รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 364

บทที่364 หล่อนท้องแล้ว

มู่เฉินหย่วนเอาคนในอ้อมกอดส่งให้ผู้ช่วยจางแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับถังซิน

เหนสายตาของชายตรงหน้า ใจของถังซินก็สั่น

หล่อนรู้ว่าหล่อนทำผิดมากมาย ไม่ควรปกปิดเขาเรื่องนั้น แอบพาหลินเฉิงจี๋มาที่ประเทศFและไม่ควรเก็บความโชคดีไว้ ไม่ติดต่อกับกวนชิงเฟิง

น้ำตาของถังซินอัดอั้นอยู่ในปาก ในใจทั้งเจ็บทั้งลำบาก

หล่อนอยากพูดอะไรกลับเห็นมู่เฉินหย่วนจับด้านหลังเอว，ปากกระบอกปืนสีดำนั่นจ่อไปที่หลินเฉิงจี๋ที่อยู่ข้างๆ รูม่านตาหด หล่อนหล่อนพุ่งเข้าไปที่หลินเฉิงจี๋

“พี่สอง อย่า！”

หล่อนติดหนีหลินเฉิงจี๋เยอะมากแล้ว ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณอะไรอีก

หลินเฉิงจี๋กลับไวกว่าถังซิน จึงกอดแล้วหมุนตัวหล่อน หลังชนกับมู่เฉินหย่วน

ถังซินอยู่ในอ้อมกอดแน่นๆนั่นของเขา ได้ยินเสียงเย้ยหยันนิดๆ ช่วงขาอ่อนลง

สายตาของมู่เฉินหย่วนเย็นชา ติดเครื่องดับเสียงแล้วยิงเข้าไปที่ไหล่ขวาอีกครั้ง

หลินเฉิงจี๋ร้องออกมาแต่ยังกอดถังซินไว้

“อย่า......ขอร้องล่ะ อย่าเลย......”ถังซินได้กลิ่นเลือด ผลักยังไงก็ผลักหลินเฉิงจี๋ไม่ออก มือทั้งสองสั่น ร้องไห้ออกมาดังๆ

เสียงของหลินเฉิงจี๋อยู่ใกล้ใบหูหล่อน“ผมไม่เป็นไร อย่าร้อง”

น้ำตาไหลอาบที่หน้าถังซิน หล่อนมีแรงนิดหน่อยแล้วค่อยๆผลักหลินเฉิงจี๋ออก มองเห็นมู่เฉินหย่วนกับผู้ช่วยจางเดินเข้ามา

ทั้งตัวของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาเหมือนกับหิมะที่เข้ามาทำให้คนรู้สึกถึงความเย็นเข้าไปในกระดูก

ถังซินมองเขาด้วยความหวาดกลัว

ทั้งสองเดินเข้ามา มู่เฉินหย่วนหยุดลงมองหล่อนด้วยสายตาแดกดัน ค่อยๆถอดแหวนแพลทินั่มที่นิ้วนางแล้วโยนใส่หล่อน

แหวนแพลทินั่มเด้งอยู่บนกระเบื้องแล้วถูกรองเท้าของถังซินกั้นออกไป ตกอยู่ตรงนั้น

ส่วนมู่เฉินหย่วนจากไปแล้ว ด้านหลังมีความโอหังและไม่แยแส

ถังซินรู้สึกเหมือนหัวใจถูกคนตัดออกเป็นชิ้นๆ คนที่เจ็บก็สั่นไปทั้งตัว มือของหล่อนจับหัวใจไว้แน่น มองด้านหลังของผู้ชายที่ค่อยๆหายไป

มู่เฉินหย่วนทิ้งแหวนไปให้ความรู้สึกของพวกเขาไปที่คำตัดสินของศาล

พวกเขาจบแล้ว

ตอนนั้นชุลมุนมาก ผู้จัดการของโรงแรมกับพนักงานต้อนรับรีบวิ่งเข้ามาดู เห็นหลินเฉิงจี๋เลือดอาบทั้งตัวก็รีบจัดการเรียกรถพยาบาล

หลินเฉิงจี๋กลับปัดมือพวกเขาออก ทนความเจ็บเข้าไปหาถังซิน

เขายื่นมือไปจับหล่อน“ยินยิน”

ถังซินหันกลับไปมองเขาด้วยสีหน้าซีดและสิ้นหวังเหมือนเด็กที่หลงทาง เขาที่มองอยู่นั้นในใจก็เจ็บ

“เขาไปแล้ว......”ถังซินเปิดปากพูด น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด เจ็บปวดมาก“เขาไม่เอาฉันแล้ว......ทำไงดี......”

“ผมต้องการคุณ ยินยิน ผมอยู่ข้างๆคุณ”หลินเฉิงจี๋เสียเลือดเยอะมากพูดออกมาก็ใช้แรงมาก เขาจึงจับมือถังซินแน่นๆปลอบหล่อนอย่างอ่อนโยน

ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปยังไง พวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

พวกเขาเหมาะกันที่สุด

ถังซินมองเสื้อสีน้ำตาลของเขาถูกเปียกไปด้วยเลือด กลิ่นเลือดแรงๆเข้าไปในจมูกหล่อน ภาพน่ากลัวตรงหน้าทำให้หล่อนสูญเสียการควบคุมจึงหมดสติไป

หลินเฉิงจี๋เอาร่างกายไปรองไว้ ยังดีที่รับหล่อนทัน

เขาขยับตัวแรงทำให้แผลทั้งสองจุดเลือดไหลมากขึ้น

เขาพยายามหายใจและจับถังซินแน่นไม่ปล่อย

รอจนกระทั่งรถพยาบาลเอาเปลมา เขายังมีสติใช้ภาษาฝรั่งเศสคุยกับพวกเขา：“อย่าให้พวกเราแยกจากกันเลย พวกเราต้องอยู่ด้วยกัน”

หลังจากถึงโรงพยาบาล หลินเฉิงจี๋ก็เข้าห้องผ่าตัด

หลังจากเข้าห้องผ่าตัดไปเกือบสองชั่วโมงถึงพ้นขีดอันตราย พยาบาลเลยส่งไปห้องที่ถังซินพัก

วันถัดมา ในที่สุดหลินเฉิงจี๋ก็ตื่น

เขามองรอบๆห้องอย่างกังวล พอเห็นเตียงข้างๆคือถังซิน จึงโล่งใจ

“คุณคะ ตื่นแล้วเหรอ？”เวลานี้ พยาบาลหัวทองรูปร่างสูงเพรียวที่เข้ามาตรวจห้อง พอเห็นหลินเฉิงจี๋ตื่นก็ตะโกนเรียกหมอเข้ามา

หมอเข้ามาเช็คอาการของหลินเฉิงจี๋“แผลยังไม่ติดเชื้อ เปลี่ยนยาให้ตามเวลา พักสักอาทิตย์หนึ่งก็โอเคแล้ว”

หลินเฉิงจี๋พยักหน้าแล้วมองไปที่ถังซิน“ทำไมหล่อนยังไม่ตื่นครับ？”

“อ้อใช่ ฉันจะคุยกับคุณพอดี”พยาบาลด้านหลังพูดออกมา หล่อนถามว่า：“พวกคุณแต่งงานกันแล้วหรือว่าเป็นแฟนกัน？”

“มีแพลนว่าจะแต่งงานกันครับ”หลินเฉิงจี๋ตอบอย่างระมัดระวัง

เขากลัวถังซินตื่นมาแล้วพยาบาลจะถามหล่อนเรื่องนี้แล้วทำลายภาพลักษณ์เขาในใจหล่อน

“งั้นก็เป็นคู่หมั้นกันสิ”พยาบาลพูดพร้อมกับหันไปหยิบเคส“หล่อนท้อง เพราะว่ากดดันสูงบวกกับทำงานหนักก็เลยคลอดก่อนกำหนด”

หลินเฉิงจี๋นิ่งไปแล้วพูดอย่างช้าๆว่า“หล่อน หล่อนทำไมนะครับ？”

พยาบาลพูดอีกรอบ“ฉันบอกว่าภรรยาคุณท้องแล้ว ก่อนหน้านี้ทำอัลตราซาวด์เห็นเป็นเป็นฝาแฝด แต่เด็กจะอยู่หรือไม่ต้องดูร่างกายของหล่อน ถ้าหล่อนยังทำงานหนัก ไม่กินยาบำรุงครรภ์ ต่อให้การรักษาทางแพทย์จะดีแค่ไหนก็ช่วยหล่อนไม่ได้”

หล่อนท้อง？

ท้องแล้ว......ลูกของมู่เฉินหย่วน？

ความหึงหวงแพร่กระจายในใจเขา เขาขมวดคิ้วมีความโหดเหี้ยมแฝงอยู่

ไม่น่าล่ะช่วงนี้ถังซินดูเพลียๆ แปปนึงก็คลื่นไส้ หล่อนยังบอกอีกว่าจะไปตรวจที่โรงพยาบาล บอกว่าประจำเดือนมาช้า ที่แท้ก็ท้อง

เขาคิดถึงคืนนั้นที่ถังซินดื่มน้ำข้าวโพดไป เลยถามพยาบาลด้วยความกังวล“มีความผิดปกติของทารกในครรภ์ไหมครับ？ก่อนหน้านี้หล่อนใช้Hallucinogensไปนิดนึง”

พยาบาลจ้องเขา“หล่อนท้องคุณไม่รู้เหรอ ยังให้หล่อนกินของพวกนั้น？”

“ผมไม่รู้ คิดว่าอารมณ์เขาไม่ค่อยดี......”หลินเฉิงจี๋พูดอย่างรำคาญ โทษตัวเองหน่อยๆ

แม้ผู้หญิงคนนี้จะเป็นของมู่เฉินหย่วน ถึงเขาไม่ชอบ แต่ถังซินอยู่ที่ประเทศFวิ่งเต้นก็เพราะเขา

ผู้หญิงแท้งอันตรายต่อร่างกายมากแค่ไหนเขารู้ดี

พยาบาลเจาะเลือดถังซินพูดกับหลินเฉิงจี๋ว่า“แค่นิดเดียวน่าจะไม่เป็นไร ดี๋ยวฉันจะตรวจให้อีก คุณก็ดูแลหล่อนให้ดี”

“ผมรู้ครับ”

หลังจากรอพยาบาลหยิบของออกไป หลินเฉิงจี๋มองถังซินแล้วเปิดผ้าห่มออกเดินลงจากเตียง

เดินไปเบาๆ การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยยังกระทบถึงแผล เขาเจ็บจนต้องขมวดคิ้ว เดินไปที่เตียงถังซิน แล้วลากเก้าอี้มานั่ง กุมมือหล่อนไว้ที่ฝ่ามือ

มือของหล่อนเล็กๆนุ่มๆเย็นหน่อยๆ

หลินเฉิงจี๋กุมอย่างระมัดระวัง มองใบหน้าซีดเซียวนั่น ในใจก็เจ็บขึ้นมา“ขอโทษนะยินยิน ที่ผมเกือบจะทำร้ายลูกคุณ”

เขาจูบเบาๆที่หลังมือหล่อน“เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ผมสัญญา”

หลินเฉิงจี๋อยู่ข้างเตียงถังซินตลอดบ่ายนี้ ต่อมาพยาบาลที่เข้ามาเปลี่ยนยาให้ก็ดุเขาไปทีนึง บอกเขาอย่าทำให้หมอเสียเวลา เขาถึงกลับไปที่เตียงอย่างเชื่อฟัง

บ่ายสองกว่า หลินเฉิงจี๋ที่กำลังส่งข้อความให้จงเซิงก็ได้ยินเสียงอิดโรย

เขาเห็นถังซินลืมตาขึ้นมาจ้องไปที่เพดาน ปิดเครื่องโทรศัพท์แล้วยัดไปที่ใต้หมอนอย่างไม่ทิ้งร่องรอยแล้วค่อยๆลงจากเตียงไปหาหล่อน

“ยินยิน”

ถังซินหันหน้ามาเห็นหลินเฉิงจี๋สวมชุดคนป่วยยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าซีดเซียวเหมือนไม่เป็นอะไร