รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 391

บทที่391 พอผมจะดูก็หายไป บังเอิญจริงๆ

ลู่เหวินซูที่ฟังแม่บ้านพูดจนจบอยู่เงียบๆนั้นก็พูดเล่นกับเจียน่าว่า“เห็นคุณด่าว่าตบตีแม่บ้านเป็นเรื่องปกติ ดูถูกพวกเขา คิดไม่ถึงว่าคุณจะรู้จักชื่อพวกเขาด้วย”

ในใจของเจียน่าเต้นแรงรีบพูดว่า“คุณชายลู่ นี่เป็นทาวเฮาส์ที่คุณซื้อให้ฉันพักอาศัย ฉันรู้ว่าพวกเขาชื่ออะไรก็จะทำให้เรียกพวกเขาไปทำอะไรได้ดีขึ้น แปลกตรงไหน”

“ก็ไม่มีอะไรแปลกหรอก”ลู่เหวินซูพยักหน้าเห็นด้วยแต่รอยยิ้มในสายตานั้นเย็นชามากขึ้น

เจียน่ายืนขึ้นข้างๆเขาอย่างกระวนกระวายไม่สบายใจ

หล่อนปลอบตัวเอง น้อยครั้งที่คุณชายลู่จะมาที่นี่ อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีกล้องวงจรปิด เขาเลยไม่สามารถรู้เรื่องนั้นได้ พวกคนใช้ก็ถูกให้ปิดเรื่องเงียบแล้ว

ลู่เหวินซูนั่งยกขาขึ้นแล้วหยิบชาขึ้นมาดื่มสองคำ

แม่บ้านที่ไม่หยุดก็มาที่ทาวเฮาส์ยืนอยู่ติดกันไม่กล้าโวยวายออกมา ส่วนแม่บ้านที่หยุดนั้น ก็มีหัวหน้าแม่บ้านโทรเร่งให้พวกเขากลับมา

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น แม่บ้านที่หยุดงานสองสามคนก็มาแล้ว

หัวหน้าแม่บ้านเดินเข้ามาพูดกับลู่เหวินซูอย่างระมัดระวังว่า“คุณลู่คะ แม่บ้านทั้งหมดมาที่นี่หมดแล้ว”

“โอเค มากันครบแล้วใช่ไหม？”ลู่เหวินซูพยักหน้าสายตามองไปที่เหล่าแม่บ้าน“สองเดือนนี้ที่ดูแลหล่อนอยู่ชั้นสาม รวมถึงดูแลอาหารทั้งสามมื้อของหล่อนมีใครบ้าง？”

แม่บ้านสองสามคนยืนขึ้นรวมทั้งชิงเหอ ต่างก้มหน้าลง

ลู่เหวินซูถามอย่างเรียบๆว่า“เมื่อสองเดือนก่อนความอยากอาหารของหล่อนไม่ดีเหรอ？ทุกวันแม่ครัวเตรียมอาหารให้หล่อนก็สดใหม่ใช่ไหม รวมถึงนม พวกไข่ไก่อะไรพวกนี้”

แม่บ้านคนหนึ่งพูดอย่างสั่นๆว่า“ใช่ค่ะ ความอยากอาหารของคุณหลี่ไม่ค่อยดี”

“ผักสด นมวัว เนื้อล้วนแต่เป็นของที่ไปซื้อทุกเช้า สดมากค่ะ”แม่บ้านอีกคนพูดแล้วยื่นรายการที่ซื้อมาจากช่วงนี้ให้ลู่เหวินซูดู

ลู่เหวินซูมองไปอีกรอบแล้วถามว่า“งั้นหล่อนชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร？”

แม่บ้านต่างมองกัน ก้มหน้าลงไม่พูดอะไรออกมา

“คำถามง่ายๆแค่นี้ตอบกันไม่ได้เหรอ？”ลู่เหวินซูยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมน้ำเสียงน่ากลัว“หรือว่าพวกคุณไม่ดูแลหล่อนดีๆ？”

“ไม่ใช่แบบนี้ค่ะคุณลู่ เป็นเพราะคุณหลี่ทานน้อยมากพวกเราเลยไม่ทันสังเกต”

“ใช่ใช่ แต่ละวันคุณหลี่กินน้อยมากเลย”

“ไร้สาระ！”ลู่เหวินซูเอาถ้วยชาเขวี้ยงไปที่พื้น

ถ้วยชาแตกเป็นเสี่ยงๆจนเหล่าแม่บ้านตกใจกลัวสั่นไปทั้งตัว

ลู่เหวินซูพูดอย่างโกรธๆ“หล่อนกินน้อย แต่ถ้าเป็นของชอบยังไงก็กินเยอะขึ้น！อีกอย่าง ดูแลสามมื้ออาหารของหล่อนก็ต้องดูดีๆว่าแต่ละวันหล่อนทานอะไรบ้าง เอารายการที่ซื้อมาให้ผมดูทำบ้าไร？ผมให้เงินน้อยไปหรือว่าพวกคุณปัญญาอ่อน？”

เขาปิดตาลงเพื่อระงับความโกรธ“วันที่22เดือนที่แล้ว ใครที่ดูแลหล่อน？”

ไม่มีใครตอบ

สายตาของเขามืดมัวมองไปที่หัวหน้าแม่บ้าน“ทำไม ผมจ่ายเงินไปมากมายให้คุณมาจัดการดูแล แม้แต่ตารางเวรก็ไม่ทำวันๆเอาแต่กินนอนไม่ทำอะไรหรือไง？”

“คุณลู่คะ มีตารางเวรค่ะ ก็ ก็คือ......”แม่บ้านเหงื่อไหลท่วมหัว“ไม่ทันระวังเลยเอาตารางเวรครั้งที่แล้วไปทิ้งแล้วก็เลยไม่มีบันทึกของตารางเวรเดือนที่แล้วค่ะ”

“พอผมจะดูก็หายไป บังเอิญจริงๆ”ลู่เหวินซูยิ้มแล้วยืนขึ้นเดินไปที่หัวหน้าแม่บ้าน

จากตรงนี้เดินเบียดไปจนทางเข้าบ้าน จะลุกขึ้นมาก็ลุกไม่ได้

เหล่าแม่บ้านต่างกลัวจนขนลุก เจียน่าก็คิดไม่ถึงว่าลู่เหวินซูจะโหดขนาดนี้ ในใจรู้สึกกลัว