รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 364

บทที่364 หล่อนท้องแล้ว

มู่เฉินหย่วนเอาคนในอ้อมกอดส่งให้ผู้ช่วยจางแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับถังซิน

เหนสายตาของชายตรงหน้า ใจของถังซินก็สั่น

หล่อนรู้ว่าหล่อนทำผิดมากมาย ไม่ควรปกปิดเขาเรื่องนั้น แอบพาหลินเฉิงจี๋มาที่ประเทศFและไม่ควรเก็บความโชคดีไว้ ไม่ติดต่อกับกวนชิงเฟิง

น้ำตาของถังซินอัดอั้นอยู่ในปาก ในใจทั้งเจ็บทั้งลำบาก

หล่อนอยากพูดอะไรกลับเห็นมู่เฉินหย่วนจับด้านหลังเอว，ปากกระบอกปืนสีดำนั่นจ่อไปที่หลินเฉิงจี๋ที่อยู่ข้างๆ รูม่านตาหด หล่อนหล่อนพุ่งเข้าไปที่หลินเฉิงจี๋

“พี่สอง อย่า！”

หล่อนติดหนีหลินเฉิงจี๋เยอะมากแล้ว ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณอะไรอีก

หลินเฉิงจี๋กลับไวกว่าถังซิน จึงกอดแล้วหมุนตัวหล่อน หลังชนกับมู่เฉินหย่วน

ถังซินอยู่ในอ้อมกอดแน่นๆนั่นของเขา ได้ยินเสียงเย้ยหยันนิดๆ ช่วงขาอ่อนลง

สายตาของมู่เฉินหย่วนเย็นชา ติดเครื่องดับเสียงแล้วยิงเข้าไปที่ไหล่ขวาอีกครั้ง

หลินเฉิงจี๋ร้องออกมาแต่ยังกอดถังซินไว้

“อย่า......ขอร้องล่ะ อย่าเลย......”ถังซินได้กลิ่นเลือด ผลักยังไงก็ผลักหลินเฉิงจี๋ไม่ออก มือทั้งสองสั่น ร้องไห้ออกมาดังๆ

เสียงของหลินเฉิงจี๋อยู่ใกล้ใบหูหล่อน“ผมไม่เป็นไร อย่าร้อง”

น้ำตาไหลอาบที่หน้าถังซิน หล่อนมีแรงนิดหน่อยแล้วค่อยๆผลักหลินเฉิงจี๋ออก มองเห็นมู่เฉินหย่วนกับผู้ช่วยจางเดินเข้ามา

ทั้งตัวของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาเหมือนกับหิมะที่เข้ามาทำให้คนรู้สึกถึงความเย็นเข้าไปในกระดูก

ถังซินมองเขาด้วยความหวาดกลัว

ทั้งสองเดินเข้ามา มู่เฉินหย่วนหยุดลงมองหล่อนด้วยสายตาแดกดัน ค่อยๆถอดแหวนแพลทินั่มที่นิ้วนางแล้วโยนใส่หล่อน

แหวนแพลทินั่มเด้งอยู่บนกระเบื้องแล้วถูกรองเท้าของถังซินกั้นออกไป ตกอยู่ตรงนั้น

ส่วนมู่เฉินหย่วนจากไปแล้ว ด้านหลังมีความโอหังและไม่แยแส

ถังซินรู้สึกเหมือนหัวใจถูกคนตัดออกเป็นชิ้นๆ คนที่เจ็บก็สั่นไปทั้งตัว มือของหล่อนจับหัวใจไว้แน่น มองด้านหลังของผู้ชายที่ค่อยๆหายไป

มู่เฉินหย่วนทิ้งแหวนไปให้ความรู้สึกของพวกเขาไปที่คำตัดสินของศาล

พวกเขาจบแล้ว

ตอนนั้นชุลมุนมาก ผู้จัดการของโรงแรมกับพนักงานต้อนรับรีบวิ่งเข้ามาดู เห็นหลินเฉิงจี๋เลือดอาบทั้งตัวก็รีบจัดการเรียกรถพยาบาล

หลินเฉิงจี๋กลับปัดมือพวกเขาออก ทนความเจ็บเข้าไปหาถังซิน

เขายื่นมือไปจับหล่อน“ยินยิน”

ถังซินหันกลับไปมองเขาด้วยสีหน้าซีดและสิ้นหวังเหมือนเด็กที่หลงทาง เขาที่มองอยู่นั้นในใจก็เจ็บ

“เขาไปแล้ว......”ถังซินเปิดปากพูด น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด เจ็บปวดมาก“เขาไม่เอาฉันแล้ว......ทำไงดี......”

“ผมต้องการคุณ ยินยิน ผมอยู่ข้างๆคุณ”หลินเฉิงจี๋เสียเลือดเยอะมากพูดออกมาก็ใช้แรงมาก เขาจึงจับมือถังซินแน่นๆปลอบหล่อนอย่างอ่อนโยน

ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปยังไง พวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

พวกเขาเหมาะกันที่สุด

ถังซินมองเสื้อสีน้ำตาลของเขาถูกเปียกไปด้วยเลือด กลิ่นเลือดแรงๆเข้าไปในจมูกหล่อน ภาพน่ากลัวตรงหน้าทำให้หล่อนสูญเสียการควบคุมจึงหมดสติไป

หลินเฉิงจี๋เอาร่างกายไปรองไว้ ยังดีที่รับหล่อนทัน

เขาขยับตัวแรงทำให้แผลทั้งสองจุดเลือดไหลมากขึ้น

เขาพยายามหายใจและจับถังซินแน่นไม่ปล่อย