รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 347

บทที่ 347 โอ๊ย เป็นคนมันยากจังโว้ย

มู่เฉินหย่วนเหลือบสายตามอง ไม่พูดและไม่ขยับอะไร

เฉินคางลอบมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวต่ออย่างใจกล้า “ประธานมู่ครับ ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าคุณกับคุณถังเลิกกันทำไม แต่แม่ยายผมก็ยังจดจำคุณได้เสมอนะครับ คุณดูสิ ทำอาหารให้คุณตั้งมากมาย พูดไป พวกคุณเลิกกันแล้วก็ไม่ได้กลายเป็นศัตรูกันใช่หรือไม่” “ทำไมนายถึงเหมือนพี่ชายนายนัก ช่วงนี้ปากมากกันเหลือเกิน” มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้ายังคงมืดครึ้ม แต่ก็เปิดประตูให้

เฉินคางรีบถือกระติกรักษาอุณหภูมิเข้าไปในทันที

“บ๊อกๆ” ร่างเล็ก แต่เชพเพิร์ดสีดำสุดแข็งแกร่งกระโจนออกมาจากห้องรับแขก และเห่าใส่เฉินคางสองครั้ง จนเขาตื่นตระหนก

“ฉิบหาย” เฉินคางร้องลั่น หันกลับไปมองมู่เฉินหย่วนดังขวับด้วยท่าทีตกใจ “มู่ ประธานมู่ คุณเลี้ยงเชพเพิร์ดอย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ว่าคุณเกลียด...”

เขาจำได้ว่าประธานมู่เกลียดสัตว์หน้าขน

มู่เฉินหย่วนเอ่ยขัดเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ใช่ พี่นายทิ้งไว้ให้ฉันเลี้ยง”

“หะ พี่ผม...”

เฉินคางอยากจะพูดว่า พี่ชายก็อยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือ ทำไมประธานมู่จะต้องเลี้ยงแทนเขาด้วย แต่เมื่อสายตาที่เย็นชาจนแทบจะฆ่าคนได้ เขาก็กลืนคำพูดลงท้องไปทันที

เขานำกระติกรักษาอุณหภูมิวางไว้ที่โต๊ะอาหาร ทั้งยังเปิดออกอย่างตั้งใจ ทันใดนั้นกลิ่นหอมของอาหารและน้ำซุปก็คลุ้งกระจายทันที

มู่เฉินหย่วนที่เดินด้วยสายตาเรียบนิ่ง

มู่เฉินหย่วนลากเก้าอี้โต๊ะอาหารฝั่งตรงข้าม เมื่อเห็นว่ายังมีส่วนที่ไม่ได้เปิดอยู่ก็ยื่นมือเข้ามาช่วย “ทำมาสักอย่างสองอย่างก็ได้แล้ว ทำมาทำไมเยอะแยะ”

“นี่ไม่ใช่ที่แม่ยายผมเตรียมมานะครับ” เฉินคางชี้นิ้วไปทั้งกล่าวอย่างสงสัย “ผู้หญิงคนหนึ่งส่งมันมาให้กับผม บอกให้ผมนำมาให้ประธานมู่”

“ผู้หญิงรึ”

“ใช่ครับ ค่อนข้างสวยทีเดียว” เฉินคางนึกคิด “คงดูแลเป็นอย่างดี ดูแล้วเหมือนคนอายุยี่สิบกว่าๆ พูดจานุ่มนวล เหมือนกับคนประเทศRเลยครับ”

ใบหน้าของมู่เฉินหย่วนมืดครึ้ม เขาปิดฝาทันพลัน เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เดี๋ยวเอามันออกไป และทิ้งลงถังขยะซะ”

“ครับ ประธานมู่”

เฉินคางรับคำ รู้สึกยุบยิบปากสั่น แต่ก็ไม่กล้าถาม เพียงนำกล้องมาให้กับมู่เฉินหย่วนเท่านั้น

มู่เฉินหย่วนถาม “นี่คืออะไร”

“กล้องครับ” เมื่อนึกถึงสิ่งที่กวนหลิงเอ๋อกำชับมา เฉินคางก็เอ่ยอย่างระมัดระวัง “ก่อนทานข้าว คุณถังโทรมาหาผม บอกให้นำสิ่งนี้มาให้กับคุณ”

“ฉันไม่ต้องการ นำกลับไป” มู่เฉินหย่วนกล่าวอย่างดุดัน เมื่อคิดได้ว่านี่คือของขวัญที่ถังซินส่งคืน คิ้วเขาก็ขมวดมุ่น

เธอคืนของขวัญที่เขาเคยให้มาหมดแล้ว ของของเธอ ทำไมเขาจะต้องเก็บเอาไว้ด้วยกัน

เฉินคางคิดอยู่แล้วว่าเขาจะต้องปฏิเสธ แต่ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้ กล่าวจนลิ้นพัน “ประธานมู่ ดูสักหน่อยก็ยังดีครับ นี่คือสิ่งที่คุณถังให้คุณ...”

มู่เฉินหย่วนกล่าวทันพลัน “ฉันไม่อยากดู”

“ประธานมู่...”

“เฉินคาง คุณสมบัติของผู้คุ้มกัน คือควรสงบปาก” มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขา บรรยากาศเย็นชาที่แผ่ออกมาจากร่างทำให้เฉินคางขนสันหลังวาบ ไม่กล้าเอ่ยแม้แต่คำ

เมื่อเห็นว่าไม่มีหวัง เฉินคางก็รับคำ ปลีกตัวกลับด้วยท่าทีคอตก พลางลอบถอนหายใจ

เขานึกออกเลยว่าหากนำกล้องกลับไปด้วย และเมื่อนำคำพูดของมู่เฉินหย่วนไปเล่าให้กวนหลิงเอ๋อฟัง กวนหลิงเอ๋อจะต้องไล่เขาออกไปจากบ้านของคุณแม่ถัง ให้เขากลับไปเพียงคนเดียวแน่ๆ

โอ๊ย เป็นคนนี่มันยากจริงๆ

ในตอนที่เฉินคางเปิดประตูออกเพื่อกลับบ้าน ก็ได้ยินเสียงมู่เฉินหย่วนเรียกเขาจากทางด้านหลัง

เฉินคางรีบหันกลับไปทันที เมื่อเห็นมู่เฉินหย่วนจ้องอาหารบนโต๊ะอาหาร ไม่มั่นใจว่าเขาเรียกตัวเองหรือไม่ เลยถามอย่างสงสัย “ประธานมู่ เมื่อครู่เรียกผมหรือครับ”

มู่เฉินหย่วนถือตะเกียบขึ้นมาชั่วครู่ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ “เอาของมา”