รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 363

บทที่363 ผมอยากให้หล่อนรักผม อยู่ข้างๆผมเท่านั้น

หลังจากผลักไม่ออก ก็เริ่มทุบตีเขา

หลินเฉิงจี๋ปลอบหล่อน ตอนที่อยากจะเข้าไปจูบหล่อนแต่กลับโดนตีเข้ามาที่หน้า

เห็นหล่อนต่ต้านตัวเอง ในใจหลินเฉิงจี๋ก็เดือดดาลขึ้นมา ใบหน้ามืดมนเอาเน็คไทมาผูกแขนทั้งสองข้างของหล่อน ลำตัวแนบบนตัวหล่อน

ถังซินใช้แรงขัดขืน“คุณไม่ใช่พี่สอง ฉันไม่ให้คุณแตะต้องตัวฉัน！อย่ามาแตะต้องฉัน！”

“ผมจะแตะต้องคุณ คุณเป็นของผม ของผม”หลินเฉิงจี๋ใช้แรงจับคางแล้วจูบไปที่ใบหน้าหล่อน“ยินยินผมรักคุณ พวกเราจะไม่แยกจากกันอีก”

ไม่ว่าถังซินจะขัดขืนยังไง หลินเฉิงจี๋ก็บดขยี้เธอ

เขาไม่ทันระวังจึงถูกถังซินกัดจนริมฝีปากล่างเลือดไหล

เขาไม่สนใจ อยากจะลิ้มรสความหวานของหล่อน ผิวนุ่มๆของหล่อน จึงกอดหล่อนแน่นๆ“ยินยิน มีลูกให้ผมได้ไหม？ผู้ชายหรือผู้หญิงผมก็ชอบหมด ผมจะเป็นพ่อที่ดี”

แค่พวกเขามีลูกด้วยกัน หล่อนจะต้องอยู่ข้างๆเขาแน่

หลินเฉิงจี๋คิดแบบนี้ ความรู้สึกที่อยากได้หล่อนก็มากขึ้น ตะโกนใส่หล่อนดังๆ ที่จริงไม่ได้อยากจะต่อสู้เลย พยายามแหกขาเรียวๆนั่นทั้งสองของหล่อนออก

เขาจูบหน้าของถังซิน ปากแดงๆของหล่อน แต่กลับได้รสเค็มๆจึงเงยหน้าแล้วเห็นว่าสายตาของหล่อนสับสน น้ำตาไหลออกมา ขอบตาแดง

หลินเฉิงจี๋หยุดลง มองท่าทางแบบนั้นของหล่อนก็รู้สึกแย่ขึ้นมา

เขากลัวว่าหล่อนจะหนีไป อยากจะได้หล่อนแต่ไม่เคยคิดที่จะทำให้หล่อนร้องไห้

การกระทำที่แย่ของเขาในวันนี้ แตกต่างอะไรกันกับพ่อที่บังคับนั่น？

หลินเฉิงจี๋จับตา เขาพูดโดยที่ร้องไห้และยิ้มว่า：“ทำไมผมถึงมีความคิดทุเรศแบบนี้ได้？ผมอยากให้หล่อนรักผม แค่อยู่ข้างๆผม......”

ความรักคือเรื่องของทั้งสองคน ควรจะเติมเต็มกัน เป็นสิ่งที่สวยงามบางอย่าง

เขาละอายตัวเองพอแล้ว ไม่อยากให้ลูกเกิดมาแล้วถูกแม่ดูแลด้วยความเกลียดชัง

“ขอโทษ”หลินเฉิงจี๋จูบไปที่น้ำตาหล่อน แกะเนคไทออก ทำไปขอโทษไป“ผมทำคุณเจ็บใช่ไหม？ขอโทษนะ”

ถังซินเหมือนล่องลอยหน่อยๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองด้วยท่าทีเตรียมพร้อม

หลินเฉิงจี๋ที่มองในใจรู้สึกเจ็บปวด

เขาลงมาจากเตียง นั่งอยู่ข้างๆ อยากยื่นมือไปตบหล่อนแต่กลับทนไว้แล้วพูดปลอบด้วยเสียงทุ้มๆว่า“ผมจะไม่ทำกับคุณแบบนั้นอีกแล้ว คุณนอนเถอะ”

ถังซินจับผ้าห่มแน่นมองเขาไม่ละสายตา หลินเฉิงจี๋ก็มองไปที่หล่อนไม่ขยับ

ทั้งสองมองกันอย่างนี้

ต่อมาถังวินหาว ง่วงอย่างทนไม่ไหวจึงม้วนตัวลงหลับไป

หลินเฉิงจี๋ไปหยิบกล่องยามา ดึงแขนของหล่อนออกมา มองข้อมือที่ถูกมัดด้วยเนคไทแล้วเป็นรอยแดงๆนั่น ทั้งปวดใจทั้งตำหนิตัวเอง

เขาเอายาทาไปที่ข้อมือทั้งสองที่แดงของถังซินอย่างระมัดระวัง สุดท้ายก็เอามือหล่อนมาไว้ที่ริมฝีปากเพื่อจูบ

“ขอโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้ว”

--

ตอนที่ถังซินตื่นมาก็จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ หล่อนแค่รู้สึกว่าข้อมือนั่นเจ็บและไม่รู้ว่าเป็นเพราะตอนที่นอนกดทับข้อมือตัวเองหรือเปล่า

หล่อนตื่นมายังสะลึมสะลือ พอได้ยินเสียงดังก็เลยหยิบโทรศัพท์ออกมา

“พี่ ซือซือไปหาพี่ที่นั่นแล้ว！”พอโทรติดก็มีเสียงกระวนกระวายของกวนชิงเฟิงตามมา“ผมค้นดูเมื่อวานตอนบ่ายหล่อนจะถึงประเทศFหล่อนโทรหาพี่ไหม？”

“อะไรนะ หล่อนมาได้ไง？”ถังซินตื่นขึ้นมาทันทีแล้วจึงลุกขึ้นนั่ง“เมื่อวานตอนบ่ายมีสายใครไม่รู้โทรมาแต่ฉันโทรกลับก็ไม่มีคนรับ”