รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 343

บทที่ 343 ไม่ต้องลอบตามอีกแล้ว

ค่ำคืนคริสต์มาสอีฟที่ญี่ปุ่น เธอและมู่เฉินหย่วนเจอร้านเครื่องประดับที่ข้างทาง ตอนนั้นเธอเห็นผ้าพันคอที่อยู่ข้างในตู้กระจก ก็ลากมู่เฉินหย่วนเข้าไปเพื่อซื้อมัน และให้เป็นของขวัญวันคริสต์มาสแก่เขา

แต่ในตอนนี้ เธออยู่ในห้องของหลินเฉิงจี๋ และได้เห็นผ้าพันคอสีเทานี้ที่มีลักษณะเดียวกัน

แค่บังเอิญหรือ

ประจวบเหมาะกับที่หลินเฉิงจี๋ตามเข้ามาพอดี

เมื่อเห็นผ้าพันคอในมือของถังซิน สายตาของเขาก็เผยความอับอาย และเอ่ยขึ้นอย่างผิดปกติ “ผมหาตั้งนานหาไม่เจอ ไม่คิดว่าเพียงคุณมาหาก็จะเจอเลย”

“ใช่ มันแขวนอยู่ในเสื้อคลุมตัวใหญ่นี่” เขาซ่อนได้แย่มาก ไม่ว่าใครก็มองเห็นทั้งนั้น ในใจของถังซินเริ่มอึดอัด และทรมาน แต่เธอก็พยายามกล่าวติดขำเอาไว้ “คุณประมาทจัง”

ถังซินกล่าวเช่นนั้น ก็เดินเข้าไปมาเขา และคลายผ้าพันคอออก รอจนหลินเฉิงจี๋โค้งตัวลงมา และพันคอให้กับเขา

เสื้อแจ็คเก็ตของชายหนุ่มไม่ได้รูดซิปขึ้น จึงเผยให้เห็นเสื้อสเวตเตอร์คอเต่าสีดำ ตอนที่ก้มลงมา ก็เผยให้เห็นไหปลาร้า ทั้งยังสร้อยคอเม็ดถั่วแดงเส้นนั้นด้วย

ถังซินก้มหน้ากัดปากไว้แน่น เพื่อไม่เผยอารมณ์ออกไป

ตั้งแต่ที่รักจนเลิกกัน ของที่เขาให้เธอมาทั้งหมด เธอทั้งคืนให้เขาและโยนทิ้งไปหมดแล้ว สร้อยคอถั่วแดงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอให้เขาไว้ แต่เขายังคงรักษามันไว้อย่างดี

ผู้ชายคนนี้โง่จริงๆ เลย

ช่างถ่อมตนจริงๆ เลย ดูก็รู้ว่ามีความคาดหวังมากขนาดไหน แต่ไม่เคยที่จะมาบีบบังคับอะไรเธอทั้งสิ้น ต้องการอะไรก็ไม่พูด เอาแต่แอบซื้อในแบบเดียวกันเท่านั้น

หน้าผากของถังซินซบเข้ากับอกของเขา และกล่าวอย่างเบื่อหน่าย “หลินเฉิงจี๋ ฉันล่ะเกลียดนายจริงๆ”

เกลียดทุกสิ่งที่นายเสียสละให้ เกลียดที่คุณไม่พูดในสิ่งที่นายต้องการ

และเกลียดมากที่เขายังคงชอบเธอ

ถึงแม่ทั้งสองจะอยู่ในห้องเดียวกันเป็นเวลานาน แต่ก็ต่างคนต่างอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ไม่เคยมีสัมผัสที่ใกล้ชิดกัน เพียงครั้งเดียวที่แตะตัวกัน ก็คือในตอนนี้ที่ถังซินซุกในอ้อมกอดของเขา

เมื่อได้เข้าใกล้ชิด หลินเฉิงจี๋ก็ได้กลิ่นลมสบายๆ มาจากร่างกายของเธอ ดึงดูดกันยิ่งนัก

หลินเฉิงจี๋ยื่นมือไปกอดเธอไว้ เพื่อกอดร่างที่โอนอ่อนของเธอเอาไว้ในอ้อมกอด เพื่อดมกลิ่นหอมอ่อนๆ นั้นจากผมของเธอ “อย่าได้เกลียดผมเลย เธอพูดเองว่าเป็นหนี้ชีวิตผม เพราะฉะนั้นต้องคืนผมมาทั้งหมดนะ”

อนาคตยังคงอีกไกล ไม่มีใครรู้ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ในตอนนี้ถือเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขของเขามากที่สุดแล้ว

มีผู้หญิงที่รักอยู่ข้างกาย ทั้งในสายตายังมีเพียงแต่เขา ทำทุกอย่างก็เพื่อเขา

ต่อให้อยู่ต่อไปไม่ได้ เขาก็พอใจมากแล้ว เพราะความปรารถนาได้รับการเติมเต็ม ไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจอีกแล้ว

หลังจากที่ฝังตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา ถังซินรู้สึกว่าตัวเองจะแสดงออกมากเกินไป จึงรีบผละออกมา ดึงซิปขึ้นให้กับเขา และห่อเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา

ถังซินแย้มยิ้ม “วันนี้จะพานายออกไปเดินเล่น อยากได้อะไรก็พูดนะ ฉันจะซื้อให้นายเอง เข้าใจไหม”

ไม่ต้องลอบตามอีกแล้ว เธอปวดใจนะ

หลินเฉิงจี๋พยักหน้า

บางทีอาจเพราะช่วงนี้ผู้คนต่างออกไปเที่ยวต่างประเทศกัน ยามที่ทั้งสองออกจากโรงแรมไปต่างพบแขกกันมากหน้าหลายตา มีทั้งหนุ่มสาวเด็กแก่ และยังมีคู่รักอีกด้วย

แต่เดิมถังซินไม่ได้สนใจอะไร เหลือบมองเพียงผ่านๆ แต่เมื่อเห็นสายตาของหลินเฉิงจี๋จับจ้องไปยังคู่รักคู่นั้น ทั้งยังรีบดึงสติกลับมาโดยเร็ว เมื่อมองตัวเองกับเขา ก็เข้าใจในทันที

เธอขยับเข้าไปใกล้ ใช้นิ้วมือทั้งห้ากุมฝ่ามือของเขาไว้

ทั้งที่เพิ่งจะออกมาจากห้องที่อุ่นสบาย และในห้องโถงนั้นก็มีเครื่องทำความอุ่นอยู่ด้วย แต่มือของชายหนุ่มนั้นกลับเย็นเล็กน้อย

ถังซินกดความรู้สึกทรมานใจลงไป และเอ่ยพึมพำ “อยู่ข้างนอกจะเข้าใกล้กันหน่อยก็ได้ มันหนาวนะ ฉันทนหนาวไม่ได้ นายต้องดูแลฉันให้ดีนะ อย่าปล่อยให้ฉันหนาว”