รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 309

บทที่ 309 ในสายตาไม่มีใครคนอื่น มีแค่คุณ

ได้ยินลุงพูดแบบนี้ สายตาของหลี่ซูเจ๋ก็เย็นชาขึ้นมา หล่อนพูดอย่างอัดอั้น：“เรื่องนั้นให้อภัยไม่ได้！นับว่าฉันสูญเสียด้วย ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยพวกเขาไป！”

“ซูเจ๋......”

ลุงเหมือนจะอยากพูดอะไร หลี่ซูเจ๋ก้วางสายทิ้งแล้วจับโทรศัพท์แน่น

หล่อนเกือบจะถูกความรู้สึกพวกนั้นของลู่เหวินซูทำให้ตื้นตันใจ แต่สายของลุงวันนี้ทำให้หล่อนตาสว่างคิดได้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้หล่อนมาคบกับลู่เหวินซู

วางแผนมาเยอะขนาดนี้ ถึงวันนี้ไม่ใช่เพื่อจะล้างแค้นให้พี่สาวเหรอ？

เรื่องอะไรต้องใจอ่อนด้วย？

สายตาของหลี่ซูเจ๋มองไปที่ด้านนอกหน้าต่าง ข้างนอกมีหิมะอยู่บนพื้นบางๆ และยังได้ยินเสียงเพลงวันคริสต์มาสอีก

วันนั้นก็เหมือนกันที่หิมะตกเบาๆ พี่สาวได้จากไป

ประตูห้องน้ำถูกเคาะตามมาด้วยเสียงของลู่เหวินซู：“คนสวย ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

หลี่ซูเจ๋หยุดความคิดแล้วตอบไปว่า“ฉันไม่เป็นไรสักหน่อย！”

หล่อนมองตัวเองในกระจก สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วจัดผมที่เปียกให้เรียบร้อย พอแน่ใจว่าโอเคแล้วเลยเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ

เห็นลู่เหวินซูที่หน้าประตูท่าทางกังวล หลี่ซูเจ๋ทุบเข้าไปแล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า：“ฉันแค่เข้าห้องน้ำนานไปหน่อย คุณมาหาที่นี่ ไม่กลัวคนอื่นคิดว่าเป็นเพศที่สามเหรอ！”

“ผมกลัวว่าคุณจะรู้สึกไม่ค่อยดี อีกอย่างอยู่ตรงนี้แล้วคู่หมั้นเป็นอะไรไป？ผมไม่ได้เข้าไปอีก”ลู่เหวินซูยิ้มแล้วมองหล่อน“ที่รัก ทำไมผมเปียก？”

หลี่ซูเจ๋ก้มหน้ามอง“อ้อ น่าจะล้างหน้าแล้วไม่ทันระวัง”

“เด็กโง่”ลู่เหวินซูจับแก้มแล้วรีบเอาผ้าขนหนูมาคุมหัวหล่อน“ไปที่ห้องรับรองเดี๋ยวผมไปเอาไดร์มาเป่าผมให้”

“ไม่ต้อง ฮีตเตอร์ของห้างก็พอแล้ว คุณเอาผ้าออกเถอะ”หลี่ซูเจ๋เอาผ้าออก“ถ้าคลุมผมไว้แบบนี้น่าขายหน้า สกปรกด้วย”

ลู่เหวินซูกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขนเพื่อห้ามเธอที่กำลังซุกซน“ไม่สกปรก ออกไปค่อยคลุมผ้าใหม่ คลุมไว้ก่อน ใครจะพูดไรก็ปล่อยไป ผมพอใจก็พอแล้ว！”

แขนของหลี่ซูเจ๋ถูกเขาจับไว้ขยับไม่ได้ ถึงจะอารมณ์เสียแต่ก็ต้องยอม

หลังจากกลับไปที่ร้านCartier ลู่เหวินซูก็ไปหาพนักงานว่าต้องการไดร์เป่าผม เขานั่งเป่าผมอย่างอ่อนโยนข้างๆหลี่ซูเจ๋

หลี่ซูเจ๋หักห้ามตัวเองว่าอย่าเคลิ้มกับท่าทางเขา หล่อนไปดูเครื่องประดับที่สวยสดใสพวกนั้นและถามพนักงานว่าควรสวมอันไหนถึงจะสวย

พนักงานก็แนะนำเครื่องเพชรพลอยให้หล่อน

หลี่ซูเจ๋ลองสวมไปทั้งหมดแต่ไม่ชอบ

“งั้นท่านลองอันนี้ค่ะ”พนักงานหยิบกล่องนึงออกมาจากตู้ เปิดออกมาแล้วยื่นให้หลี่ซูเจ๋ดู

สร้อยคอนั่นดูธรรมดาแต่จี้เป็นสีเหลืองและสีเขียวขัดเป็นดอกทานตะวัน สวยงามเปล่งปลั่ง

หลี่ซูเจ๋ถือจี้นั่นไว้ในมือ“อันนี้สวยมากเลย”

เห็นหล่อนชอบพนักงานก็ยิ้มออกมาและแนะนำว่า：“นี่คือสร้อยที่เป็นความร่วมมือระหว่างบริษัทเรากับกองกุศลLOVEทำด้วยกัน จี้นี้มีอันเดียวในโลก”

“ทั้งโลกมีแค่อันเดียว？งั้นซื้อเลย！”ลู่เหวินซูพูดก็เอาบัตรให้พนักงาน

หลี่ซูเจ๋กลับปัดมือเขาไว้“เดี๋ยวฉันซื้อเอง”

“หา？”ลู่เหวินซูงง“หรือคุณจะซื้อให้ใคร？”

หลี่ซูเจ๋ฮึดฮัดใส่“ไม่บอก！”

หล่อนพูดข้างๆหูของพนักงานอยู่สองคำ แปปนึงพนักงานก็หยิบบัตรกับเครื่องประดับนั่นไป

ลู่เหวินซูมองหลี่ซูเจ๋ด้วยความอาลัยเหมือนหมาป่าตัวใหญ่ถูกรังแก

คริสต์มาสนี้ ที่บ้านเขาไม่ให้ของขวัญเขาก็พอแล้ว เขายังต้องมาเห็นอีกว่าหล่อนซื้อของขวัญให้คนอื่น

มีอะไรแย่กว่าเขาอีกไหม！

หลี่ซูเจ๋หยิบเครื่องประดับนั้นที่ห่อออกมาเรียบร้อยเดินออกมาพร้อมกับเขา

มือของลู่เหวินซูวางที่บ่าหล่อนพูดอ้อมๆว่า“ที่รักนี่เป็นเทศกาลที่เราฉลองด้วยกันครั้งแรก คุณให้จูบมา ไม่มีอย่างอื่นเหรอ？”

“งั้นคุณอยากได้อะไร？”

ลู่เหวินซูพูดว่า“ถ้าบอกไปแล้วคุณให้มาก็ไม่เรียกว่าของขวัญสิ”

“ฉันอยากซื้อแต่ไม่มีเวลา”หลี่ซูเจ๋มองเวลา“ต้องไปพบพวกเขา”

“คนสวย ผมมีที่ในหัวใจคุณไหม？”

“มีสิ”

“ตรงไหนล่ะ？”ลู่เหวินซูกลับมามีชีวิตชีวาถามอย่างตื่นเต้น แม้จะไม่ได้ของขวัญแต่มีที่ในใจหล่อนก็ไม่เลว！

หลี่ซูเจ๋คิด“ดูก่อนว่าที่บ้านมีกี่คน หนึ่ง สอง หก......แล้วก็ซินซิน ประธานมู่......คุณอยู่ในใจลำดับที่ยี่สิบหก！”

“แม่เจ้า！”ลู่เหวินซูอึ้งไป เขาจับคางตัวเองแล้วพูดอย่างไม่มั่นใจว่า“ครอบครัวคุณผมพอเข้าใจ แต่ทำไมพี่สองกับพี่สะใภ้สองถึงสูงกว่าผมอ่า？”

หลี่ซูเจ๋พูดอย่างจริงจังว่า：“เพราะประธานมู่เป็นเจ้านายฉัน ซินซินก็เป็นเถ้าแก่เนี้ย”

ลู่เหวินซูผิดหวัง

ลู่เหวินซูที่เศร้านั้นก็นั่งรถแท็กซี่เข้าไปในเมืองโตเกียวกับหลี่ซูเจ๋

คืนนี้เป็นคริสต์มาสอีฟ แม้หิมะจะตกน้อย ที่นี่ก็ยังครึกครื้น คนเยอะ ลู่เหวินซูใช้โค้ทมาคลุมตัวหลี่ซูเจ๋กลัวว่าจะมีคนมาเบียดหล่อน

หลังจากถึงหน้าทางเข้าคลับรปปงงิหลี่ซูเจ๋ก็พูดว่า“คุณเอาผ้าพันคอมาให้ฉัน”

“รอแปปเข้าไปก็ร้อนแล้ว ทำไมต้องใส่ผ้าพันคอด้วย？”

“งั้นคุณจะให้ไหม？”

“โอเคโอเค ให้”ลู่เหวินซูถอดออกมาแล้วพันให้หล่อนอย่างอ่อนโยน หลี่ซูเจ๋ใช้มือไปโอบคอเขาแล้วขำ เขารู้สึกเย็นที่คอ

ลู่เหวินซูก้มลงมอง เห็นที่คอมีสร้อย ส่วนจี้คือดอกทานตะวัน

สร้อยเส้นนั้นที่หล่อนบอกว่าจะซื้อหึคนอื่น

“ตอนที่จ่ายเงิน ฉันให้พนักงานเปลี่ยนเป็นของผู้ชาย”หลี่ซูเจ๋ลูบดอกทานตะวันนั่น“ดอกทานตะวันนี้ ฉันอยากซื้อให้คุณ”

ลู่เหวินซูซาบซึ้งใจมาก“ที่รัก......”

หลี่ซูเจ๋เอื้อมไปจูบเขาด้วยท่าทางน่ารัก“ความหมายของดอกทานตะวันคือ：ในสายตาไม่มีใครคนอื่น มีแค่คุณ คุณต้องรักษามันดีๆนะ เข้าใจไหม？”

ลู่เหวินซูทนไม่ไหวจึงเข้าไปจับคางหล่อนแล้วจูบอย่างลึกซึ้ง เร่าร้อน เอาตัวของหล่อนมาไว้ในอ้อมแขนเหมือนจะกอดไว้อย่างนี้ตลอดไป

แฟนคนสวยของเขาช่างน่ารักอะไรแบบนี้ เขาชอบหล่อนมาก！

หลี่ซูเจ๋โอบคอเขาไว้ด้วยใจที่ร้อนแรง ความรู้สึกผิดนั้นถูกหล่อนทับไปหมดแล้วเหลือแต่ความอยากแก้แค้น

รออีกนิด ใกล้แล้ว

หลังจูบเสร็จลู่เหวินซูก็ดูเปลี่ยนไป ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข โอบหลี่ซูเจ๋เข้าคลับ ท่ามกลางคนมากมายก็หาโต๊ะที่วี่เหวินถิงจองไว้เจอแล้ว

“เย้ มากันแล้ว！”หลังจากเข้ามา ลู่เหวินซูยิ้มทักทายทุกคน“พี่ใหญ่ไม่ชอบเสียงดังไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่จองห้องวีไอพี จองโต๊ะนี้เหรอ？”

วี่เหวินถิงมองเขา“อยากนั่งก็นั่ง ไม่อยากก็ไปไกลๆ”

“พี่ใหญ่นิสัยไม่ดี สงสารพี่สะใภ้คนโตที่อยู่กับพี่จริง ที่รักมานั่งนี่！”ลู่เหวินซูดึงหลี่ซูเจ๋ไปนั่งตรงถังซินกับมู่เฉินหย่วน“พวกเราอยู่ห่างๆพี่ใหญ่กันเถอะ”

วี่เหวินถิง：“......”

“คุณลู่”ผู้ช่วยจางที่นั่งตรงข้ามก็รินบรั่นดีให้เขา

“โอ้ ผู้ช่วยจางก็อยู่เหรอ？”ลู่เหวินซูเหมือนเพิ่งจะเห็นเขาแล้วลูบคางพูดว่า“คุณดูสิพวกเรามีกี่คน มีภรรยา มีแฟน ครึกครื้น มีคุณที่โสด ตลกไหม！คุณบอกว่าคุณสามสิบเก้าแล้วยังไม่มีแฟน เป็นGay เหรอ？”