รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 322

บทที่ 322 ความจริงช่างโหดร้าย

หลินเฉิงจี๋มองไปที่กลีบดอกไม้ที่ตกอยู่บนพื้น ริมฝีปากสั่นเครือ “พ่อบอกว่าคุณชอบดอกคาเมลเลียมากที่สุด…”

ดังนั้นหลายสิบปีที่ผ่านมา เขาก็ชอบดอกคาเมลเลียเหมือนกัน

แต่ทำไม?

“ดอกไม้ที่สกปรกแบบนี้ มีเพียงแค่พ่อเธอที่ชอบ!” โมมอยอี้พูดอย่างเกลียดชัง เธอเห็นหลินเฉิงจี๋มีท่าทีเช่นนี้ เหมือนกับไม่รู้เรื่องที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อย ในใจก็ยิ่งโกรธเกลียด

โมมอยอี้เอ่ยถามอย่างเย็นชา “พ่อนายพูดอะไรเกี่ยวกับฉันให้นายฟังบ้าง?”

ความเย็นชาและโหดร้ายของเธอทำให้ใจของหลินเฉิงจี๋เจ็บปวด จึงกำหมัดไว้แน่น หลินเฉิงจี๋พูดด้วยเสียงเบาๆขึ้นว่า “พ่อบอกว่าคุณคือผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เขาเคยเจอมา เขารักคุณมาก แทบอยากจะเอาทุกอย่างบนโลกนี้ให้กับคุณ”

“ฮาฮาฮา ผู้ชายเลวคนนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถพูดครอบงำจิตใจได้อย่างยืนหยัดความถูกต้อง!” รอยยิ้มของโมมอยอี้นั้นแสดงออกถึงความเวทนา เธอเขยิบเข้าไปใกล้ตรงหน้าของหลินเฉิงจี๋ ใช้แววตาที่โหดร้ายจ้องมองเขา

“ที่พ่อนายพูดนั้นล้วนแต่โกหกทั้งนั้น! เขาเจอฉันและชอบฉันที่งานปาร์ตี้ บีบบังคับและจับฉันมัดเพื่อที่จะเอาฉันกลับ! ฉันบอกเขาแล้วว่าฉันมีสามี มีลูก พูดอย่างไรเขาก็ไม่ฟัง กักขังฉันไว้ให้อยู่ข้างกายเขา”

โมมอยอี้สั่นเครืออย่างแรงไปทั้งตัว เธอหลับตา “ฉันขอร้องเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงแค่เขาปล่อยฉันไป จะยังไงก็ได้ ฉันไม่แจ้งความจับเขาแน่นอน แต่เขาก็ไม่ยอม”

เขาใช้อำนาจคุกคามสามีและลูกของฉัน อยากให้ฉันแต่งงานกับเขา ไม่อย่างนั้นจะฆ่าพวกเขา ฉันคิดว่าแค่ทำตามที่เขาพูด เมื่อเขาชนะแล้วก็จะปล่อยไป ใครจะไปรู้ว่า…”

เธอจ้องมองหลินเฉิงจี๋อย่างเกลียดชัง และพูดอย่างโกรธแค้นว่า “คิดไม่ถึงว่าฉันจะท้อง ฉันระมัดระวังเป็นอย่างมากขนาดนั้น คิดไม่ถึงว่าจะท้องไอ้ลูกชั่วช้าอย่างนาย!”

“นายรู้มั้ยว่าฉันอยากจะฆ่านายมากขนาดไหน? ฉันเกลียดจนอยากที่จะเอาเลือดในตัวฉันไหลออกมาให้หมด! พอคิดว่ากำลังท้องลูกของผู้ชายประเภทนั้น ฉันรู้สึกสะอิดสะเอียน ตายไปซะยังจะดีกว่า!”

เธอเกลียดชังมากจริงๆ แทบอยากจะตายไปพร้อมกับลูกคนนี้

แต่ผู้ชายคนนั้นกลับสืบหาการเคลื่อนไหวของเธอทุกก้าว หลังจากที่รู้ว่าเธอท้องก็ดีใจเป็นอย่างมาก ส่งคนใช้เป็นสิบคนมาคอยดูแลข้างๆเธอ เธออยากที่จะฆ่าตัวตายก็ทำไม่ได้!

คำพูดขอเธอแต่ละคำนั้นทิ่มแทงใจ ทิ่มแทงจนสภาพจิตใจของหลินเฉิงจี๋พังยับเยิน ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาส่ายไปมาจนแทบจะร่วงหล่นลงไป

หลินเฉิงจี๋ถอยหลังออกไปสองก้าว ภาพความดีใจมีความสุขที่เฝ้ารอคอยที่จะพบแม่ก่อนหน้านี้ก็ได้พังยับเยินหมดสิ้น เขาแทบอยากจะคิดว่าไม่เคยมาเจอเธอที่นี่

ลูกกระเดือกของหลินเฉิงจี๋ขยับไปมา ริมฝีปากสั่นเครือ “จดหมายพวกนั้นที่คุณให้ผม…”

จดหมายพวกนั้น เป็นเหมือนความรักที่ประคับประคองให้ชีวิตของเขามีกำลังใจ

โมมอยอี้ยิ้มหัวเราะอย่างเย็นชา และพูดอย่างโหดร้ายไร้ความปราณี “ตอนที่นายยังไม่เกิด ฉันอยากที่จะฆ่านาย หลังจากที่คลอดแล้ว เมื่อเห็นดวงตาทั้งสองคู่ของนาย ฉันยิ่งอยากจะบีบคอนายให้ตาย แล้วฉันจะเขียนจดหมายให้ลูกชั่วช้าอย่างนายได้ยัง?”

“ตั้งแต่เล็กๆนายคงจะใช้ชีวิตอยู่กับฝันหวานที่พ่อนายได้ถักทอขึ้นหล่ะสิ! ฉันจะบอกนายให้นะ ฉันมีสามี มีลูก ฉันรักพวกเขา ต่อให้นายจะเกิดออกมาจากท้องของฉัน ก็เป็นได้แค่เพียงลูกชั่วช้า!”

หลินเฉิงจี๋รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงใจสลาย เหมือนกับมีอะไรถล่มเข้ามา

เขาเกิดมามีชื่อเสียงและอำนาจที่ยิ่งใหญ่ อยากได้อะไรก็มีหมด เป็นเด็กที่เพียบพร้อมแทบจะทุกอย่าง แต่ว่าสิ่งเหล่านี้ เป็นฝันหวานที่พ่อเขาถักทอขึ้น และยังเป็นสิ่งที่เขาเพ้อฝันไปเอง

แม้แต่ขอทานข้างถนนเขาก็ยังเทียบไม่ได้!

หลินเฉิงจี๋ยิ้มหัวเราะออกมาอย่างทันที สีหน้าท่าทางหงอยเหงาเศร้าโศก ที่แท้ทุกอย่างก็เป็นความฝัน…มันไม่ใช่ฉันซักอย่าง

โมมอยอี้พูดด้วยความคับแค้นใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของนาย ฉันคงไม่แยกจากสามีและลูก! ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ฉันคงจะไม่ถูกทำร้ายจนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ และกลายเป็นเหมือนกับผีแบบตอนนี้หรอก!”

เธอช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน! แค่อยากปกป้องสามีและลูก ให้ชีวิตเต็มไปด้วยความสุข ผู้ชายคนหนึ่งใช้อำนาจและอิทธิพลแย่งชิงเธอมา หลังจากที่ถูกไฟคลอกจนเสียโฉมและได้ถูกช่วยชีวิตไว้ ก็ได้เข้าไปในชีวิตของผู้ชายอีกคนที่มีอำนาจชั่วร้าย เขาให้คนทำศัลยกรรมให้เธอ เอาตัวเธอที่สูญเสียความทรงจำปั้นให้เป็นคนใหม่ จากนั้นก็แต่งงานกับเขา ใช้ชีวิตอยู่กับเขา และมีลูกให้เขา

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ารู้จากคุณหมอว่าตนเองมีก้อนเลือดคั่งในสมอง ทำให้เส้นประสาทถูกกดทับไว้ จึงสูญเสียความทรงจำที่ผ่านมา เธออาจจะลืมสามีและลูกแล้วก็ได้ และใช้ทั้งชีวิตไปอย่างโง่เขลา

เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นโมมอยอี้ก็โกรธจนตัวสั่น ยิ่งมองหลินเฉิงจี๋ที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ่งเจ็บปวดทุกข์ทรมาน

แทบอยากจะให้เขาไปตายซะ!