รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 362

บทที่362 ยินยินมีลูกให้ผมได้ไหม

“......ผมเข้าใจแล้ว”

หลินเฉิงจี๋ถือโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายแล้วนั่งข้างๆเตียง ภาวนาในใจ：ให้เขาเห็นแก่ตัวอีกนิด นี่ไม่ง่ายเลยที่จะได้รับความอบอุ่น เขาไม่อยากปล่อยมือ

--

ถังซินตื่นมามองโทรศัพท์นึกไม่ถึงว่าจะเที่ยงแล้ว

ในใจก็คิดว่าตัวเองเหมือนหมูทำไมถึงนอนได้ขนาดนี้ อีกด้านก็รีบไปล้างหน้าล้างตา พอลงไปข้างล่างก็ได้กลิ่นอาหารหอมๆ เห็นหลินเฉิงจี๋เตรียมอาหารกลางวันที่ครัว

ถังซินจับผมพูดอย่างอายๆว่า：“ฉันก็ไม่รู้ทำไมนอนจนถึงป่านนี้ได้ คุยกันแล้วว่าวันนี้จะทำอาหาร ทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ？”

“นานแล้วที่คุณไม่ได้นอนเยอะขนาดนี้ ผมไม่อยากไปรบกวน？”หลินเฉิงจี๋ยิ้มพูดไปเบาๆ ในมือใส่ผ้ากันร้อนถือซุปเข้ามาเสิร์ฟที่ต๊ะ“วันนี้ผมออกไปซื้อผักทำซุปกระเพาะหมู”

ถังซินพูดอย่างแปลกใจ“ตลาดที่นี่มีกระเพาะหมูเหรอ？”

“ไม่มี ไปซื้อที่ตลาดทางเขตใต้น่ะ”หลินเฉิงจี๋ตักมาถ้วยนึงให้หล่อน “ได้ยินว่าซุปกระเพาะหมูช่วยบำรุงกระเพาะ ผมทำครั้งแรกเลย ไม่รู้จะอร่อยไหม”

“คุณทำยังไงก็อร่อย ฝีมือคุณฉันรู้ดี”ถังซินยกชามขึ้นมาเป่าและซดไปหนึ่งคำ จากนั้นก็ยกนิ้วโป้งให้“ซุปหวานจัง อร่อยมาก！”

สายตาของหลินเฉิงจี๋ยิ้มออกมาเบาๆ

วันนี้ถังซินเจริญอาหารมาก ซดไปสี่ห้าถ้วยและกินข้าวไปอีกสองจาน หลินเฉิงจี๋ตกใจกลัวจะทำให้กระเพาะหล่อนขาด สุดท้ายจึงตัดสินใจเก็บชามไป

“วันนี้มีความสุขจริงๆ！”กินข้าวเสร็จ ถังซินก็เอาโทรศัพท์ให้หลินเฉิงจี๋ดูอย่างดีอกดีใจ“ลองบัตท่อส่งข้อความมาบอกว่ากินยาแล้วอีกไม่กี่วันก็จะดี ดีมากเลย！”

“อื้ม ผมก็รอคอย”หลินเฉิงจี๋ซ่อนความสูญเสียในใจไว้ด้วยรอยยิ้ม

ถังซินบอกว่าวันนี้จะไปโรงพยาบาล ตรวจร่างกายสักหน่อย

หล่อนมีปัญหาเกี่ยวกับมดลูก

ปกติประจำเดือนก็มาช้า แต่รอบนี้ช้านานเกินไปแล้ว ความเหนื่อยที่สะสมอีก หล่อนกลัวว่าถ้าไม่ไปหาหมอ ต่อไปจะเป็นปัญหาใหญ่ได้

นึกไม่ถึงว่าตอนที่หล่อนจะออกไป ฝนก็ตกหนัก อุณหภูมิลดลงอย่างไว ถ้าออกจากบ้านตอนนี้ก็ไม่ได้เลยอยู่บ้านเล่นเกมกับหลินเฉิงจี๋

พวกเขาเล่นMonopoly คนที่เกินแพ้ต้องถูกวาดหน้า

ถังซินมือดี ทุกครั้งที่หยุดไม่โดนทำโทษ หล่อนหยิบปากกาวาดไปมาที่หน้าของเขา

แปปนึงหน้าของหลินเฉิงจี๋ก็เต็มไปด้วยรอยวาดจนถังซินขำออกมา

ทั้งสองเล่นกันไปแบบนั้นยันเย็น ตอนที่รอวางเกมนั้น ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ถังซินน้ำลายสอบอกว่าอยากกินปิ้งย่างและจะอาสาทำเองแต่ตั้งเวลาย่างนานไปทำให้ไหม้หมดสุดท้ายเลยทำบะหมี่มะเขือเทศอีกรอบ

“เอ๋ ใครโทรมา？”

ตอนที่ถังซินคลำโทรศัพท์ก็เห็นว่ามีหลายสายที่ไม่ได้รับ เป็นเบอร์ของที่นี่โทรมาเมื่อตอนบ่าย

หล่อนตบหัวไปโทรกลับไป“ทำไมชอบตั้งเงียบนะ？สมองฉันนี่ คงไม่เป็นอัลไซเมอร์ตั้งแต่ตอนนี้นะ？”

โทรไปสองรอบไม่มีคนรับ ถังซินมองโทรศัพท์อย่างแปลกใจ

จี้เจียจื้อไม่เบื่อขนาดนั้น โทรมาก่อกวนทุกวัน กลัวเป็นเบอร์ใหม่ของคนสวยหรือไม่ก็กวนชิงเฟิง แต่ทำไมไม่มีคนรับตลอด？หลินเฉิงจี๋เอาน้ำข้าวโพดมาให้

มองโทรศัพท์หล่อนสายตาก็อึมครึมทันที จากนั้นเลยเอาน้ำข้าวโพดไว้ที่ข้างๆมือหล่อน“เพิ่งร้อนเลย กินแล้วจะได้หลับสบาย”

“โอเค”

ถังซินชินแล้วที่เขาชอบเอาอาหารมาให้ หล่อนยกน้ำขึ้นมาดื่มโดยไม่ทันสังเกตว่าเขามองอยู่ ดวงตามีความระยิบระยับ

หลังจากดื่มหมด ถังซินก็ส่งข้อความหามู่เฉินหย่วนอยู่บนโซฟา

ในช่วงเวลานี้หล่อนส่งข้อความไปให้มู่เฉินหย่วนถึงสิบกว่าข้อความแต่ก็ไม่มีการตอบรับ หล่อนอยากโทรไปแต่กลัวเขาจะยุ่งอีกก็เลยยกเลิกความคิดนี้

หล่อนหลับไปเพิ่งตื่นมาตอนบ่าย ครั้งนี้เลยได้แต่นั่งเล่นอยู่บนโซฟา เริ่มรู้สึกง่วงอีกแล้วแต่ไม่ได้ง่วงอย่างนั้น

หล่อนลูบดวงตาพูดพึมพำว่า“ง่วงจัง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฝนตกเลยเคลิ้มๆหรือเปล่า”

เห็นหล่อนลูบตาอยู่อย่างนั้น หลินเฉิงจี๋ก็รู้ว่ายาเริ่มทำงานแล้ว

เมื่อคืนนี้เขาพลิกไปพลิกมา ไม่ค่อยสบายใจ

เขารู้ว่าหลังจากสองสามวันนี้ที่ไปห้องแล็บขอยามา ถังซินต้องไปจากเขาแน่ อีกอย่างถึงเขาจะบล็อกโทรศัพท์ถังซินก็ไม่มีประโยชน์ไม่เร็วก็ช้ามู่เฉินหย่วนก็ต้องโทรมา

ดังนั้นวันนี้ตอนที่ซื้อของมาทำกับข้าวเขาไปตลาดมืดเพื่อซื้อHallucinogens น้ำข้าวโพดที่ถังซินดื่มนี้ เขาใส่Hallucinogensไปนิดนึง

ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนเขาจะทำให้หล่อนอยู่ข้างๆเขาให้ได้

หลินเฉิงจี๋คิดไปมา จับโทรศัพท์เบาๆแล้วเปิดกล้องหน้า วางลงบนโซฟา จากนั้นโน้มตัวไปที่ถังซิน นั่นข้างหล่อน

หลินเฉิงจี๋ลูบหน้าหล่อนพูดเบาๆว่า：“เป็นอะไรไป อยากนอนเหรอ？”

“อืม......”มือของเขาอุ่นทำให้ถังซินอยากจะถูไถ

หล่อนเงยหน้าขึ้น ภาพตรงหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้น หล่อนมองใบหน้าของชายตรงหน้ากับคิ้วคมๆนั่น

เป็นคนที่หล่อนคิดถึง

“พี่สอง พี่สอง”ถังซินหายใจไม่มั่นคง หล่อนไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ได้แต่กุมเสื้อเขาแน่นเหมือนกลัวเขาจะหนีไป“ฉันคิดถึงคุณจัง......คิดถึงมาก”

หลินเฉิงจี๋ปวดใจพอเห็นสายตาที่หลงใหลของหล่อน คิดอีกว่า แค่ได้หล่อนมา เขาก็ไม่แคร์ว่าจะเป็นตัวแทนของใคร

“ยินยิน ผมก็คิดถึงคุณ”หลินเฉิงจี๋โอบด้านหลังหล่อน ลมหายใจรินอยู่บนหน้า บนปากของหล่อน จากนั้นก็จูบเข้าไปที่ปากของหล่อนอย่างบ้าคลั่ง

ความหวานของหล่อนทำให้เขาคลั่ง

ถังซินเงยหน้าขึ้นตอบรับ แขนเรียวนั่นโอบรอบคอเขา ทั้งสองหายใจแลกเปลี่ยนเข้าด้วยกัน

ทั่วร่างกายของหลินเฉิงจี๋เหมือนไฟลุกไหม้ กระหายและอึดอัด

เขาอดไม่ไหวอยากจะเอาถังซินเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แต่โซฟานั่นเล็กไปจึงอุ้มหล่อนขึ้นไปข้างบนอย่างรีบๆและไม่ลืมที่จะเอาโทรศัพท์ที่อัดอยู่นั้นขึ้นไปด้วย

หลังจากเข้าไปในห้องนอน หลินเฉิงจี๋วางถังซินบนเตียง ร่างสูงใหญ่นั้นทับลงไปใกล้ๆจูบแขนของหล่อนอย่างดื่มด่ำ ใบหูสีชมพูและแก้มแดงๆร้อนเผ่านั่น

“ยินยิน......ยินยิน......”เขาเรียกชื่อหล่อน อดไม่ไหวที่จะถูไถเข้าไปตรงกระดูกหล่อน เขาถอดชุดของหล่อนออกอย่างไม่เกรงใจ“ผมรักคุณ”

เขาไม่มีอะไรเลย แค่หล่อนอยู่ข้างๆก็พอแล้ว

หลินเฉิงจี๋สัมผัสผิวแดงๆนั่มๆของหล่อน สัมผัสนั้นทำให้สายตาของเขายิ่งร้อนรุ่ม อดไม่ไหวที่จะเอาร่างกายแนบไปที่หล่อน

เขาหายใจรินอยู่ที่หูหล่อนอย่างร้อนรน“ยินยิน มีลูกให้ผมเถอะนะ？”

ถ้าพวกเขามีลูก เขาจะต้องให้ความสำคัญกับลูก ให้หล่อนและลูกมีชีวิตที่ดี ให้พวกเขากลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก

หลินเฉิงจี๋เร่าร้อนมาก อยากจูบหล่อนอีก

ถังซินขมวดคิ้วใช้แรงผลักเขาออก“คุณ คุณไม่ใช่พี่สอง......ปล่อยฉัน......”

“เด็กดี ผมเอง”กลัวว่ายาจะมีผลข้างเคียง หลินเฉิงจี๋เลยใส่ไปนิดเดียว ไม่คิดว่าถังซินจะรู้สึกตัวไวแล้วรู้ว่าเขาไม่ใช่มู่เฉินหย่วน

“คุณไม่ใช่！ไม่ใช่！”ถังซินได้กลิ่นเขาแปลกไป จึงร้องออกมาเสียงดัง