รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 385

บทที่ 385 สร้างความร้าวฉาน

หลังจากที่หลี่ซูเจ๋พบว่าอาหารนั้นมีปัญหา ไม่ว่าจะเคาะประตูกี่ครั้งเพื่อให้คนรับใช้เปลี่ยนอาหาร ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอยู่ร่ำไป

หลังจากนั้นเธอจึงช่างมัน เลือกที่จะไปทานอาหารเหล่านั้น ใช้น้ำร้อนจากฝักบัวอาบน้ำต้มยาทาน และห่มผ้าหนาๆ เพื่อให้เหงื่อออก

เธอวิงเวียนศีรษะอยู่ตลอด เพราะไม่ได้ทานมานานจนตัวเองเริ่มผ่ายผอมจนแทบไม่เป็นรูปเป็นร่าง นอนติดเตียงทั้งวัน และพยายามใช้แรงให้น้อยที่สุด

ผ่านไปหลายวันในที่สุดไข้ของเธอก็ลดลง อาการของเธอดีขึ้นมาอย่างยากลำบาก

เมื่อหายไข้แล้ว หลี่ซูเจ๋ก็ดีขึ้นมาก เธอลุกนั่งรอ

จนกระทั่งคนรับใช้มาส่งข้าว เธอก็จับมือนั้นไว้ และส่งกระดาษที่เขียนไว้ให้เธออ่าน ทำไมถึงเอาอาหารหมดอายุมาให้ฉัน กะจะฆ่ากันให้ตายหรือ

คนรับใช้ตื่นกลัว โบกมือเป็นพัลวัน “คุณลู่ใช้ให้ฉันนำมาให้ค่ะ เรื่องที่คุณเป็นไข้ ฉันก็โทรไปบอกคุณลู่แล้วเช่นกัน ท่านบอกคุณจะชอบไม่ชอบ แต่ถ้าไม่ทานก็จะจงหิวไป แต่อย่าได้คิดจะออกไปจากห้องนอน”

คำพูดเหล่านี้ เป็นเจียน่าที่สอนคนรับใช้

หลี่ซูเจ๋นึกคิดไปถึงก่อนหน้านี้ที่ลู่เหวินซูกลัวว่าเธอจะหนีไป จึงได้ให้คนลดอาหารเธอ ทั้งยังบอกว่าหากเธอยังคิดหนีจะหักขาของเธอทั้งสองข้างทิ้ง การที่เอาอาหารหมดอายุเหล่านี้มาทำโทษเธอ ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีทางเป็นไปได้

สายตาของเธอมืดหม่น ใช้ปากกาเขียนลงบนกระดาษอีกครั้ง ขอฉันยืมโทรศัพท์สักสามนาทีได้หรือไม่

คนรับใช้ปฏิเสธในทันที แต่หลี่ซูเจ๋ก็ถอดแหวนยัดใส่มือของเธอไป ทั้งยังเขียนบอกว่า ฉันเพียงห่วงเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น จึงอยากจะส่งข้อความไปถามไถ่เธอ สามนาทีก็พอ พอส่งเสร็จฉันจะลบทิ้งทันที เธอไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้แล้วว่าเธอให้ฉันยืมโทรศัพท์ และแหวนนี้ก็จะเป็นของเธอ

แหวนที่ใหญ่ขนาดนี้ คงไม่ต่ำกว่าสามกะรัต

คนรับใช้ที่คิดได้ดังนั้น ก็เอาโทรศัพท์ยัดใส่มือของเธอทันที “สามนาทีเท่านั้น ทำเวลาด้วยนะคะคุณหลี่”

หลี่ซูเจ๋ขยับปากบอกกับเธอว่าขอบคุณ

หลังจากที่ได้โทรศัพท์มาแล้ว ก็รับส่งข้อความหาถังซินทันที ซินซิน ฉันหลี่ซูเจ๋นะ ก่อนหน้านี้ฉันมีธุระ จึงไม่ได้รับสายเธอ ขอโทษด้วยจริงๆ ครั้งนั้นที่ฉันวิดีโอคอลหาเธอ ก็เพื่อจะบอกกับเธอว่าจู่ซือซือน่าจะไปประเทศFเพื่อหาเธอ

ไม่กี่สิบวิถังซินก็โทรมา

หลี่ซูเจ๋ไม่พูดไม่ได้ จึงตัดสาย และส่งข้อความหาเธอ ทางนี้ยุ่งมากเลย ไม่สะดวกรับสาย

ถังซินตอบ ทำไมกัน ตระกูลลู่ยุ่งมากหรือ

หลี่ซูเจ๋ตอบ อือ เหวินซูค่อนข้างหงุดหงิด ฉันเลยต้องอยู่ข้างเขาตลอด ทำไมเธอถึงไปประเทศYกับหลินเฉิงจี๋กัน แล้วจู่ซือซือได้ไปตามหาเธอไหม

ถังซินตอบ ฉันมีเรื่องให้ต้องจัดการ จึงต้องอยู่ที่ประเทศYสักระยะ หากธุระเสร็จแล้ว จะกลับประเทศไปบอกเธอนะ ลูกเป็นอย่างไรบ้าง เหวินซูใส่ใจเธอกับพวกเด็กๆ หรือไม่

หลี่ซูเจ๋กระบอกตาเริ่มร้อนผ่าวเมื่อได้อ่านเช่นนั้น

ลูกไม่อยู่แล้ว และเธอกับลู่เหวินซูก็พังกันมานานแล้ว ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันยุ่งเหยิงเหลือเกิน

หลี่ซูเจ๋รู้ว่าเธอมีเรื่องกวนใจมากขนาดไหน ไม่อยากจะเอาเรื่องของตัวเองไปให้เธอกังวลใจเพิ่ม จึงตอบกลับไปว่า หากเขาดูแลฉันกับลูกไม่ดี ฉันก็ไม่เอาเขาแล้ว

ถังซิน อย่าน่า หากเขามารังควานพวกฉัน ใครจะไปรับมือได้กัน ฉันมีเรื่องจะบอกกันเธอล่ะ ฉันท้องแล้ว

หลี่ซูเจ๋ชะงักนิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา และจะส่งข้อความยืนดีไปให้ แต่โทรศัพท์นั้นก็ถูกคนรับใช้แย่งไปเสียก่อน “ครบสามนาทีแล้วค่ะคุณหลี่ ฉันต้องเปลี่ยนกะกับพวกเธอแล้ว”

คนรับใช้กล่าวจบ ก็ปิดประตูอย่างไม่แยแสทันที

หลี่ซูเจ๋ไม่ได้รบเร้าคนรับใช้อีก ตอนนี้แค่ได้รู้ว่าถังซินไม่เป็นอะไร เธอก็สบายใจแล้ว

คนรับใช้นำเรื่องของหลี่ซูเจ๋ไปบอกกับเจียน่า แต่ยกเว้นเรื่องที่เธอให้หลี่ซูเจ๋ยืมโทรศัพท์ไป

เจียน่ากลัวว่าเธอจะเป็นอะไรแล้ว ลู่เหวินซูจะมาลงโทษที่เธอ จึงให้คนรับใช้จัดสำรับอาหารให้หลี่ซูเจ๋ปกติ แต่มีแค่ข้าวกับอาหารจืดชืด ไม่ยอมให้เธอได้ทานอะไรดีๆ

วันนี้เจียน่านัดช่างทำเล็บมาที่บ้านเพื่อทำเล็บ ในตอนที่ปัดไทม์ไลน์อย่างเบื่อหน่าย ก็พบว่าลู่เหวินซูนั้นได้กลับมาจากต่างประเทศแล้ว