รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 365

บทที่365 ห้องแล็บระเบิด ไม่เหลือแล้ว

หล่อนขยับปากถาม“ฉันเป็นลมได้ไง？”

หลินเฉิงจี๋เสียงแหบ ปวดใจมาก รีบเข้าไปพยุงหล่อนแล้วป้อนน้ำหล่อน“หมอบอกว่าคุณกดดันมากเกินไป พักผ่อนน้อยก็เลยเป็นลมน่ะ”

“ฉันเอง”หลังจากนั่งลง ถังซินก็รับน้ำมาแล้วดื่มเข้าไปเอง

หลินเฉิงจี๋ค่อยๆเอามือเข้ามากำมือเข้า สีหน้ายังดูอ่อนๆ

“นี่วันที่เท่าไหร่แล้ว？”

หลินเฉิงจี๋เห็นหล่อนดื่มเสร็จก็เอาแก้วเก็บ“คุณหลับไปหนึ่งวัน เจ็บตรงไหนไหม ให้ผมเรียกพยาบาลมาดูไหม？”

ถังซินส่ายหน้ามองเขา“แผลบนตัวคุณ......”

“ไม่โดนจุดสำคัญ ไม่เป็นไรหรอก”หลินเฉิงจี๋ขยับตัวให้ดูแล้วยิ้มอย่างอบอุ่นพูดว่า“รอแผลดีขึ้นก็กลับได้เลย”

พอคิดถึงเรื่องที่เกิดที่โรงแรม สายตาเย็นชาของชายคนนั้น ถังซินก็เจ็บขึ้นมา

“ขอโทษนะ”หล่อนขอโทษเบาๆ

หลินเฉิงจี๋กุมมือหล่อน“ไม่ต้องขอโทษ ผมเต็มใจไปรับกระสุนเอง ถ้าคุณบาดเจ็บขึ้นมา ผมคงเป็นบ้าแน่ๆ”

ตอนที่เขาตัดคลิปส่งให้มู่เฉินหย่วนแค่อยากให้พวกเขาทั้งสองบาดหมางกัน ให้ถังซินอยู่ข้างๆเขา คิดไม่ถึงว่าจี้เจียจื้อจะทำแบบนั้นและก็คิดไม่ถึงว่ามู่เฉินหย่วนจะโหดเหี้ยมขนาดนั้น

หลินเฉิงจี๋ดีใจมากตอนที่ถังซินจะเข้ามารับกระสุนแทนเขา โชคดีที่เขาไวกว่า

ถ้าถังซินเป็นไรขึ้นมา เขาไม่ไว้ชีวิตมู่เฉินหย่วนแน่

ยิ่งคิดหลินเฉิงจี๋ก็ยิ่งกลัว จับมือถังซินแน่นๆพูดว่า：“ยินยิน เขายื่นกระบอกปืนมาที่คุณ อยากฆ่าคุณ ผู้ชายแบบนี้ไม่มีค่าพอที่คุณจะกลับไปนะ”

“สมควรแล้วที่เขาเกลียดฉัน”ถังซินหลับตาพูดเสียงแหบ：“ซือซือปิดบังเขา และชิงเฟิงก็มาหาฉันที่ประเทศF ฉันไม่ได้ดูแลหล่อนดีๆทำให้ถูกพาตัวไป”

“หล่อนถูกใครพาไป？”

ถังซินส่ายหน้าฟันบนกับร่างสั่น：“ฉันเห็นในคลิปเป็นโมโมยผิงหยินกับมู่จิ่นเซวียน......คนเลวสองคนนั่น！ฉันจะฆ่าพวกเขา！”

ครั้งที่แล้วคนสวยโทรมาหาบ่อยๆก็น่าจะอยากบอกเรื่องนี้

แต่หล่อนไม่ได้รับสาย

“ฉันโง่จัง ควรจะรู้ตั้งนานแล้วว่าหล่อนจะต้องห่วงฉันและจะต้องมาที่นี่ ควรจะคุยกับชิงเฟิง”ถังซินฝังเขาไว้ในอ้อมกอดเขาบ่นอุบอิบว่า“ฉันไม่ใช่พี่สาวที่ดี”

หลินเฉิงจี๋ฟังแล้วก็สงสารปลอบอย่างอ่อนโยนว่า“ยินยิน นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ คือความผิดของผมเองที่ให้คุณมาหาที่ประเทศFผมน่ะผิดที่สุด？คุณท้องอยู่อย่าอารมณ์เสียบ่อย”

“อะไรนะ？”ถังซินเงยหน้ามองเขาสีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ“ฉัน ฉันท้อง？”

“อื้มหมอบอกว่าเป็นแฝด แต่ดูท่าจะไม่ค่อยดี”หลินเฉิงจี๋ระงับความเหงาภายในใจ“หมอบอกคุณต้องกินยาบำรุงครรภ์ รักษาอารมณ์ให้ดี”

ถังซินลูบท้องคิดถึงชีวิตเล็กๆในท้องนี้ แปปนึงก็รู้สึกเหลือเชื่อ

สองสามเดือนก่อนหล่อนยังคิดว่ารอมู่เฉินหย่วนออกมาทำธุระค่อยมีลูก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นจริง ไม่คิดว่าตอนนี้จะท้อง

ใช่ตอนที่ไปประเทศRตอนนั้นหรือเปล่านะ？

แต่เด็กนี่ไม่ควรเกิด เขามาผิดเวลา

ดีใจได้ไม่นานถังซินก็เริ่มรู้สึกแย่อีกครั้ง

หนึ่งคือเรื่องอาการของหลินเฉิงจี๋ตอนนี้ สองคือเรื่องที่หล่อนกับมู่เฉินหย่วนเลิกกันแล้ว หล่อนไม่มีปัญญาเลี้ยงเด็กด้วยตัวคนเดียวแน่ๆ

พอหลินเฉิงจี๋เห็นสีหน้าแย่ ในใจไม่รู้เป็นไรดีใจขึ้นมาหน่อยๆ

เขาถามอย่างระมัดระวัง“ยินยิน คุณไม่ต้องการเด็กเหรอ？”

ถังซินลูบท้องพูดเสียงเบา：“ฝาแฝด ท้องก็ลำบาก......ฉันคิดก่อน”

หล่อนลำบากใจหน่อยๆ

หลินเฉิงจี๋ตอบรับไปหนึ่งที“ไม่ว่าต้องการหรือไม่ คุณต้องทำอารมณ์ให้ดี อย่าคิดเรื่องนั้น รอถึงเวลาข้าวเย็นก็กินให้เยอะๆเพื่อตัวคุณเอง”

ถังซินพยักหน้า

พยาบาลเอายามาให้หล่อนตรงเวลา ถังซินกินยาอย่างเชื่อฟัง

ตอนนั้นหล่อนก็มองเห็นพยาบาลเข็นรถมาเปลี่ยนยาให้หลินเฉิงจี๋ บนไหล่เขารอยแผลสองจุดนั่นทำให้หล่อนรู้สึกไม่ดี

หลินเฉิงจี๋บาดเจ็บหนักแต่ทำเหมือนคนหายดีมาคอยปลอบหล่อนทุกวันและยังยึดโทรศัพท์หล่อนบอกว่ารออารมณ์สงบขึ้นมาหน่อยค่อยว่ากันอีกที

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นแผลของหลินเฉิงจี๋ก็ดีขึ้น จิตใจดีขึ้น ส่วนถังซินก็เจริญอาหารดี พักผ่อนเพียงพอจนแก้มมีเลือดฝาด

หมอก็จัดเตรียมให้หล่อนไปอัลตร้าซาวด์อีกรอบ

ถังซินพิงอยู่บนเตียงดูรูปที่หมอชี้ตรงสองจุดเล็กๆนั่นว่าเป็นทารกในครรภ์ และยังมองเห็นตากับการเต้นของหัวใจ หล่อนที่มองอยู่นั้นในใจก็รู้สึกอ่อนโยน

หลินเฉิงจี๋ที่รอด้านนอกอยู่นานมาก พอเห็นถังซินออกมาก็รีบไปพยุง

ถังซินทั้งยิ้มทั้งร้องไห้“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น เดินเองได้ ไม่ต้องพยุงหรอก”

หลินเฉิงจี๋ถอยหลังไป“โอเคงั้นผมตามคุณเอง”

ทั้งสองนั่งรถแท็กซี่กลับที่พัก

ถังซินที่ได้จับโทรศัพท์ก็อดไม่ได้ที่จะส่งข้อความหาลองบัตท่อ อยากถามเรื่องความก้าวหน้าของยา แต่รอไปได้สักพัก ปกติลองบัตท่อที่ตอบไว รอบนี้กลับไม่ส่งอะไรกลับมา

ถังซินกลัวเขายุ่งก็พูดกับคนขับรถว่า“รบกวนไปที่ถนนเบเกอร์ค่ะ”

หลินเฉิงจี๋ถาม“ที่ห้องแล็บเหรอ？”

“อืม ลองบัตท่อไม่ตอบฉัน”ถังซินพูด“ไปดูหน่อย ยังไงก็ไม่ไกลจากที่พัก”

“โอเค”

ถังซินกัดปากและโทรหากวนชิงเฟิงอีกครั้งที่ท่าทางยุ่งตลอด

คิดถึงคลิปนั้นที่เหมือนฝันร้าย หล่อนก็น้ำตาคลอเบ้า

เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เป็นความผิดหล่อนหล่อนไม่กล้าเจอหน้ากวนชิงเฟิงอีก

หล่อนยังอยากโทรหาหลี่ซูเจ๋ ถามสถานการณ์ แต่ถึงถนนถนนเบเกอร์หล่อนก็ได้ยินคนขับเหมือนจะพูดว่าทำไมไฟลุกใหญ่ขนาดนี้จึงมองออกไปอย่างประหลาดใจ

หมู่บ้านที่ไม่ไกลจากตรงนี้มีควันลอยขึ้นมา สามารถมองเห็นแสงไฟด้านในจากข้างในรถได้ ข้างๆถนนมีคนมาดูและก็มีคนเอาหัวดับเพลิงมาฉีด แต่ก็ไม่สามารถหยุดไฟที่ลุกโชนนั่นได้

นี่ไม่ใช่ห้องแล็บของเย่นจิ่งเหนียนเหรอ？

ถังซินเคยมาสงสามครั้งเลยคุ้นเคยกับที่นี่พอเห็นไฟลุกไหม้จึงรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปอย่างสะเปะสะปะ

ตอนที่หล่อนจะเข้าไปแขนก็ถูกคว้าไว้

“คุณถัง ไฟลุกใหญ่ขนาดนี้ อยากเข้าไปตายเหรอ！”คว้าหล่อนไว้คือลองบัตท่อนั่นเอง หัวทองๆนั่นถูกไฟลุกไหม้ไม่น้อยมองด้วยสายตาโหดเหี้ยม

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？งั้นก็ดี！”ถังซินจับเสื้อเขาถามอย่างรีบร้อนว่า“พนักงานวิจัยคนอื่นๆล่ะ？”

ลองบัตท่อพูด“ตอนที่เกิดเรื่องพวกเรากำลังกินข้าวก็รีบวิ่งออกมา แต่มีคนอยู่ในห้องแล็บ เขาตายแล้ว”

ตอนนั้นสีหน้าเขาก็เจ็บปวด“ระเบิดมาจากห้องแล็บ เครื่องมือพวกนั้น รวมถึงยาที่กำลังค้นคว้าสองสามอย่าง ก็......ไม่เหลือแล้ว”

“ไม่ ไม่เหลือแล้ว？”ถังซินเบิกตาโตจับเขาไว้เหมือนขอชีวิต“งั้นIxoraล่ะ？”

“ค้นคว้าสำเร็จแล้ว”ลองบัตท่อทนไม่ไหว“อยากโทรหาคุณเมื่อตอนบ่าย ให้คุณมารับไป คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องนี้ ขอโทษนะ”

มือถังซินสั่น รับเรื่องนี้ไม่ได้