รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 342

บทที่ 342 ผ้าพันคอที่เหมือนกัน

แต่หลินเฉิงจี๋ไม่มีเวลาอีกแล้ว

เมื่อนึกถึงคนโง่ที่แบกรับทุกอย่างไว้แทนตัวเองแล้ว ถังซินก็เริ่มแสบขึ้นมาที่จมูก

และลิฟต์ก็มาถึงชั้นที่หมายโดยว่องไว

ขณะที่เธอเดินกลับห้อง ก็ถูกมือเขาหากันและยกขึ้นมานาบที่แก้ม เมื่อมั่นใจว่าปกป้องความรู้สึกได้มากพอแล้ว ถึงจะแตะการ์ดเพื่อเข้าห้องไป

เพียงเข้าไปในห้อง ถังซินก็กลิ่นของกับข้าวกับปลาหอมๆ

เธอคิดว่าหลินเฉิงจี๋สั่งอาหารค่ำขึ้นมา เมื่อมาถึงที่ห้องครัวเล็กๆ ก็พบว่าบนโต๊ะนั้นมีอาหารวางไว้อย่างหลากหลาย ร่างสูงโปร่งนั้นกำลังวุ่นวายอยู่ที่หน้าเตา

กลิ่นที่คุ้นเคยกับอาหารที่คุ้นเคย มันทำให้ถังซินชะงักนิ่งไปอึดใจ “หลินเฉิงจี๋ พวกนี้...”

เขาทำทั้งหมดเลยหรือ

“เธอกลับมาแล้วหรือ” หลินเฉิงจี๋หันกลับไปมองเธอ และยุ่งกับงานในมือต่อไป

“วันนี้เป็นวันข้ามปีของจีน พวกเธอมีธรรมเนียมทานข้าวตอนค่ำกันใช่ไหม ผมกลัวว่าจะทานอาหารของโรงแรมจนเบื่อแล้ว จึงให้พวกเขาส่งอาหารสดขึ้นมา และลงมือทำเอง ไม่รู้ว่าจะถูกปากเธอไหมนะ”

ถังซินเริ่มร้อนที่ดวงตา แต่เธอก็แกล้งทำเป็นพูดด้วยท่าทีสบายๆ “ฉันไม่รู้เลยว่านายทำอาหารเองได้ด้วย ว้าว หอมมากเลยนะ จะต้องอร่อยแน่ๆ ฉันขอชิมหน่อยแล้วกัน”

กล่าวจบก็หยิบตะเกียบขึ้นมา

เธอลองชิมผัดมะเขือม่วง เมื่อเห็นหลินเฉิงจี๋ถือหม้อน้ำซุปออกมา ก็ยกนิ้วโป้งให้กับเขา “อร่อยจนต้องยกนิ้วให้เลย ดูเหมือนว่าจะเลือกนายว่าหัวหน้าพ่อครัวได้เลยนะ”

เมื่อเห็นว่าเธอชอบ หลินเฉิงจี๋ก็หลุดยิ้มบางๆ ก่อนจะส่งถ้วยน้ำซุปให้กับเธอ

“ทานซุปก่อนทานข้าวนะ”

“ดีเลย”

นี่เป็นซุปครีมเห็ด ตัวน้ำซุปนั้นมีสีขาวขุ่น ให้ความรู้สึกสดชื่น ทั้งยังได้กลิ่นของเห็ดที่สดใหม่อีกด้วย

ถังซินดื่มไปเพียงสองอึกก็ชะงักนิ่งไป

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้ดื่มน้ำซุปนี้ เพราะรสชาตินั้นคุ้นเคยมาก ราวกับเธอเคยดื่มมาก่อน

ถังซินมองถ้วยซ้ำซุปในมือ ทันใดนั้นก็นึกถึงตอนที่ไปRBครั้งนั้น นึกไปถึงน้ำซุปที่ได้ทานที่ร้านอาหารของโรงแรมนั้น หันกลับมามองหลินเฉิงจี๋อีกครั้ง และอดที่เอ่ยถามขึ้นมาไม่ได้ “นายไปฝึกทำอาหารที่ไหนมา”

หลินเฉิงจี๋กล่าว “เรียนกับพ่อครัวที่คฤหาสน์เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทำไม ไม่อร่อยหรือ”

ถังซินส่ายหน้า เธอได้รับรู้อะไรแล้ว ขมเม้มริมฝีปากอยู่เพียงครู่ “ตอนที่ฉันไปเที่ยวเล่นที่RB น้ำซุปของห้องอาหารที่ทานตอนนั้น... ซุปนั้นนายเป็นคนทำหรือ”

“อือ ผมเอง” หลินเฉิงจี๋ยอมรับมัน และไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่สำคัญอะไร “ผมชอบเข้าครัว เมื่อเห็นพวกเธอไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหาร ก็เลยไปพูดกับพ่อครัวที่อยู่ข้างหลัง”

ถังซินยังถือชามน้ำซุปนั้นเอาไว้ แต่น้ำตากลับไหลออกมาอย่างห้ามเอาไว้ไม่ได้

เธอก็สงสัย ทำไมถึงมีกลิ่นอาหารที่ห้องครัวกัน เป็นเขาที่ทำทั้งนั้น เขาที่ไม่เคยไปไหน และคอยดูแลตัวเธอจากข้างหลังมาตลอด

เมื่อเห็นหญิงสาวร้องไห้ หลินเฉิงจี๋ก็โยนผ้าเช็ดครัวลงอย่างรีบร้อน และใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตาให้กับเธอ ก่อนจะเอ่ยอย่างตื่นตระหนก “เฮ้ ร้องทำไมกัน มันไม่อร่อยหรือ”

แต่ถังซินกลับร้องไห้อย่างหนัก พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “หลินเฉิงจี๋ นายอย่าดีกับฉันนักเลย... นายทำเพื่อตัวเองก็พอแล้วโอเคไหม...”

เธอเป็นหนี้เขาตั้งมากมาย ทำไมถึงไม่ขอร้องกันบ้างล่ะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินเฉิงจี๋ก็รู้สึกโล่งอก

เขาหัวเราะและปลอบโยนเธอ “เธอทำเพื่อช่วยชีวิตผม ออกไปข้างนอกทุกวันจนเหนื่อย ผมเองก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก มีเพียงทำอาหารให้เธอเท่านั้น ดูแลเธอให้ดีนั้นเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว เธอชอบดื่มน้ำซุป วันหลังผมก็จะทำให้ทุกวันเลย”

“ไม่เอา ฉันไม่เอา” ถังซินส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย “ฉันอยากให้นายได้ใช้ชีวิตที่ดี มีชีวิตเป็นของตัวเอง ฉันที่ทั้งโง่ทั้งซื่อ ไม่มีค่าพอให้นายมาชอบหรอก...”

หลินเฉิงจี๋เช็ดน้ำตาให้กับเธอ และกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “การชอบใครสักคน ไม่มีการคิดมูลค่าหรอกนะ เพียงแค่สิ่งที่ผมทำทั้งหมดมันทำให้เธอมีความสุข ผมก็พอใจมากแล้ว”

เขาหวังว่าเธอจะโง่และซื่อเพื่อกักขังเขาเอาไว้ตลอดไป

ถังซินเช็ดน้ำตา ก่อนจะเอ่ยเตือนเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ “นายจะมีชีวิตอีกนาน จะแก่จนถึงร้อยปี ฉันจะคืนหนี้ให้นายทั้งหมด ฉันไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร นายได้ยินไหม”