รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 334

บทที่ 334 เพียงแค่คุณรักผม ผมสามารถแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ทั้งนั้น

ลู่เหวินซูหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดมือ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาที่สภาพค่อนข้างดีอยู่

ผู้ช่วยจางหยิบไฟแช็กและบุหรี่ส่งไปให้

ลู่เหวินซูรับมันมาคาบไว้ ผู้ช่วยจางจึงช่วยเขาจุดไฟแทน แต่ก็มองไม่ออกว่าเขากำลังรู้สึกเช่นไร “หากคุณไม่สะดวก ก็ให้ผมจัดการคุณหลี่แทน”

“เธอกับพี่สาวของเธอหน้าตาเหมือนกันหรือไม่”

“ผมได้เห็นรูปของพี่สาวเธอแล้วครับ เหมือนมาก” ตอนที่ผู้ช่วยจางกล่าว ก็เหลือบมองเขาไปด้วย “แต่คุณหลี่เปลี่ยนไปนิดหน่อยครับ เพราะว่าออกกำลังกายอย่างหนัก”

ลู่เหวินซูพ่นควันออกมา ควันสีขาวนั้นปกคลุมไปทั่วใบหน้า “เอาโน๊ตบุ๊คมานี่”

ผู้ช่วยจางรีบไปจัดการทันที

หนึ่งนาทีให้หลัง โน๊ตบุ๊คก็ถูกนำเข้ามา ทั้งยังนำเก้าอี้มาด้วยอย่างรู้ใจ และวางโน๊ตบุ๊คลงตรงหน้าลู่เหวินซู

ลู่เหวินซูสูบอีกครั้ง ก่อนจะส่งให้ผู้ช่วยจาง หลังจากนั้นทั้งห้านิ้วก็รัวบนโน๊ตบุ๊คอย่างรวดเร็ว

ผู้ช่วยจางเห็นเพียงเงารูปมือของเขาเท่านั้น หลังจากนั้นโปรแกรมมากมายบนโน๊ตบุ๊คก็ถูกเปิดขึ้น ลู่เหวินซูเชื่อมวิดีโอเข้าไป เพื่อให้อีกฝ่ายจัดการกับเรื่องที่เขามอบหมาย

พอมือของลู่เหวินซูออกห่างจากโน๊ตบุ๊ค ผู้ช่วยจางก็เอื้อมตัวไปดู ก็ตื่นตระหนกทันที “เวรเอ๊ย แท้จริงในอดีตเป็นหลี่หวินรุ่ยกับคในวงการบันเทิง เห้อจื่ออวี๋...”

หลังจากนั้นสติของเขาก็กลับมาอย่างว่องไว “หลี่หวินรุ่ยเคยทำแท้ง หากก่อนหน้าที่เธอจะคลอดนั้น เธออยู่กับเห้อจื่ออวี๋ เช่นนั้นเด็กก็เป็นลูกของเห้อจื่ออวี๋”

กล่าวจบ ทันใดนั้นใจของเขาก็เต้นระรัวด้วยความหวาดระแวง ก่อนจะลอบเตือนตัวเองในใจ

อย่าได้ยั่วโทสะคุณลู่เด็ดขาด

“เมื่อเช้าเห้อจื่ออวี๋มาหาฉัน และให้ฉันดูวิดีโอนี้” สายตาของลู่เหวินซูยังคงจับจ้องโน๊ตบุ๊ค “ฉันสงสัยว่าพวกเขาไม่รู้จักกัน แล้วจะถ่ายวิดีโอแบบนี้ได้เช่นไรกัน”

น่ากลัวว่าหลี่ซูเจ๋จะรู้อยู่แล้ว ดังนั้นวันนั้นที่ทะเลาะกันบนเรือ ถึงได้พูดขึ้นมาว่าชอบเห้อจื่ออวี๋ ก็เพื่อให้เขาหึง และจัดการกับเห้อจื่ออวี๋ซะ

ไม่แปลกใจ ว่าทำไมเห้อจื่ออวี๋ถึงบอกว่าหลี่ซูเจ๋กำลังหลอกใช้เขา

ผู้ช่วยจางตื่นตะลึง “เห้อจื่ออวี๋ใจกล้านัก แม้แต่ท่านก็กล้าเล่น แล้วคุณลู่...”

“ออกไป” ลู่เหวินซูออกคำสั่ง มือกุมอยู่ที่หน้าผาก น้ำเสียงอัดอั้น ราวกับกำลังอดกลั้นอะไรอยู่

ผู้ช่วยจางเองก็ไม่กล้าอยู่ต่อแล้ว จึงรีบออกไปทันที

ยามที่เขาออกไปก็สวนกับผู้หญิงที่ใส่ผ้าปิดปาก ทันใดนั้นฝ่ายตรงข้ามก็เรียกเขาเอาไว้ “ผู้ช่วยจาง ทำไมมาอยู่ที่นี่หรือคะ”

และดึงผ้าปิดปากลง

ผู้ช่วยจางเองก็ไม่กล้าอยู่ต่อแล้ว จึงรีบออกไปทันที

หลี่ซูเจ๋เอ่ยถามด้วยความกังวลและห่วงใย “เขาไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

“คนไม่เป็นอะไรครับ แค่ของในออฟฟิศเละเทะไปหมด” ผู้ช่วยจางกล่าว “ผมมีเรื่องต้องไปต่อ ขอตัวก่อนนะครับ คุณหลี่ ที่ผ่านลำบากแย่เลยนะครับ”

“อ่า ค่ะ”

หลี่ซูเจ๋มองจนเขาลับสายตาไป ก่อนจะบ่นพึมพำด้วยความฉงน “ทำไมถึงบอกว่าที่ผ่านมาฉันลำบากกันล่ะ”

หลี่ซูเจ๋เปิดประตูออฟฟิศเข้าไป ค่อนข้างตื่นตกใจกับสภาพข้างในห้องนัก ดูเหมือนว่าลู่เหวินซูที่นั่งอยู่ตรงโซฟาจะไม่เป็นอะไร เธอจึงค่อยเบาใจ ก่อนจะถือกล่องรักษาเข้าไปหา

“งานไม่ราบรื่น ก็อย่าลงที่ของสิ เงินของตัวเองทั้งนั้น ซื้ออีกครั้งไม่ปวดใจแย่หรือ” หลี่ซูเจ๋บ่น ก่อนจะดันโต๊ะน้ำชาขึ้นมา และวางกล่องรักษาอุณหภูมิลงไป

มือของลู่เหวินซูกุมที่หน้าผาก ไม่ขยับแม้แต่น้อย

หลี่ซูเจ๋ที่เห็นเขาแปลกไป ก็เข้าไปนั่ง และเอ่ยถามเสียงแผ่ว “เป็นอะไรคะ”

ในที่สุดลู่เหวินซูก็รู้สึกตัว หันกลับมามองเธอ สายตาที่จ้องมานั้นทั้งดุดันทั้งสับสนในเวลาเดียวกัน หลังจากนั้นก็คว้าเธอเข้าไปกอดไว้

แขนแกร่งออกแรงมากขึ้น

เขาอยากจะฆ่าผู้หญิงคนนี้นัก เพราะเธอทั้งวางแผน ทั้งหลอกเขา เพื่อการแกแค้นของตัวเองทั้งนั้น ทำไมถึงไม่ให้คนอื่นลงมือกัน เขาไม่ชอบ นั่นคือพ่อแท้ๆ ของเขา

แต่เขากลับทำไม่ได้ เพราะรักเธอ

หากไม่ใช่เพราะพ่อและคนของพ่อเขาที่ทำเรื่องงามหน้าไว้ เธอคงไม่อาฆาตจนเอาถึงตายแบบนี้

“ลู่เหวินซู คุณทำฉันเจ็บนะ” หลี่ซูเจ๋เริ่มเจ็บเพราะแรงที่แขนของเขา จนต้องร้องออกมา “คุณ คุณเป็นอะไรกันแน่”

ลู่เหวินซูซบหน้าลงกับไหล่ของเธอ และกล่าวอย่างไม่เต็มเสียง “นางฟ้าตัวน้อย คุณรักผมไหมครับ”

หลี่ซูเจ๋ตอบอย่างไม่มีลังเล “รักมาก”

“รักมากเท่าไหร่กันครับ”

“ก็ต้องดูท่าทางของคุณก่อน” หลี่ซูเจ๋นึกคิดก่อนจะพูด “คุณดีกับฉัน ฉันก็รักคุณมากขึ้น หากคุณไม่รักฉัน ฉันก็จะไม่รักคุณ และจะไปหาชายอื่นด้วย”

หลี่ซูเจ๋เริ่มรู้สึกเจ็บที่แขน ก็รีบเอ่ยขึ้นมาทันพลัน “ค่ะๆ ฉันรักคุณๆ จะไม่ไปหาชายอื่นเด็ดขาด คุณอย่าเหมือนเด็กได้ไหม ฉันเจ็บไปหมดแล้ว”

“จริงหรือ” ลู่เหวินซูลูบแก้มของเธอไปมา นัยน์ตาราวกับกำลังอดกลั้นอะไรสักอย่าง “ไม่ได้หลอกผมใช่ไหม”

“จริงค่ะ รักคุณมากๆ เลย” เขาปิดอารมณ์ของตัวเองได้ดี จนหลี่ซูเจ๋ไม่ได้สังเกตเห็น และจูบเขาหนึ่งครั้ง “ไม่อย่างนั้นฉันจะดูแลแม่ของคุณทำไมล่ะคะ ฉันเองก็ไม่ได้ว่างนะ”

นั่นก็เพราะคุณละอายใจไม่ใช่หรือ

เธอสามารถทำให้พวกเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ด้วยซ้ำ แต่เธอก็ไม่ได้ทำ

เมื่อเห็นความจริงจังแววตาของเธอ ลู่เหวินซูก็นึกถึงตอนที่เธอดูแลคุณแม่ลู่ ความโกรธในใจพลันหายไปเสียครึ่ง และจูบเธอตอบ “ผมเองก็รักคุณ”

เพียงแค่คุณรักผม ผมจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ทั้งนั้น

“พอแล้ว จูบเสร็จแล้วก็ปล่อย” หลี่ซูเจ๋ดึงมือของเขาออกอย่างไม่เกรงใจ และเปิดกล่องเก็บอุณหภูมิ “ทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ทำงาน คุณยังต้องดูแลเรื่องในบริษัทนะคะ”

ลู่เหวินซูกลับมามีพลังอีกครั้ง “อาหารเช้าคืออะไรครับ”

“โจ๊กหอยเชลล์”

“ทานมาสามวันแล้วนะครับ ยังเป็นอันนี้อีกหรือครับ” ลู่เหวินซูห่อเหี่ยวในทันที “เปลี่ยนไม่ได้หรือครับ”

“ตราบใดที่คุณยังต้องอยู่ที่บริษัททั้งวัน การทานโจ๊กหอยเชลล์ตอนเช้านี่เพิ่มพลังดีที่สุดแล้ว” หลี่ซูเจ๋มองท่าทางเช่นนั้นของเขา และกลอกตาใส่ “ค่ะ พรุ่งนี้เปลี่ยน เด็กดี รีบทานเร็วเข้า”

ระหว่างที่เขาทานอาหารเช้า หลี่ซูเจ๋ก็ช่วยเขาเก็บออฟฟิศอย่างง่ายๆ และรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา “คุณโมโหแล้วจะออกไประบายความโกรธข้างนอกก็ได้ ทำลายออฟฟิศตัวเองทำไม คอมพิวเตอร์เครื่องตั้งหลายหมื่น ทั้งยังตู้ไม้แพร์นั่นอีก ลู่เหวินซู คุณน่าจะล้มละลาย ไปชิมรสชาติของชีวิตบ้างนะ”

สายตาของลู่เหวินซูมืดมน เขาหยักไหล่ “อารมณ์มันมาแล้ว ก็ไม่มีวิธี”

“.....”

หลี่ซูเจ๋เสิร์ฟน้ำให้กับเขา และกล่าวอย่างลังเล “โรงเรียนที่ฉันเคยยื่นไปผ่านแล้วนะคะ ฉันอยากไปเรียนต่อ น่าจะออกนอกประเทศไปสักระยะ...”

“ไม่ได้” ลู่เหวินซูตัดบทของเธอ ท่าทางดูตกใจเล็กน้อย “ที่รักคุณดีเกินพอแล้ว ผมอยากให้คุณอยู่ข้างๆ ผม ดูแลผม”

“ไปไม่นานค่ะ ฉันจะกลับมาเดือนล่ะครั้ง” หลี่ซูเจ๋โกหก

เธอรู้ดี ว่าหากออกไปแล้ว จะไม่มีทางได้กลับมาอีก

ต่อให้มู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถิงไม่บังคับเธอ เธอก็จะไป เธอมาอยู่ข้างๆ ลู่เหวินซู ก็เพื่อแก้แค้น เธอได้ใจอ่อนแล้วหนึ่งครั้ง จะไม่ยอมให้ตัวเองตกลงไปอีกเด็ดขาด

ลู่เหวินซูรู้สิ่งที่เอต้องการจะสื่อ แน่นอนว่าต้องไม่ยอมเด็ดขาด “ไม่ได้ๆ ผมคิดถึงคุณทุกวัน หากคุณไปใจผมจะไม่ว่างเปล่าไปเลยหรือ”

หลี่ซูเจ๋หลบสายตา และกล่าวอย่างเด็ดขาด “นั่นคือโรงเรียนที่ฉันต่อสู้มานานนะคะ ฉันอยากไปมาก หากคุณจะให้ฉันเลือกระหว่างไปต่างประเทศกับคุณ เช่นนั้นพวกเราเลิกกันดีกว่าค่ะ”

“รออีกสักหน่อยได้ไหม” ลู่เหวินซูกุมมือของเธอไว้ และจูบอย่างแผ่วเบา “รอจนผมจัดการเรื่องของตระกูลลู่เสร็จ แล้วผมจะไปพร้อมกับคุณ”

“ลู่เหวินซู...”

“คุณบอกว่ารักผมใช่หรือ หรือว่าโกหกผมกัน” ลู่เหวินซูจูบเธอ “ไม่ว่าคุณจะไปไหนผมก็จะไปด้วย ผมบอกไปแล้วนี่ครับ ว่าผมจะอยู่ข้างๆ คุณตลอด”

หนี้ก็ชำระกันแล้ว เธอลำบาก เธอเหนื่อย เขาก็รู้สึกว่าเพียงพอแล้ว

เขาตัดสินใจแล้วที่จะอยู่ข้างๆ เธอ