รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 311

บทที่ 311 เขาละทิ้งการสืบช่วงมรดกของอเล็กซ์เลียร์

ถังซินพูดหยอกล้อขึ้นว่า “เหวินซูนายใช้ได้หนิ ฉันว่านะตอนแต่งงาน นายสามารถเรียกแฟนเก่าทั้งหกคนนั้นมา ดูสนุกครึกครื้นดี”

“ฉันตอบเสร็จแล้ว มามา เล่นอีกครั้ง!”

ลู่เหวินซูรู้ว่าอย่าไปยั่วโมโหผู้หญิง เวลาเธอโกรธ คุณจะไม่สามารถต่อต้านเธอได้อย่างเด็ดขาด จึงยิ้มยิงฟันและเปลี่ยนเรื่องคุย ทักให้ทุกคนรีบเล่นเกมส์ต่อ

ทุกคนเล่นต่อไป

มือที่ลงในกล่องสีน้ำเงินของลู่เหวินซูได้เปลี่ยนเป็นสีแดง

“สุดท้ายก็มาถึงตาฉันแล้ว” เขาขมวดคิ้ว เหมือนกับว่าภูมิใจและมีความสุขมาก

ลู่เหวินซูกัดฟันและหันไปมองทางถังซิน

เขาไม่ลืมว่าเมื่อสักครู่ถังซินหยอกล้อเขาไว้ยังไง มีหนึ่งโอกาส เขาจึงอยากจะแก้แค้นอย่างแน่นอน

ถังซินก็ไม่กลัว ทำเพียงแค่จือปาก “มา ฉันเลือกพูดความจริง”

ลู่เหวินซูยิ้มอย่างร้ายๆ “พี่สะใภ้รอง ไม่เปลี่ยนแน่นะ?”

“ถ้าฉันเลือกอันที่มีความเสี่ยง แล้วนายให้ฉันจูบผู้ชายที่อยู่ในที่นี้จะทำยังไง?” ถังซินยิ้มอย่างเย็นชา “คิดว่าฉันไม่รู้หรอว่านายมีพฤติกรรมยังไง? พูดตามตรง!”

“ได้ เอาตามที่เธอว่า!” ลู่เหวินซูลูบปลายคางแล้วทำเป็นไตร่ตรองคิด จากนั้นก็พูดอย่างยิ้มหัวเราะขึ้นมาว่า “ฉันได้ยินมาว่าพี่สะใภ้รองแต่งงานกับมู่หยางซิวมาหนึ่งปี แต่แค่ย้ายชื่อมาในทะเบียนบ้านเท่านั้น”

ถังซินกระพริบตาอยู่ครู่หนึ่ง

มุมปากของลู่เหวินซูแสยะออก และยิ้มแย้มออกมาอย่างชอบใจ ขอถามหน่อยว่า “พี่รองและพี่สะใภ้รองมีอะไรกันครั้งแรกที่ไหน?”

“ไอ้สี่” มู่เฉินหย่วนเริ่มพูดออกมาแล้ว

“พี่รอง พี่ไม่สามารถพูดปกป้องเธอได้!” ลู่เหวินซูพูดเสียงลั่น “ผมให้โอกาสพี่สะใภ้รองแล้ว เธอเลือกพูดความจริง! ดังนั้นผมถามอะไร พี่สะใภ้รองก็ต้องตอบ นี่เป็นกฎเกณฑ์ของเกมส์”

“ได้ ฉันตอบ” ถังซินโบกมือ ให้มู่เฉินหย่วนไม่ต้องเข้ามาช่วย และพูดด้วยอาการหูแดงขึ้นว่า “ครั้งแรกของพวกเราก็คือที่โรงแรมโจวจี้”

“โอ้……”ลู่เหวินซูลากเสียงยาว และพูดอย่างมีเลศนัยขึ้นว่า “ไม่น่าหล่ะทำไมพี่รองถึงชอบไปโรงแรมโจวจี้มากขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นที่ที่หวนรำลึกถึงความทรงจำที่มีค่า!”

มู่เฉินหย่วนยื่นเท้าถีบออกไป

ขาและเท้าออกแรงอย่างเต็มที่ ถีบแรงจนลู่เหวินซูเกือบร้องออกมาอย่างเศร้าโศกเสียใจ

เพราะว่าลู่เหวินซูต่ำช้า ถัดจากถังซิน ไม่ว่าใครเป็นคนชนะก็ต่างเลือกลงโทษเขา

เมื่อลู่เหวินซูเลือกความเสี่ยงสูง จึงให้เขาไปหาผู้ชายในห้องรับแขกหนึ่งคน เพื่อเต้นให้เขาคนนั้นดูและพูดว่าผมเป็นเกย์สิบครั้ง และเมื่อเขาเลือกพูดความจริง ก็ถามเขาว่ารักแรกคือใคร เคยทำเรื่องเลวอะไรมา เป็นต้น แม้แต่หลี่ซูเจ๋ยังร่วมมือกับทุกคนลงโทษเขา

หนึ่งรอบทิ้งระเบิดลงที่เขา ทำให้ลู่เหวินซูเหมือนกับนอนข้างโลงศพแท้ๆเลย

ในที่สุดเขาก็เข้าใจ ยอมที่จะทำให้คนไม่พอใจ ดีกว่าสามารถยั่วโมโหเพื่อนผู้หญิงหลายคนได้

เมื่อพวกเธอเกลียดชังและเคียดแค้นศัตรูคนเดียวกันนั้นช่างน่ากลัวมาก

นาฬิกาที่อยู่ในมือถือเริ่มเดินต่อ ไม่กี่วินาทีต่อมา มือที่ถังซินเอาลงไปในกล่องสีน้ำเงินก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

ลู่เหวินซูมือสั่น ถูกทุกคนทรมานจึงรู้สึกกลัวเล็กน้อย จึงพูดกับถังซินอย่างหวาดกลัว “พี่สะใภ้รอง ฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันเลือกพูดความจริง”

ถังซินยิ้มออกมา “เห็นนายหวาดกลัวแบบนี้ ฉันไม่เลือกนายอีกแล้ว”

“จริงหรอ? ลู่เหวินซูรีบยิ้มยิงฟัน “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณพี่สะใภ้รองที่ไม่ฆ่ากันจนตาย”

ถังซินส่งสายตาไปทางมู่เฉินหย่วน

มู่เฉินหย่วนก็มองมาที่เธอเช่นกัน และยิ้มออกมา “คุณนายมู่อยากให้ผมเลือกอะไร”

“เล่นมาชั่วโมงกว่าแล้ว เหนื่อยแล้ว ฉันก็ไม่อยากทำให้คุณรู้สึกลำบากใจ” ถังซินเอ่ยขึ้น แววตาปลิ้นปล้อนไม่ซื่อ “ฉันยังไม่เคยฟังมู่เฉินหย่วนร้องเพลง วันนี้ร้องไห้ฉันฟังซักเพลงเถอะ!”

“ฉันเห็นด้วย ฉันก็ไม่เคยฟังพี่รองร้องเพลง” ลู่เหวินซูยกมือเห็นด้วย “แต่ว่าพี่สะใภ้รองต้องเตรียมใจ ฉันคิดว่าพี่รองร้องเพลงก็น่าจะงั้นๆ”