รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 384

บทที่ 384 คุณขึ้นไปบนชั้นสามหรือ

หลี่ซูเจ๋เพ่งมองใบหน้าผู้หญิงคนนั้นให้ชัดๆ ก็พบว่านั่นคือเจียน่า

เมื่อเธอเห็นท่าทางที่สนิทสนมของลู่เหวินซูและเจียน่า ก็นึกไปถึงครานั้นที่โดนเธอผลัก จนเธอเสียลูกทั้งสองไป ความเกลียดชังในใจปะทุขึ้นมา ในตอนที่จะเข้าไป ก็เห็นเจียน่าอ้อมตัวของลู่เหวินซู มุดลอดใต้แขน และนั่งลงที่ตักของเขาอย่างหน้าไม่อาย

เธอจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าเขม็ง การหายใจที่ทรมานก็หยุดลง

“เหวินซู อย่าทำแต่งานสิคะ สนใจฉันหน่อย” เจียน่าโอบรอบคอของชายหนุ่มไว้ และออดอ้อน “แฟนอย่างฉันน่าสนใจกว่างานพวกนั้นนะคะ ให้ความสุขกับคุณก็ได้ด้วย”

แฟนหรือ

ลู่เหวินซูขังเธอไว้ที่นี่ สร้างความอัปยศให้กับเธอ ทั้งยังพาแฟนใหม่มาที่นี่อีกรึ ความเจ็บปวดที่เธอได้รับนั้นยังไม่พออีกหรือ ยังต้องเพิ่มมากกว่านี้อีกหรือ

เห็นเจียน่ากำลังจะยกตัวขึ้นไปจูบลู่เหวินซู หลี่ซูเจ๋ก็รู้สึกแย่ ความหวังในใจที่เคยมีอยู่ก็พังทลายลง พิงกำแพงและเดินจากไปอย่างไร้เรี่ยวแรง

ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอ เพียงเดินมาถึงชั้นสามได้เท่านั้น ก็เป็นลมอยู่ที่หน้าขั้นบันได

ภายในห้องหนังสือ พอได้กลิ่นน้ำหอมที่น่ารำคาญ ลู่เหวินซูถึงได้หลุดมาจากภวังค์ และพบว่าเจียน่านั้นได้นั่งลงบนตักของตัวเอง ใบหน้าพลันมืดครึ้ม และผลักเธอออกไปทันที

เจียน่าที่ถูกเขาจับโยนอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อลุกขึ้นยืนได้ ก็ปรี่เข้าไปหาเขาอีกครั้ง “เหวินซู คุณอย่าเอาแต่คิดถึงผู้หญิงที่อยู่ชั้นสามสิคะ เธอยังทำร้ายคุณไม่มากพอหรือ มีเพียงฉันที่ห่วงใยคุณ รักคุณ ฉันจะคอยอยู่เคียงคุณ คุณอยากได้ลูกกี่คน ฉันจะคลอดเพื่อคุณ”

ลู่เหวินซูคว้าผมเธอไว้กระจุกหนึ่ง และกระชากพาเบื้องหน้า แล้วเอ่ยถามเสียงดุดัน “คุณขึ้นไปที่ชั้นสามหรือ”

“เปล่า เปล่าค่ะ” เจียน่าที่โดนกระชากผมจนเจ็บ ก็ไม่กล้าทำตามใจอีก “ฉันได้ยินมาจากคนรับใช้ ว่าคุณหลี่นั้นพักอยู่ชั้นสาม คุณไม่อนุญาตให้ขึ้นไป ฉันก็ไม่กล้าขึ้นหรอกค่ะ ฉันแค่รู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่าสำหรับคุณ”

“ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมแบบนั้น คุณปล่อยเธอข้างทางให้อยู่ตามมีตามเกิดเถอะค่ะ ให้อยู่ที่นี่มีแต่จะทำให้ใจของคุณไม่เป็นสุข เธอไม่มีทางเสียใจที่ฆ่าลูกทั้งสอง...”

“หุบปาก” ลู่เหวินซูตวาดตัดคำพูดของเธอ ใบหน้าดุดันจนน่ากลัว “ผมจะให้เธออยู่ที่ไหนนั่นมันก็เรื่องของผม ใช่ธุรการของคุณไหม หากยังอยากใช้ชีวิตที่ร่ำรวยก็หุบปากให้สนิท อยู่มันไปเงียบๆ หากกล้าขึ้นไปที่ชั้นสาม ผมเอาคุณตายแน่”

เมื่อเห็นเจียน่าไม่พูดอะไร ลู่เหวินซูก็ตวาดลั่น “ได้ยินไหมวะ”

“...ได้ยินแล้วค่ะ” เจียน่าตอบกลับไปด้วยท่าทางไหล่ห่อ ในใจนึกกลัวว่าเขาจะตบตัวเอง

ลู่เหวินซูโยนเธอออกไป “ต่อจากนี้เรียกคุณลู่ อย่ามาทำตัวไร้มารยาทที่นี่ และหากอยู่ในบ้านก็อย่าได้ใส่แบบนี้ มันเหมือนโสเภณีโว้ย ออกไป”

เจียน่าวิ่งออกจากห้องหนังสือมาราวกับหมาหางจุกก้น

เธอคิดว่าใส่ชุดที่เซ็กซี่ และใช้เล่ห์เหลี่ยมอีกเล็กน้อยก็จะประสบความสำเร็จ ไม่คิดว่านอกจากลู่เหวินซูจะไม่สนใจแล้ว ยังโยนเธอออกมาอีกต่างหาก

เจียน่าอัดอั้นไปด้วยความโกรธ คิดจะลงไปสาดอารมณ์กับคนรับใช้ที่อยู่ด้านล่าง แต่เหลือบสายตาไปมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก็เห็นหลี่ซูเจ๋เป็นลมอยู่ที่หน้าขั้นบันไดของชั้นสาม เมื่อนึกไปถึงประตูที่ถูกเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ดวงตาก็ทอประกายทันที

เมื่อครู่ หลี่ซูเจ๋ไปห้องหนังสืออย่างนั้นหรือ

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เหวินซูก็ได้ออกไปจากวิลล่า

จนกระทั่งเจียน่าลงมาทานอาหารเที่ยง คนรับใช้ถึงได้บอกกับเธอ “คุณเจียน่าคะ คุณผู้ชายบอกว่าจะไปสัมมนาที่ต่างประเทศ ให้คุณโทรหาเขาให้น้อยลง ไม่มีธุระอะไรก็นอนให้เยอะๆ และขอให้จำคำพูดของเขาเอาไว้ให้ขึ้นใจด้วยค่ะ”

เจียน่าหน้าตึง และแค่นเสียงลำคอ “ฉันรู้แล้ว พูดจบหรือยัง พูดจบแล้วก็ไปทำเรื่องของตัวเองเถอะ”

เธอใช้บัตรที่ลู่เหวินซูให้ไว้ ซื้อของออนไลน์ ไม่ว่าจะเรียนอะไร ก็ให้อาจารย์มาสอนที่วิลล่า ทั้งยังชวนรุ่นพี่รุ่นน้องคนสนิทที่อยู่ในเมืองหนานเฉิงมาดื่มชาที่วิลล่า จนลืมเรื่องของคนที่อยู่บนชั้นสามไป

หลังจากที่หลี่ซูเจ๋ตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างนั้นหนักขึ้น ครั่นเนื้อครั่นตัว

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเย็นนั้น ก็ไม่คิดอยากจะทำอะไร จึงนอนอย่างเกียจคร้านที่เตียงทั้งวัน

คนรับใช้ที่ขึ้นมาเสิร์ฟอาหารเที่ยง เมื่อเห็นว่าหลี่ซูเจ๋หน้าแดงก่ำ ก็รับรู้ว่าผิดปกติไป “คุณหลี่ไม่สบายหรือคะ”

หลี่ซูเจ๋ยังคงส่งเสียงไม่ได้ จึงทำได้แค่พยักหน้าไป

คนรับใช้ที่เห็นเธอหายใจอย่างยากลำบาก ก็ใช้มืออังที่หน้าผากของเธอ แต่มันร้อนจนต้องรั้งมือกลับมา “คุณหลี่ ตัวคุณร้อนมากเลยนะคะ ฉันจะโทรหาคุณลู่เดี๋ยวนี้”

คนรับใช้ปรี่ลงมาข้างล่างด้วยท่าทีตื่นตระหนก และยกโทรศัพท์เพื่อต่อสาย

เจียน่าที่ชวนเพื่อนมาทานอาหารเที่ยง และกำลังพูดคุยอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นคนรับใช้ทำท่าจะโทรศัพท์ ก็กล่าวเสียงเย็นชา “ไม่เห็นหรือว่าพวกฉันกำลังทานข้าวกันอยู่ ยังไม่รีบมาบริการอีกรึ”

“คุณหลี่ไข้ขึ้นสูงค่ะ ต้องตามหมอมาดูอาการด่วน” คนรับใช้กล่าว “ฉันต้องโทรไปบอกกับคุณลู่เสียก่อน ถึงจะเชิญหมอมาได้”

“เชิญหมออะไร เธอแค่เป็นไข้ไม่ตายหรอก” เจียน่าปาตะเกียบและตะโกนอย่างเดือดดาล “เหวินซูไปสัมมนาที่ต่างประเทศกำลังยุ่ง เธอจะโทรไปให้เขาด่าหรือ”

คนรับใช้สะดุ้ง และกล่าวอย่างลังเล “แต่ แต่คุณหลี่ต้องการหมอ”

เจียน่าไม่ต้องการให้หลี่ซูเจ๋หายดี จึงกล่าว “ก็มียานี่ ให้เธอทานกี่เม็ดก็ได้แล้ว ฉันเป็นนายหญิงของที่นี่นะ คำพูดของฉันไม่มีความหมายรึ”

คำพูดของเธอทำให้คนรับใช้ตื่นกลัว

คนรับใช้วางโทรศัพท์ และนำกล่องยาสามัญประจำบ้านขึ้นไปชั้นสามทันที

“น่าน่า นี่คือวิลล่าที่คุณลู่ซื้อให้ไม่ใช่หรือ” หลังจากที่คนรับใช้เดินออกไป เพื่อนคนหนึ่งก็เอ่ยถามขึ้น “ทำไมถึงยังมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ที่ชั้นสามล่ะ เกี่ยวข้องอะไรกับคุณลู่หรือ”

อีกคนหนึ่งก็หัวเราะย่างมีเลศนัย “ดูแล้วคุณลู่ก็ไม่ได้อะไรกับเธอเท่าไหร่เลยนี่”

“เหวินซูเอ็นดูฉันที่สุดจ้ะ เธอดูเครื่องประดับ เสื้อผ้านี่ก็แล้วกัน ยังมีอะไรที่ฉันไม่มีอีกอย่างนั้นหรือ” เจียน่าเท้าเอว “คนรับใช้ก็ยังเชื่อฟังฉันมากที่สุด ส่วนผู้หญิงที่อยู่บนชั้นสาม...”

เธอแสร้งทำเป็นชะงักไป ก่อนจะกล่าวอย่างจนใจ “เป็นคู่หมั้นของเหวินซู แต่ก็โดนเหวินซูสะบัดทิ้งไปแล้วนะ ยังหน้าด้านจะอยู่ที่นี่ต่อ เหวินซูคงรำคาญเธอ เลยให้เธออยู่ที่ชั้นสามและห้ามลงมา”

“เธอชอบทำตัวให้น่าสงสาร เพื่อเรียกร้องความสนใจเหวินซู นี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นไข้จริงหรือเปล่า ฉันก็อยากเป็นเพื่อนด้วยนะ แต่เธอก็ไม่สนใจฉันเลย”

รุ่นน้องคนหนึ่งกล่าวอย่างตกใจ “ไม่จริงน่ะ เลิกกับคุณลู่แล้วยังหน้าด้านหน้าทนอยู่ที่นี่ต่ออีกหรือ”

เจียน่ายักไหล่ “เหวินซูดีกับผู้หญิงทุกคนนั่นแหละ ไม่ใช่ว่าพวกเธอไม่เคยได้ยินกันนี่ เขาเองก็เคยมีความสัมพันธ์อันดีกับผู้หญิงคนนั้น ถึงได้ใจอ่อนแบบนี้ เฮ้อ เธออยากจะอยู่ก็ให้อยู่ไปเถอะ”

“ถ้าเป็นฉันคงตายกันไปข้าง” เพื่อนสาวอีกคนเอ่ยขึ้นมา และเสนอข้อคิดเห็นให้เจียน่า “ถ้าเธอจะทำตัวแพศยาขนาดนั้น ก็แอบจัดการเธออย่างลับๆ สิ ให้ทานอาหารหมดอายุ นมอะไรแบบนี้ ให้เธอป่วยให้หนัก ดูสิว่ายังจะกล้าทำตัวน่าสงสารต่อหน้าคุณลู่อีกไหม”

ดวงตาของเจียน่าทอประกาย และกล่าวเห็นด้วย “ความคิดไม่เลว”

คนรับใช้คนนั้นอยู่กับหลี่ซูเจ๋ตลอดทั้งบ่าย เมื่อลงมาตอนเย็น ก็บอกกับเจียน่าว่าไข้ของหลี่ซูเจ๋หายแล้ว

เจียน่าหน้านิ่ง สั่งให้คนรับใช้ดูแลให้ดี ทั้งยังเอาอาหารบรรจุภัณฑ์ใหม่แต่หมดอายุแล้วให้กับเธอ และบอกให้นำไปให้หลี่ซูเจ๋ทานตรงตามเวลา

หลี่ซูเจ๋ที่เพิ่งจะไข้ลด แต่เพราะทานนมหมดอายุต่อเนื่องหลายวัน ก็เกิดอาการท้องเสียและไข้ขึ้น จนทำให้คนรับใช้เริ่มกลัว

คนรับใช้คิดจะโทรไปหาลู่เหวินซูอีกครั้ง แต่เจียน่าโกหกว่าลู่เหวินซูงานยุ่ง สั่งให้คนรับใช้คนนั้นไปทำงานอื่น และให้คนรับใช้ที่รับเงินไปขึ้นไปดูแลแทน

เพียงแค่ให้ดูที่ข้างนอกห้อง เมื่อถึงเวลาก็ทำอาหารไปไว้ที่ประตูและปิดทันที