รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 346

บทที่ 346 แม่ของผมให้ผมนำอาหารมาส่ง

“พี่ สวัสดีตอนเย็นนะ” เฉินคางทักทาย “ปีนี้ก็ไปทานข้าวที่ตระกูลมู่กับประธานมู่อีกหรือ”

“เปล่า ประธานมู่ปล่อยฉันมา”

เฉินคางร้องฮะ ก่อนจะรีบถาม “แบบนั้นพี่ก็กลับบ้านตัวเองแล้วหรือ”

“ประธานมู่ไม่ให้ฉันอยู่ ก็ต้องกลับสิ ขับรถตัวเองมาหนึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านแล้ว ไม่ใช่สิ นายถามฉันทำไม กำลังห่วงใยฉันหรืออย่างไร”

“พวกเราเป็นญาติกันนะ ผมใส่ใจพี่มันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องไหม”

ผู้ช่วยจางที่อยู่ปลายสายแค่นเสียงในลำคอ “พอเถอะ คิดว่าฉันไม่รู้จักนายหรืออย่างไร พ่อแม่นายอยู่บ้านฉันกันหมด เมื่อครู่ยังให้ฉันรีบหาสะใภ้เข้าบ้านอยู่เลย ทั้งยังถามด้วยว่าทำไมฉันถึงไม่มีแฟน”

แม้จะคุยทางโทรศัพท์ แต่เฉินคางก็รับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองของผู้ช่วยจาง น่าจะโดนผู้ใหญ่พูดใส่มาพอสมควร

แต่ก็นะ พี่เองก็ยี่สิบเก้าแล้ว

เฉินคางลอบหัวเราะอยู่ในใจ ก่อนจะลูบจมูกแล้วกล่าว “แล้วพี่จะกลับเมืองหนานเฉิงพรุ่งนี้เช้าไหม พอดีผมมีของที่จะต้องให้ประธานมู่ แต่ไม่สะดวกไปส่งเอง”

“ของอะไร ของคุณถังรึ”

“...ก็ใช่”

“เอาให้เองเถอะ” สีหน้าผู้ช่วยจางเปลี่ยนในทันที ทั้งยังเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี “อย่าได้ถูกคำว่าคุณถังให้ประธานมู่ได้ยินเชียว รักษาชีวิตของตัวเองไว้เถอะ”

“ไม่หรอก” เฉินคางไม่อยากจะเชื่อเสียเท่าไหร่

แต่เดิมเขาคิดจะฝากของนี้ไปกับผู้ช่วยจาง และส่งไปให้ถึงมือของมู่เฉินหย่วน แต่สุดท้ายผู้ช่วยจางไม่ยอมช่วยเขา

ผู้ช่วยจางถอนหายใจอย่างอึดอัด “หากไม่ใช่เพราะงานจนเลี่ยงไม่ได้ ป่านนี้ฉันหลบประธานมู่ไปนานแล้ว อ่อใช่ เมื่อเย็นฉันไปส่งประธานมู่ที่ที่พักของเขาประธานมู่ไม่ได้ไปตระกูลมู่นานแล้ว คาดว่าคืนข้ามปีนี้ก็คงจะอยู่ที่นั่น ที่อยู่ของประธานมู่นายก็รู้นี่ ไปเองได้เลย”

เฉินคาง “.....”

“เฉิง(จางเฉิง)คุยเสร็จยัง จะทานข้าวแล้วนะ” เสียงที่ดังขึ้นจากทางปลายสายนั้นเป็นเสียงที่อ่อนโยนของผู้หญิงคนหนึ่ง

เสียงนี้ เฉินคางไม่คุ้นเคยกับมันแม้แต่น้อย

เขาชะงักไปอึดใจ ก่อนจะตะโกนขึ้นมา “เวรเถอะ พี่นั่นใครกัน พวกพี่ไม่ใช่ว่าทานอาหารข้ามปีอยู่หรือ”

ผู้ช่วยจางกระอึกกระอัก “...ญาติ ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ”

“ไปหลอกเด็กเถอะ” เฉินคางตวาดลั่น “ญาติพวกเรา ผมเคยเจอมาหมดแล้ว พี่มีญาติที่กลับมาจากต่างประเทศเมื่อไหร่กัน ทั้งเสียงนั้นยังเป็นญาติผู้หญิงเสียด้วยสิ”

“โอเค นายรีบเอาของไปส่งเลย” ผู้ช่วยจางไม่ตอบกลับไป เลือกวางสายทันที

เฉินคางหัวเราะหึ

ยิ่งพี่ปิดเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันจะต้องมีปัญหาแน่นอน

“โอ๊ะ แต่ตอนนี้เรื่องส่งของสำคัญที่สุด” เฉินคางบ่นพึมพำก่อนจะมองกล้องในมือ

เพราะพี่กลับบ้านไปแล้ว เขาจึงทำได้เพียงไปที่พักของประธานมู่ด้วยตัวเองเท่านั้น

ในตอนที่จะออกรถ เฉินคางก็นึกขึ้นมาได้ วันนี้คือวันข้ามปี ประธานมู่และคุณถังก็เลิกกันไปแล้ว หากเขานำของของคุณถังไปให้จะตายหรือไม่

เฉินคางนั่งลังเลอยู่ภายในรถ สุดท้ายก็ดับเครื่อง และกลับไปยังบ้านคุณแม่ถังอีกครั้ง

โชคดีที่คนเปิดประตูคือคุณแม่ถัง

เฉินคางที่เห็นว่าห้องรับแขกนั้นไม่มีกวนหลิงเอ๋อและจู่ซือซือ คาดว่าน่าจะไปเล่นที่ห้อง เลยกล่าวกับคุณแม่ถัง “เหมือนว่าประธานมู่จะทำงานเลยไม่ได้ไปทานข้าวที่บ้านตระกูลมู่ คุณแม่ทำอาหารสักเล็กน้อยได้ไหมครับ เดี๋ยวผมเอาไปให้ประธานมู่เอง”

“เธอจะเอาของไปให้เฉินหย่วนหรือ”

เฉินคางลูบหัวไปมา “ครับ ค่อนข้างเป็นของสำคัญ มันเลยต้องส่งเย็นนี้”

“เช่นนั้นฉันจะไปทำ รอก่อนนะ”