รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 348

บทที่ 348 vlogที่ช้า

ภาพสั่นไหว หลังจากนั้นคนที่โผล่ออกมาก็คือถังซิน ราวกับว่าเธอวางกล้องไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็ถอยเท้าไปนั่งโซฟาที่อยู่ด้านหลัง

มู่เฉินหย่วนเห็นเธอสวมเดรสยาวสีชมพูตัวบางๆ คาดว่าน่าจะอัดวิดีโอนี้ในตอนเข้าหน้าฤดูใบไม้ร่วง ดวงตาประกายคู่นั้นกะพริบปริบๆ ร่างผอมเพรียวที่งดงาม

ชายหนุ่มต้องใบหน้าของเธออย่างรักใคร่

เขาได้รู้แล้วว่ารักนั้นอธิบายได้ยากขนาดไหน แม้ว่าคนทั้งสองจะเลิกกันมานานขนาดไหน เขาใช้เวลาทั้งหมดไปกับการทำงาน แต่เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าของเธอ ก็หยุดคิดถึงเธอไม่ได้ คิดว่าเธอที่อยู่ที่ต่างประเทศตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง จะผอมหรือจะอ้วน นึกถึงยามที่เธออยู่ข้างกาย

“ดีจ้า” ถังซินที่อยู่ในวิดีโอนั้นโบกมือให้กับกล้อง และเริ่มพูดกับตัวเองทันที “ที่อัดVlogนี้ ก็เพื่อบันทึกความสวยของตัวฉันในตอนนี้ เพราะกลัวว่าคนรุ่นหลังจะไม่ได้เห็นคนที่งดงามแบบฉันอีก”

เธอสะบัดผมใส่กล้อง และฉีกยิ้มบางๆ อยู่ชั่วครู่ “แน่นอน มีคำพูดมากมายที่อยู่ภายในใจของฉัน จึงอยากใช้โอกาสนี้พูดมันเสียที”

“อือ... ส่วนที่ว่าวิดีโอนี้จะบันทึกอย่างไร จะเปิดเผยหรือไม่ ฉันยังไม่ได้คิดไว้หรอก” เธอจงใจชะงักไป ก่อนจะโบกมือให้กับกล้อง

“ต่อให้ไม่มีใครได้ดู แต่ฉันก็อยากแบ่งปันเรื่องราวที่มีความสุขให้ นั่นก็คือ ฉันหมั้นแล้วจ้า”

ถังซินย่นจมูก ก่อนจะบ่นพึมพำ “แต่แหวนนี้ได้มาจากการเข้าร่วมกิจกรรมนะ คนเขาไม่เอา เลยเอามาให้พวกเราแทน เฮ้อ คุณมู่ แม้แต่ขั้นตอนแต่งงานยังไม่มีเลยนะ”

มู่เฉินหย่วนอดที่จะขำไม่ได้

หากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ขนาดไหน เขาจะมอบพิธีขอแต่งงานที่โรแมนติกให้กับเธอเป็นแน่

น่าเสียดายที่พวกเขาเลิกกันแล้ว

มู่เฉินหย่วนรู้สึกเสียใจ ทันใดนั้นถังซินก็ยิ้มสดใสให้กับกล้องด้วยดวงตาเป็นประกาย “แต่ไม่เป็นไร แค่ได้อยู่กับคุณมู่ ฉันก็ดีใจมากพอแล้ว”

“คุณมู่ หากคุณได้มีโอกาสดูวิดีโอนี้ ฉันอยากบอกกับคุณว่าฉันรักคุณ รักคุณมาก ดังนั้นต่อให้คุณไม่เพอร์เฟค ฉันก็ไม่สนใจหรอก”

กล่าวจบเธอก็หัวเราะ แล้วพูดกับตัวเอง “ไม่ๆ ฉันพูดไม่ถูกนี่ คุณมู่ คุณเพียงไม่ได้สนใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น คุณยังเพอร์เฟคมาก เป็นแฟนหนุ่มที่คุณสมบัติครบถ้วนมาก”

และเธอก็สำทับขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค “ใช่ เป็นแฟนหนุ่มที่คุณสมบัติเกินเลยมาก”

“คุณมู่ คุณไม่เพียงเป็นแฟนหนุ่มที่เหมาะสม แต่เป็นครูที่เหมาะสมด้วย” ถังซินจ้องกล้องด้วยรอยยิ้มบางๆ “ฉันได้เรียนรู้อะไรจากคุณมาเยอะแยะเลย เป็นคุณที่สอนให้ฉันเติบโต”

“ตอนเด็กที่พ่อแม่หย่ากัน มันทำให้ฉันไม่สนใจในความรัก จนถึงขั้นกลัว ตอนที่เรียน ถึงแม้จะมีผู้ชายเข้ามาจีบ ฉันก็ไม่สนใจ สนใจแต่เรื่องเรียนเท่านั้น”

เธอก้มหน้าราวกับกำลังย้อนอดีต ก่อนจะกล่าวเสียงแผ่ว “ฉันในตอนนั้นนึกแต่จะหาเงินเท่านั้น ยิ่งเยอะก็ยิ่งดี เพื่อช่วยลดภาระของแม่ไปด้วย ภายหลังฉันได้บรรจุเข้าสถาบันแปลภาษาที่นิวคาสเซิล”

“ครั้งแรกที่ฉันได้พบกับหลินเฉิงจี๋ที่สถาบันแปลภาษา พวกเราคุยกันถูกคอมาก เขาชวนฉันเริ่มต้นความสัมพันธ์ ฉันเองก็ตอบโดยไม่คิด เขาเป็นรักแรกของฉัน และทำให้ฉันได้รู้ ว่าบนโลกใบนี้มีผู้ชายมากมายหลายประเภทขนาดไหน ไม่ได้มีแต่ผู้ชายที่ทิ้งภรรยาตัวเองแบบพ่อของฉัน”

นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ถังซินก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “แต่พวกเราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานขนาดนั้น... ฉันต้องการลบภาพในอดีตที่เคยมีกับเขา จึงได้กลับประเทศมา หาผู้ชายที่ถูกชะตาด้วยสักคนมาแต่งงานกัน ตอนนั้นฉันก็ยังคงไม่รู้ว่าความรักเป็นเช่นไร เพียงแค่ต้องการหาสถานที่ปลอดภัยให้กับตัวเองเท่านั้น”

เธอยิ้มให้กับกล้อง “คุณมู่ หากคูณดูถึงตรงนี้ จะต้องโกรธต้องหึงมากแน่ๆ ว่าฉันจะแต่งงานกับคุณแล้ว ทำไมถึงยังสนใจคนในอดีตกันใช่หรือไม่”