รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 312

บทที่ 312 เตรียมตัวพร้อมหรือยัง

สุดท้ายผู้ชายทั้งสามคนก็เดินจากไป

ถังซินรู้สึกแปลกใจ จึงไปถามหลี่ซูเจ๋ “นางฟ้าน้อย เธออยู่ใกล้เหวินซูที่สุด รู้มั้ยว่าเมื่อสักครู่ผู้ช่วยจางพูดอะไรกับเขา?”

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัว “ผู้ช่วยจางนั้นค่อนข้างเจ้าเล่ห์ เสียงเบามาก ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย”

“แปลกๆแล้ว ผู้ชายพวกนี้ไปไหนกัน?”

“น่าจะมีธุระ” ส้งจิ้งเหอกลับไม่สนใจเรื่องพวกนั้น รินไวน์แดงให้กับถังซินเต็มแก้ว “ถึงจะบอกว่าออกมาพักผ่อนในวันหยุด แต่งานของบริษัทพวกเขาก็ต้องดูแล”

เมื่อได้ยินส้งจิ้งเหอพูดเช่นนี้ ถังซินจึงเห็นด้วยมาก

หลี่ซูเจ๋ค่อยๆขยับเข้ามา ยิ้มหัวเราะและพูดว่า “โอ๊ย ปล่อยพวกเขาไปเถอะ พวกเรานั่งคุยกันเองก็ดีเหมือนกัน! ประธานส้ง บริษัทของพวกคุณขาดคนมั้ย คุณคิดว่าฉันเป็นยังไงบ้าง?”

“ขาด แต่ไม่เอาเธอแน่นอน”

“ทำไมหรอ!” หลี่ซูเจ๋บึนปาก “ฉันเก่งจะตาย ฉันคนเดียวทำงานเหมือนสิบคนทำ”

ส่งจิ้งเหอเม้มริมฝีปากที่แดงก่ำ และไม่พูดอะไร

ถังซินจึงหัวเราะและพูดขึ้นว่า “คุณส้งจะกล้ารับเธอได้ยังไง ไอ้สี่นั่นติดเธอหนึบ เธอไปไหนเขาก็ไปที่นั่น ไอ้สี่เป็นคนไม่ค่อยปกติ แต่ว่าทำการค้าได้เก่งมาก”

“พวกผู้ชายเขามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และบริษัทมู่ซื่อกับบริษัทตระกูลส้งมีบางโครงการที่เป็นคู่แข่งกัน แผนกต่างประเทศของบริษัทมู่ซื่อมีไอ้สี่เป็นคนดูแลคนเดียว ยังไงพี่รองก็ต้องให้เขาอยู่เคียงข้าง”

ส้งจิ้งเหอพยักหน้าเห็นด้วย

หลี่ซูเจ๋จึงเอ่ยขึ้นว่า “ทั้งสมองครุ่นคิดแต่เรื่องโลกีย์ทั้งวัน! คิดแต่ว่าวันไหนจะร่วมงานเลี้ยงและพบเจอสาวสายลับสวยๆสักคน จากนั้นก็ถูกเขาล่อลวง ความลับอะไรก็พูดออกมาหมด”

“ฮาฮาฮา จี้ถูกจุดสำคัญ” ถังซินหัวเราะขำจนโยกไปมา และพูดหยอกล้อขึ้นว่า “เธอรังเกียจไอ้สี่ขนาดนี้ ทำไมถึงหมั้นกับเขาหล่ะ แบบนี้ไม่ใช่คำพูดขัดกับการกระทำหรอ?”

หลี่ซูเจ๋เอามือเท้าแก้ม และทอดถอนหายใจ “ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอกที่งดงาม หลงใหลในร่างกายของเขาแล้ว”

“ไอ้สี่ใช้ได้เลยจริงๆ” ส้งจิ้งเหอพูดออกมาจากใจจริง “แต่ซุกซนเล็กน้อย ชอบเที่ยวเล่น แต่ก็รู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ”

เธอมองไปที่หลี่ซูเจ๋ และยิ้มออกมาเบาๆ “ฉันเห็นทายาทเศรษฐีมาก็มาก ไม่ว่าอะไรก็เล่นไปหมด พึ่งพาทรัพย์สินในบ้านที่ร่ำรวยมั่งคงของตนเอง กำเริบเสิบสาน ทำตามอำเภอใจอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ บางคนก็เป็นสาววัยรุ่น และเป็นลูกนอกสมรสซะส่วนมาก”

“ฉันก็ได้ยินมาบ้าง” ถังซินพยักหน้า “ก่อนหน้านี้ข่าวซุบซิบของไอ้สี่ฉันก็ได้ยินมาบ้าง เขาชอบนางแบบหน้าอกใหญ่ขายาวทำให้โดนรังเกียจ แต่ว่าตอนคบกันก็ประพฤติตัวดี ไม่คิดทำอะไรที่ไม่ดี เลิกกันแล้วยังให้ของชดเชย และเมื่อจบกันแล้วจริงๆถึงจะไปคบกับคนอื่น”

ส้งจิ้งเหอยิ้มอย่างยั่วเย้าขึ้นมา “ใช่หรอ? ไม่คิดเลยว่าคุณชายที่ฐานะสูงส่งอย่างไอ้สี่ยังมีการเปลี่ยนความคิดที่ชั่ว บางทีอาจจะเป็นอย่างที่คนอื่นเขาพูดกันว่า คนเราอยากหรือไม่อยากที่จะเปลี่ยนแปลงตนเอง ต้องขึ้นอยู่กับอีกคนที่เขาคบหา”

หลี่ซูเจ๋รู้สึกทุกข์ใจ

เธอดูถูกเหยียดหยามคำพูดของถังซินและส้งจิ้งเหอ อยากที่จะพูดกับพวกเธอว่า ความคิดที่ชั่วร้ายหรือไม่ชั่วร้าย พ่อเป็นอย่างไรลูกก็เป็นอย่างนั้น ต่างก็หลอกเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิง!

แต่สุดท้ายก็แค่เม้มปากแน่น

ถังซินดูออกว่าสีหน้าของหลี่ซูเจ๋นั้นผิดปกติ ถังซินจึงดึงที่ไหล่ของเธอ “นางฟ้าน้อย ความรู้สึกบางอย่างจะผ่านไปได้หรือไม่ ต้องดูจากสองฝ่าย ถ้าเขายังไม่ดี เขาก็จะเปลี่ยนเพื่อเธออีกมาก เธอควรที่จะเชื่อเขา”

ส้งจิ่งเหอจึงพูดเสริมขึ้นว่า “ถ้าเขากล้ารังแกเธอ พวกเรามีวิธีที่จะจัดการกับเขา”

“พวกเธอก็……”หลี่ซูเจ๋น้ำตาคลอ “วันนี้ฉันโชคดีจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะมีเพื่อนที่ดีอย่างพวกเธอทั้งสองคน”

ถังซินยิ้มหัวเราะและเอ่ยขึ้นว่า “แบบนี้เรียกว่าพรหมลิขิต ถึงจะขัดขวางก็ขัดขวางไม่ได้”

หลี่ซูเจ๋จ้องมองเธอและกัดริมฝีปากแน่น

รู้จักกับส้งจิ้งเหอด้วยเหตุสุดวิสัย และเป็นเพื่อนกับถังซินก็เพื่อการแก้แค้น เป็นเพียงแค่การวางแผน เพียงแค่ไม่คาดคิดว่า ทั้งสองคนจะกลายมาเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ

หลี่ซูเจ๋พูดในใจขึ้นว่า ขอโทษนะถังซิน หลอกเธอมานานขนาดนี้

เธอก้มหน้า ถังซินไม่เห็นความทุกข์ใจจากความละอายที่อยู่บนหน้าของเธอ และยกไวน์แดงขึ้นชนแก้ว “ไม่ว่าอย่างไรก็ตามวันนี้ก็เป็นครั้งแรกที่มาเฉลิมฉลองที่พวกเราได้มาเป็นเพื่อนกัน มาฉลองกันหน่อย!”