รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 386

บทที่ 386 คุณคิดว่าถังซินช่วยคุณได้หรือ

เมื่อเห็นลู่เหวินซูไม่พูดอะไร เจียน่าก็ส่งสายตาไปให้คนรับใช้ที่อยู่อีกทาง

คนรับใช้ก้าวมาข้างหน้า เงยหน้าขึ้น และรายงานอย่างระมัดระวัง “คุณลู่คะ เมื่อไม่กี่วันก่อนถึงวันตกไข่ของคุณหลี่แล้วค่ะ แต่คุณไม่สัมมนาที่ต่างประเทศ พวกเราจึงไม่ได้แจ้ง เมื่อนับเวลา ตอนนี้ประจำเดือนของคุณหลี่ก็ควรจะมาแล้ว...”

“แต่ตอนที่ฉันเข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำ ก็ไม่เห็นผ้าอนามัยที่ใช้แล้วในถังขยะเลยค่ะ”

คนรับใช้รู้สึกบรรยากาศเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมา ร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยความกลัว

แต่เมื่อนึกถึงผลประโยชน์ที่เจียน่าสัญญาไว้ ก็ทำใจแข็งแล้วพูดต่อ “หลังจากนั้นฉันก็เอาอาหารขึ้นไปให้คุณหลี่ตรงตามเวลาทุกวัน แต่คุณหลี่กลับผอมลง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคุณหลี่ไม่ต้องการให้ประจำเดือนมาหรือไม่ จงใจทานน้อยๆ เพื่อห้าภายในมันผิดปกติ...”

ยังไม่ทันที่คนรับใช้จะกล่าวจบ ก็ถูกผลักจนกระเด็น

“ไม่เป็นไรใช่ไหม” เจียน่านึกรังเกียจ แต่ก็แสร้งทำท่าเข้าไปประคอง

เมื่อเธอเห็นลู่เหวินซูเดินขึ้นตึกไปด้วยความเดือดดาล ริมฝีปากก็ฉีกยิ้มด้วยใจระริกระรี้

ครั้งนี้ เขากับผู้หญิงชั้นสามต้องพังกันไปข้างแน่ๆ

หลังจากที่ขึ้นไปชั้นสาม ลู่เหวินซูเตะประตูเข้าไป แต่เพราะหลี่ซูเจ๋อยู่ในอาการเซื่องซึม เพิ่งจะได้นอนลงเท่านั้น เมื่อเห็นเขาเข้ามา ก็รีบลงจากเตียงและวิ่งไปทางห้องน้ำเพราะไม่อยากจะเห็นหน้าเขา

ขายาวของลู่เหวินซูก้าวไปเพียงก้าวเดียวก็จับข้อมือของเธอไว้ได้ ทั้งยังกระชากเธอจนล้มนอนไปบนเตียงอีกครั้ง

ปล่อยนะ

หลี่ซูเจ๋ไม่สามารถเอ่ยปากด่าได้ จึงทำได้เพียงขัดขืนเท่านั้น แต่ลู่เหวินซูกลับกดเธอไว้กับเตียง มือก็ตลบชายกระโปรงชุดนอนของเธอขึ้นไป

หลี่ซูเจ๋สั่นสะท้านไปทั้งร่าง ในหัวฉายภาพฉากนั้นที่ได้เห็นที่ห้องหนังสือ ก็ยิ่งขัดขืนหนักขึ้น

สายตาลู่เหวินซูวาววับ ง้างมือขึ้นและตบลงทันพลัน

ในใจเข้าเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ ลงมือไปอย่างแรงจนหลี่ซูเจ๋หน้าสะบัด แต่แล้วชายหนุ่มก็ได้กระชากกางเกงในของเธอออกไป

ลู่เหวินซูบีบคางของเธอไว้แน่น เชิดหน้าเธอให้มองมาที่ตัวเอง สาวตาวาวโรจน์อย่างน่ากลัว “หลี่ซูเจ๋ หากยังกล้าไปกินข้าวอีก กูจะให้คนรับใช้ยัดใส่ปากเข้าไปทั้งช้อนให้ดู”

เขาแค่นเสียงหัวเราะอีกครั้ง “คิดว่าเอาโทรศัพท์ของคนรับใช้ส่งข้อความไปหาถังซิน แล้วถังซินจะมาช่วยได้หรือ มันใช้ชีวิตแสนสุขดีที่ประเทศYกับแฟนเก่าของมันแล้ว คิดจะมานั่งจำตัวประกอบอย่างมึงหรือวะ”

“ทำเพื่อเพื่อนสาวคนนี้ได้ทุกอย่าง จำมันแม่งได้ทุกเรื่อง” ลู่เหวินซูเอ่ยขู่ “แล้วได้รู้บ้างไหม ว่ามันทำซือซือบาดเจ็บขนาดไหน คิดว่ามันกลับมาแล้ว ยังจะมีใครต้อนรับมันอีกหรือ”

หลี่ซูเจ๋หันหน้าไปมองเขา และยังไม่สามารถปะติดปะต่อในสิ่งที่เขาพูดมาได้

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจู่ซือซือ

หลี่ซูเจ๋สงบนิ่งลง และจะหยิบสมุดบนหัวเตียงเพื่อมาสื่อสารกับเขา

แต่ลู่เหวินซูคิดว่าเธอกำลังพยายามหนี จึงจับสองมือของเธอไว้มั่น “นอกจากลุงกับป้าแล้ว ยังมีใครที่เชื่อใจได้อีกหรือ ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก หลี่ซูเจ๋ หากกูได้โมโหแล้ว ไม่ว่าอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น ทำให้ไม่มีใครหามึงเจอได้ไปทั้งชาตินี้ก็ยังได้ จะลองดูก็ได้”

เมื่อเห็นความหวาดกลัวในแววตาของเธอ ลู่เหวินซูก็หัวเราะเย้ยหยัน “หรือให้กูเอาลุงกับป้าของมึงไปขังไว้ที่หมู่บ้านเล็กๆ ดู มึงคิดว่ามึงจะหาเจอหรือไม่”

หลี่ซูเจ๋ตั้งใจมองชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้า ไม่อยากเชื่อว่านี่คือชายหนุ่มที่เธอเคยรักมาก่อน

ภาพลวงตาหรือ

หรือว่าเธอยังอยู่ในฝันร้ายกัน

ยามที่หลี่ซูเจ๋อยู่ในภวังค์ เขากดเธอไว้ในท่าที่อับอาย ทั้งยังรุกล้ำอย่างอุกอาจ

ชั่วพริบตานั้นเธอรู้สึกปวดร้าวไปทั่วภายใน

คำพูดของชายหนุ่มดังก้องอยู่ในหูราวกับคำสาป เมื่อมองเขาอีกครั้ง หลี่ซูเจ๋พบว่ารูปร่างหน้าตาของเขาในสายตานั้นกำลังเลือนหายไป ร่างกายและหัวใจค่อยๆ เย็นลงราวกับถูกแช่แข็ง

ในใจของลู่เหวินซูเต็มไปด้วยความโมโห กองไฟในอกนั้นทำให้เขาสูญเสียความรู้สึกผิดชอบชั่วดี นึกเพียงอยากจะทำให้เธอเชื่อฟังเท่านั้น