รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 387

บทที่ 387 เธอทานยาคุมหรือยัง

“นั่นมันไวน์อันล้ำค่าของฉันนะ อย่าได้ทำตามอำเภอใจชอบนะโว้ย” เมื่อเห็นเขาทำท่าจะดื่มไวน์ราวกับดื่มน้ำเปล่า เย่นจิ่งเหนียนก็รีบแย่งไวน์กลับมาทันที

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของลู่เหวินซูก็ดังขึ้น

เขาหยิบขึ้นมาดู หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่เพียงครู่หลังจากนั้นก็คลายออก และนำโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋า “ฉันจะออกไปข้างนอกหลายวัน พรุ่งนี้นายช่วยไปคฤหาสน์ปี้สี่ดูหลี่ซูเจ๋ให้ฉันหน่อย”

“สุดท้ายนายก็ยังอยู่กับเธอ” เย่นจิ่งเหนียนถอนหายใจ

ก่อนหน้านี้ที่เห็นลู่เหวินซูแปลกไป เขาก็พอจะเดาได้แล้ว

เขาถาม “เรื่องคุณเสิ้งใช่ไหม”

เมื่อเห็นลู่เหวินซูไม่ตอบ เย่นจิ่งเหนียนก็ส่ายหน้า และเอ่ยติ “เหวินซู ครั้งนี้นายประมาทเกินไป รวบรวมหลักฐานจัดการส่งเข้าคุก แล้วค่อยไปลงมือในคุกเอาไม่ได้หรือวะ”

“ในคุกมันลงมือไม่สะดวก”

“ก็แปลว่านายจะลงมือหนักไม่ได้อย่างไรเล่า” เย่นจิ่งเหนียนนึกเป็นห่วง “ตายพร้อมกันห้าคน ทั้งบริษัทเหอเสิ้งยังเป็นส่วนสำคัญของการเติบโตทางGDPของบริษัทเยนจิง พวกเขาจะต้องตรวจสอบแน่”

“ฉันให้เฉินคางไปจัดการ หมดจดจนไม่มีใครตามหาเจอแน่” ลู่เหวินซูหาได้สนใจไม่ เขายกขวดไวน์กระดกอีกครั้ง

“นายนี่นะ...” เย่นจิ่งเหนียนหมดคำจะพูด “หลี่ซูเจ๋รู้เรื่องนี้หรือไม่”

“.....”

“นายไม่ได้ขังเธอไว้ใช่ไหม”

“.....”

จากอาการบนสีหน้าของลู่เหวินซูแล้ว เย่นจิ่งเหนียนก็เดาได้ในทันที

เขาคิ้วขมวด ในตอนที่อยากจะพูดอะไร ลู่เหวินซูก็ได้นำขวดไวน์เปล่าวางไว้ตู้เย็น

ทั้งที่ดื่มเป็นเวลานานแล้ว แต่ลู่เหวินซูเพียงแค่หน้าแดงเล็กน้อยเท่านั้น ดวงตายังคงเปล่งประกาย “ไอ้สาม พรุ่งนี้อย่าลืมไปที่คฤหาสน์ปี้สี่ด้วย ฉันไปก่อน”

“ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ ไม่ใช่หมอโว้ย” เย่นจิ่งเหนียนตะโกนไล่หลังเขาด้วยความหงุดหงิด “นายตามหมอส่วนตัวสักคนไม่ได้หรือไง”

สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงปิดประตูเท่านั้น

“.....”

เย่นจิ่งเหนียนมองกระป๋องเบียร์ที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ก็ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฉันไม่น่าเปิดประตูให้แม่งเลยโว้ย”

ทั้งยังสูญเสียไวน์ไปถึงสองขวดอีกต่างหาก

--

ตั้งแต่ที่ได้รับรู้เรื่องบาดแผลของหลี่ซูเจ๋จากคนใช้ ทั้งยังเงียบยิ่งกว่าเมื่อก่อน เจียน่าก็ยิ่งมั่นใจ ว่าระหว่างหลี่ซูเจ๋และลู่เหวินซูได้พังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เมื่อพังลงไปแล้ว ก็คงใกล้จะออกไปจากที่นี่ในไม่ช้าไม่เร็วแล้ว

เมื่อนึกถึงชีวิตที่จะได้ใช้กับลู่เหวินซู ทั้งยังได้เชิดหน้าอย่างมั่นใจต่อหน้าเพื่อนสาวเหล่านั้น เพียงแค่นึกถึงอนาคตเจียน่าก็หลับไปทั้งรอยยิ้ม

เช้านี้เธอตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ สวมชุดคลุมชุดนอนและลงไปด้วยท่าทางเกียจคร้าน

“เธอทำได้ดีมาก” อาศัยจังหวะที่คนรับใช้ในบ้านยังอยู่กันไม่เยอะ เจียน่าใช้สายตาเรียกชิงเหอให้มาหา และตบเงินเป็นรางวัลให้กับเธอ

“ขอบคุณค่ะคุณเจียน่า” ชิงเหอแย้มยิ้ม และรีบเก็บเงินทันที

“อ่อ ใช่” เจียน่านึกอะไรขึ้นมาได้ ก็กระซิบถามชิงเหอ “เธอทานยาคุมหรือยัง”

“น่าจะยังนะคะ” ชิงเหอเองก็ไม่มั่นใจ นิ่งคิดไปก่อนจะกล่าว “คุณลู่ให้พวกเรานับวันตกไข่ของเธอค่ะ คิดว่าต้องการจะให้เธอท้อง จึงไม่ให้เธอทานยาคุมค่ะ”

เจียน่าก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น นัยน์ตาทอประกายโหดเหี้ยม

มันไม่ง่ายนักที่เธอจะทำลายความสัมพันธ์ของหลี่ซูเจ๋และลู่เหวินซู หากหลี่ซูเจ๋ท้อง เรื่องมันจะยิ่งยากเข้าไปใหญ่

เธอไม่ต้องการแบ่งผู้ชายให้กับหลี่ซูเจ๋อีกแล้ว

เจียน่าเรียกชิงเหอให้ก้มมา และกระซิบกับเธอ “ลิ้นชักที่ห้องนอนของฉันมียาคุมอยู่ เธอไปเอามาบดแล้วใส่ในนมแล้วเอาไปให้เธอกินซะ”

“นั่น นั่นมันไม่ได้นะคะคุณเจียน่า” ชิงเหอมีสีหน้าลำบากใจ