รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 390

บทที่ 390 สงบสติอารมณ์แล้วลองทบทวนให้ดี

หมอพยักหน้า มือที่เลิกเสื้อของหลี่ซูเจ๋ขึ้นสั่นเทาเล็กน้อย ใช้Uicอันเล็กๆ เลื่อนไปมาบนผิวขาวของเธออย่างแผ่วเบา

เพียงชั่วครู่ หน้าจอเล็กของUicก็ปรากฏภาพภายในท้องขึ้นมาอย่างชัดเจน

หมอรีบถกเสื้อของหลี่ซูเจ๋ลงอย่างรวดเร็ว กลัวว่าหากนานไป ลู่เหวินซูอาจจะลงมือกับตนอีกก็เป็นได้ หลังจากนั้นก็ส่งUicให้เย่นจิ่งเหนียนดู “เธอท้องแล้ว แต่อาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

เย่นจิ่งเหนียนกวาดสายตามอง หลังจากนั้นก็หันไปถามลู่เหวินซู “ประจำเดือนครั้งล่าสุดของเธอมาเมื่อไหร่”

“ฉันก็ไม่รู้ เหมือนว่าก่อนหน้านี้เธอทานข้าวน้อย ประจำเดือนเลยไม่มา” ลู่เหวินซูคิ้วขมวด แม้แต่ตอนนี้เขาก็ไม่อยากจะเชื่อ หลี่ซูเจ๋ท้องแล้ว แต่ในใจของเขานั้นกลับสับสน

โดยเฉพาะเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของเธอ ร่างกายอ่อนแอถึงขนาดนี้ จะไปท้องได้อย่างไรกัน

ณ ตอนนี้ เขานึกเสียใจกับการกระทำในอดีตของตัวเองที่ทำกับหลี่ซูเจ๋

“ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรกับนายจริงๆ” เย่นจิ่งเหนียนได้แต่ส่ายหน้าและถอนหายใจ

ตามเวลาที่ลู่เหวินซูได้ใช้กับหลี่ซูเจ๋ครั้งที่แล้ว หมอก็ลองนับเวลาการตั้งครรภ์ของหลี่ซูเจ๋ ใบหน้าเผยแววเคร่งเครียด “เสียงหัวใจของตัวอ่อนนั้นโผล่มาเร็วเกินไป และ...”

ลู่เหวินซูกังวลขึ้นมาทันที “เธอมีปัญหาหรือ”

“เธอไม่เป็นอะไร แค่ขาดสารอาหารเท่านั้น” เย่นจิ่งเหนียนกล่าว และกล่าวเสริมจากคำพูดของหมอ “แต่หากไม่เจอตัวอ่อน นั่นก็ยุ่งยากแล้ว แสดงว่าเด็กมีปัญหา”

ในเรื่องนี้ลู่เหวินซูไม่เข้าใจนัก แต่เมื่อได้ยินเย่นจิ่งเหนียนบอกว่าลูกมีปัญหา เขาก็นึกเจ็บปวดใจทันที

เขากักขังหลี่ซูเจ๋ไว้ที่นี่เพื่อแก้แค้นเธอ แต่ไม่คิดว่าเธอจะท้องจริงๆ

เขาได้สูญเสียลูกไปแล้วสองคน และไม่ต้องการเห็นอะไรแบบนั้นอีกแล้ว

“ไอ้สาม ฉันรู้ว่านายกับเพื่อนนายนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ” ลู่เหวินซูตบบ่าของเขาและกล่าวด้วยความนับถือ “ช่วยฉันดูแลเธอและลูกด้วย”

เย่นจิ่งเหนียนปัดมือของเขาออก และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “บอกกับฉันไปก็เท่านั้น ฉันเป็นนักวิจัย ไม่ใช่หมอสูติ และหากในถุงตั้งครรภ์ไม่มีตัวอ่อน นั่นก็เท่ากับตายแล้ว”

“จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้นะ” หมอเฉพาะทางกล่าวขึ้น “เพียงแค่มองไม่เห็นตัวอ่อนเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าไม่มี ต่อจากนี้หากดูแลเธอให้ดี ไปใช้เครื่อง B-ultrasound ที่โรงพยาบาลก็น่าจะหาเจอ”

ลู่เหวินซูหันมองหมอดังขวับ ท่าทางฟาดฟันได้หายไปสิ้นแล้ว “ต้องรบกวนคุณแล้ว อยากได้อะไรแค่เอ่ยปากมาได้เลย”

เย่นจิ่งเหนียนแสยะยิ้ม “เขาไม่ได้หน้าเลือดขนาดนั้นเว้ย”

แต่หลังจากนั้นเขาก็โดนเพื่อนหมอตัวดีตีแสกหน้าเข้าให้ “คุณลู่สบายใจได้ ให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะครับ ผมจะให้คนส่งยาที่ดีที่สุดให้ แล้วก็ ห้องปฏิบัติการของพวกเรายังขาดเงินลงทุนสำหรับการวิจัยยาตัวใหม่อีกมาก...”

ลู่เหวินซูกล่าว “ถึงตอนนั้นส่งเลขบัญชีมาให้ผม ผมจะใช้เงินส่วนตัวช่วยเหลือห้องปฏิบัติการของคุณเอง”

“ขอบคุณครับคุณลู่”

เย่นจิ่งเหนียน “.....”

หมอยังคงวุ่นกับการอุปกรณ์ เย่นจิ่งเหนียนและลู่เหวินซูจึงนำหน้าออกมาก่อนสองคน

เดินลงตึกพร้อมคุยกับเย่นจิ่งเหนียนไปพลาง “อีกสองวันฉันจะไปประเทศYเพื่อร่วมParty มีเรื่องอะไรก็ไปหาเหล่าพันเอาแล้วกัน ด้านนี้เขาเชี่ยวชาญมากกว่าฉัน”

“พี่รองให้นายไปหรือ” ทันใดนั้นสายตาของลู่เหวินซูก็ทอประกายมืดครึ้ม “ไปช่วยหลินเฉิงจี๋รึ”

เย่นจิ่งเหนียนถอนหายใจ “นายเองก็รู้ว่าพี่รองมีบัญชีแค้นกับจี้เจียจื้อ เขาไม่ชอบหลินเฉิงจี๋ก็จริง แต่ถ้าครั้งนี้หลินเฉิงจี๋แพ้ อเล็กซ์เลียร์ก็จะเป็นของจี้เจียจื้อ เครือข่ายมนุษย์ของจี้เจียจื้อก็กว้างขวางมากแล้ว หากให้เขาได้อำนาจมาในมือ มันก็ยากที่จะหยุดยั้งไม่ให้เขาเข้ามาในเอเชีย และการจัดการเขาก็จะยากยิ่งขึ้น”

“ไม่ใช่ว่ากวนชิงเฟิงไปแล้วหรอกรึ”