รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 313

บทที่ 313 ผู้หญิงคนนี้เหมือนรักแรกของเขา

เตรียมตัวอะไร?

ถังซินกำลังคิดว่าเขาพูดอะไร? เมื่อเห็นมู่เฉินหย่วนที่อยู่บนเวทีทำเสียงดีดนิ้ว ช่อแสงไฟที่อยู่บนเวทีก็ดับลง ด้านบนสุดได้เปิดไฟที่เป็นแสงสีสาดลงมา

ทั้งเวทีเปลี่ยนไปเป็นเหมือนภาพความฝันอย่างไม่มีอะไรสามารถเปรียบเทียบไม่ได้ ที่ปกคลุมชายหนุ่มเหล่านั้นที่อยู่บนเวที

เสียงเครื่องดนตรีคลอการร้องได้ดังออกมาจากเครื่องเสียง แผ่ขยายเสียงดังไปทั่วกลางห้องโถงใหญ่ มู่เฉินหย่วนก้มหน้าเข้าใกล้ไมโครโฟน มือซ้ายถือกากเพชรและดีดไปที่บนสายกีต้าร์ของเขา

“ฉันค้นหาความรักที่เป็นของฉันเจอ”

“ที่รัก ระหว่างที่ตกหลุมรัก ตามฉันมาสิ”

เส้นเสียงของชายหนุ่มมีเสน่ห์ดึงดูดมาก ร้องเสียงต่ำ ช่างกลมกลืนไปกับการเล่นดนตรีมาก เหมือนกับเสียงของธรรมชาติ ความสับสนวุ่นวายที่ด้านล่างเวทีนั้นก็ค่อยๆหายไป ในห้องโถงใหญ่มีแต่เสียงร้องเพลงที่ดังก้อง

“ที่รัก จูบฉันอย่างช้าๆ ฉันได้หัวใจเธอมาทั้งหมด ฉันเห็นเธอครอบครองหัวใจฉันไว้ในดวงตาของเธอ”

ถังซินได้นั่งเท้าคางฟังอยู่ที่บริเวณที่นั่ง ดวงตาเป็นประกายจับจ้องชายหนุ่มที่ร้องเพลงอยู่บนเวที ใส่เสื้อไหมพรมคอเต่าบางๆคู่กับกางเกงสูทสีดำ

อุ้มกีต้าร์ไว้หนึ่งตัว เหมือนกับเป็นนักร้องจริงๆ

เธอจึงเม้มปากยิ้มอยู่สักครู่

นึกไม่ถึงว่า คุณมู่ในปกติที่อยู่ในโลกของธุรกิจนั้นเป็นคนเด็ดขาดไม่ลังเล เมื่อร้องเพลงรักจะไพเราะขนาดนี้

เมื่อเพลงมาถึงท่อนที่สำคัญ ชายหนุ่มทั้งห้าคนที่อยู่บนเวทีก็ร้องพร้อมกันขึ้นมา

“ถึงแม้ว่าพวกเรายังคงเป็นหนุ่มสาว แต่ความรักที่มีค่าเช่นนี้ ต่อสู้กับความยากลำบากในอนาคตทั้งหมดไปด้วยกัน”

“ฉันรู้ว่าพวกเราจะมีความรักที่มีค่านี้ตลอดไป”

“ที่รัก จับกุมมือฉันไว้ เป็นผู้หญิงของฉัน ให้ฉันสัญญากับเธอว่าในอนาคต”

……

ผู้ชายทั้งสี่คนเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ ท่วงทำนองถูกต้องแม่นยำมาก

ถึงแม้จะไม่ใช่ดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ แต่ว่าเหมาะสมกับเพลงรักดีทำให้คนที่อยู่ข้างล่างเวทีฟังอย่างหลงไหล และฮัมเพลงเบาๆไปด้วยกันกับชายหนุ่มที่อยู่บนเวที

และยังมีหญิงสาววัยรุ่นถือโอกาสตะโกนขึ้นไปทางบนเวทีว่า I DO IDO!

“ว้าว คิดไม่ถึงว่าไอ้หมาลู่จะร้องเพลงรักได้ไพเราะขนาดนี้” หลี่ซูเจ๋ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูตนเองได้ยินเลย “ถ้าไม่รู้จักพวกเขา ฉันคงคิดว่ามีวงดนตรีจากที่ไหนมาเล่น”

เธอลุกจากที่นั่ง ชูแขนโบกไปมาให้กับบนเวที และตะโกนพูดเสียงดังขึ้นว่า “ไพเราะมาก ร้องต่ออีก!”

ไม่รู้ว่าตื่นเต้นขนาดไหน

ถังซินและส้งจิ้งเหอมองตากัน และอดขำไม่ได้

“วันนี้เป็นวันคริสต์มาส ช่างมันเถอะ” ถังซินมองไปที่ผู้ชายที่อยู่บนเวที ยิ้มและพูดขึ้นว่า ฉันต้องใจกว้างสักหน่อย!

ส้งจิ้งเหอจึงยิ้มขึ้นมาเช่นกัน “กลับบ้านไปฉันจะตั้งกฎข้อบังคับให้กับท่านวี่ ข้อแรกคือเมื่ออยู่ข้างนอกไม่อนุญาตให้ร้องเพลง เมื่อเห็นผู้หญิงชอบเขามากขนาดนี้ รู้สึกไม่สบายในใจ!”

“ เหมือนกัน”

ของที่ชอบ ของที่ชอบก็อยากสะสมเอาไว้ให้ดี ไม่อยากให้คนอื่นมาอยากได้

ทั้งข้างบนและข้างล่างเวทีต่างชื่นชอบ ในใจของผู้ช่วยจางแทบจะมีน้ำตาไหลรินออกมา

อะไรวะเนี่ย เขาสร้างเวรกรรมอะไรกัน! เขาไม่มีแฟนก็ช่างมันเถอะ แต่ยังถูกบังคับให้ดูเจ้านายของตนเองบอกรักในที่สาธารณะ และสุดท้ายก็ถูกเจ้านายบังคับให้ขึ้นเวทีร้องเพลง

และยังร้องเพลงรัก!

จะหาผู้ช่วยที่น่าสงสารขนาดนี้แบบเขาเจออีกมั้ย!

ผู้ช่วยจางกวาดสายตามองบรรยากาศที่อบอุ่นด้านล่างเวที เมื่อกวาดตาไปยังเคาเตอร์บาร์ ก็หยุดชะงักลง

เขาเห็นหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งนั่งไคว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ขาสูง ใบหน้ารูปไข่ ตาและคิ้วสวย ริมฝีปากอันแดงก่ำเม้มเล็กน้อย ดูนิสัยเฉพาะตัวสวยเรียบสงบ ทำให้น่าหลงไหลมาก

หญิงสาววัยรุ่นเผชิญกับสายตาของผู้ช่วยจางด้วยกิริยาท่าทางที่สง่า ดวงตาที่สวยงามโค้งลง และยกแก้วเหล้าที่อยู่บนเคาเตอร์บาร์หันไปทางผู้ช่วยจาง จากนั้นก็ดื่มรวดเดียวหมด

นำแก้วเปล่าวางไว้บนโต๊ะและวัยรุ่นสาวก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ผู้ช่วยจางยังยื่นเหม่อ

เขาอยู่กับมู่เฉินหย่วนมานาน มักจะไปงานเลี้ยงคอกเทลชั้นสูงบ่อยๆ ผู้หญิงสวยขนาดไหนเขาก็เจอมาหมดแล้ว แต่กลับไม่เหมือนวันนี้ หัวใจจึงเต้นสั่นเครืออย่างรวดเร็ว ฝ่ามือมีแต่เหงื่อไหลออกมา

ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับเพื่อนร่วมโต๊ะตอนชั้นประถม เป็นผู้หญิงที่เธอแอบรักมาจนถึงมหาลัยแต่ไม่กล้าที่จะสารภาพรัก

นี่หรอที่เขาเรียกว่าใจสั่น?