รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 314

บทที่ 314 แค่ฝันร้ายเท่านั้น อย่าคิดมาก

หลังจากที่ออกมาจากสโมสร มู่เฉินหย่วนไม่กลับโรงแรมไปกับพวกวี่เหวินถิง แต่กลับพาถังซินขึ้นรถที่ข้างทาง เหมือนกับกำลังจะไปที่อื่น

ถังซินมองไปที่นอกหน้าต่างรถ แต่ก็ไม่รู้ว่ารถจะไปทางไหน

เธอจึงเอ่ยถามมู่เฉินหย่วน “ทำไมไม่กลับโรงแรมหล่ะ? หรือว่าคุณหิวแล้ว?”

“หิวนิดหน่อย” มู่เฉินหย่วนเสียงทุ้มต่ำ

ถังซินไม่ใช่คนโง่ ฟังจากคำพูดของเขาก็รู้ว่ามีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่ ใบหน้าจึงแดงก่ำขึ้นมาอย่างฉับไว จึงจ้องมองเขาอย่างดุร้าย โชคดีที่คนขับฟังภาษาจีนไม่ออก

รถเก๋งสีดำได้ออกมาจากเขตเมืองอย่างรวดเร็ว ขับไปตามระบบนำทาง หลังจากนั้นไม่นาน ก็จอดที่ข้างนอกรีสอร์ทแห่งหนึ่ง

สิ่งก่อสร้างของรีสอร์ตจะเป็นสถาปัตยกรรมแนวญี่ปุ่นทั้งหมด เรียบง่ายและงดงามละเอียดอ่อน หลังคาบ้านหรือบนต้นไม้ ต่างปกคลุมด้วยหิมะบางๆ เหมือนกับรวมเข้าด้วยกันกับสีขาว

“สวยมากเลย!” ถังซินอุทานอย่างตกตะลึงกับวิวทิวทัศน์ที่สวยงามตรงหน้า ไอร้อนจากการหายใจออกได้กระจัดกระจายและค่อยๆหายไปในอากาศ เหมือนกับเข้าไปในโลกแห่งเทพนิยาย!

มู่เฉินหย่วนมาที่ข้างๆเธอ และหัวเราะด้วยเสียงเบาๆ วันนี้หิมะตกไม่หนัก ไม่สมเป็นกองใหญ่ ฉันให้คนงานของพวกเขาทำให้หิมะตก ดังนั้นเธอจึงสามารถเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นตอนนี้

ถังซินรีบหันหน้าไปมองเขา “ฉันว่าละ ทำไมหิมะกองหนาขนาดนี้ ที่แท้คนงานเป็นคนทำให้หิมะตก”

“เพื่อเติมเต็มความฝันของคุณนายมู่ในการปั้นตุ๊กตาหิมะ” มู่เฉินหย่วนมัดผ้าพันคอให้เธอ “วันนี้ฉันเหมาที่นี่แล้ว คุณนายมู่อยากที่จะอยู่ห้องไหน จะเล่นอย่างไรก็ไม่มีใครขัดขวาง”

“แพงมากใช่มั้ย?” ถังซินรู้สึกปวดใจที่จ่ายเงินไปเยอะ

เหมารีสอร์ตที่นี่ และคนงานยังทำให้หิมะตกหนาขนาดนี้ คาดว่าน่าจะจ่ายเงินไปเยอะ

“พอได้ แค่สามแสนหยวนต่อหนึ่งคืน”

ถังซินอ้าปากค้างด้วยความตกใจ และสีหน้าก็เปลี่ยน

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก้มลงจับหิมะ และพูดบ่นอุบอิบอยู่ในปาก “ไม่ได้ ฉันต้องใช้เวลาให้คุ้ม อย่าทำให้เสียเวลา”

มู่เฉินหย่วนถือพลั่วตักหิมะเข้ามา “คุณนายมู่ ทำตุ๊กตาหิมะต้องทำให้หิมะเป็นกองใหญ่ๆ เธอใช้มือทำหิมะมันจะกองใหญ่หรอ?”

“และไม่ใช่…”ถังซินพูดเสียงลากยาว ในมือคลึงหิมะ และก้าวถอยไปข้างหลัง

ถังซินยิ้มอย่างดื้อรั้นให้กับชายหนุ่ม เอาหิมะที่ปั้นกลมๆในมือปาใส่บนตัวเขาอย่างแรง

มู่เฉินหย่วนถูกปาหิมะใส่โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ก้อนหิมะกระจัดกระจายไปที่บนไหล่ของเขา และยังมีอีกเล็กน้อยที่กระเด็นไปบนใบหน้าเขา หนาวเย็นจนเขาเหมือนกับมีอาการตัวชา

แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากับยิ้มกำเริบเสิบสานอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ

เขาก้าวขาอันยาววิ่งไล่ตาม แกล้งทำเป็นโกรธ “คิดไม่ถึงว่าจะกล้าปาหิมะใส่ฉัน กล้ามากเลยใช่มั้ย?”

“ใครใช้ให้คุณไม่หลบหล่ะ!”

ถังซินไม่ยืนอยู่เฉยๆให้เขาจับแน่นอน เธอจึงวิ่งอยู่บนพื้นหิมะ วิ่งไปพลาง หยิบหิมะขึ้นมาพลาง ปั้นให้กลมและปาใส่บนตัวชายหนุ่ม ทำให้สนุกเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มนั้นขายาว แต่ตั้งใจที่จะไม่ก้าวเท้าออกไป เพื่อให้เธอได้ปาถูกตัวเขา และบางครั้งก็ก้มหยิบหิมะขึ้นมาปั้นเป็นกลมๆและปากลับไป เพื่อเล่นสนุกเป็นเพื่อนเธอ

หลังจากที่เล่นขว้างก้อนหิมะกันแล้ว ถังซินเหงื่อออกไปทั้งตัว หายใจหอบ เธอเอาพลั่วตักหิมะ และจากความช่วยเหลือของมู่เฉินหย่วนทำให้เธอได้ปั้นตุ๊กตาหิมะอันใหญ่ขึ้นมาได้

และยังเอาผ้าพันคอของตัวเอง พันให้กับตุ๊กตาหิมะ

เมื่อมองไปที่ตุ๊กตาหิมะอันโตที่อยู่ใกล้ๆประมาณสองเมตร ถังซินรู้สึกพอใจมาก แม้ว่ามือจะหนาวแข็งจนแดงแต่ก็ไม่สนใจ สุดท้ายความฝันที่จะปั้นตุ๊กตาหิมะก็เป็นจริงแล้ว!

เมื่อหลายปีก่อนศึกษาอยู่ที่ต่างประเทศ เมื่อหน้าหนาว เธอบอกกับหลินเฉิงจี๋ว่า ถ้าหิมะตกลงมาแล้ว เธออยากจะปั้นตุ๊กตาหิมะ

หลินเฉิงจี๋ตกลง

เมื่อใกล้วันคริสต์มาส ประเทศYหิมะตกหนักมาก หลินเฉิงจี๋รีบมาหาเธอแต่เช้า พาเธอไปเที่ยว บอกว่ารอตอนเย็นให้หิมะตกเยอะๆค่อยไปปั้นตุ๊กตาหิมะ

สุดท้ายเมื่อทั้งสองคนกำลังออกมาจากโรงละคร อยากที่จะไปปั้นตุ๊กตาหิมะ หลินเฉิงจี๋ก็ได้รับสายโทรศัพท์ มีเรื่องเร่งด่วนให้จัดการ จึงไปส่งเธอกลับโรงเรียน

ต่อมาก็เกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอเอาเขาเข้าคุกด้วยน้ำมือของเธอเอง

เรื่องในอดีตผ่านเข้ามาในสมองอย่างกะทันหัน ทำให้ถังซินคิดอย่างเหม่อลอย จนกระทั่งที่หูได้ยินเสียงเพลงวันคริสต์มาสที่เบิกบานใจ

จริงแล้วๆผ่านเที่ยงคืนไปก็เป็นวันคริสต์มาสแล้ว

มู่เฉินหย่วนเอามือเธอมาวางที่กลางฝ่ามือของเขาและกุมไว้ให้อุ่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่จนปัญญาและตามใจ “เล่นขว้างก้อนหิมะกันแล้ว ปั้นตุ๊กตาหิมะแล้ว ควรที่จะกลับไปนอนได้แล้ว”

อยู่ในที่ที่มีหิมะปกคลุมไปทั่วนานๆจะทำให้เป็นหวัดได้ง่าย

ถังซินได้สติกลับมา และมองดูใบหน้าที่เคร่งขรึมแต่มีแววตาที่ยอมตามใจของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะเขย่งเท้าและจูบเขาไปหนึ่งที

“อืม?” มู่เฉินหย่วนจ้องมองเธออย่างนิ่ง “เธอทำเรื่องที่ผิดกับฉันหรอ?”

“ไม่มี!”

“ถ้าอย่างนั้นทำไมจู่ๆเธอถึงกระตือรือร้น” มู่เฉินหย่วนจู่ๆก็ทำหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาอีก แต่น้ำเสียงกลับไม่ใจแข็งพอ “เธอพึ่งจะดูตุ๊กตาหิมะและเหม่อลอย กำลังคิดอะไรอยู่ใช่มั้ย”

ถังซินถอนหายใจ “ฉันกำลังเสียใจทีหลังหน่ะ มักจะคิดว่าไม่ควรรับปากคุณเร็วขนาดนี้ เลยกลายมาเป็นคุณนายมู่ คุณคิดดูนะ ฉันกำลังอยู่ในวัยสดใส แต่คุณอายุสามสิบแล้ว”

มู่เฉินหย่วนหรี่ตา พลังที่ออกมาทำให้รู้สึกกลัว “ดูจากคำพูดของเธอ เธอรังเกียจที่ฉันแก่หรอ?”

ถังซินพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์ “นิดหน่อย”

มู่เฉินหย่วนอุ้มตัวเธอขึ้น และเดินเข้าไปทางบ้านพัก “พวกเราเข้าห้องพัก ฉันจะลองให้เธอดู”

“ไอ้นักเลงแก่” ถึงแม้ว่ารีสอร์ตจะมีเพียงพวกเขาสองคน แต่ว่าถังซินนั้นหน้าบาง อายจนหน้าแดงก่ำ ออกแรงทุบตีเขา “คืนนี้ให้คุณนอนที่พื้น!”

“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมชอบเตียง” ชายหนุ่มตอบกลับ ริมฝีปากปริยิ้มเบาๆ

ความชอบที่เขามีให้และอารมณ์ที่ร้อนแรงนั้นเดือดพล่าน

ทำให้คนหลงไหล

เมื่อถึงเวลากลางดึกประมาณตีสองตีสาม หิมะก็ค่อยๆตกลงมาอย่างแรง บนหลังคาห้องและบนพื้นมีหิมะกองหนาขึ้นอีกชั้น

ในห้องพัก ถังซินนอนหนุนแขนมู่เฉินหย่วน และนอนหลับลึก แต่คิ้วกลับขมวดแน่น

ถังซินฝันถึงหลินเฉิงจี๋

เห็นเขาเดินมาทางเธอ มุมปากอมยิ้ม แววตาที่มองเธออ่อนโยนเหมือนกับที่พวกเขาได้คบกันในตอนแรก เพียงแค่ในตาไม่มีความเป็นประกาย

หลังจากที่หลินเฉิงจี๋เข้ามา เขาบอกว่าอยากคุยกับเธอ

ถังซินยังไม่ทันได้ถามเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง ก็เห็นชุดสูทสีเทาที่หลินเฉิงจี๋สวมใส่เปลี่ยนเป็นสีแดงมืด และมีกลิ่นแรงของเลือดโชยเข้ามาในจมูกเธอ

เขาไอออกมาอย่างหนักไม่กี่ที กลางฝ่ามือนั้นมีแต่เลือด

ถังซินกังวลมาก อยากที่จะไปพยุงเขา เขากลับล้มหน้าหงายลงไป ทั้งตัวมีแต่เลือด เธอตกใจกลัวจนร้องกรี๊ดออกมา

ถังซินลืมตาขึ้น ก็เห็นแสงไฟสีเหลืองอุ่นของโคมไฟห้อย และเธอยังทอดถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“เป็นอะไร” มู่เฉินหย่วนก็ถูกทำให้ตกใจตื่นเช่นกัน เมื่อเห็นเธอหน้าซีดขาว เขาจึงกอดเธอไว้ในอ้อมอกและพูดปลอบขวัญขึ้นว่า “เพียงแค่ฝันร้ายก็เท่านั้น ฉันอยู่ตรงนี้ตลอด”

ถังซินซุกหลบเข้าไปในอ้อมอกของเขา เธอยังจดจำความฝันนั้นได้เหมือนกับพึ่งผ่านไป

ก่อนหน้านี้ที่เธอฝัน ฝันว่ามู่หยางซิวตายแล้ว ต่อมามู่หยางซิวรับกระสุนแทนเธอจึงได้ตายไป

ตอนนี้ยังมาฝันว่าหลินเฉิงจี๋ตาย

ถังซินไม่กล้าคิดมาก ยื่นมือไปกอดเอวของมู่เฉินหย่วน และเอ่ยขึ้นด้วยเส้นเสียงที่สั่นเครือขึ้นว่า “พี่รอง ฉันกลัว”

มู่เฉินหย่วนจูบหน้าผากของเธอ “แค่ฝันร้ายเท่านั้น อย่าคิดมาก”

แค่ฝันร้ายจริงๆหรอ?

ถังซินไม่รู้ว่าจะพูดยังไง จึงกอดเขาไว้แน่น ซ่อนอยู่ในอ้อมอกเขาถึงจะรู้สึกว่าปลอดภัย มู่เฉินหย่วนลูบคลำไปผมของเธอ และปลอบเธออย่างอ่อนโยน

ในเวลานี้ โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะก็สว่างขึ้น เสียงสั่นครืดดังขึ้นมา

มู่เฉินหย่วนหยิบมือถือขึ้นมา มองดูและรับสายโทรศัพท์ เขาพูดด้วยเสียงเบาๆขึ้นว่า “พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น?”

“พ่อของไอ้สี่ตายแล้ว!”

เดิมทีในห้องนั้นเงียบสงบ ถังซินที่ซุกอยู่ในอ้อมอกของมู่เฉินหย่วนจึงได้ยินสิ่งที่วี่เหวินถิงพูดในโทรศัพท์

เธอตกใจจนเงยหน้าขึ้นมา และกลั้นหายใจ

“เชือกของรถขนสินค้ามัดไม่แน่น ทำให้ท่อเหล็กที่อยู่บนรถหลุดออกมา พอดีรถที่คุณพ่อลู่นั่งมาขับอยู่ข้างหลัง ท่อเหล็กเสียบเข้ามาในหน้าต่างกระจกรถ เสียบเข้าไปที่หัวใจของคุณพ่อลู่ที่นั่งอยู่เบาะหลัง และเหมือนกับจะตายคาที่”