รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 362

บทที่362 ยินยินมีลูกให้ผมได้ไหม

“......ผมเข้าใจแล้ว”

หลินเฉิงจี๋ถือโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายแล้วนั่งข้างๆเตียง ภาวนาในใจ：ให้เขาเห็นแก่ตัวอีกนิด นี่ไม่ง่ายเลยที่จะได้รับความอบอุ่น เขาไม่อยากปล่อยมือ

--

ถังซินตื่นมามองโทรศัพท์นึกไม่ถึงว่าจะเที่ยงแล้ว

ในใจก็คิดว่าตัวเองเหมือนหมูทำไมถึงนอนได้ขนาดนี้ อีกด้านก็รีบไปล้างหน้าล้างตา พอลงไปข้างล่างก็ได้กลิ่นอาหารหอมๆ เห็นหลินเฉิงจี๋เตรียมอาหารกลางวันที่ครัว

ถังซินจับผมพูดอย่างอายๆว่า：“ฉันก็ไม่รู้ทำไมนอนจนถึงป่านนี้ได้ คุยกันแล้วว่าวันนี้จะทำอาหาร ทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ？”

“นานแล้วที่คุณไม่ได้นอนเยอะขนาดนี้ ผมไม่อยากไปรบกวน？”หลินเฉิงจี๋ยิ้มพูดไปเบาๆ ในมือใส่ผ้ากันร้อนถือซุปเข้ามาเสิร์ฟที่ต๊ะ“วันนี้ผมออกไปซื้อผักทำซุปกระเพาะหมู”

ถังซินพูดอย่างแปลกใจ“ตลาดที่นี่มีกระเพาะหมูเหรอ？”

“ไม่มี ไปซื้อที่ตลาดทางเขตใต้น่ะ”หลินเฉิงจี๋ตักมาถ้วยนึงให้หล่อน “ได้ยินว่าซุปกระเพาะหมูช่วยบำรุงกระเพาะ ผมทำครั้งแรกเลย ไม่รู้จะอร่อยไหม”

“คุณทำยังไงก็อร่อย ฝีมือคุณฉันรู้ดี”ถังซินยกชามขึ้นมาเป่าและซดไปหนึ่งคำ จากนั้นก็ยกนิ้วโป้งให้“ซุปหวานจัง อร่อยมาก！”

สายตาของหลินเฉิงจี๋ยิ้มออกมาเบาๆ

วันนี้ถังซินเจริญอาหารมาก ซดไปสี่ห้าถ้วยและกินข้าวไปอีกสองจาน หลินเฉิงจี๋ตกใจกลัวจะทำให้กระเพาะหล่อนขาด สุดท้ายจึงตัดสินใจเก็บชามไป

“วันนี้มีความสุขจริงๆ！”กินข้าวเสร็จ ถังซินก็เอาโทรศัพท์ให้หลินเฉิงจี๋ดูอย่างดีอกดีใจ“ลองบัตท่อส่งข้อความมาบอกว่ากินยาแล้วอีกไม่กี่วันก็จะดี ดีมากเลย！”

“อื้ม ผมก็รอคอย”หลินเฉิงจี๋ซ่อนความสูญเสียในใจไว้ด้วยรอยยิ้ม

ถังซินบอกว่าวันนี้จะไปโรงพยาบาล ตรวจร่างกายสักหน่อย

หล่อนมีปัญหาเกี่ยวกับมดลูก

ปกติประจำเดือนก็มาช้า แต่รอบนี้ช้านานเกินไปแล้ว ความเหนื่อยที่สะสมอีก หล่อนกลัวว่าถ้าไม่ไปหาหมอ ต่อไปจะเป็นปัญหาใหญ่ได้

นึกไม่ถึงว่าตอนที่หล่อนจะออกไป ฝนก็ตกหนัก อุณหภูมิลดลงอย่างไว ถ้าออกจากบ้านตอนนี้ก็ไม่ได้เลยอยู่บ้านเล่นเกมกับหลินเฉิงจี๋

พวกเขาเล่นMonopoly คนที่เกินแพ้ต้องถูกวาดหน้า

ถังซินมือดี ทุกครั้งที่หยุดไม่โดนทำโทษ หล่อนหยิบปากกาวาดไปมาที่หน้าของเขา

แปปนึงหน้าของหลินเฉิงจี๋ก็เต็มไปด้วยรอยวาดจนถังซินขำออกมา

ทั้งสองเล่นกันไปแบบนั้นยันเย็น ตอนที่รอวางเกมนั้น ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ถังซินน้ำลายสอบอกว่าอยากกินปิ้งย่างและจะอาสาทำเองแต่ตั้งเวลาย่างนานไปทำให้ไหม้หมดสุดท้ายเลยทำบะหมี่มะเขือเทศอีกรอบ

“เอ๋ ใครโทรมา？”

ตอนที่ถังซินคลำโทรศัพท์ก็เห็นว่ามีหลายสายที่ไม่ได้รับ เป็นเบอร์ของที่นี่โทรมาเมื่อตอนบ่าย

หล่อนตบหัวไปโทรกลับไป“ทำไมชอบตั้งเงียบนะ？สมองฉันนี่ คงไม่เป็นอัลไซเมอร์ตั้งแต่ตอนนี้นะ？”

โทรไปสองรอบไม่มีคนรับ ถังซินมองโทรศัพท์อย่างแปลกใจ

จี้เจียจื้อไม่เบื่อขนาดนั้น โทรมาก่อกวนทุกวัน กลัวเป็นเบอร์ใหม่ของคนสวยหรือไม่ก็กวนชิงเฟิง แต่ทำไมไม่มีคนรับตลอด？หลินเฉิงจี๋เอาน้ำข้าวโพดมาให้

มองโทรศัพท์หล่อนสายตาก็อึมครึมทันที จากนั้นเลยเอาน้ำข้าวโพดไว้ที่ข้างๆมือหล่อน“เพิ่งร้อนเลย กินแล้วจะได้หลับสบาย”

“โอเค”