รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 387

บทที่ 387 เธอทานยาคุมหรือยัง

“นั่นมันไวน์อันล้ำค่าของฉันนะ อย่าได้ทำตามอำเภอใจชอบนะโว้ย” เมื่อเห็นเขาทำท่าจะดื่มไวน์ราวกับดื่มน้ำเปล่า เย่นจิ่งเหนียนก็รีบแย่งไวน์กลับมาทันที

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของลู่เหวินซูก็ดังขึ้น

เขาหยิบขึ้นมาดู หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่เพียงครู่หลังจากนั้นก็คลายออก และนำโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋า “ฉันจะออกไปข้างนอกหลายวัน พรุ่งนี้นายช่วยไปคฤหาสน์ปี้สี่ดูหลี่ซูเจ๋ให้ฉันหน่อย”

“สุดท้ายนายก็ยังอยู่กับเธอ” เย่นจิ่งเหนียนถอนหายใจ

ก่อนหน้านี้ที่เห็นลู่เหวินซูแปลกไป เขาก็พอจะเดาได้แล้ว

เขาถาม “เรื่องคุณเสิ้งใช่ไหม”

เมื่อเห็นลู่เหวินซูไม่ตอบ เย่นจิ่งเหนียนก็ส่ายหน้า และเอ่ยติ “เหวินซู ครั้งนี้นายประมาทเกินไป รวบรวมหลักฐานจัดการส่งเข้าคุก แล้วค่อยไปลงมือในคุกเอาไม่ได้หรือวะ”

“ในคุกมันลงมือไม่สะดวก”

“ก็แปลว่านายจะลงมือหนักไม่ได้อย่างไรเล่า” เย่นจิ่งเหนียนนึกเป็นห่วง “ตายพร้อมกันห้าคน ทั้งบริษัทเหอเสิ้งยังเป็นส่วนสำคัญของการเติบโตทางGDPของบริษัทเยนจิง พวกเขาจะต้องตรวจสอบแน่”

“ฉันให้เฉินคางไปจัดการ หมดจดจนไม่มีใครตามหาเจอแน่” ลู่เหวินซูหาได้สนใจไม่ เขายกขวดไวน์กระดกอีกครั้ง

“นายนี่นะ...” เย่นจิ่งเหนียนหมดคำจะพูด “หลี่ซูเจ๋รู้เรื่องนี้หรือไม่”

“.....”

“นายไม่ได้ขังเธอไว้ใช่ไหม”

“.....”

จากอาการบนสีหน้าของลู่เหวินซูแล้ว เย่นจิ่งเหนียนก็เดาได้ในทันที

เขาคิ้วขมวด ในตอนที่อยากจะพูดอะไร ลู่เหวินซูก็ได้นำขวดไวน์เปล่าวางไว้ตู้เย็น

ทั้งที่ดื่มเป็นเวลานานแล้ว แต่ลู่เหวินซูเพียงแค่หน้าแดงเล็กน้อยเท่านั้น ดวงตายังคงเปล่งประกาย “ไอ้สาม พรุ่งนี้อย่าลืมไปที่คฤหาสน์ปี้สี่ด้วย ฉันไปก่อน”

“ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ ไม่ใช่หมอโว้ย” เย่นจิ่งเหนียนตะโกนไล่หลังเขาด้วยความหงุดหงิด “นายตามหมอส่วนตัวสักคนไม่ได้หรือไง”

สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงปิดประตูเท่านั้น

“.....”

เย่นจิ่งเหนียนมองกระป๋องเบียร์ที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ก็ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฉันไม่น่าเปิดประตูให้แม่งเลยโว้ย”

ทั้งยังสูญเสียไวน์ไปถึงสองขวดอีกต่างหาก

--

ตั้งแต่ที่ได้รับรู้เรื่องบาดแผลของหลี่ซูเจ๋จากคนใช้ ทั้งยังเงียบยิ่งกว่าเมื่อก่อน เจียน่าก็ยิ่งมั่นใจ ว่าระหว่างหลี่ซูเจ๋และลู่เหวินซูได้พังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เมื่อพังลงไปแล้ว ก็คงใกล้จะออกไปจากที่นี่ในไม่ช้าไม่เร็วแล้ว

เมื่อนึกถึงชีวิตที่จะได้ใช้กับลู่เหวินซู ทั้งยังได้เชิดหน้าอย่างมั่นใจต่อหน้าเพื่อนสาวเหล่านั้น เพียงแค่นึกถึงอนาคตเจียน่าก็หลับไปทั้งรอยยิ้ม

เช้านี้เธอตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ สวมชุดคลุมชุดนอนและลงไปด้วยท่าทางเกียจคร้าน

“เธอทำได้ดีมาก” อาศัยจังหวะที่คนรับใช้ในบ้านยังอยู่กันไม่เยอะ เจียน่าใช้สายตาเรียกชิงเหอให้มาหา และตบเงินเป็นรางวัลให้กับเธอ

“ขอบคุณค่ะคุณเจียน่า” ชิงเหอแย้มยิ้ม และรีบเก็บเงินทันที

“อ่อ ใช่” เจียน่านึกอะไรขึ้นมาได้ ก็กระซิบถามชิงเหอ “เธอทานยาคุมหรือยัง”

“น่าจะยังนะคะ” ชิงเหอเองก็ไม่มั่นใจ นิ่งคิดไปก่อนจะกล่าว “คุณลู่ให้พวกเรานับวันตกไข่ของเธอค่ะ คิดว่าต้องการจะให้เธอท้อง จึงไม่ให้เธอทานยาคุมค่ะ”

เจียน่าก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น นัยน์ตาทอประกายโหดเหี้ยม

มันไม่ง่ายนักที่เธอจะทำลายความสัมพันธ์ของหลี่ซูเจ๋และลู่เหวินซู หากหลี่ซูเจ๋ท้อง เรื่องมันจะยิ่งยากเข้าไปใหญ่

เธอไม่ต้องการแบ่งผู้ชายให้กับหลี่ซูเจ๋อีกแล้ว

เจียน่าเรียกชิงเหอให้ก้มมา และกระซิบกับเธอ “ลิ้นชักที่ห้องนอนของฉันมียาคุมอยู่ เธอไปเอามาบดแล้วใส่ในนมแล้วเอาไปให้เธอกินซะ”

“นั่น นั่นมันไม่ได้นะคะคุณเจียน่า” ชิงเหอมีสีหน้าลำบากใจ

“มีเพียงแค่ฉันกับเธอที่รู้ จะไปกลัวอะไร” เจียน่ากรอกหู “เธอดูสิว่าระหว่างเธอกับเหวินซูมันแย่ขนาดไหน ย่อมไม่อยากท้องอยู่แล้ว ฉันเพียงแค่ช่วยเธอเท่านั้น มันก็แค่เธอเอาขึ้นไป จะดื่มไม่ดื่มก็เรื่องของเธอ เธอไม่ต้องกลัวอะไรด้วยซ้ำ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะนำเงินมาให้เธอทันที”

ชิงเหอที่ถูกคำพูดของเจียน่าเข้าไป และนึกไปถึงเงินที่จะได้ ลังเลอยู่ชั่วครู่และก็พยักหน้าตกลงในที่สุด “เดี๋ยวฉันจะเอานมขึ้นไปค่ะ ฉันไม่สนเรื่องอื่นแล้ว”

“ฉันรู้อยู่แล้ว ว่าการยกหน้าที่นี้ให้เธอทำคือเรื่องที่ไม่ผิด” ใบหน้าของเจียน่าหลุดยิ้มขึ้นมาน้อยๆ

ชิงเหอที่เตรียมอาหารเช้าของหลี่ซูเจ๋เรียบร้อยแล้วก็ยกขึ้นไปยังชั้นสาม

เจียน่าที่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็บิดตัวอย่างเกียจคร้าน วางแผนว่าจะไปนอนต่อ ตอนบ่ายก็เรียกช่างเสริมสวยมา

ในตอนที่กำลังจะขึ้นตึก เสียงกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น

แม่บ้านทำความสะอาดที่อยู่ที่ห้องรับแขกวิ่งไปเปิดประตู และเอ่ยถามอย่างสงสัย “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครหรือคะ”

“ผมคือเย่นจิ่งเหนียน เหวินซูให้ผมมาที่นี่ครับ”

เจียน่าที่กำลังจะขึ้นตึกได้ยินชื่อนั้นเข้าก็สั่นสะท้านไปทั้งร่าง แอบคิดในใจว่าคงไม่ใช่เย่นจิ่งเหนียนคนนั้นใช่ไหม

เธอหันกลับไปทางประตู ก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยืนอยู่ที่หน้าประตู ทั้งยังสะพายกระเป๋ายามาด้วย ชัดแล้วว่านั่นคือนักวิจัยที่มีชื่อเสียง เย่นจิ่งเหนียน

คุณลู่รู้จักกับเย่นจิ่งเหนียนอย่างนั้นหรือ

เจียน่าที่ยังคงตื่นตึง คนรับใช้ก็ได้พาเย่นจิ่งเหนียนมายืนอยู่เบื้องหน้าของเธอแล้ว “คุณเจียน่าคะ ท่านนี้คือเพื่อนของคุณผู้ชายค่ะ บอกว่ามาตรวจอาการคุณหลี่”

เหม่อมองชายหนุ่มท่าทางดูดีอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดเจียน่าก็ดึงสติกลับมาได้ “สวัสดีค่ะ คุณเย่น”

เย่นจิ่งเหนียนเพียงยิ้มรับน้อยๆ เท่านั้น

เขาหันหน้าไปกล่าวกับคนรับใช้ “บ่ายนี้ผมยังมีงานวิจัยต่อ ช่วยนำทางผมไปที ตรวจอาการเสร็จผมจะรีบไปทันที”

“เดี๋ยวฉันพาคุณขึ้นไปเองค่ะ คุณเย่น” เจียน่านึกไปถึงนมแก้วนั้นที่ชิงเหอเพิ่งจะเอาขึ้นไปที่ชั้นสาม จะให้เย่นจิ่งเหนียนเห็นมันไม่ได้เด็ดขาด จึงกล่าวอย่างร้อนรน “ฉันไม่มีธุระอื่นพอดี”

คนรับใช้เอ่ยเตือน “คุณเจียน่าลืมหรือคะ คุณลู่ไม่ให้คุณขึ้นไปที่ชั้นสามนะคะ”

แม่บ้านทำความสะอาดที่น่าตายนี่

เจียน่าลอบด่าคนรับใช้อย่างสาดเสียเทเสียอยู่ในใจ แต่ใบหน้านั้นยังคงรอยยิ้มเอาไว้ “จริงด้วย เพราะเมื่อวานเหวินซูทะเลาะกับคุณหลี่ ฉันก็เลยกังวลกับคุณหลี่ จนลืมเรื่องนี้ไปเลย”

เย่นจิ่งเหนียนเหลือบมองเธอ

เพียงครู่เดียวก็มองผ่านเจียน่าไป

เขากล่าวยิ้มๆ “คุณเจียน่ายอมแบ่งปันผู้ชายของตัวเองให้กับผู้หญิงอีกหนึ่งคน ทั้งยังห่วงใยผู้หญิงคนนั้นด้วย ช่างจิตใจดีและมีความเมตตาจริงๆ ครับ”

เจียน่ากล่าวอย่างมั่นใจ “ใครใช้ให้เหวินซูชอบเธอกันคะ ฉันเองก็ไม่อยากทำให้เหวินซูโกรธเสียด้วย”

“.....”

“ถึงแม้คุณเจียน่าจะขึ้นไปที่ชั้นสามไม่ได้ ก็ให้คนรับใช้พาผมขึ้นไปอย่างไรล่ะครับ” เย่นจิ่งเหนียนกล่าว

เขาไม่สนใจเจียน่าอีก และเดินขึ้นชั้นสามไปกับคนรับใช้ทันที

เจียน่ากุมอกด้วยความตื่นตระหนก รู้สึกว่าสายตาของเย่นจิ่งเหนียนมองทะลุไปถึงจิตใจของคนมากเกินไป จนน่าหวาดกลัว

ชิงเหอจะไม่เกิดเรื่องใช่หรือไม่

อีกด้าน ชิงเหอเคาะประตูก่อน แล้วจึงเปิดประตูเข้าไป

ชิงเหอคิดว่าหลี่ซูเจ๋จะซึมเศร้า จนยังนอนอยู่ที่เตียง เพราะอาการบาดเจ็บที่รับได้มาจากการทรมานเมื่อคืน

ไม่คิดว่าหลี่ซูเจ๋จะอาบน้ำเสร็จแล้ว ทั้งยังนั่งอาบหนังสือใต้แสงแดดนั้น

ชิงเหอชะงักนิ่งไปอึดใจ รีบถือถาดอาหารเข้าไปวางลงกับโต๊ะ “คุณหลี่คะ อาหารเช้าค่ะ”

ชิงเหอลอบมองหลี่ซูเจ๋ ดูไร้ชีวิตชีวา เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ก็ยกนมแก้วนั้นขึ้นดื่ม

“คุณหลี่คะ เช่นนั้นฉันลงไปก่อนนะคะ” ชิงเหอก้มหน้าหลบ ถอยเท้าไปข้างหลัง เหงื่อท่วมฝ่ามือ

การทำเรื่องแบบนี้ย่อมทำให้เธออยู่ไม่สุข แต่จำนวนเงินที่มากมายนั้นก็ยังคงล่อตาล่อใจ อย่างไรเธอก็เพียงเอานมขึ้นมาให้เท่านั้น เป็นหลี่ซูเจ๋ที่ดื่มเอง หาได้เกี่ยวกับเธอไม่

ชิงเหอออกมาจากห้องนอนได้ เพิ่งจะได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกเท่านั้น ก็พบเห็นคนรับใช้อีกคนหนึ่งพาชายหนุ่มขึ้นมายังชั้นสามนี้

“ชิงเหอ นำอาหารมาให้คุณหลี่แล้วอย่างนั้นหรือ” เมื่อขึ้นมาถึง คนรับใช้คนนั้นก็บอกกับชิงเหอ “ท่านนี้คือเพื่อนของคุณผู้ชาย ท่านมาดูอาการคุณหลี่”