รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 389

บทที่ 389 คุณมันสกปรก คุณมันน่าขยะแขยง

เขาคว้าผมของหลี่ซูเจ๋ และกระชากเข้าหาตัว “ผู้ชายคนนั้นมันเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้ว ชาตินี้คุณไม่มีทางได้เจอ อย่าได้คิดถึงมันอีก”

หลี่ซูเจ๋โกรธจนขาดสติ จึงตบหน้าเขาเข้าเต็มแรง

“เวร ตบกูรึ” สีหน้าลู่เหวินซูแข็งกร้าว ง้างมือขึ้นหมายจะตบเธอ แต่เมื่อเห็นเธอเงยหน้ามามองตัวเขา ก็เห็นโหนกแก้มที่ขึ้นจนเห็นร่องชัด ไม่มีเนื้อ และขาวซีด

เขารู้สึกเจ็บปวด ผ่านไปเพียงพริบตา ก็ผลักเธอออกไปอย่างรุนแรง “จะไม่กินใช่ไหม เดี๋ยวจะให้คนรับใช้มาง้างปากเดี๋ยวนี้แหละ ยัดมันแม่งไปทั้งช้อนเลย” 

ทิ้งคำพูดไว้เสร็จ แล้วก็สาวเท้าออกจากห้องไป

หลี่ซูเจ๋ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเพียงอึดใจ หลังจากนั้นก็ไปเก็บเศษภาพที่ถูกฉีกไปมาประกอบด้วยกัน

เธอมองภาพชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนโซฟา ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่มีช่อดอกทานตะวัน มีเพียงแต่ภาพร่างเท่านั้น ภาพที่วาดเสร็จแล้วนั้นคงอยู่ในใจของเธอ แต่ตอนนี้มันค่อยๆเลือนรางไปหมดแล้ว

หากเขาไม่คิดจะเชื่อเธอ แล้วเธอจะไปอธิบายให้เขาฟังได้อย่างไร

ลู่เหวินซูที่เดือดดาล ทานข้าวไปได้ไม่กี่คำก็กลับห้องหนังสือไปทำงานต่อ

แต่ทำไปได้ไม่เท่าไหร่ ในหัวก็มีแต่ภาพหลี่ซูเจ๋ที่ถือรูปนั้นอย่างระมัดระวัง ทั้งหวงแหนมัน ทั้งตบหน้าเขา

“แม่งเอ๊ย” ยิ่งคิดก็ยิ่งเดือด เขาตบปากกาลงกับโต๊ะอย่างรุนแรง

เขาไม่ควรปล่อยพ่อบ้านคนนั้นไปง่ายๆ น่าจะหักแขนหักขามันเสียก่อน ให้หลี่ซูเจ๋ได้เห็นเต็มสองตา จะได้ไม่กล้านึกถึงชายอื่นอีก

“คุณผู้ชายคะ” คนรับใช้เคาะประตูและกล่าวอย่างตะกุกตะกัก “ป้อนข้าวคุณหลี่หมดแล้วค่ะ มีอะไรจะสั่งอีกหรือไม่คะ”

ลู่เหวินซูตวาดลั่น “ไม่มี ออกไป”

เขากวาดเอกสารบนโต๊ะลงไปกองที่พื้น แม้แต่คอมพิวเตอร์ก็ถูกทุบจนแตกละเอียด เมื่อระบายอารมณ์ไปได้เพียงครู่ ระลอกคลื่นในใจยังคงรุนแรงเช่นเดิม และใบหน้าก็ยังคงมืดครึ้ม

นั่งอยู่ตรงนั้นสิบนาทีเต็ม ทันใดนั้นลู่เหวินซูก็ออกไปจากห้องหนังสือทันที

เขาสาวเท้าเข้าไปในห้องนอนที่เจียน่าพักอยู่ เมื่อเข้าไปแล้วก็เห็นเจียน่าออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำ ก็ฉุดกระชากลากถูเธอขึ้นไปยังชั้นสามทันที

ลู่เหวินซูเตะเปิดประตูห้องนอนของหลี่ซูเจ๋ เมื่อเห็นว่าเธอยังคงนั่งวาดรูปอยู่ที่หน้าต่างดังเดิม สายตาพลันมืดครึ้ม ดึงเจียน่าเข้าหาอ้อมกอด ฝ่ามือก็โอบไหล่ของเธอไว้

เขาก้มหน้าไปถามเจียน่าอย่างอ่อนโยน “ที่รัก คุณชอบที่นี่ไหมครับ”

เมื่อถูกมือที่เย็นเฉียบของเขาสัมผัสที่ไหล่ เจียน่าก็สั่นสะท้านไปทั้งร่าง

เธอไม่ได้โง่ รู้ด้วยว่าที่ลู่เหวินซูเดินไปหาตัวเองที่ห้องด้วยสีหน้ามืดครึ้ม และลากตัวเธอขึ้นมาที่นี่ ทั้งยังเอ่ยกับเธอเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้ ก็ทำเพื่อให้หลี่ซูเจ๋ดูทั้งนั้น

“ที่นี่แสงเข้าดีมากค่ะ ฉันต้องชอบมันอยู่แล้ว” เจียน่าพิงอ้อมกอดของเขา และเอ่ยเสียงแผ่ว “แต่คุณลู่ลืมไปหรือคะ ว่าคุณหลี่พักอยู่ที่นี่”

ลู่เหวินซูเหลือบสายตามองทางผู้หญิงที่อยู่ริมหน้าต่าง และจงใจพูดเสียงดัง “คุณคือที่รักของผม เพียงแค่คุณชอบ จะอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น”

เจียน่าทุบเขาหนึ่งที “คุณลู่อย่าทำแบบนี้สิคะ คุณหลี่ยังอยู่ที่นี่”

“อย่าทำแบบนี้หรือ” ลู่เหวินซูลูบผิวของเธอไปมา และหัวเราะเสียงทุ้ม “ที่รัก ตัวคุณหอมมาก จนทำให้ผมอยากจะทำเรื่องที่ไม่ดีเสียแล้วสิ”

“คุณลู่คะ...” เจียน่าอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของเขา

แต่สายตาของลู่เหวินซูนั้นเหลือบมองไปอีกทาง เมื่อเห็นหลี่ซูเจ๋ยังคงสนใจรูปภาพดั่งเก่า ราวกับมองไม่เห็นตัวเองกับเจียน่า เขาก็ยิ่งเดือดจัด

เขาโยนเจียน่าและกดเธอลงกับเตียง ก่อนจะจูบเธออย่างดุเดือด

เจียน่าชะงัก หลังจากนั้นก็คล้องสองมือกับคอของชายหนุ่ม

ทั้งสองจูบกันอย่างร้อนแรงบนเตียง และมักจะหลุดคำที่ทำให้คนฟังหน้าแดงออกมาตลอดเวลา

“คุณลู่คะ เปลี่ยนที่กันเถอะ”

“คุณชอบที่นี่ใช่หรือ ที่นี่ไม่ดีรึ”

“แต่ว่าคุณหลี่ยังอยู่ที่นี่”

“แล้วเกี่ยวอะไรกันล่ะ เธอชอบก็ให้เธอมองไป”