รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 314

บทที่ 314 แค่ฝันร้ายเท่านั้น อย่าคิดมาก

หลังจากที่ออกมาจากสโมสร มู่เฉินหย่วนไม่กลับโรงแรมไปกับพวกวี่เหวินถิง แต่กลับพาถังซินขึ้นรถที่ข้างทาง เหมือนกับกำลังจะไปที่อื่น

ถังซินมองไปที่นอกหน้าต่างรถ แต่ก็ไม่รู้ว่ารถจะไปทางไหน

เธอจึงเอ่ยถามมู่เฉินหย่วน “ทำไมไม่กลับโรงแรมหล่ะ? หรือว่าคุณหิวแล้ว?”

“หิวนิดหน่อย” มู่เฉินหย่วนเสียงทุ้มต่ำ

ถังซินไม่ใช่คนโง่ ฟังจากคำพูดของเขาก็รู้ว่ามีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่ ใบหน้าจึงแดงก่ำขึ้นมาอย่างฉับไว จึงจ้องมองเขาอย่างดุร้าย โชคดีที่คนขับฟังภาษาจีนไม่ออก

รถเก๋งสีดำได้ออกมาจากเขตเมืองอย่างรวดเร็ว ขับไปตามระบบนำทาง หลังจากนั้นไม่นาน ก็จอดที่ข้างนอกรีสอร์ทแห่งหนึ่ง

สิ่งก่อสร้างของรีสอร์ตจะเป็นสถาปัตยกรรมแนวญี่ปุ่นทั้งหมด เรียบง่ายและงดงามละเอียดอ่อน หลังคาบ้านหรือบนต้นไม้ ต่างปกคลุมด้วยหิมะบางๆ เหมือนกับรวมเข้าด้วยกันกับสีขาว

“สวยมากเลย!” ถังซินอุทานอย่างตกตะลึงกับวิวทิวทัศน์ที่สวยงามตรงหน้า ไอร้อนจากการหายใจออกได้กระจัดกระจายและค่อยๆหายไปในอากาศ เหมือนกับเข้าไปในโลกแห่งเทพนิยาย!

มู่เฉินหย่วนมาที่ข้างๆเธอ และหัวเราะด้วยเสียงเบาๆ วันนี้หิมะตกไม่หนัก ไม่สมเป็นกองใหญ่ ฉันให้คนงานของพวกเขาทำให้หิมะตก ดังนั้นเธอจึงสามารถเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นตอนนี้

ถังซินรีบหันหน้าไปมองเขา “ฉันว่าละ ทำไมหิมะกองหนาขนาดนี้ ที่แท้คนงานเป็นคนทำให้หิมะตก”

“เพื่อเติมเต็มความฝันของคุณนายมู่ในการปั้นตุ๊กตาหิมะ” มู่เฉินหย่วนมัดผ้าพันคอให้เธอ “วันนี้ฉันเหมาที่นี่แล้ว คุณนายมู่อยากที่จะอยู่ห้องไหน จะเล่นอย่างไรก็ไม่มีใครขัดขวาง”

“แพงมากใช่มั้ย?” ถังซินรู้สึกปวดใจที่จ่ายเงินไปเยอะ

เหมารีสอร์ตที่นี่ และคนงานยังทำให้หิมะตกหนาขนาดนี้ คาดว่าน่าจะจ่ายเงินไปเยอะ

“พอได้ แค่สามแสนหยวนต่อหนึ่งคืน”

ถังซินอ้าปากค้างด้วยความตกใจ และสีหน้าก็เปลี่ยน

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก้มลงจับหิมะ และพูดบ่นอุบอิบอยู่ในปาก “ไม่ได้ ฉันต้องใช้เวลาให้คุ้ม อย่าทำให้เสียเวลา”

มู่เฉินหย่วนถือพลั่วตักหิมะเข้ามา “คุณนายมู่ ทำตุ๊กตาหิมะต้องทำให้หิมะเป็นกองใหญ่ๆ เธอใช้มือทำหิมะมันจะกองใหญ่หรอ?”

“และไม่ใช่…”ถังซินพูดเสียงลากยาว ในมือคลึงหิมะ และก้าวถอยไปข้างหลัง

ถังซินยิ้มอย่างดื้อรั้นให้กับชายหนุ่ม เอาหิมะที่ปั้นกลมๆในมือปาใส่บนตัวเขาอย่างแรง

มู่เฉินหย่วนถูกปาหิมะใส่โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ก้อนหิมะกระจัดกระจายไปที่บนไหล่ของเขา และยังมีอีกเล็กน้อยที่กระเด็นไปบนใบหน้าเขา หนาวเย็นจนเขาเหมือนกับมีอาการตัวชา

แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากับยิ้มกำเริบเสิบสานอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ

เขาก้าวขาอันยาววิ่งไล่ตาม แกล้งทำเป็นโกรธ “คิดไม่ถึงว่าจะกล้าปาหิมะใส่ฉัน กล้ามากเลยใช่มั้ย?”

“ใครใช้ให้คุณไม่หลบหล่ะ!”

ถังซินไม่ยืนอยู่เฉยๆให้เขาจับแน่นอน เธอจึงวิ่งอยู่บนพื้นหิมะ วิ่งไปพลาง หยิบหิมะขึ้นมาพลาง ปั้นให้กลมและปาใส่บนตัวชายหนุ่ม ทำให้สนุกเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มนั้นขายาว แต่ตั้งใจที่จะไม่ก้าวเท้าออกไป เพื่อให้เธอได้ปาถูกตัวเขา และบางครั้งก็ก้มหยิบหิมะขึ้นมาปั้นเป็นกลมๆและปากลับไป เพื่อเล่นสนุกเป็นเพื่อนเธอ

หลังจากที่เล่นขว้างก้อนหิมะกันแล้ว ถังซินเหงื่อออกไปทั้งตัว หายใจหอบ เธอเอาพลั่วตักหิมะ และจากความช่วยเหลือของมู่เฉินหย่วนทำให้เธอได้ปั้นตุ๊กตาหิมะอันใหญ่ขึ้นมาได้

และยังเอาผ้าพันคอของตัวเอง พันให้กับตุ๊กตาหิมะ

เมื่อมองไปที่ตุ๊กตาหิมะอันโตที่อยู่ใกล้ๆประมาณสองเมตร ถังซินรู้สึกพอใจมาก แม้ว่ามือจะหนาวแข็งจนแดงแต่ก็ไม่สนใจ สุดท้ายความฝันที่จะปั้นตุ๊กตาหิมะก็เป็นจริงแล้ว!

เมื่อหลายปีก่อนศึกษาอยู่ที่ต่างประเทศ เมื่อหน้าหนาว เธอบอกกับหลินเฉิงจี๋ว่า ถ้าหิมะตกลงมาแล้ว เธออยากจะปั้นตุ๊กตาหิมะ

หลินเฉิงจี๋ตกลง

เมื่อใกล้วันคริสต์มาส ประเทศYหิมะตกหนักมาก หลินเฉิงจี๋รีบมาหาเธอแต่เช้า พาเธอไปเที่ยว บอกว่ารอตอนเย็นให้หิมะตกเยอะๆค่อยไปปั้นตุ๊กตาหิมะ

สุดท้ายเมื่อทั้งสองคนกำลังออกมาจากโรงละคร อยากที่จะไปปั้นตุ๊กตาหิมะ หลินเฉิงจี๋ก็ได้รับสายโทรศัพท์ มีเรื่องเร่งด่วนให้จัดการ จึงไปส่งเธอกลับโรงเรียน

ต่อมาก็เกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอเอาเขาเข้าคุกด้วยน้ำมือของเธอเอง

เรื่องในอดีตผ่านเข้ามาในสมองอย่างกะทันหัน ทำให้ถังซินคิดอย่างเหม่อลอย จนกระทั่งที่หูได้ยินเสียงเพลงวันคริสต์มาสที่เบิกบานใจ

จริงแล้วๆผ่านเที่ยงคืนไปก็เป็นวันคริสต์มาสแล้ว