รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 383

บทที่ 383 ลู่เหวินซู นายอย่าไป

“เธอ เธอลงมาได้อย่างไรกัน” เจียน่ากุมมือไว้แน่น เพื่อควบคุมร่างของตัวเองให้นิ่งไว้ “ไม่ใช่ว่าเหวินซูไม่ให้เธอลงมาไม่ใช่หรือ ตอบฉันมา”

คนรับใช้กล่าวอย่างตะกุกตะกัก “คือ คือคุณหลี่บอกว่ามีเรื่องเข้าใจผิดกับคุณผู้ชาย จึงอยากทำอาหารให้ท่าน เพื่อที่จะได้พูดคุยกันดีๆ เธอบอกว่าคุณผู้ชายจะไม่ลงโทษฉัน ดัง ดังนั้นฉัน...”

“เป็นเธอนี่เองที่พาลงมาตามอำเภอใจ” เจียน่าเดือดดาลขึ้นมาทันพลัน และด่าทอคนรับใช้ “เหวินซูเกลียดเธอ ถึงได้ขังอยู่ที่ชั้นสาม และไม่อนุญาตให้เธอลงมา หากเหวินซูมาเจอเธอเข้า ต้องไม่สบอารมณ์แน่ เจ้าคนใช้น่าตายนี่ แกคิดจะทำร้ายพวกเราหรือไง”

“ฉัน ฉันไม่รู้ค่ะ... ก็คุณหลี่ให้ฉันทำ...”

เจียน่าที่เห็นอาหารถูกตั้งไว้บนโต๊ะเต็มไปหมด ก็เอ่ยถามอีกครั้ง “เหวินซูโทรมาบอกว่าจะกลับมาหรือ”

“ค่ะ”

“แล้วทำไมถึงยังไม่รีบพาเธอขึ้นไปอีกฮะ” เจียน่าเรียกคนรับใช้ทั้งหลายให้มาช่วย “โชคดีที่ฉันลงมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นพวกเธอโดนทำโทษกันถ้วนหน้าแน่”

ถึงแม้ช่วงนี้ลู่เหวินซูจะไม่ได้มาที่วิลล่า แต่เพียงเจียน่าโทรศัพท์ ไม่ว่าอะไรก็ได้ตามที่ขอ คนรับใช้จึงได้รู้ว่าเธอนั้นคือนายหญิงที่แท้จริง

ทันทีที่เจียน่าออกคำสั่ง คนรับใช้จึงรีบอุ้มหลี่ซูเจ๋ที่เป็นลมขึ้นตึกทันที

เจียน่ารีบกลับมาเปลี่ยนชุดที่ห้อง สวมเสื้อคลุมที่เรียบง่าย เพื่อให้สมกับสถานที่ และกลับไปที่ห้องครัวเพื่อผูกผ้ากันเปื้อน

เจียน่ารังเกียจกลิ่นควันกลิ่นน้ำมันในห้องครัวมาก ในตอนที่คิดว่าจะฉีกน้ำหอมซ้ำดีหรือไม่ ก็ได้ยินเสียงคนรับใช้ดังขึ้นมา “คุณลู่กลับมาแล้วหรือคะ”

เธอรีบหยิบตะเกียบและชามเข้าไปในห้องครัวทันที

“เหวินซู คุณกลับมาแล้ว” เจียน่าโผล่ตัวขึ้นมาพร้อมปรี่เข้าไปหาลู่เหวินซูพร้อมรอยยิ้มทันที “คนรับใช้บอกฉันว่าคุณจะมา ฉันจึงคิดว่าคุณคงจะทานอาหารที่นี่ จึงได้เข้าครัวมาทำอาหารด้วยตัวเองค่ะ”

ลู่เหวินซูเหลือบมองเธอ สายตาพลันมืดครึ้ม ในใจนึกหงุดหงิด

เขาเองก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่เหมือนกัน ตอนที่เจียน่าโทรมา ก็ให้คนไปรับและให้พักที่คฤหาสน์ปี้สี่ที่วิลล่าแห่งนี้

“นางแบบอย่างคุณ ที่ต้องรักษาหุ่นและเสริมสวยตลอดเวลา ทำอาหารเป็นด้วยหรือครับ” ลู่เหวินซูแค่นเสียงเย็น และดึงเก้าอี้ออกเพื่อนั่งลง “คนรับใช้ทำเสียมากกว่า”

เจียน่าผลักเขา และเอ่ยพึมพำ “อะไรกัน ทำไมถึงไม่เชื่อฉันกันคะ ฉันรับประกันเลย ว่าอาหารเหล่านี้ฉันทำเองทุกจาน ไม่มีใครเข้ามาช่วย คุณลองชิมได้เลย”

น้ำเสียงอ่อนหวานนั้นทำให้ลู่เหวินซูรู้สึกรังเกียจ

เวรเอ๊ย ทำไมในหมู่ผู้หญิง มันจะต้องมีผู้หญิงบางคนที่ทำให้รู้สึกรังเกียจได้ขนาดนี้วะ

“พอแล้ว นั่งลงเถอะ” ลู่เหวินซูรำคาญอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นเขาไม่สบอารมณ์ เจียน่าก็เลยไม่ส่งเสียงอีก ดึงเก้าอี้ด้านข้างออก และนั่งลงแต่โดยดี

“ลองชิมน้ำซุปสิคะ” เจียน่าตักน้ำซุปให้เขาหนึ่งถ้วย “ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือไม่”

ลู่เหวินซูจิบไปสองคำ

น้ำซุปนั้นเค็มเล็กน้อย รสชาติเหมือนเคยทานที่ไหนมาก่อน

เจียน่าที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาเองก็ลองจิบเช่นกัน เค็มมาก และค่อยคายคืนลงไปในถ้วย “ขอโทษนะคะเหวินซู ฉันเองก็ไม่ได้เข้าครัวบ่อยขนาดนั้น ซุปนี้เค็มมาก อย่าทานเลยค่ะ ให้คนรับใช้ทำให้ใหม่ดีกว่านะคะ”

“ให้คนรับใช้ทำใหม่มันเสียเวลา” แต่ลู่เหวินซูกลับไม่ได้รังเกียจอะไร และคีบอาหารเข้าชามของตัวเอง

เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่นึกรังเกียจอาหารเหล่านี้ เจียน่าเริ่มร้อนใจ

ผู้หญิงคนนั้นเองก็ไม่ได้เข้าครัวบ่อย แถมยังทำออกมาได้แย่มาก แต่เขาก็ยังทานมัน

แม้ในใจจะค่อนแคะอย่างไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่เหวินซู เจียน่าก็ยังคงรอยยิ้มไว้ดังเก่า “เหวินซู หากคุณไม่รังเกียจ ต่อจากนี้ฉันจะทำให้คุณทานทุกวันเลยดีหรือไม่คะ”

ลู่เหวินซูเหลือบมองเธอและหัวเราะเยาะ “ช่างเถอะ หากการทำอาหารมันทำให้ผิวของคุณเสีย คนผิดก็จะกลายเป็นผมไม่ใช่หรือ”

“เหวินซู คุณช่างใส่ใจฉันจริงๆ” เจียน่าคล้องแขนของเขาเพื่อออดอ้อน “ช่วงนี้คุณยุ่งมากหรือคะ ตอบข้อความก็ช้า ทั้งยังไม่มาที่นี่อีก ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวก็เบื่อจะแย่แล้วนะคะ”

“ไม่พอใจจะอยู่ที่ คุณจะไปก็ได้” ลู่เหวินซูเริ่มรำคาญที่เธอมาเขย่า