต่อมาก็หยิบกล่องออกมา

พนักงานเอากล่องยื่นให้หลินเฉิงจี๋“คุณผู้หญิงคนนั้นซื้อผ้าพันคอผืนนี้”

“เหมือนกับที่หล่อนให้ผู้ชายคนนั้นใช่ไหม？”

“......ใช่”

หลินเฉิงจี๋ไอออกมาสองรอบ เขาละสายตาจากกล่องนั่นแล้วหยิบกระเป๋าตังออกมา“ช่วยห่อให้ผมหน่อย”

“โอเคค่ะ”

พนักงานไปห่อผ้าพันคอให้ ส่วนเขาไอไม่หยุด มือก็ปิดปากไว้ คิ้วขมวดน้อยๆด้วยท่าทางลำบาก

พนักงานเอาถุงของขวัญให้เขาแล้วถามอย่างเป็นห่วงว่า：“คุณผู้ชาย โอเคใช่ไหมคะ？”

“โอเคครับ”หลินเฉิงจี๋ยิ้มเบาๆ

ประตูถูกเปิดอีกรอบมีผู้ชายตัวสูงๆเข้ามา

“คุณหาน”เขาเดินมาอยู่ด้านหน้าหลินเฉิงจี๋ เห็นสีหน้าขาวซีดนั่นจึงอยากเอาเสื้อขนเป็ดถอดมาใส่ให้เขา

หลินเฉิงจี๋โบกมือให้เห็นว่าไม่ต้อง ถามว่า ：“เรื่องเครื่องบินโอเคแล้วใช่ไหม？”

เขาพยักหน้าตอบว่า：“ติดต่อกับการควบคุมการจราจรทางอากาศทางนี้แล้ว คืนนี้หิมะไม่หนัก บินได้ครับ”

“อื้ม”

หลินเฉิงจี๋รับถุงมา

พนักงานจะทอนเงินให้แต่เขาไม่ต้องการ หยิบแอปเปิ้ลที่ห่อมาให้พนักงาน“ต้องขอบคุณคุณต่างหาก สุขสันต์วันคริสต์มาสอีฟครับ”

“ขอบคุณ”พนักงานขอบคุณ

สายตาของพนักงานมองพวกเขาที่เดินออกไปอย่างไม่ละสายตา หล่อนเห็นชายคนนั้นก้มลงไออย่างแรง มีเลือดไหลออกมาน้อยๆผ่านมือนั่นและยังต้องให้คนข้างๆช่วยพยุง

พนักงานสงสัยว่า：ไอหนักขนาดนั้น เขาไม่สบายเหรอ？

.....

หลังจากนัดกับลู่เหวินซูเรียบร้อยว่าจะมากี่โมง ลู่เหวินซูก็พาหลี่ซูเจ๋ไปห้างแล้วตรงไปที่แผนกเครื่องสำอางชั้นสาม แล้วเหมาไว้ทั้งหมด

แผนกเครื่องสำอางนั้นโล่งๆ เพราะบีเอของทุกยี่ห้อนั้นบริการแค่พวกเขาสองคน

ลู่เหวินซูจูงมือ“คนสวย นี่ของคุณชอบอะไรก็หยิบได้เลย ผมซื้อให้！”

หลี่ซูเจ๋พูดไม่ออก：“มีเงินเยอะแล้วโง่เหรอ？”

“เงินเยอะแต่ไม่โง่”ลู่เหวินซูที่ท่าทางยิ้มแย้มนั้นกอดแล้วจูบหล่อนไปหนึ่งที“โซนเครื่องสำอางค์เรียบร้อย อีกแปปพวกเราค่อยไปเลือกเครื่องเพชรพลอย！”

“......”

พนักงานที่นี่พูดอังกฤษได้ การสื่อสารจึงไม่มีอุปสรรค

พนักงานเจ็ดแปดคนล้อมหล่อนไว้แลวแนะนำผลิตภัณฑ์ของพวกเขา ลู่เหวินซูรู้สึกสนุก พอเห็นลิปสติกสีสวยก็หยิบไปให้หล่อนอย่างร่าเริง

“คนสวย อันนี้เหมาะกับคุณนะ！”

หลี่ซูเจ๋มองไปที่มือเขา เกือบจะมองบนใส่“ชมพูบาร์บี้？ขอบคุณมากเลย！”

“ทำไมล่ะ ไม่สวยเหรอ？”ลู่เหวินซูกระซิบ แล้วส่งลิปสติกไปให้พร้อมให้กำลังใจหล่อน“ที่รักคุณก็ลองทาหน่อยสิ！”

“ฉันไม่เอา น่าเกลียดจะตาย！”

“ลองดูสิ ไม่ว่าสวยไม่สวย ผมจะไม่ว่าอะไร”

ลู่เหวินซูไม่ยอมแพ้เข้าไปหาหล่อนแล้วพูดเชียร์ หลี่ซูเจ๋รำคาญจึงเอาลิปสติกในมือเขามาถูบนปากค่อนข้างเยอะแล้วจึงเอาสำลีมาเช็ดออก

หลี่ซูเจ๋ผิวขาว ตัวก็เล็ก ลิปสีชมพูนั่นควบคุมได้ บนริมฝีปากนั้นถูสีอ่อนๆ ทันใดนั้นเปลี่ยนเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ที่สวยงาม

ลู่เหวินซูจับหน้าของหล่อนมาดูแล้วชมอย่างแรงว่า“ก็ผมบอกแล้วไง คนสวยของผมสวยขนาดนี้ ทาสีอะไรก็สวย！สวยเกินไปแล้ว！”

“ไม่เอา ไม่สวยเลยจริงๆ！”แม้ว่าจะเป็นยี่ห้อดัง ไม่ว่าสีชมพูยังมีวิ้งๆอีก หลี่ซูเจ๋มองยังไงก็อยากจะลบทิ้ง หยิบทิชชู่เปียกมาเช็ดออก

ลู่เหวินซูเอาหน้าไปแนบบนปากหล่อน ทำให้เป็นรอยลิปสติกสีชมพูอ่อนๆ

หลี่ซูเจ๋ถามเขา“นายทำอะไรน่ะ？”

“ขอของขวัญวันคริส์ตมาส！”ลู่เหวินซูมองแก้มในกระจกด้วยท่าทางพอใจ“ที่รักรูปปากคุณก็สวย จูบเดียวก็สวยอ่า！”

“ลบออกเถอะ สีนี้น่าเกลียดเกิน อายคนอื่นเขา”หลี่ซูเจ๋เอาทิชชู่เปียกเช็ดหน้าเขา“ใครมาเห็นหน้าสีชมพูนี้จะขำเอาได้”

ลู่เหวินซูกลับจับมือหล่อนไว้แล้วจูบแรงๆไปสองทีพร้อมกับหัวเราพูดว่า：“ไม่ลบ ผมชอบคุณ！ผมจะให้ทุกคนรู้ว่าผมไม่โสด ให้พวกเขาอิจฉาตาย”

หลี่ซูเจ๋หมดคำพูด

หลังจากเรื่องของแต่งหน้าแล้วจ่ายเงินเสร็จแล้ว ลู่เหวินซูลากหล่อนไปที่แผนกเพชรพลอยชั้นหก

เขาอยากเหมาโซนเพชรพลอยด้วย ยังไม่ทันพูด ก็ถูกหลี่ซูเจ๋ทุบใส่หน้าอก：“ไม่ต้องเหมา แค่ร้านCartier”

ก่อนหน้านี้ ที่แผนกเพชรพลอยอีกห้างเกิดเรื่อง ยังฝังใจหล่อนอยู่

“โอเคๆงั้นก็Cartier”ลู่เหวินซูเห็นสีหน้าหล่อนไม่ดีเดาว่าน่าจะเป็นเพราะเรื่องนั้น จึงดึงเข้ามากอดและน้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงจัง：“ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ข้างคุณเสมอ”

ผมอยู่ข้างคุณเสมอ

คำพูดของเขาทำให้ใจของหลี่ซูเจ๋สั่นรู้สึกผิด

คุณแม่ลู่เป็นลูกค้าคนสำคัญของร้านCartier ลู่เหวินซูบอกเบอร์โทรของคุณแม่ลู่ แปปนึงทั้งสองก็ถูกพนักงานเชิญไปนั่งที่โซนVIP

พนักงานหยิบเพชรพลอยออกมาสองสามถาดที่ล้วนแต่เป็นรุ่นที่ไม่สามารถเอามาวางโชว์ขายได้ ขายให้แค่ลูกค้าระดับสูงไม่กี่คนและยังมีคอลเล็กชั่นลิมิเต็ดใหม่ที่วางขายในฤดูใบไม้ผลิกับร้อนในปีหน้าด้วย

“ที่รัก คุณชอบทรงไหน？”ลู่เหวินซูไม่สนใจพวกเครื่องเพชรเลยไปถามหลี่ซูเจ๋ แต่กลับพบว่าหล่อนมองไปที่โต๊ะทำงานเหมือนกำลังเหม่อ

เขาเข้าไปใกล้ๆแล้วพูดเสียงต่ำ：“เป็นอะไรไป？”

“ไม่มีอะไร”หลี่ซูเจ๋รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้“เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำ！”

หมุนตัวรีบออกไป

หลังจากเขาห้องน้ำ หลี่ซูเจ๋เปิดก๊อกน้ำเอาน้ำเย็นมาพรมหน้า ความร้อนบนใบหน้าหายไปทำให้หล่อนสดชื่นไม่น้อย เงยหน้าขึ้นมา

กระจกบานใหญ่ตรงหน้าสะท้อนให้เห็นหล่อน ผมยาวยุ่งนิดๆ ใบหน้าเปียกๆดูท่าทางอึดอัด สายตาไม่สดใส

นี่ไม่ใช่หล่อนเลย！

หลี่ซูเจ๋เกลียดตัวตอนนี้มาก ในใจรู้สึกแปลกๆ ยิ่งคิดยิ่งแย่

หล่อนเอาน้ำสาดใส่หน้าอย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายมือค้ำอยู่ที่อ่างล้างหน้า อ้าปากเล็กน้อย

เรื่องที่หล่อนต้องการกำลังดำเนินการอยู่ หล่อนควรจะดีใจ ในใจควรจะมีความสุขหลังจากแก้แค้น ทำไมต้องมีความรู้สึกผิดด้วย？

ลู่เหวินซูเป็นหนี้หล่อน！

เวลานี้โทรศัพท์ของหลี่ซูเจ๋ที่วางอยู่ตรงซิงค์ล้างหน้าก็สั่นและมีแสงขึ้นมา

หล่อนเอาผมที่เปียกสะบัดไปด้านหลัง เห็นสายที่โทรมาก็กัดริมฝีปากลูบแล้วรับสาย：“ว่าไงลุง”

“หลี่ซูเจ๋เธออยู่ไหน？”

หลี่ซูเจ๋ลังเลแล้วพูดว่า“บริษัทให้ฉันมาทำงานที่ญี่ปุ่น”

“แบบนี้นะ”ลุงที่โทรมาก็หยุดพูดไปและมีเสียงถอนหายใจแทรกออกมา“กลัวว่าวันนี้จะกลับมาไม่ทัน เธอก็รู้ วันนี้พี่สาวเธอ......”

“ฉันรู้”หลี่ซูเจ๋จับโทรศัพท์แน่น พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง“ก็รบกวนลุงกับป้าช่วยไปดูพี่แทนฉันหน่อย”

“อีกแปปเดี๋ยวลุงขับรถกลับไปกับป้าเอง”

“โอเค”

ตอนที่จะวางสายลุงก็พูดว่า：“ซูเจ๋ มีเรื่องคือ......ช่างเถอะ ครอบครัวเขาก็ไม่ควรไปยุ่งด้วยเลยนะ อย่าไปหุนหันพลันแล่นทำตัวเองเจ็บล่ะ”