รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 363

บทที่363 ผมอยากให้หล่อนรักผม อยู่ข้างๆผมเท่านั้น

หลังจากผลักไม่ออก ก็เริ่มทุบตีเขา

หลินเฉิงจี๋ปลอบหล่อน ตอนที่อยากจะเข้าไปจูบหล่อนแต่กลับโดนตีเข้ามาที่หน้า

เห็นหล่อนต่ต้านตัวเอง ในใจหลินเฉิงจี๋ก็เดือดดาลขึ้นมา ใบหน้ามืดมนเอาเน็คไทมาผูกแขนทั้งสองข้างของหล่อน ลำตัวแนบบนตัวหล่อน

ถังซินใช้แรงขัดขืน“คุณไม่ใช่พี่สอง ฉันไม่ให้คุณแตะต้องตัวฉัน！อย่ามาแตะต้องฉัน！”

“ผมจะแตะต้องคุณ คุณเป็นของผม ของผม”หลินเฉิงจี๋ใช้แรงจับคางแล้วจูบไปที่ใบหน้าหล่อน“ยินยินผมรักคุณ พวกเราจะไม่แยกจากกันอีก”

ไม่ว่าถังซินจะขัดขืนยังไง หลินเฉิงจี๋ก็บดขยี้เธอ

เขาไม่ทันระวังจึงถูกถังซินกัดจนริมฝีปากล่างเลือดไหล

เขาไม่สนใจ อยากจะลิ้มรสความหวานของหล่อน ผิวนุ่มๆของหล่อน จึงกอดหล่อนแน่นๆ“ยินยิน มีลูกให้ผมได้ไหม？ผู้ชายหรือผู้หญิงผมก็ชอบหมด ผมจะเป็นพ่อที่ดี”

แค่พวกเขามีลูกด้วยกัน หล่อนจะต้องอยู่ข้างๆเขาแน่

หลินเฉิงจี๋คิดแบบนี้ ความรู้สึกที่อยากได้หล่อนก็มากขึ้น ตะโกนใส่หล่อนดังๆ ที่จริงไม่ได้อยากจะต่อสู้เลย พยายามแหกขาเรียวๆนั่นทั้งสองของหล่อนออก

เขาจูบหน้าของถังซิน ปากแดงๆของหล่อน แต่กลับได้รสเค็มๆจึงเงยหน้าแล้วเห็นว่าสายตาของหล่อนสับสน น้ำตาไหลออกมา ขอบตาแดง

หลินเฉิงจี๋หยุดลง มองท่าทางแบบนั้นของหล่อนก็รู้สึกแย่ขึ้นมา

เขากลัวว่าหล่อนจะหนีไป อยากจะได้หล่อนแต่ไม่เคยคิดที่จะทำให้หล่อนร้องไห้

การกระทำที่แย่ของเขาในวันนี้ แตกต่างอะไรกันกับพ่อที่บังคับนั่น？

หลินเฉิงจี๋จับตา เขาพูดโดยที่ร้องไห้และยิ้มว่า：“ทำไมผมถึงมีความคิดทุเรศแบบนี้ได้？ผมอยากให้หล่อนรักผม แค่อยู่ข้างๆผม......”

ความรักคือเรื่องของทั้งสองคน ควรจะเติมเต็มกัน เป็นสิ่งที่สวยงามบางอย่าง

เขาละอายตัวเองพอแล้ว ไม่อยากให้ลูกเกิดมาแล้วถูกแม่ดูแลด้วยความเกลียดชัง

“ขอโทษ”หลินเฉิงจี๋จูบไปที่น้ำตาหล่อน แกะเนคไทออก ทำไปขอโทษไป“ผมทำคุณเจ็บใช่ไหม？ขอโทษนะ”

ถังซินเหมือนล่องลอยหน่อยๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองด้วยท่าทีเตรียมพร้อม

หลินเฉิงจี๋ที่มองในใจรู้สึกเจ็บปวด

เขาลงมาจากเตียง นั่งอยู่ข้างๆ อยากยื่นมือไปตบหล่อนแต่กลับทนไว้แล้วพูดปลอบด้วยเสียงทุ้มๆว่า“ผมจะไม่ทำกับคุณแบบนั้นอีกแล้ว คุณนอนเถอะ”

ถังซินจับผ้าห่มแน่นมองเขาไม่ละสายตา หลินเฉิงจี๋ก็มองไปที่หล่อนไม่ขยับ

ทั้งสองมองกันอย่างนี้

ต่อมาถังวินหาว ง่วงอย่างทนไม่ไหวจึงม้วนตัวลงหลับไป

หลินเฉิงจี๋ไปหยิบกล่องยามา ดึงแขนของหล่อนออกมา มองข้อมือที่ถูกมัดด้วยเนคไทแล้วเป็นรอยแดงๆนั่น ทั้งปวดใจทั้งตำหนิตัวเอง

เขาเอายาทาไปที่ข้อมือทั้งสองที่แดงของถังซินอย่างระมัดระวัง สุดท้ายก็เอามือหล่อนมาไว้ที่ริมฝีปากเพื่อจูบ

“ขอโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้ว”

--

ตอนที่ถังซินตื่นมาก็จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ หล่อนแค่รู้สึกว่าข้อมือนั่นเจ็บและไม่รู้ว่าเป็นเพราะตอนที่นอนกดทับข้อมือตัวเองหรือเปล่า

หล่อนตื่นมายังสะลึมสะลือ พอได้ยินเสียงดังก็เลยหยิบโทรศัพท์ออกมา

“พี่ ซือซือไปหาพี่ที่นั่นแล้ว！”พอโทรติดก็มีเสียงกระวนกระวายของกวนชิงเฟิงตามมา“ผมค้นดูเมื่อวานตอนบ่ายหล่อนจะถึงประเทศFหล่อนโทรหาพี่ไหม？”

“อะไรนะ หล่อนมาได้ไง？”ถังซินตื่นขึ้นมาทันทีแล้วจึงลุกขึ้นนั่ง“เมื่อวานตอนบ่ายมีสายใครไม่รู้โทรมาแต่ฉันโทรกลับก็ไม่มีคนรับ”

“หล่อนหาที่พักพี่เจอยัง？”

“ยัง”

ถังซินคิดถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้โทรหา

“บัตรฉันถูกจี้เจียจื้ออายัด อยากโทรมายืมเงิน คิดไม่ถึงว่าซือซือจะรับ ฉันกลัวว่าหล่อนจะห่วงเกินไป ยังให้สาวสวยช่วยดูหล่อนนึกไม่ถึงว่าจะแอบมาหาฉัน ขอโทษนะ เรื่องนี้ควรบอกนายตั้งนานแล้ว”

กวนชิงเฟิงแอบว่าหน่อยๆ“ไม่น่าล่ะหล่อนอยากให้ผมไปทำธุระที่เกียวโต แค่ผมไม่อยู่หล่อนถึงจะไปหาพี่ได้！พี่โทรหาสายนั้นต่อไปสิ อีกแปปผมจะถึงประเทศFแล้ว”

“โอเค ฉันจะโทรตอนนี้！”

หลังจากวางสายกวนชิงเฟิง ถังซินก็อยากโทรหาสายแปลกๆเมื่อวาน

ตอนนี้เองก็มีข้อความส่งมาหา

หล่อนดูข้อความนั่น ในใจเต้นแรงมาก จึงใช้นิ้วนั่นกดเข้าไป

คลิปนั้นเกือบจะ60วิ หล่อนดูคลิปนั่นจนเกือบจะแข็ง ทำไรไม่ถูก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองคนที่ปรากฎในคลิปนั้น

หล่อนจ้องพวกเขา ฟันบนล่างกัดเข้าด้วยกัน อดไม่ไหวที่จะเห็นพวกเขาถูกฆ่า

เสียง‘ตึง’ก็มีอีกข้อความส่งมา

หลังจากถังซินกวาดตามองที่อยู่ก็รีบออกไปอย่างช่วยไม่ได้ วิ่งลงไปด้านล่าง หลินเฉิงจี๋ที่ทำอาหารเช้าอยู่ตกใจ“เป็นอะไรไป？”หลินเฉิงจี๋ถาม

แต่เหมือนถังซินจะไม่ได้ยิน หยิบกุญแจรถบนโต๊ะกาแฟขึ้นมาแล้วเดินออกไป

เห็นหล่อนใส่ชุดนอนบางๆกับท่าทางหน้าซีดนั่น หลินเฉิงจี๋ก็ตระหนักได้ว่าเกิดเรื่องแล้ว เลยวางมือจากห้องครัวแล้วรีบตามออกไปเปิดประตูรถ

ถังซินเปลี่ยนเกียร์ เหยียบคันเร่งจนสุด รถเคลื่อนไหวอย่างเร็วเหมือนจรวด

“เร็วหน่อย！เร็วอีกหน่อยสิ！”หล่อนกลับคิดว่าความเร็วไม่พอ ตบเข้าไปที่พวงมาลัยอย่างแรง

รถเกือบจะชนเกาะกลางถนน

หลินเฉิงจี๋รีบเข้าไปดึงพวงมาลัยพูดข้างหูหล่อน：“ยินยิน คุณใจเย็นก่อนนะ ถ้ารถคว่ำขึ้นมาคุณจะไปไม่ถึงที่หมายนะ！”

ถังซินเหมือนจะถูกเขาเรียกสติเลยมีสติมากขึ้นและไม่สูญเสียการควบคุม พยายามจับพวงมาลัยและขับรถฃแต่น้ำตากลับไหลมาที่หน้าอย่างควบคุมไม่อยู่

แปปนึง รถก็จอดที่โรงแรมข้างถนน

รถยังไม่ทันหยุดถังซินก็ลงจากรถ ท้องฟ้ามืดมน ลมเย็นเข้าไปในกระดูกพัดกระโปรงชุดนอนปลิว แต่หล่อนไม่สนใจ เดินเข้าไปในโรงแรม

หลินเฉิงจี๋ตามเข้าไป

ทั้งสองเข้าไปในโรงแรม ถังซินก็มองผู้ชายที่เดินเข้ามา

มู่เฉินหย่วนที่อยู่ข้างหน้าเสื้อผ้ายับยู่ยี่ไปหมด เขาดูนิ่งแต่สีหน้าอิดโรย ในอ้อมกอดนั้นกอดใครคนหนึ่งไว้โดยใช้สูทตัวใหญ่คลุมไว้

ถังซินมองเขา แล้วก็เห็นชุดสูท ตรงขาเล็กๆคู่นั้นตรงข้อเท้าขวา รอยสักที่อยู่บนคอเหมือนกับกวนชิงเฟิง ตัวอ่อนจนเกือบจะยืนไม่อยู่

หลินเฉิงจี๋อยากพยุงหล่อน หล่อนกลับใช้แรงปัดมือเขาออกแล้วเดินเข้าไปข้างหน้า

มู่เฉินหย่วนเหมือนจะเห็นถังซินแล้ว ดวงตาสีดำนั่นจ้องลึกเข้าไปที่หล่อน ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไรเหมือนหล่อนเป็นคนแปลกหน้า

ในใจถังซินตกใจนิ่งไปพูดเสียงแหบออกมา“พี่สอง”

“ยินยิน เอาชุดมาใส่”หลินเฉิงจี๋เดินเข้ามา ถอดเสื้อนอกออกแล้วคลุมให้หล่อน

สายตาของมู่เฉินหย่วนหันไป จ้องหลินเฉิงจี๋เหมือนหนาม

สิบสองชั่วโมงก่อนหน้านี้เห็นคลิปนั้น ภาพของชายหญิงที่นัวเนียันอย่างบ้าคลั่งเข้าไปในหัวของมู่เฉินหย่วน ทำให้สมองเขาเกือบจะระเบิดออกมาจนต้องกัดฟันแน่น

เขาใจอ่อนอีกรอบให้โอกาสผู้หญิงคนนี้ รอหล่อนกลับไปอยู่ข้างๆตัวเอง หล่อนกลับเอาความภูมิใจและความรู้สึกของเขาเหยียบย่ำลงพื้น！