รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 391

บทที่391 พอผมจะดูก็หายไป บังเอิญจริงๆ

ลู่เหวินซูที่ฟังแม่บ้านพูดจนจบอยู่เงียบๆนั้นก็พูดเล่นกับเจียน่าว่า“เห็นคุณด่าว่าตบตีแม่บ้านเป็นเรื่องปกติ ดูถูกพวกเขา คิดไม่ถึงว่าคุณจะรู้จักชื่อพวกเขาด้วย”

ในใจของเจียน่าเต้นแรงรีบพูดว่า“คุณชายลู่ นี่เป็นทาวเฮาส์ที่คุณซื้อให้ฉันพักอาศัย ฉันรู้ว่าพวกเขาชื่ออะไรก็จะทำให้เรียกพวกเขาไปทำอะไรได้ดีขึ้น แปลกตรงไหน”

“ก็ไม่มีอะไรแปลกหรอก”ลู่เหวินซูพยักหน้าเห็นด้วยแต่รอยยิ้มในสายตานั้นเย็นชามากขึ้น

เจียน่ายืนขึ้นข้างๆเขาอย่างกระวนกระวายไม่สบายใจ

หล่อนปลอบตัวเอง น้อยครั้งที่คุณชายลู่จะมาที่นี่ อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีกล้องวงจรปิด เขาเลยไม่สามารถรู้เรื่องนั้นได้ พวกคนใช้ก็ถูกให้ปิดเรื่องเงียบแล้ว

ลู่เหวินซูนั่งยกขาขึ้นแล้วหยิบชาขึ้นมาดื่มสองคำ

แม่บ้านที่ไม่หยุดก็มาที่ทาวเฮาส์ยืนอยู่ติดกันไม่กล้าโวยวายออกมา ส่วนแม่บ้านที่หยุดนั้น ก็มีหัวหน้าแม่บ้านโทรเร่งให้พวกเขากลับมา

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น แม่บ้านที่หยุดงานสองสามคนก็มาแล้ว

หัวหน้าแม่บ้านเดินเข้ามาพูดกับลู่เหวินซูอย่างระมัดระวังว่า“คุณลู่คะ แม่บ้านทั้งหมดมาที่นี่หมดแล้ว”

“โอเค มากันครบแล้วใช่ไหม？”ลู่เหวินซูพยักหน้าสายตามองไปที่เหล่าแม่บ้าน“สองเดือนนี้ที่ดูแลหล่อนอยู่ชั้นสาม รวมถึงดูแลอาหารทั้งสามมื้อของหล่อนมีใครบ้าง？”

แม่บ้านสองสามคนยืนขึ้นรวมทั้งชิงเหอ ต่างก้มหน้าลง

ลู่เหวินซูถามอย่างเรียบๆว่า“เมื่อสองเดือนก่อนความอยากอาหารของหล่อนไม่ดีเหรอ？ทุกวันแม่ครัวเตรียมอาหารให้หล่อนก็สดใหม่ใช่ไหม รวมถึงนม พวกไข่ไก่อะไรพวกนี้”

แม่บ้านคนหนึ่งพูดอย่างสั่นๆว่า“ใช่ค่ะ ความอยากอาหารของคุณหลี่ไม่ค่อยดี”

“ผักสด นมวัว เนื้อล้วนแต่เป็นของที่ไปซื้อทุกเช้า สดมากค่ะ”แม่บ้านอีกคนพูดแล้วยื่นรายการที่ซื้อมาจากช่วงนี้ให้ลู่เหวินซูดู

ลู่เหวินซูมองไปอีกรอบแล้วถามว่า“งั้นหล่อนชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร？”

แม่บ้านต่างมองกัน ก้มหน้าลงไม่พูดอะไรออกมา

“คำถามง่ายๆแค่นี้ตอบกันไม่ได้เหรอ？”ลู่เหวินซูยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมน้ำเสียงน่ากลัว“หรือว่าพวกคุณไม่ดูแลหล่อนดีๆ？”

“ไม่ใช่แบบนี้ค่ะคุณลู่ เป็นเพราะคุณหลี่ทานน้อยมากพวกเราเลยไม่ทันสังเกต”

“ใช่ใช่ แต่ละวันคุณหลี่กินน้อยมากเลย”

“ไร้สาระ！”ลู่เหวินซูเอาถ้วยชาเขวี้ยงไปที่พื้น

ถ้วยชาแตกเป็นเสี่ยงๆจนเหล่าแม่บ้านตกใจกลัวสั่นไปทั้งตัว

ลู่เหวินซูพูดอย่างโกรธๆ“หล่อนกินน้อย แต่ถ้าเป็นของชอบยังไงก็กินเยอะขึ้น！อีกอย่าง ดูแลสามมื้ออาหารของหล่อนก็ต้องดูดีๆว่าแต่ละวันหล่อนทานอะไรบ้าง เอารายการที่ซื้อมาให้ผมดูทำบ้าไร？ผมให้เงินน้อยไปหรือว่าพวกคุณปัญญาอ่อน？”

เขาปิดตาลงเพื่อระงับความโกรธ“วันที่22เดือนที่แล้ว ใครที่ดูแลหล่อน？”

ไม่มีใครตอบ

สายตาของเขามืดมัวมองไปที่หัวหน้าแม่บ้าน“ทำไม ผมจ่ายเงินไปมากมายให้คุณมาจัดการดูแล แม้แต่ตารางเวรก็ไม่ทำวันๆเอาแต่กินนอนไม่ทำอะไรหรือไง？”

“คุณลู่คะ มีตารางเวรค่ะ ก็ ก็คือ......”แม่บ้านเหงื่อไหลท่วมหัว“ไม่ทันระวังเลยเอาตารางเวรครั้งที่แล้วไปทิ้งแล้วก็เลยไม่มีบันทึกของตารางเวรเดือนที่แล้วค่ะ”

“พอผมจะดูก็หายไป บังเอิญจริงๆ”ลู่เหวินซูยิ้มแล้วยืนขึ้นเดินไปที่หัวหน้าแม่บ้าน

จากตรงนี้เดินเบียดไปจนทางเข้าบ้าน จะลุกขึ้นมาก็ลุกไม่ได้

เหล่าแม่บ้านต่างกลัวจนขนลุก เจียน่าก็คิดไม่ถึงว่าลู่เหวินซูจะโหดขนาดนี้ ในใจรู้สึกกลัว

ถ้าตอนนี้หล่อนพูดอะไรออกไปต้องตายอย่างเวทนาแน่ๆ

ลู่เหวินซูหยุดแล้วพูดอย่างเงียบๆว่า：“วันที่22เดือนที่แล้วแม่บ้านที่ดูแลเดินออกมา ถ้ายังเงียบใส่ผมอีก ผมไม่อยู่เฉยแล้วนะ”

“ลู่ คุณลู่”มีแม่บ้านเปิดปากพูดเหมือนกลัวลู่เหวินซู“วันที่22คือชิงเหอที่ทำงานค่ะ”

ชี้ไปที่ชิงเหอข้างๆตัวเอง

ลู่เหวินซูเดินไปที่ด้านหน้าของชิงเหอก้มหัวลงถามหล่อน“วันที่22เดือนที่แล้วเวรคุณ？”

“......ค่ะ”ชิงเหอตอบ ขาทั้งสองสั่น

“ตอนที่ผมถามทำไมไม่พูด？”ลู่เหวินซูประชิดเข้าไปที่หล่อนอย่างอดกลั้นไปทั้งตัว

ชิงเหอรู้สึกหวิวๆที่คอกลัวจนฟันสั่นไปทั้งหมด“ฉัน ตอนนั้นฉันลืมค่ะ อีกอย่างเรื่องทำงานเมื่อเดือนที่แล้ว ในแต่ละวันของฉันก็เยอะมาก”

“อ้อ ที่จริงไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบผม แต่ลืมนี่เอง”ลู่เหวินซูเหมือนว่าจะเข้าใจ

ตอนที่ชิงเหอถอนหายใจออกมา เขาก็ยื่นกระดาษไปที่หน้าหล่อนถามหล่อนว่า“เช้าวันนั้นนมที่หล่อนกินมียาคุม คุณรู้ไหม？”

ยังไม่รอชิงเหอตอบเขาก็พูดอีกว่า“ตอนที่พวกคุณมา ผมก็เคยบอกไปแล้วว่าจำวันตกไข่ของหล่อนให้ดี ทำไมพวกคุณยังมียานี่อีกและยังใส่เข้าไปในนมที่หล่อนกิน？”

สายตาน่ากลัวของเขามองไปที่ใบหน้าชิงเหอ“อธิบายให้ผมฟังหน่อยได้ไหม”

“ฉัน ฉัน......”ในคอของชิงเหอเหมือนถูกอัดไปด้วยรำข้าว

ถูกลู่เหวินซูจ้องแบบนี้ หล่อนกลัวจนพูดไม่ออกและหน้าซีดออกมา

ลู่เหวินซูถามอย่างอ่อนโยน“คุณไม่รู้ใช่ไหม？”

“ค่ะ ฉัน ฉันไม่รู้”ชิงเหอพูดตะกุกตะกัก“ฉันแค่เอาอาหารเข้าไปเสิร์ฟ หรือ หรือว่าคุณหลี่จะใส่เข้าไปเอง......”

ขาของเขายกขึ้นมาแล้วใช้รองเท้าหนังเหยียบไปที่หน้าหล่อน“หล่อนอยู่ชั้นสาม อาหารทั้งสามมื้อเป็นพวกคุณที่ดูแลแล้วจะเอายาคุมนั่นมาได้ยังไง？”

“คุณ คุณลู่ ฉันไม่รู้จริงๆ”

ลู่เหวินซูเหยียบเข้าไปอย่างแรงแล้วพูดกับแม่บ้านอย่างน่ากลัวว่า“หยิบมีดหั่นกระดูกมา！”

ชิงเหอได้ยินก็ตกใจร้องไห้ออกมาและไม่กล้าโกหกต่อไป“เป็นคุณเจียน่าค่ะ！คุณเจียน่าสั่งให้ฉันเอายาใส่ไปในนมแก้วนั้น！”

“อย่าพูดอะไรซี้ซั้ว！”เจียน่าเห็นหล่อนพูดชื่อตัวเองออกมา สีหน้าหม่นมัวไปแล้วพูดอย่างโกรธๆว่า“ฉันให้เธอไปทำเมื่อไหร่？”

เจียน่ามองไปที่ลู่เหวินซูด้วยท่าทางน่าสงสาร“คุณชายลู่ หลังจากฉันมาอยู่นี่ก็อยู่อย่างเงียบๆ ยังไม่เคยไปที่ชั้นสาม ไม่เคยมีปัญหากับคุณหลี่ แม่บ้านคนนี้ใส่ร้ายฉัน！”

“ใช่ ผมก็คิดงั้น”ลู่เหวินซูพูด“ผมให้คุณอยู่ทาวเฮ้าส์ดีขนาดนี้ มีแม่บ้านดูแล ให้เงินคุณใช้ วันๆอยู่อย่างสบายไม่มีทางทำเรื่องนี้แน่”

เขาใช้แรงขาสองข้างเหยียบแรงขึ้น“เห็นผมไม่โอเคอยากทำกับผมแบบนี้เหรอ？ทั้งหมดนี้เป็นคุณที่สมควรตายทำมันทั้งหมดใช่ไหม？”

แม่บ้านร้องไห้แล้วพูดว่า“คุณลู่ ไม่ใช่ฉันนะคะ เป็นคุณเจียน่าจริงๆค่ะที่ใช้ฉัน！”

“คนเลว ยังจะมาใส่ร้ายฉันอีก！”เจียน่าตัดบทของหล่อนแล้วพูดกับลู่เหวินซู“คุณชายลู่ต้องให้บทเรียนหล่อนสักหน่อยแล้ว！”

พอมีคนเอามีดมาให้ ลู่เหวินซูก้มลงแล้วยื่นไปที่แขนทั้งสองข้างของชิงเหอ

ใบมีดคมกดไปที่ข้อมือของชิงเหอจนเกือบจะแทงเข้าไปในผิวบางๆนั่น

ลู่เหวินซูถามหล่อน“ตอนใส่ยา ใช้มือซ้ายหรือขวา？”

“คุณลู่ ไว้ฉันเถอะค่ะ ขอร้องล่ะ！”ชิงเหอร้องไห้จนน้ำมูกไหล“ยาคุมนั่นคุณเจียน่าเอามาให้ฉัน ให้ฉันใส่เข้าไปในนมที่คุณหลี่ดื่ม！”