รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 383

บทที่ 383 ลู่เหวินซู นายอย่าไป

“เธอ เธอลงมาได้อย่างไรกัน” เจียน่ากุมมือไว้แน่น เพื่อควบคุมร่างของตัวเองให้นิ่งไว้ “ไม่ใช่ว่าเหวินซูไม่ให้เธอลงมาไม่ใช่หรือ ตอบฉันมา”

คนรับใช้กล่าวอย่างตะกุกตะกัก “คือ คือคุณหลี่บอกว่ามีเรื่องเข้าใจผิดกับคุณผู้ชาย จึงอยากทำอาหารให้ท่าน เพื่อที่จะได้พูดคุยกันดีๆ เธอบอกว่าคุณผู้ชายจะไม่ลงโทษฉัน ดัง ดังนั้นฉัน...”

“เป็นเธอนี่เองที่พาลงมาตามอำเภอใจ” เจียน่าเดือดดาลขึ้นมาทันพลัน และด่าทอคนรับใช้ “เหวินซูเกลียดเธอ ถึงได้ขังอยู่ที่ชั้นสาม และไม่อนุญาตให้เธอลงมา หากเหวินซูมาเจอเธอเข้า ต้องไม่สบอารมณ์แน่ เจ้าคนใช้น่าตายนี่ แกคิดจะทำร้ายพวกเราหรือไง”

“ฉัน ฉันไม่รู้ค่ะ... ก็คุณหลี่ให้ฉันทำ...”

เจียน่าที่เห็นอาหารถูกตั้งไว้บนโต๊ะเต็มไปหมด ก็เอ่ยถามอีกครั้ง “เหวินซูโทรมาบอกว่าจะกลับมาหรือ”

“ค่ะ”

“แล้วทำไมถึงยังไม่รีบพาเธอขึ้นไปอีกฮะ” เจียน่าเรียกคนรับใช้ทั้งหลายให้มาช่วย “โชคดีที่ฉันลงมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นพวกเธอโดนทำโทษกันถ้วนหน้าแน่”

ถึงแม้ช่วงนี้ลู่เหวินซูจะไม่ได้มาที่วิลล่า แต่เพียงเจียน่าโทรศัพท์ ไม่ว่าอะไรก็ได้ตามที่ขอ คนรับใช้จึงได้รู้ว่าเธอนั้นคือนายหญิงที่แท้จริง

ทันทีที่เจียน่าออกคำสั่ง คนรับใช้จึงรีบอุ้มหลี่ซูเจ๋ที่เป็นลมขึ้นตึกทันที

เจียน่ารีบกลับมาเปลี่ยนชุดที่ห้อง สวมเสื้อคลุมที่เรียบง่าย เพื่อให้สมกับสถานที่ และกลับไปที่ห้องครัวเพื่อผูกผ้ากันเปื้อน

เจียน่ารังเกียจกลิ่นควันกลิ่นน้ำมันในห้องครัวมาก ในตอนที่คิดว่าจะฉีกน้ำหอมซ้ำดีหรือไม่ ก็ได้ยินเสียงคนรับใช้ดังขึ้นมา “คุณลู่กลับมาแล้วหรือคะ”

เธอรีบหยิบตะเกียบและชามเข้าไปในห้องครัวทันที

“เหวินซู คุณกลับมาแล้ว” เจียน่าโผล่ตัวขึ้นมาพร้อมปรี่เข้าไปหาลู่เหวินซูพร้อมรอยยิ้มทันที “คนรับใช้บอกฉันว่าคุณจะมา ฉันจึงคิดว่าคุณคงจะทานอาหารที่นี่ จึงได้เข้าครัวมาทำอาหารด้วยตัวเองค่ะ”

ลู่เหวินซูเหลือบมองเธอ สายตาพลันมืดครึ้ม ในใจนึกหงุดหงิด

เขาเองก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่เหมือนกัน ตอนที่เจียน่าโทรมา ก็ให้คนไปรับและให้พักที่คฤหาสน์ปี้สี่ที่วิลล่าแห่งนี้

“นางแบบอย่างคุณ ที่ต้องรักษาหุ่นและเสริมสวยตลอดเวลา ทำอาหารเป็นด้วยหรือครับ” ลู่เหวินซูแค่นเสียงเย็น และดึงเก้าอี้ออกเพื่อนั่งลง “คนรับใช้ทำเสียมากกว่า”

เจียน่าผลักเขา และเอ่ยพึมพำ “อะไรกัน ทำไมถึงไม่เชื่อฉันกันคะ ฉันรับประกันเลย ว่าอาหารเหล่านี้ฉันทำเองทุกจาน ไม่มีใครเข้ามาช่วย คุณลองชิมได้เลย”

น้ำเสียงอ่อนหวานนั้นทำให้ลู่เหวินซูรู้สึกรังเกียจ

เวรเอ๊ย ทำไมในหมู่ผู้หญิง มันจะต้องมีผู้หญิงบางคนที่ทำให้รู้สึกรังเกียจได้ขนาดนี้วะ

“พอแล้ว นั่งลงเถอะ” ลู่เหวินซูรำคาญอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นเขาไม่สบอารมณ์ เจียน่าก็เลยไม่ส่งเสียงอีก ดึงเก้าอี้ด้านข้างออก และนั่งลงแต่โดยดี

“ลองชิมน้ำซุปสิคะ” เจียน่าตักน้ำซุปให้เขาหนึ่งถ้วย “ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือไม่”

ลู่เหวินซูจิบไปสองคำ

น้ำซุปนั้นเค็มเล็กน้อย รสชาติเหมือนเคยทานที่ไหนมาก่อน

เจียน่าที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาเองก็ลองจิบเช่นกัน เค็มมาก และค่อยคายคืนลงไปในถ้วย “ขอโทษนะคะเหวินซู ฉันเองก็ไม่ได้เข้าครัวบ่อยขนาดนั้น ซุปนี้เค็มมาก อย่าทานเลยค่ะ ให้คนรับใช้ทำให้ใหม่ดีกว่านะคะ”

“ให้คนรับใช้ทำใหม่มันเสียเวลา” แต่ลู่เหวินซูกลับไม่ได้รังเกียจอะไร และคีบอาหารเข้าชามของตัวเอง

เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่นึกรังเกียจอาหารเหล่านี้ เจียน่าเริ่มร้อนใจ

ผู้หญิงคนนั้นเองก็ไม่ได้เข้าครัวบ่อย แถมยังทำออกมาได้แย่มาก แต่เขาก็ยังทานมัน

แม้ในใจจะค่อนแคะอย่างไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่เหวินซู เจียน่าก็ยังคงรอยยิ้มไว้ดังเก่า “เหวินซู หากคุณไม่รังเกียจ ต่อจากนี้ฉันจะทำให้คุณทานทุกวันเลยดีหรือไม่คะ”

ลู่เหวินซูเหลือบมองเธอและหัวเราะเยาะ “ช่างเถอะ หากการทำอาหารมันทำให้ผิวของคุณเสีย คนผิดก็จะกลายเป็นผมไม่ใช่หรือ”

“เหวินซู คุณช่างใส่ใจฉันจริงๆ” เจียน่าคล้องแขนของเขาเพื่อออดอ้อน “ช่วงนี้คุณยุ่งมากหรือคะ ตอบข้อความก็ช้า ทั้งยังไม่มาที่นี่อีก ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวก็เบื่อจะแย่แล้วนะคะ”

“ไม่พอใจจะอยู่ที่ คุณจะไปก็ได้” ลู่เหวินซูเริ่มรำคาญที่เธอมาเขย่า

เจียน่าหน้าตื่น และเอ่ยตัดพ้อทันที “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ ฉันแค่คิด ว่าตอนที่คุณไม่ยุ่งแล้วช่วยมาอยู่กับฉันเยอะๆ ได้ไหมคะ หรือไม่ก็ให้ฉันไปอยู่กับคุณก็ได้”

“ผมอิ่มแล้ว” ลู่เหวินซูหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาซับปาก ผลักเก้าอี้ออกและเดินออกมา

เจียน่าจ้องแผ่นหลังเข้าเขม็ง ขบฟันกรอดด้วยความโกรธ

เวร

เธอทั้งเด็กทั้งสวย ทั้งมีผู้ชายมาติดพันมากมาย ไม่เชื่อหรอกว่าจะจับเขาไว้ไม่ได้

ลู่เหวินซูจะไปจัดการงานต่อที่ห้องหนังสือ นึกไปถึงครั้งนั้นที่กลับไปเพราะความโกรธและไม่ได้กลับมาที่นี่เป็นเวลานาน ก็หันหลังขึ้นชั้นสามไป

คนรับใช้ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกห้องของหลี่ซูเจ๋ เมื่อเห็นลู่เหวินซูขึ้นมา ก็เอ่ยอย่างร้อนรน “คุณลู่”

ลู่เหวินซูเอ่ยถาม “เธอทานอะไรหรือยัง”

“ทานแล้วค่ะ” คนรับใช้ตอบลู่เหวินซูตามคำพูดของเจียน่า “คุณหลี่หลับไปแล้วค่ะ”

“อือ ฉันจะดู” ลู่เหวินซูตอบเสียงเรียบ และเปิดประตูห้องนอน

คนรับใช้ที่ก้มหน้าอยู่นั้นใบหน้าซีดเผือด แต่ไม่กล้าเข้าไปขวาง จึงได้แต่ยืนสั่นสะท้านอยู่ตรงนั้น

เมื่อเข้าไปในห้องนอน ลู่เหวินซูก็เห็นหลี่ซูเจ๋ที่อยู่บนเตียงทันที

หญิงสาวนอนหลับสนิทด้วยท่าตะแคงอยู่บนเตียง

เขาเดินไปทางเตียง นิ้วมือลูบไปมาบนแก้มของหลี่ซูเจ๋ ฝ่ามือใหญ่ที่ไม่มีเนื้อ ลูบไปตามไหปลาร้า เมื่อเห็นว่าเสื้อนอนของเธอค่อนข้างหลวม ราวกับว่าไม่สามารถห่อร่างที่ผอมบางของเธอได้

เขาให้คนรับใช้ทำอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการอย่างครบถ้วน ไม่ได้บอกว่าไม่ให้เธอทาน ทำไมถึงได้ผอมลงขนาดนี้กัน

หรือว่าต้องการยั่วโมโหเขา ด้วยการไม่ทานอาหารกัน

เมื่อนึกถึงความน่าจะเป็นที่เธอทำเช่นนั้น ลู่เหวินซูก็รู้สึกหงุดหงิด ไม่คิดที่จะอยู่ที่นี่ต่อ

หลังจากที่ออกมาจากห้องนอน เขาปิดประตูลง และหันไปกำชับกับคนรับใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าประตู “เธอทานน้อยจนไม่มีแรงวิ่งแล้ว ไม่มีความจำเป็นให้เธอต้องเฝ้าอีก”

คนรับใช้มีสิ่งที่อยากจะพูด แต่สุดท้ายก็โค้งตัว และจากไปอย่างรวดเร็ว

ในความฝัน หลี่ซูเจ๋รู้สึกได้ว่ามีใครลูบใบหน้าของเธอ แต่ในหัวของเธอนั้นมึนงง พอฝืนแรงจนเปิดเปลือกตาได้ ก็เห็นเงาของร่างโปร่งที่ออกจากห้องนอนไป

ลู่เหวินซู นายอย่าไป

หลี่ซูเจ๋อยากจะตะโกนเรียกเขา แต่ไม่มีเสียงออกมา

เธอลงจากเตียง สะบัดหัวไล่ความมึนงง และเดินโซซัดโซเซไปทางประตูและเปิดออกไป

เธอทานยาแก้หวัดไปแล้วเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ตอนนี้เหมือนว่าอาการป่วยนั้นจะยิ่งรุนแรงขึ้น จนเธอรู้สึกไม่สบายไปทั้งร่าง ตอนที่จะเดินลงมานั้น ก็รู้สึกก้าวขาได้อย่างยากลำบาก

น้อยนักที่ลู่เหวินซูจะมาทางนี้ หากไม่ได้คุยกับเขา ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาที่นี่อีกเมื่อไหร่กัน

พกพาความต้องการพบเข้ามาอย่างแรงกล้า หลี่ซูเจ๋กดความรู้สึกที่ไม่สบายนี้ไว้ คว้าราวบันไดเพื่อเดินลงมาชั้นล่างเป็นเวลา ในที่สุดก็ลงมาถึงชั้นสอง

แต่เธอไม่รู้ว่าลู่เหวินซูพักอยู่ที่ห้องไหน จึงเคาะประตูที่เห็นอยู่เบื้องหน้า

และเคาะไปยังห้องด้านหน้าเรื่อยๆ

“เหวินซู เหนื่อยไหมคะ ฉันนวดให้คุณเอง”

ทำไมถึงมีเสียงของผู้หญิงกัน

หลี่ซูเจ๋ชะงักเท้าไปอึดใจ เธอค่อยๆ แง้มบานประตูนั้นออก

เปิดไปได้เพียงครึ่งเท่านั้น เธอก็เห็นลู่เหวินซูก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะ และมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่ข้างหลังของเขา

ผู้หญิงคนนั้นมีรูปร่างเพรียวระหง สวมชุดสีแดงบางๆ แนบไปกับร่าง มือเรียวกดนวดอยู่ที่ไหล่ของลู่เหวินซู ริมฝีปากนั้นยังเอ่ยขึ้นมา “ถึงแม้ฉันจะช่วยงานของคุณไม่ได้ แต่ฉันจะจัดการเรื่องอาหารเองค่ะ ให้คุณมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับมา และอยากจะอยู่ที่นี่ข้างๆ ฉัน”