รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 381

บทที่ 381 ชีวิตหายไปครึ่งเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว

พ่อบ้านที่อุ้มช่อทานตะวันไว้ เอ่ยขึ้นอย่างทนไม่ไหว “คุณหลี่ ชอบดอกทานตะวันหรือครับ”

“ทำไมหรือ”

“ผมมารับป้าอยู่หลายครั้ง ได้ยินว่าห้องของคุณต้องเปลี่ยนดอกทานตะวันทุกวัน ต้องสดใหม่ ผมจึงคิดว่าคุณชอบมันใช่ไหม ดังนั้นคุณลู่ถึงได้ให้คนส่งมาให้คุณทุกวัน”

หลี่ซูเจ๋กะพริบตาปริบๆ เหยียดริมฝีปากออก “ไม่ชอบ ความหมายของมันคือโกหก”

“.....”

แต่ประจวบเหมาะ ลู่เหวินซูกลับมาที่วิลล่าในบ่ายวันนี้ เพื่ออยากมาดูหลี่ซูเจ๋

เมื่อขึ้นมาถึงที่ชั้นสาม ยังไม่ทันได้เข้าห้อง ก็ได้ยินเสียงเธอพูดคุยกับพ่อบ้านดังลอดออกมาจากในห้องนอน

ลู่เหวินซูชะงักเท้าอยู่ที่หน้าประตู

เขาได้ยินหลี่ซูเจ๋พูดอย่างขบขัน “ดอกทานตะวันที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสงอาทิตย์ ดูงดงาม แต่กลับเรียกความโหดเหี้ยมในตัวคน และฆ่าคนจนถึงตายได้”

“ทำไมถึงพูดเช่นนั้นกันครับ”

“เพราะฉันเคยใช้มันทำเรื่องๆหนึ่ง พูดไปแล้วฉันก็ยังนึกขอบคุณดอกไม้นี้”

ลู่เหวินซูที่อยู่ข้างนอกหัวเราะอย่างไร้เสียง เขาดึงดอกทานตะวันที่อยู่ตรงคอออก และจ้องอย่างแน่นิ่ง นึกไปถึงที่ประเทศR วันนั้นที่หลี่ซูเจ๋ซื้อมันให้กับตัวเขา เมื่อเทียบกับคำพูดของเธอในวันนี้แล้ว ดอกทานตะวันนี้คือการเย้ยหยัน

คือการฆ่าคนให้ถึงตาย

ผู้หญิงหนึ่งคน ที่ทำให้เขาชีวิตเขาหายไปครึ่งชีวิตอย่างไรค่า

เขาไม่ได้เคาะประตูทั้งไม่ได้มีท่าทีเดือดดาลแต่อย่างใด เพียงเดินกลับไปด้านล่างด้วยสีหนาเรียบนิ่ง จึงไม่ได้ยินประโยคที่หลี่ซูเจ๋คุยกับพ่อบ้านหลังจากนั้น

ภายในห้องนอน หลี่ซูเจ๋ย่อมไม่รู้ถึงการมาของลู่เหวินซู มองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ “เพราะมัน ฉันถึงได้รู้ว่าชายคนหนึ่งจะดีกับฉันได้มากเท่าไหร่ และฉันจะรักเขาได้มากเท่าไหร่”

พ่อบ้านถาม “คุณหมายถึงคุณลู่หรือครับ”

หลี่ซูเจ๋ตอบอือ และกล่าวอย่างขบขันกับเขา “คำพูดของดอกทานตะวันคือ ในสายตาไม่มีใคร มีเพียงคุณคนเดียว สวยงามใช่ไหม ฉันหวังว่านายจะส่งอีกครึ่งหนึ่งของนายและช่อทานตะวันนี้ โดยที่ไม่พูดอะไร เธอก็จะรับรู้ได้ถึงความรักของนาย”

“ไม่รู้ทำไมคุณลู่ถึงไม่ให้คุณออกไป แต่ในความคิดผม เขาต้องรักคุณมากแน่ๆ” พ่อบ้านมองหลี่ซูเจ๋ “ยามที่คุณพูดถึงคุณลู่ ริมฝีปากมีรอยยิ้มอยู่ตลอดนะครับ”

“มีหรือ แต่ฉันยังไม่ได้พูดถึงเขาเลยนะ” หลี่ซูเจ๋ลูบแก้มไปมา

จ้องมองพ่อบ้านที่นั่งอยู่ที่โซฟา แต่ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความโกรธที่มีต่อลู่เหวินซู จนไม่มีกะจิตกะใจจะวาดรูปต่อ จึงบอกให้พ่อบ้านนำดอกไม้กลับไปที่เดิมและดูแล

หลี่ซูเจ๋นั่งลงที่เตียงและอ่านหนังสือ โดยมีพ่อบ้านคอยเฝ้าอยู่ตรงนั้น

เพียงไม่นาน คนรับใช้คนหนึ่งก็ขึ้นมา กระซิบที่ข้างหูของพ่อบ้านคนนั้นไม่กี่คำ ทั้งสองคนก็ออกจากห้องนอนไป

เธอไม่ได้สนใจ และก้มหน้าอ่านหนังสือของตัวเองต่อ

จนกระทั่งหลี่ซูเจ๋อ่านหนังสือเสร็จ ถึงได้รู้สึกตัวว่าท้องฟ้านั้นเริ่มมืดแล้ว ห้องนอนถูกเปิดไฟ คนรับใช้ที่มาเฝ้าเธอถูกเปลี่ยนเป็นแม่บ้านที่อายุอานามประมาณสามสิบกว่าๆ

หลี่ซูเจ๋นึกสงสัย “คนที่มาดูแลฉันเมื่อเที่ยง เขาไม่มาแล้วหรือ”

“ค่ะ ป้าของเขาอาการหนัก ทางโรงพยาบาลโทรมาก็รีบออกไปทันที” คนรับใช้ตอบกลับโดยที่ก้มหน้าไปด้วย “คุณลู่อนุญาตให้เขาไปดูแลป้าที่โรงพยาบาลได้ค่ะ แล้วให้ฉันมาดูแลคุณหลี่แทน”

คนรับใช้เอ่ยถามต่อ โดยที่ไม่ให้โอกาสหลี่ซูเจ๋ได้เปิดปากพูดแม้แต่นิด “มื้อค่ำนี้คุณหลี่อยากทานอะไรคะ หากไม่มี ก็จะทำตามตารางที่เตรียมไว้นะคะ”

“ทำตามตารางเถอะ” หลี่ซูเจ๋เองก็ล้มเลิกคำถามที่อยู่ในหัวไปทันที

หนึ่งชั่วโมงต่อมา คนรับใช้ก็กลับมาพร้อมอาหารค่ำ

หลี่ซูเจ๋เหลือบสายตามอง ก็เห็นยังมีหนังสือพิมพ์ถูกใช้แทนถาดมาด้วย ราวกับมีไว้ป้องกันไม่ให้น้ำซุปหกเลอะเทอะ

แต่เดิมก็คิดว่าไม่มีอะไร แต่เธอเหลือบไปเห็นหัวข้อพาดข่าว ประธานบริษัทเหอเสิ้งเสียชีวิตแล้ว นี้เข้า ความแค้นที่อัดอั้นอยู่ในอกปะทุขึ้นมาทันที