รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 309

บทที่ 309 ในสายตาไม่มีใครคนอื่น มีแค่คุณ

ได้ยินลุงพูดแบบนี้ สายตาของหลี่ซูเจ๋ก็เย็นชาขึ้นมา หล่อนพูดอย่างอัดอั้น：“เรื่องนั้นให้อภัยไม่ได้！นับว่าฉันสูญเสียด้วย ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยพวกเขาไป！”

“ซูเจ๋......”

ลุงเหมือนจะอยากพูดอะไร หลี่ซูเจ๋ก้วางสายทิ้งแล้วจับโทรศัพท์แน่น

หล่อนเกือบจะถูกความรู้สึกพวกนั้นของลู่เหวินซูทำให้ตื้นตันใจ แต่สายของลุงวันนี้ทำให้หล่อนตาสว่างคิดได้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้หล่อนมาคบกับลู่เหวินซู

วางแผนมาเยอะขนาดนี้ ถึงวันนี้ไม่ใช่เพื่อจะล้างแค้นให้พี่สาวเหรอ？

เรื่องอะไรต้องใจอ่อนด้วย？

สายตาของหลี่ซูเจ๋มองไปที่ด้านนอกหน้าต่าง ข้างนอกมีหิมะอยู่บนพื้นบางๆ และยังได้ยินเสียงเพลงวันคริสต์มาสอีก

วันนั้นก็เหมือนกันที่หิมะตกเบาๆ พี่สาวได้จากไป

ประตูห้องน้ำถูกเคาะตามมาด้วยเสียงของลู่เหวินซู：“คนสวย ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

หลี่ซูเจ๋หยุดความคิดแล้วตอบไปว่า“ฉันไม่เป็นไรสักหน่อย！”

หล่อนมองตัวเองในกระจก สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วจัดผมที่เปียกให้เรียบร้อย พอแน่ใจว่าโอเคแล้วเลยเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ

เห็นลู่เหวินซูที่หน้าประตูท่าทางกังวล หลี่ซูเจ๋ทุบเข้าไปแล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า：“ฉันแค่เข้าห้องน้ำนานไปหน่อย คุณมาหาที่นี่ ไม่กลัวคนอื่นคิดว่าเป็นเพศที่สามเหรอ！”

“ผมกลัวว่าคุณจะรู้สึกไม่ค่อยดี อีกอย่างอยู่ตรงนี้แล้วคู่หมั้นเป็นอะไรไป？ผมไม่ได้เข้าไปอีก”ลู่เหวินซูยิ้มแล้วมองหล่อน“ที่รัก ทำไมผมเปียก？”

หลี่ซูเจ๋ก้มหน้ามอง“อ้อ น่าจะล้างหน้าแล้วไม่ทันระวัง”

“เด็กโง่”ลู่เหวินซูจับแก้มแล้วรีบเอาผ้าขนหนูมาคุมหัวหล่อน“ไปที่ห้องรับรองเดี๋ยวผมไปเอาไดร์มาเป่าผมให้”

“ไม่ต้อง ฮีตเตอร์ของห้างก็พอแล้ว คุณเอาผ้าออกเถอะ”หลี่ซูเจ๋เอาผ้าออก“ถ้าคลุมผมไว้แบบนี้น่าขายหน้า สกปรกด้วย”

ลู่เหวินซูกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขนเพื่อห้ามเธอที่กำลังซุกซน“ไม่สกปรก ออกไปค่อยคลุมผ้าใหม่ คลุมไว้ก่อน ใครจะพูดไรก็ปล่อยไป ผมพอใจก็พอแล้ว！”

แขนของหลี่ซูเจ๋ถูกเขาจับไว้ขยับไม่ได้ ถึงจะอารมณ์เสียแต่ก็ต้องยอม

หลังจากกลับไปที่ร้านCartier ลู่เหวินซูก็ไปหาพนักงานว่าต้องการไดร์เป่าผม เขานั่งเป่าผมอย่างอ่อนโยนข้างๆหลี่ซูเจ๋

หลี่ซูเจ๋หักห้ามตัวเองว่าอย่าเคลิ้มกับท่าทางเขา หล่อนไปดูเครื่องประดับที่สวยสดใสพวกนั้นและถามพนักงานว่าควรสวมอันไหนถึงจะสวย

พนักงานก็แนะนำเครื่องเพชรพลอยให้หล่อน

หลี่ซูเจ๋ลองสวมไปทั้งหมดแต่ไม่ชอบ

“งั้นท่านลองอันนี้ค่ะ”พนักงานหยิบกล่องนึงออกมาจากตู้ เปิดออกมาแล้วยื่นให้หลี่ซูเจ๋ดู

สร้อยคอนั่นดูธรรมดาแต่จี้เป็นสีเหลืองและสีเขียวขัดเป็นดอกทานตะวัน สวยงามเปล่งปลั่ง

หลี่ซูเจ๋ถือจี้นั่นไว้ในมือ“อันนี้สวยมากเลย”

เห็นหล่อนชอบพนักงานก็ยิ้มออกมาและแนะนำว่า：“นี่คือสร้อยที่เป็นความร่วมมือระหว่างบริษัทเรากับกองกุศลLOVEทำด้วยกัน จี้นี้มีอันเดียวในโลก”

“ทั้งโลกมีแค่อันเดียว？งั้นซื้อเลย！”ลู่เหวินซูพูดก็เอาบัตรให้พนักงาน

หลี่ซูเจ๋กลับปัดมือเขาไว้“เดี๋ยวฉันซื้อเอง”

“หา？”ลู่เหวินซูงง“หรือคุณจะซื้อให้ใคร？”

หลี่ซูเจ๋ฮึดฮัดใส่“ไม่บอก！”

หล่อนพูดข้างๆหูของพนักงานอยู่สองคำ แปปนึงพนักงานก็หยิบบัตรกับเครื่องประดับนั่นไป

ลู่เหวินซูมองหลี่ซูเจ๋ด้วยความอาลัยเหมือนหมาป่าตัวใหญ่ถูกรังแก

คริสต์มาสนี้ ที่บ้านเขาไม่ให้ของขวัญเขาก็พอแล้ว เขายังต้องมาเห็นอีกว่าหล่อนซื้อของขวัญให้คนอื่น