รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 392

บทที่392 ตอนที่ใส่ยา ใช้มือซ้ายหรือขวา

“อีกอย่าง ประจำเดือนของคุณหลี่มาเป็นปกติ ก็แค่หมดไปก่อนสองวัน และเป็นคุณเจียน่าที่ให้ฉันบอกกับคุณว่าคุณหลี่มีความผิดปกติในมดลูก ประจำเดือนเลยมาผิดปกติ”

สีหน้าของเจียน่าเปลี่ยนไปพูดออกมาเสียงดัง“เธอพูดอะไรมั่วซั่ว——”

ลู่เหวินซูเหลือบมองหล่อน เจียน่าตกใจถอยหลังไป พูดอะไรออกมาไม่ออกอีก

“มีอีกไหม？”

“ยัง ยังมีค่ะ”ชิงเหอพูดครวญครางต่อ“มีครั้งนึงคุณหลี่มีไข้สูงมาก ฉันจะโทรหาคุณแต่คุณเจียน่าไม่ให้ฉันรบกวนคุณ ฉันอยากให้หมอมาตรวจแต่หล่อนก็ไม่อนุญาต”

“คุณเจียน่าให้ฉันไปทำงาน ทุกมื้อให้เอาอาหารวางไว้ที่หน้าประตูแล้วให้คุณหลี่มาหยิบเอง ที่จริงไม่ใช่คุณหลี่ที่เลือกกินแต่คุณเจียน่าสั่งให้พวกเราทำน้อยๆ พวกเราทำตามหล่อนก็จะให้เงิน ไม่ทำตามก็จะตบตีพวกเราแล้วบอกว่าหล่อนคือเจ้านายที่นี่ พวกเราต้องเชื่อฟังหล่อน”

การแสดงสีหน้าของลู่เหวินซูยังเหมือนเดิมแต่ในใจกลับพุ่งพรวดเหมือนจะอยากฆ่าเจียน่า

เขาถาม“มีคุณที่ช่วยหล่อนทำ？”

“ยังมีหล่อน หล่อนแล้วก็หล่อนต่างก็รับเงินคุณเจียน่า”ชิงเหอชี้เหล่าแม่บ้านสองสามคนนั่น“ช่วงนี้มีพวกเราที่ผลัดกันให้คุณหลี่ทาน”

“คุณชายลู่ หล่อนกำลังใส่ร้ายฉัน！”เจียน่ารีบวิ่งเข้ามาอธิบาย“ฉันกับคุณหลี่ไม่เคยบาดหมางกัน ไม่มีทางทำเรื่องนี้แน่ พวกเขาใส่ร้ายฉัน！”

“คุณลู่ คุณต้องเชื่อฉันนะคะ ฉันพูดจริงค่ะ！”หล่อนยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว“ถ้าฉันทำเรื่องนี้ ครอบครัวฉันจะต้องไม่ตายดี！”

ลู่เหวินซูตบหน้าหล่อนแล้วยิ้ม“ผมยังไม่พูดเลยว่าไม่เชื่อคุณ จะรีบสาบานทำไม？อีกอย่างแม่บ้านเป็นคนทำ สาบานแล้วมีประโยชน์ไหม？”

เจียน่าโดนเขาจ้องตัวเย็นเฉียบไปทั้งตัว

หล่อนสงบสติอารมณ์ตัวเองพูดว่า ไม่ว่าแม่บ้านจะพูดยังไง ทาวเฮ้าส์ไม่มีกล้อง บอกไปว่าตัวเองโนใส่ร้ายก็จบแล้ว

“ที่ชิงเหอพูดคือความจริง เรื่องนี้คุณเจียน่าใช้พวกเราทำค่ะ”

“ใช่ค่ะคุณลู่ พวกเราไม่ทำหล่อนก็จะตบตี”

“คุณลู่ ไม่ใช่ว่าพวกเราสร้างความลำบากให้คุณหลี่ เป็นคุณเจียน่าที่เทียบคุณหลี่ไม่ได้”

“......”

ที่จริงเหล่าแม่บ้านกลัวลู่เหวินซู พอเห็นชิงเหอพูดระบายออกมาก็ช่วยๆกันพูด หวังว่าลู่เหวินซูจะตระหนักได้

สีหน้าของเจียน่าขาวซีดแปปนึงก็ทำท่าทางเป็นคนโดนกระทำ“โอเค พวกเธอบอกว่าฉันด่าว่าตบตีพวกเธอ รังแกคุณหลี่ หลักฐานล่ะ？พวกเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง เอามาพิสูจน์สิ？”

เห็นเหล่าแม่บ้านพูดไม่ออก เจียน่าก็ยิ่งมั่นใจแล้วก็ยิ่งเชิดใส่มากขึ้น“หลักฐานก็ไม่มีกัน ใส่ร้ายฉัน ใส่ร้ายป้ายสี！”

“มี เงินที่คุณให้พวกเรา”แม่บ้านคนหนึ่งพูดแล้วเอาเงินออกมาจากกระเป๋า“นี่วันก่อนคุณให้ฉันไปปิดวาล์วน้ำร้อนห้องคุณหลี่แล้วก็ให้ฉันมา”

สายตาลู่เหวินซูหม่นมัวไป

เจียน่าหัวเราะขึ้นมา“ฉันต้องการอะไรแค่เรียกคนมาส่งก็ได้แล้ว ไม่ต้องออกไปไหน แล้วในกระเป๋าจะมีเงินสดเยอะขนาดนั้นได้ไง！”

แม่บ้านรีบพูด“นี่คุณให้ฉันมา ด้านบนยังมีรอยนิ้วมือ！”

“โอเค งั้นพวกเราให้คุณชายลู่มาคนมาตรวจสอบดูว่าด้านบนนี้มีรอยนิ้วมือไหม”เจียน่าพูดอย่างไม่รีบร้อน มั่นใจอย่างมาก

ดีที่หล่อนรู้สึกว่าสัมผัสกับเหล่าแม่บ้านแล้วสกปรก ทุกครั้งที่ให้เงินเลยสวมถุงมือ

พระเจ้าช่วยหล่อนจริงๆ！

คำพูดของหล่อนทำให้แม่บ้านต่างพูดไม่ออก ที่นี่ก็ไม่มีกล้องวงจรปิด พวกหล่อนโกรธจนตาแดง

เจียน่ายิ้มอย่างมั่นใจแล้วพูดกับลู่เหวินซูอย่างน่าสงสารว่า“คุณชายลู่ดูสิ พวกหล่อนกล่าวหาฉัน บอกว่าฉันแกล้งคุณหลี่ รังแกพวกหล่อน คุณต้องช่วยฉันนะ”

ลู่เหวินซูกลับเงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดานตรงไฟสไตล์ยุโรปอันสวยงามหรูหรา

หลังจากมองอยู่แปปนึงเขาก็หันไปสั่งแม่บ้านว่า“เอาบันไดมาแล้วหยิบของในโคมไฟนั่นออกมา”

เจียน่าหน้าชาแล้วมองไปที่โคมไฟนั่น แต่โคมไฟนั่นหรูหราเกินไป หล่อนมองไม่ออกว่าคืออะไร แต่พอหล่อนทายออกมาว่าคืออะไรในใจก็เต้นอย่างบ้าคลั่ง

แม่บ้านสองคนไปเอาบันไดเข้ามาแล้ววางอยู่ตรงด้านล่างโคมไฟ

แม่บ้านคนนึงปีนขึ้นไปแล้วหยิบกล่องสีดำเล็กๆดานในนั้นเอามาให้เขา

ลู่เหวินซูถือกล่องดำนั่นอย่างลวกๆหลังจากรอแม่บ้านเอาโน๊ตบุ๊คมาก็เสียบเข้าไป แล้วรอทำงานแปปนึงหน้าจอก็มีภาพในห้องโถงใหญ่ขึ้นมา

เขาเปิดไปหน้าที่เจียน่ามาวันแรก เปิดเสียงดังและความเร็วปกติ

มีหลี่ซูเจ๋ทำอาหารอยู่ด้านล่างแล้วก็ล้มไปแล้วเจียน่าก็สั่งแม่บ้าน แล้วหล่อนก็เรียกให้พี่น้องมาเล่นไพ่ แม่บ้านรีบไปโทรหาลู่เหวินซูแต่กลับถูกเจียน่าห้าม

ตอนที่เล่นไพ่ เจียน่าคุยกับพี่น้องอยู่ พี่น้องของหล่อนให้หล่อนซื้ออาหารที่หมดอายุให้หลี่ซูเจ๋และเจียน่าก็สั่งให้แม่บ้านไปหยิบยาคุมที่ห้องตัวเองเพื่อใส่เข้าไปในนม

ลู่เหวินซูที่ดูอยู่ตาแดงขึ้นมา

เขาไม่รู้เลย ช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่นี้ผู้หญิงคนนั้นจะอยู่อย่างอนาถ

ไม่น่าล่ะหล่อนนับวันยิ่งผอมลง ไม่ใช่ว่าเลือกกินแต่แม่บ้านให้กินน้อยมาก ไม่มีโภชนาการ เป็นเพราะหล่อนบอกแม่บ้านพวกนั้นไปหล่อนอยู่ชั้นสามตลอดเวลา ไม่มีทางลงมา

เจียน่าคิดไม่ถึงว่าด้านในนั้นจะมีกล้อง พอเห็นแบบนี้ก็ตกใจกลัว

ทั้งแขนทั้งขาเย็นไปหมดแล้วพูดตะกุกตะกักว่า“คุณชายลู่ตอนนั้นฉันโง่เอง ฉันอิจฉาหล่อนเลยทำเรื่องแบบนี้......อา！”

ลู่เหวินซูเดินเข้ามา

แปปนึงก็เดินเข้ามาถึงแล้วใช้มือบีบคอหล่อนกัดฟันพูดว่า“ผมเอาเงินมาให้คุณ คุณยังบ้ามากล้าหาเรื่องผม ทำคนของผม！”

เขาใช้แรงจนเจียน่าหายใจไม่ออก พยายามปัดมือออกอย่างสุดชีวิต ขาทั้งสองแกว่งไปมา

“คุณ คุณชายลู่.....ฉันผิดไปแล้ว......”

“ความผิดไม่ใช่พูดออกมา！”ลู่เหวินซูพูดอย่างโกรธ

นึกถึงท่าทางที่หลี่ซูเจ๋อ่อนแรงนั่นในใจเขาก็เจ็บปวดขึ้นมา โทษตัวเองไม่มีเหตผลที่ทำร้ายหล่อน

“ชิงเหอใช่ไหม？”ลู่เหวินซูมองชิงเหอที่ยังอยู่ที่พื้นแล้วถามหล่อน“ตอบผมมาดีๆมือข้างไหนที่คุณใส่ยาลงไปในนม？”

“คุณลู่ ปล่อยฉันไปเถอะนะ......”

“ตอบผม！”

ชิงเหอถูกตวาดตกใจจนตัวสั่น“ขวา มือขวา”

ลู่เหวินซูจับมือขวาของเจียน่าแล้วหั่นมีดหั่นกระดูกลงไป

แผลเรียบๆนั้นมีแค่เลือดด้านบน

“โอ้ย！”เจียน่าร้องอย่างอนาถ เจ็บไปทั้งตัวจนกระตุก

ลู่เหวินซูทิ้งมีดลงแล้วตบไปที่หน้าหล่อนแรงๆ มองไปด้วยสายตาเย็นชานั่น“วันๆอยู่บ้านเฉยๆได้เงินมากลับไม่ชอบ มาลองดีกับผมคุณคิดว่าคุณคือใคร？”

“ผมจะดู คุณยังทำอะไรได้อีกไหม！”เขาลุกขึ้นมาแล้วสั่งแม่บ้านว่า“เอาขาทั้งสองของหล่อนออกแล้วทิ้งลงขยะ แล้วพวกคุณก็ไปเก็บของ！”

“ค่ะ คุณลู่！”แม่บ้านรีบตอบแล้วถอนหายใจออกมา

ลู่เหวินซูขึ้นไปแล้วเดินไปที่หน้าห้องนอน กลัวหลี่ซูเจ๋ตื่น กลัวหล่อนไม่สนตัวเอง