รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 350

บทที่ 350 โลภมากกับความอบอุ่นนั้น

มู่เฉินหย่วนแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ “หลินเฉิงจี๋วางมือจากการสืบทอดอำนาจเล็กซ์เลียร์แล้ว ผู้สืบทอดอเล็กซ์เลียร์โดยชอบธรรมตอนนี้มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น เขาคิดจะรวบรวมผู้มีชื่อเสียงทางสังคมของเอเชียเข้าด้วยกัน เขามีแผนที่จะเข้ามาควบคุมเอเชีย ดังนั้นถึงได้กล้ามากระตุกหนวดของฉัน และยัง...”

“เขารู้ว่าหลินเฉิงจี๋ใส่ใจคุณถังขนาดไหน และรู้ว่าพี่กับหลินเฉิงจี๋เป็นพี่น้องคนละพ่อ จึงอยากเล่นงานพวกพี่ ถึงได้ลงมือทำเช่นนี้” เย่นจิ่งเหนียนเติมต่อท้ายประโยคให้เขา

นิ้วของมู่เฉินหย่วนหยิบผ้าพันคอสีน้ำเงินขึ้นมา สายตาทอประกายดุดัน “เขาต้องการควบคุมธุรกิจในเอเชีย แต่ก็ต้องดูก่อนด้วยว่าฉันเห็นด้วยหรือไม่”

“ผมไม่เข้าใจเรื่องธุรกิจหรอก ขอไม่ออกความเห็นแล้วกัน” เย่นจิ่งเหนียนนึกคิด และกล่าวอีกครั้ง “พี่ว่าหลินเฉิงจี๋จะรู้เรื่องนี้หรือไม่ จี้เจียจื้อโหดเหี้ยมขนาดนี้ เขาไม่ค้านบ้างหรือ”

มู่เฉินหย่วนเงียบไปอึดใจ “คาดว่าน่าจะไม่รู้ หากเขารู้คงไม่ไปประเทศFกับถังซินหรอก คงกลับประเทศYไปคุยกับพ่อของตัวเองให้เข้าใจมากกว่า”

“จี้เจียจื้อไม่บอกเขา เป็นเพราะมีแผนอะไรหรือ”

“พอ เลิกพูดถึงมันที” มู่เฉินหย่วนน้ำเสียงเข้มขึ้น ราวกับไม่พอใจ

ทุกวันนี้ ชื่อนี้ราวกับผีที่คอยหลอกหลอนเขา หากไม่ใช่ว่าได้รับการสั่งสอนมาดีและรู้จักควบคุมอารมณ์ไว้ ทันทีที่รู้เรื่องนี้ เขาจะตามพิกัดที่อยู่ตามแหวนของถังซินไปยังประเทศF และจัดการหลินเฉิงจี๋มันซะเดี๋ยวนั้น

เมื่อรับรู้ได้ว่าเขากำลังโกรธ เย่นจิ่งเหนียนก็ไม่กล่าวถึงชื่อนั้นขึ้นมาอีกอย่างนกรู้ แต่เอ่ยถามว่า “เช่นนั้นพี่รอง โทรมาให้ผมช่วยอะไรกันหรือ”

“เดี๋ยวอีกสักครู่ฉันจะส่งเบอร์โทรของเคาน์เตอร์ต้อนรับของโรงแรมที่เธออยู่ไปให้ นายโทรหาเธอซะ” มู่เฉินหย่วนชะงักไปอึดใจ น้ำเสียงนั้นทั้งเกลียดทั้งจนใจ "บอกที่อยู่ของปฏิบัติการให้เธอไปซะ"

เย่นจิ่งเหนียนเงียบไปสองวินาที “ผมฟังผิดไหม พี่จะช่วย... หลินเฉิงจี๋หรือ”

“ฉันแค่ไม่อยากให้ภรรยาหนีไปกับคนอื่นเท่านั้น” มู่เฉินหย่วนกล่าวเสียงเย็น “ที่โทรหานายในค่ำนี้ ก็น่าอับอายที่สุดในชีวิตฉันแล้ว”

“ดูเหมือนว่าคุณถังจะเปลี่ยนพี่รองไปเยอะอยู่เหมือนกันนะ” เย่นจิ่งเหนียนกล่าวอย่างซึ้งใจ “หากเป็นพี่เมื่อก่อน พี่ลอบฆ่าเขาไปแล้ว ทำไมถึงได้เชื่อฟังจัง”

มู่เฉินหย่วนแค่นเสียงต่ำและเอ่ยอย่างดุดัน “ไอ้สาม ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้นายคงว่างไปใช่ไหม ลงทุนกับห้องปฏิบัติการของนายหนึ่งพันล้านดอลลาร์มันทุกๆ ปี แต่ไม่เห็นผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจเลย ฉันค่อนข้างอารมณ์เสียนะ ไม่อยากจะเป็นคนที่เสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์แล้วว่ะ นายรู้สึกอย่างไรบ้าง”

“พี่รองผมไม่ว่าง” เย่นจิ่งเหนียนรีบพูดทันที “ผมทดลองยาต้านมะเร็งRP3KKของโรงงานยาในเครือของบริษัทมู่ซื่อ จนไม่ได้นอนมาสองอาทิตย์แล้วนะ นี่ก็ใกล้จะตายแล้วด้วย”

“พูดจบแล้วใช่ไหม”

“ผมรู้แล้วครับ ตอนนี้ก็โทรไปหาคุณถัง และมารายงานความคืบหน้าของเธอกับหลินเฉิงจี๋ พี่รองภรรยาพี่คงไม่ได้หนีไปกับคนอื่นหรอก ใช่ไหม”

กล่าวจบก็วางสายทันที

มู่เฉินหย่วนจ้องโทรศัพท์เขม็ง โมโหจนพูดอะไรไม่ออก

ผ่านไปชั่วครู่ถึงได้เก็บโทรศัพท์ และวางผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้มของเธอไว้บนตู้ของหัวนอนเตียง และถอนหายใจอย่างจนใจ

“ถังซิน อีกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”

การใจอ่อนของผมมีเพียงครั้งนี้เท่านั้น รอคุณจัดการเรื่องราวเสร็จแล้ว ก็ช่วยกลับมาแต่โดยดีด้วย

--

เวลาของประเทศจีนกับประเทศFนั้นห่างกันเจ็ดชั่วโมงโดยประมาณ ประเทศFในตอนนี้ก็ประมาณเจ็ดโมงเช้า เพราะว่าวันนี้อากาศหนาวจัด กระจกของโรงแรมจึงปกคลุมไปด้วยไอน้ำและหมอก

ถังซินมาประเทศFเป็นเวลานานแล้ว เวลาที่ผ่านไปทำให้เริ่มคุ้นชินขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออาบน้ำเสร็จก็เตรียมอาหารเช้า ทั้งใช้โทรศัพท์ดูแผนที่ที่หลี่ซูเจ๋ส่งมาให้

ห้องปฏิบัติการบนแผนที่เธอได้ไปตามหามาหมดแล้ว แต่ก็หาไม่เจอ

เธอตั้งใจว่าจะไปถามพวกเขาดูอีกครั้ง ว่าบริเวณรอบๆ พวกเขานั้นมีห้องปฏิบัติการอื่นอีกหรือไม่ เธอไม่เชื่อว่าห้องปฏิบัติการของเย่นจิ่งเหนียนจะล่องหนได้