รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 381

บทที่ 381 ชีวิตหายไปครึ่งเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว

พ่อบ้านที่อุ้มช่อทานตะวันไว้ เอ่ยขึ้นอย่างทนไม่ไหว “คุณหลี่ ชอบดอกทานตะวันหรือครับ”

“ทำไมหรือ”

“ผมมารับป้าอยู่หลายครั้ง ได้ยินว่าห้องของคุณต้องเปลี่ยนดอกทานตะวันทุกวัน ต้องสดใหม่ ผมจึงคิดว่าคุณชอบมันใช่ไหม ดังนั้นคุณลู่ถึงได้ให้คนส่งมาให้คุณทุกวัน”

หลี่ซูเจ๋กะพริบตาปริบๆ เหยียดริมฝีปากออก “ไม่ชอบ ความหมายของมันคือโกหก”

“.....”

แต่ประจวบเหมาะ ลู่เหวินซูกลับมาที่วิลล่าในบ่ายวันนี้ เพื่ออยากมาดูหลี่ซูเจ๋

เมื่อขึ้นมาถึงที่ชั้นสาม ยังไม่ทันได้เข้าห้อง ก็ได้ยินเสียงเธอพูดคุยกับพ่อบ้านดังลอดออกมาจากในห้องนอน

ลู่เหวินซูชะงักเท้าอยู่ที่หน้าประตู

เขาได้ยินหลี่ซูเจ๋พูดอย่างขบขัน “ดอกทานตะวันที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสงอาทิตย์ ดูงดงาม แต่กลับเรียกความโหดเหี้ยมในตัวคน และฆ่าคนจนถึงตายได้”

“ทำไมถึงพูดเช่นนั้นกันครับ”

“เพราะฉันเคยใช้มันทำเรื่องๆหนึ่ง พูดไปแล้วฉันก็ยังนึกขอบคุณดอกไม้นี้”

ลู่เหวินซูที่อยู่ข้างนอกหัวเราะอย่างไร้เสียง เขาดึงดอกทานตะวันที่อยู่ตรงคอออก และจ้องอย่างแน่นิ่ง นึกไปถึงที่ประเทศR วันนั้นที่หลี่ซูเจ๋ซื้อมันให้กับตัวเขา เมื่อเทียบกับคำพูดของเธอในวันนี้แล้ว ดอกทานตะวันนี้คือการเย้ยหยัน

คือการฆ่าคนให้ถึงตาย

ผู้หญิงหนึ่งคน ที่ทำให้เขาชีวิตเขาหายไปครึ่งชีวิตอย่างไรค่า

เขาไม่ได้เคาะประตูทั้งไม่ได้มีท่าทีเดือดดาลแต่อย่างใด เพียงเดินกลับไปด้านล่างด้วยสีหนาเรียบนิ่ง จึงไม่ได้ยินประโยคที่หลี่ซูเจ๋คุยกับพ่อบ้านหลังจากนั้น

ภายในห้องนอน หลี่ซูเจ๋ย่อมไม่รู้ถึงการมาของลู่เหวินซู มองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ “เพราะมัน ฉันถึงได้รู้ว่าชายคนหนึ่งจะดีกับฉันได้มากเท่าไหร่ และฉันจะรักเขาได้มากเท่าไหร่”

พ่อบ้านถาม “คุณหมายถึงคุณลู่หรือครับ”

หลี่ซูเจ๋ตอบอือ และกล่าวอย่างขบขันกับเขา “คำพูดของดอกทานตะวันคือ ในสายตาไม่มีใคร มีเพียงคุณคนเดียว สวยงามใช่ไหม ฉันหวังว่านายจะส่งอีกครึ่งหนึ่งของนายและช่อทานตะวันนี้ โดยที่ไม่พูดอะไร เธอก็จะรับรู้ได้ถึงความรักของนาย”

“ไม่รู้ทำไมคุณลู่ถึงไม่ให้คุณออกไป แต่ในความคิดผม เขาต้องรักคุณมากแน่ๆ” พ่อบ้านมองหลี่ซูเจ๋ “ยามที่คุณพูดถึงคุณลู่ ริมฝีปากมีรอยยิ้มอยู่ตลอดนะครับ”

“มีหรือ แต่ฉันยังไม่ได้พูดถึงเขาเลยนะ” หลี่ซูเจ๋ลูบแก้มไปมา

จ้องมองพ่อบ้านที่นั่งอยู่ที่โซฟา แต่ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความโกรธที่มีต่อลู่เหวินซู จนไม่มีกะจิตกะใจจะวาดรูปต่อ จึงบอกให้พ่อบ้านนำดอกไม้กลับไปที่เดิมและดูแล

หลี่ซูเจ๋นั่งลงที่เตียงและอ่านหนังสือ โดยมีพ่อบ้านคอยเฝ้าอยู่ตรงนั้น

เพียงไม่นาน คนรับใช้คนหนึ่งก็ขึ้นมา กระซิบที่ข้างหูของพ่อบ้านคนนั้นไม่กี่คำ ทั้งสองคนก็ออกจากห้องนอนไป

เธอไม่ได้สนใจ และก้มหน้าอ่านหนังสือของตัวเองต่อ

จนกระทั่งหลี่ซูเจ๋อ่านหนังสือเสร็จ ถึงได้รู้สึกตัวว่าท้องฟ้านั้นเริ่มมืดแล้ว ห้องนอนถูกเปิดไฟ คนรับใช้ที่มาเฝ้าเธอถูกเปลี่ยนเป็นแม่บ้านที่อายุอานามประมาณสามสิบกว่าๆ

หลี่ซูเจ๋นึกสงสัย “คนที่มาดูแลฉันเมื่อเที่ยง เขาไม่มาแล้วหรือ”

“ค่ะ ป้าของเขาอาการหนัก ทางโรงพยาบาลโทรมาก็รีบออกไปทันที” คนรับใช้ตอบกลับโดยที่ก้มหน้าไปด้วย “คุณลู่อนุญาตให้เขาไปดูแลป้าที่โรงพยาบาลได้ค่ะ แล้วให้ฉันมาดูแลคุณหลี่แทน”

คนรับใช้เอ่ยถามต่อ โดยที่ไม่ให้โอกาสหลี่ซูเจ๋ได้เปิดปากพูดแม้แต่นิด “มื้อค่ำนี้คุณหลี่อยากทานอะไรคะ หากไม่มี ก็จะทำตามตารางที่เตรียมไว้นะคะ”

“ทำตามตารางเถอะ” หลี่ซูเจ๋เองก็ล้มเลิกคำถามที่อยู่ในหัวไปทันที

หนึ่งชั่วโมงต่อมา คนรับใช้ก็กลับมาพร้อมอาหารค่ำ

หลี่ซูเจ๋เหลือบสายตามอง ก็เห็นยังมีหนังสือพิมพ์ถูกใช้แทนถาดมาด้วย ราวกับมีไว้ป้องกันไม่ให้น้ำซุปหกเลอะเทอะ

แต่เดิมก็คิดว่าไม่มีอะไร แต่เธอเหลือบไปเห็นหัวข้อพาดข่าว ประธานบริษัทเหอเสิ้งเสียชีวิตแล้ว นี้เข้า ความแค้นที่อัดอั้นอยู่ในอกปะทุขึ้นมาทันที

หลี่ซูเจ๋หันไปถามคนรับใช้ “ฉันขออ่านได้ไหม”

“ได้ค่ะ” คนรับใช้รีบส่งหนังสือพิมพ์ให้กับเธอทันที ทั้งยังกล่าวว่า “แต่นี่คือหนังสือพิมพ์ของสัปดาห์ที่แล้วนะคะ ฉันนำมาใช้เพื่อรองจานเท่านั้น หากคุณต้องการอ่าน เดี๋ยวฉันนำของวันนี้มาให้ค่ะ”

“ไม่ต้อง ฉันแค่อยากอ่านเรื่อยเปื่อยเท่านั้น”

หลี่ซูเจ๋ทานอาหาร พร้อมทั้งเปิดหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะไปด้วย

หลังจากได้อ่านบทความอย่างละเอียด เธอก็ตื่นตกใจจนมือชะงัก สายตาจ้องไปที่หนังสือพิมพ์เขม็ง

กลางคืนเมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา คุณเสิ้งได้ไปคลับเพื่อเจรจาธุรกิจ ระหว่างทางกลับได้มีรถที่ขับมาด้วยความเร็วสูงพุ่งชนจนรถตกลงไปในแม่น้ำ รวมคนขับไป ผู้เสียชีวิตทั้งหมดมีสี่คน

ส่วนรถอีกคันนั้น ประธานบริษัทหยางซิงและพรรคพวก เพราะรถนั้นได้ขับผ่านบริเวณฆ่าเชื้อ หนึ่งในนั้นได้โยนบุหรี่ออกไปนอกหน้าต่าง จนเกิดไฟลุกท่วมไปทั้งบริเวณฆ่าเชื้อ รถระเบิดในทันที สี่คนที่อยู่บนรถเสียชีวิตคาที่

หากเป็นแค่คุณเสิ้งเพียงคนเดียว หลี่ซูเจ๋ยังรู้สึกเขาสมควรตาย นี่คือการลงโทษจากสวรรค์ แต่ในจำนวนผู้ที่เสียชีวิต นอกจากคนขับทั้งสอง นอกเหนือจากนั้นก็เป็นคนทำร้ายพี่สาวของเธอจนตายถ้วนหน้า

ประธานเหล่านี้ที่มาตายด้วยกันจะต้องมีคนจงใจจัดฉากเป็นแน่

ความแค้นที่ทอประกายอยู่ในดวงตาของหลี่ซูเจ๋จางหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อสงบลงแล้ว เธอก็เริ่มวิเคราะห์ หลินเฉิงจี๋ไปประเทศYกับถังซิน ย่อมไม่มีเวลามาจัดการเรื่องนี้ให้เธอแน่

ก็เหลือเพียงลู่เหวินซูคนเดียวเท่านั้น

หลังจากที่เธอมาที่วิลล่า โทรศัพท์ที่พังเครื่องนั้นก็ถูกลู่เหวินซูยึดไปและยังไม่ได้คืน

บางทีเขาอาจจะซ่อมแล้ว และเห็นแผนการทั้งหมดที่เธอจดบันทึกไว้

หลี่ซูเจ๋ลูบหนังสือพิมพ์ จดจ้องข่าวที่ทำให้มีความสุขที่สุดนี้ สายตาฉายแววสับสน เปลวไฟในใจที่กำลังจะมอดดับไปจุดติดขึ้นมาทันพลัน

เธอโกหกลู่เหวินซู ตัดสิ้นชีวิตคุณพ่อลู่จนถึงแก่กรรม ทั้งยังฆ่าลูกของเขา ทำให้เขาทั้งโกรธทั้งเกลียด เกลียดจนอยากจะฆ่าเธอให้ตาย แต่กลับตัดสินชีวิตคนที่ฆ่าพี่สาวของเธออย่างลับๆ แทนเธอ

ในใจของเขายังคงมีเธออยู่ เขาถึงได้ช่วยเธอจัดการเรื่องนี้

ทันใดนั้นหลี่ซูเจ๋ก็คลายท่าทีมืดมน ทานข้าวทั้งหันไปถามคนรับใช้ “เขาจะกลับมาเมื่อไหร่”

คนรับใช้ชะงักนิ่ง เข้าใจว่าเธอหมายถึงลู่เหวินซู ก็เลยตอบกลับไป “ไม่ทราบค่ะ คุณลู่กลับมาเมื่อไหร่ ฉันจะแจ้งให้คุณหลี่ทราบนะคะ”

“อือ”

หลี่ซูเจ๋ตั้งตาคอยการกลับมาของลู่เหวินซู จะคุยกับเขาดีๆ เพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดระหว่างสองเรา

ยังไม่ทันที่ลู่เหวินซูจะมา ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยือนเสียก่อน

ช่วงเช้าตรู่ ก็มีเบนท์ลีสีดำมาจอดเทียบที่หน้าวิลล่า

คนขับรถเปิดประตูให้เจียน่าลงมา สายตาที่มองคฤหาสน์เบื้องหน้านั้นเผยประกายแวววาว

เธอเพียงขอร้องลู่เหวินซูให้หาที่อยู่ที่ตัวเธอจะพักได้เท่านั้น ไม่คิดว่าเขาจะให้คนขับรถมาส่งถึงที่นี่

คฤหาสน์ปี้สี่หลังโดดที่วิลล่านี้ช่างกว้างขวางโอ่อ่า คาดว่าน่าจะไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน

และคฤหาสน์หลังนี้ จะมีเจียน่าเป็นเจ้าของ

เจียน่าคิดในใจว่าอีกสักครู่จะโพสต์ลงไทม์ไลน์ ให้นางแบบเหล่านั้นได้ดู เธอที่ไม่ได้เข้าไปในเส้นทางนั้น แต่กลับได้ต้นเงินต้นทองมาครอบครอง มีใครจะเก่งกว่าเธออีกหรือ

เจียน่าหันหลังกลับมาสั่งกับคนขับรถ “เอาของของฉันที่อยู่ท้ายลงมาดีๆล่ะ หากเสียหายแม้แต่นิด ฉันเอานายตายแน่”

เธอเดินเข้าไปข้างในคนแรก ด้วยท่าเดินบิดพลิ้ว และท่าทางหยิ่งยโส

หลังจากที่เปิดประตูและพบกับคนรับใช้ เจียน่าก็วางท่าทีนายหญิงของบ้าน “ตั้งแต่วันนี้ไป เหวินซูให้ฉันมาพักที่นี่ เขาได้บอกพวกเธอหรือยัง”

คนรับใช้โค้งตัวและตอบกลับ “คุณลู่บอกพวกเราแล้วค่ะ ต่อจากนี้เราจะคอยดูแลคุณเจียน่าค่ะ”

เจียน่าแค่นเสียงเหอะ

เมื่อเข้าไปในห้อง สายตาของเจียน่าก็กวาดไปรอบห้อง สายตาร้อนแรงราวกับจะระเบิดออกมาได้

เธอข่มกลั้นความรู้สึกตื่นเต้นภายในอกไว้ และขึ้นชั้นสองไปกับคนรับใช้