รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 349

บทที่ 349 ทั้งรักทั้งเกลียดเธอ

ถังซินกล่าวเหมือนเด็กๆ “แม่ ฉันรู้ว่าแม่ดีที่สุด รักฉันมากที่สุด”

"อย่าเยอะ แม่ไม่ได้รักลูกจ้ะ" คุณแม่ถังกล่าว "กลัวจะไม่มีใครเอาแม่หม้ายแบบลูก แถมแม่ก็โดนนินทาจนเหนื่อยแล้ว ดังนั้นแม่ถึงทำตามความต้องการของลูก แม่คงไม่มีแรงทำให้หลิงเอ๋อแล้วล่ะ"

"แม่ ไม่เอาเรื่องแม่หม้ายมาพูดได้ไหม..."

"ก็เรื่องจริงนี่"

ถังซินราวกับเถียงคุณแม่ถังไม่ได้ จึงเงียบไป ช่วยคุณแม่ถังทำงานบ้านอยู่ครู่ใหญ่ หลังจากนั้นมู่เฉินหย่วนจึงได้เห็นเธอโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อถังซินเห็นว่ากล้องยังคงเปิดบันทึกอยู่ ก็ร้องอ่าด้วยใบหน้าแดงก่ำ "พระเจ้า ลืมไปเลยว่าบันทึกวิดีโออยู่ ที่คุยกับแม่เมื่อครู่คงไม่ได้ถูกอัดไปด้วยหรอกนะ"

"ไม่ได้ๆ ลบทิ้งดีกว่า อย่าให้คุณมู่ได้เห็นเลย" เธอบ่นพึมพำ ประจวบเหมาะกับคุณแม่ถังเรียกเธอไปทานข้าว เธอตอบกลับรับคำไป วิดีโอจึงหยุดอยู่แค่ตรงนี้

มู่เฉินหย่วนนั่งพิงโซฟา และดูวิดีโอที่อยู่กล้อง และเงียบไปอยู่เนิ่นนาน

วิดีโอ46นาทียังคงวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา ทั้งใบหน้าที่สวยงามทั้งคำพูดของเธอ มันทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่มในอก มันทั้งโกรธทั้งทรมานใจ

ถ้าหากขนาดนั้น เหตุใดเวลาเกิดเรื่องถึงได้เข้าข้างหลินเฉิงจี๋กัน เพราะหลินเฉิงจี๋ไม่เหลืออะไรและเป็นคนอ่อนแอหรือ

แล้วเขามีอะไรกัน

นึกถึงวันที่คุยโทรศัพท์วันนั้น เธอร้องไห้เพื่อหลินเฉิงจี๋ และตัดสินใจไปประเทศFอย่างแน่วแน่ โดยไม่ต้องการตัวเขา มู่เฉินหย่วนนึกชัง แววตาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นขาอย่างช้าๆ

เขาโยนกล้องตัวนั้นลงบนโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อขึ้นห้องไป

เชพเพิร์ดตัวน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มลุกขึ้นมา ก็ลุกขึ้นอย่างร้อนรนด้วยท่าทางหางสะบัดไปมาอยู่ข้างหลังของเขา มู่เฉินหย่วนเพียงเหลือบมองราวกับเป็นสิ่งเล็กๆ และเดินต่อ

หนึ่งคนหนึ่งสุนัขเดินตามกันขึ้นชั้นสองไป

มู่เฉินหย่วนหยิบชุดคลุมอาบน้ำและเดินเข้าไปอาบน้ำ ตอนที่เดินออกมานั้น ก็เห็นเชพเพิร์ดน้อยนอนหมอบอยู่ที่พรมอย่างแสนรู้ เขาขมวดคิ้ว อยากจะไล่มันไปไกลๆ ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ สุดท้ายก็เลือกเดินข้ามมัน

อย่างไรก็จะส่งตัวไปอยู่แล้ว อยากอยู่ตรงไหนก็อยู่ไปเถอะ ถึงตอนนั้นค่อยทำความสะอาดครั้งใหญ่ไปเลยทีเดียว

เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดผม ในตอนที่จะกลับไปที่เตียง ก็เห็นผ้าพันคอสีเทาอ่อนวางอยู่บนผ้าห่ม ถังซินให้เขาตอนไปเที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก เขานิ่งงันไปทันที

เขาใส่ไว้ในตู้เสื้อผ้ามิใช่หรือ ทำไมถึงมาอยู่บนเตียงได้กัน

มู่เฉินหย่วนจ้องผ้าพันคอผืนนั้น สายตาเผยแววสับสน หยิบขึ้นมา แต่เมื่อหยิบขึ้นมาแล้วมันคือผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้มของเฮอร์เมส——มันคือของถังซิน

“.....”

เขาหันไปมองเชพเพิร์ดน้อยที่นอนอยู่บนพรม เชพเพิร์ดน้อยจ้องเขาด้วยสายตาไร้เดียงสา ทั้งที่หางยังคงกวัดแกว่ง ริมฝีปากเขากระตุก “กำลังยั่วโมโหกันอยู่ใช่ไหม”

เชพเพิร์ดตัวน้อยเห่าเสียงเบา ราวกับไม่กลัว

มู่เฉินหย่วนไม่สนใจมัน โยนผ้าพันคอผืนนั้นไปตู้ที่อยู่ข้างๆ จัดการงานต่อ ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ถึงได้เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์

เขาเหลือบมองเวลา ตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าๆแล้ว อีกไม่กี่สิบนาทีก็จะเป็นช่วงเวลาเริ่มต้นปีใหม่

แต่ปีใหม่นี้ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี