บทที่394 นิตยสารไม่สวยเท่าคุณ
แปปนึงก็ถึงPartyตอนดึก
โบแนร์กับจี้เจียจื้อเปลี่ยนเป็นชุดสูทตั้งนานแล้วแล้วจึงนั่งรถไปParty
ที่วิลล่าเลยเหลือแค่หลินเฉิงจี๋กับถังซิน
ถังซินรอแม่บ้านเอาชุดมาจากบรูซและพูดกับหลินเฉิงจี๋ว่า“คุณไม่ต้องรอฉัน ไปกับพ่อคุณก็ได้นะ ฉันรู้จักสถานที่”
“คุณคือแฟนผม ผมต้องไปกับคุณ”หลินเฉิงจี๋รินชาผลไม้ให้แล้วถามเสียงทุ้ม“วันนี้ลูกเป็นเด็กดีไหม?จะรังแกคุณหรือเปล่า?”
ถังซินตอบไปอย่างเบาๆว่า“สองวันนี้พวกเขาเป็นเด็กดี คืนนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ยังดีที่ฉันยังไงก็ไม่อ้วน ท้องก็ไม่โป่งขึ้มา ไม่งั้นสวมชุดราตรีไม่ได้แน่”
หลินเฉิงจี๋ยิ้ม“ผมยังไม่เคยเห็นคุณอ้วนเลย อยากเห็นจัง”
“เห้ย เกินไปแล้วนะ”
“......”
ทั้งสองพูดกันไม่กี่ประโยค แม่บ้านที่ไปเอาชุดก็กลับมา
ถังซินมองชุดที่แม่บ้านถือมาแล้วพูดอย่างสงสัยว่า“ก่อนนี้ฉันเคยลองชุด เป็นกระโปรงหางปลาสีแชมเปแขนยาวญ ทำไมคุณเอาชุดสีดำมาล่ะ?”
“คุณบรูซบอกว่า ชุดนั้นไม่ทันระวังเลยโดนแมวของผู้ช่วยข่วนจนขาดไปแล้วค่ะ”แม่บ้านตอบ“ที่ห้องตัดชุดมีแค่ชุดนี้ที่เหมาะกับคุณค่ะ”
หลินเฉิงจี๋พูดอย่างไม่พอใจว่า“ชุดนี้สั่งตัดสองเดือน สีกับรูปทรงก็เป็นแบบที่คุณนายสองชอบมาก ตอนนี้ชุดขาด เขาเลยเอาชุดไหนมาแทนก็ได้เหรอ?”
แม่บ้านก้มหน้าไม่กล้าพูด
“ช่างเถอะ ดูชุดก่อน”ถังซินพูดแล้วหยิบชุดจากแม่บ้านมาเปิดดู
ทั้งชุดถูกตัดเย็บด้วยมือ เข้ารูปช่วงเอว แหวกช่วงอกและด้านหลังเปลือย ส่วนช่วงขาก็ผ่ายาวไปยันข้อเท้า เป็นชุดสุดเนี๊ยบที่เผยให้เห็นรูปร่างสวยๆ
“เรียกบรูซมา!”หลินเฉิงจี๋เห็นชุดนั้นสีหน้าก็มัวหมองทันที
“ค่ะ”
“แม้ว่าจะโป๊ไปหน่อยแต่ตัดเย็บดีมาก”แม่บ้านไปเรียกเขา ส่วนถังซินยังมองที่ชุดนั้น“ที่ห้องเสื้อเขาก็มีชุดมากมาย ทำไมชุดนี้ถึงเข้ากับสัดส่วนฉัน?”
พูดจบ หล่อนก็มองหลินเฉิงจี๋
หลินเฉิงจี๋เข้าใจที่หล่อนพูด สีหน้ายิ่งดูแย่มากขึ้น
แปปนึงบรูซก็มาถึงแล้วโค้งลงขอโทษเขาทั้งสองไม่หยุดพร้อมกับบอกว่าชุดนั้นถูกแมวข่วนไปหมดใส่ไม่ได้แล้ว
“เอาชุดอื่นที่หล่อนพอจะใส่ได้มาเปลี่ยน!”หลินเฉิงจี๋สั่ง
“ไม่มีค่ะ”บรูซพูดอย่างหนักใจ“ท่านก็รู้ คุณลิเลียหุ่นอ้อนแอ้นมาก ชุดที่ตัดส่วนมากก็เล็กหมด”
“ถ้าใช้ชุดที่ค่อนข้างใหญ่ไปเปลี่ยนก็ดีแต่ชุดพวกนั้นสีตกเทรนด์แล้วค่ะ เหมือนว่าคุณนายสองจะอ้วนกว่าเมื่อก่อน พวกชุดที่ค่อนข้างเล็กก็เลยแก้ไม่ได้แล้วจริงๆ”
ถังซิน“......”
“งั้นก็โทรหาเพื่อนคุณถามว่าพวกเขามีชุดอื่นๆอยู่ไหมตอนนี้”คำพูดของหลินเฉิงจี๋แฝงไปด้วยความโมโห“ถ้าบอกว่าไม่มีอีก ผมจะให้คุณลาออก!”
บรูซรีบโทร“ฉันจะถามให้ค่ะ”
บรูซเดินไปที่ข้างหน้าต่างเพื่อโทรศัพท์ จากนั้นก็เดินมาอย่างช้าๆและพูดอย่างระวังว่า“มีอยู่สองร้านที่มีชุดพอดีกับคุณนายสอง แต่ว่า......”
หลินเฉิงจี๋สีหน้าไม่ดีขมวดคิ้ว“ก็ให้พวกเขารีบเอามาสิ!”
“ร้านที่ใกล้ที่สุดห่างจากนี้ชั่วโมงกว่า”บรูซพูดเบาๆ“ถ้าสองทุ่มครึ่งPartyก็ไม่ให้เข้าแล้วค่ะ คุณชายสองคะ เวลาไม่ทันค่ะ”
หลินเฉิงจี๋ได้ยินก็โมโห ถังซินเลยเข้าไปห้ามด้วยสีหน้าเรียบๆ“โอเค อย่าทำให้คุณบรูซลำบากใจเลย เขาก็ไม่ใช่ว่าไม่หาทางช่วย”
“ชุดนี้ไม่ได้ มันโป๊ไป!”หลินเฉิงจี๋รู้ว่าหล่อนคิดอะไรจึงรีบปฏิเสธ“พวกเราไปดูตามร้านข้างทาง เผื่อจะได้มาสักชุด”
“ไม่เลือกแล้ว ชุดนี้แหละ”ถังซินพูด“ไปเลือกร้านข้างนอกก็ไม่แน่ว่ามีไซส์ฉันไหม ถ้าฉันพลาดงานนี้น่ะจบเลย”
“คุณรอฉัน เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนชุด”
หล่อนกลับหลินเฉิงจี๋ปล่อยผ่านไป หลินเฉิงจี๋ได้ยินหล่อนพูดแบบนั้นก็‘อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น’อย่างเงียบๆและอดกลั้นไว้ไม่ต่อว่าครูซอีก จึงรออยู่ตรงนั้น
สิบนาทีต่อมาถังซินก็เปลี่ยนชุดเสร็จ
ชุดกับหุ่นของหล่อนเข้ากันเป็นอย่างดี เผยให้เห็นรูปร่างผอมเพรียว พอขยับตัวขายาวๆนั่นก็เผยให้เห็นออกมาจากกระโปรง
ผิวขาวๆบางๆ ดวงตาคมเล็กน้อยมีความขี้เกียจหน่อยๆ มีเสน่ห์และมีชีวิตชีวาอย่ามาก
หล่อนลงบันไดมาเหมือนกับเจ้าหญิงที่สูงส่ง
หลินเฉิงจี๋จ้องไม่ละสายตา อดไม่ได้ที่จะให้หล่อนมาเป็นของตัวเอง
พอลงมาถังซินก็ยิ้มให้กับบรูซ“คุณบรูซตัดเย็บดีมาก พอใส่ชุดนี้ ฉันก็คิดว่าตัวเองอัพเกรดขึ้นมาทันที”
“ที่ไหนล่ะ เป็นคุณนายสองที่สวยมากพอเลยทำให้ชุดนี้สวยไปด้วย”
“ขอบคุณค่ะ”
ถังซินรับกระเป๋าจากแม่บ้าน หันไปเห็นหลินเฉิงจี๋ยังยืนอยู่ตรงนั้นมองตัวเองอย่างล่องลอย ดวงตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเลมีแรงดึงดูดบางอย่าง
หล่อนไม่ได้ถูกล่อใจจึงโบกมือไปที่หน้าเขา
“หลินเฉิงจี๋?ไปกันเถอะ”
หลินเฉิงจี๋ได้สติก็มองดวงตาคู่นั้นของหล่อนอย่างลึกซึ้ง“ยินยิน วันนี้คุณ.....สวยมาก”
“สรุปจะไปไหม?”ถังซินเขย่าโทรศัพท์ไปที่เขา“สายมากแล้ว”
“โอเค”
ถังซินออกไปก่อน
หล่อนหมุนตัว หลินเฉิงจี๋ก็มองด้านหลังขาวนวลของหล่อน แผ่นหลังทั้งหมดเกือบจะเปลือยออก
กระดูกแผ่นหลังที่สวยงามนั้นยังแอบเห็นเอวเล็กนั่นๆ
หลินเฉิงจี๋รู้สึกเร่าร้อนไปทั้งตัว รีบก้าวเท้าใหญ่เดินเข้าไปแล้วเอาเสื้อคลุมหล่อน และให้แม่บ้านขึ้นไปหยิบผ้าคลุมไหล่สีเดียวกับชุดมาให้
ถังซินพูด“ผ้าคลุมไหล่ไม่ต้องแล้วมั้ง แบบนี้ดีมาก......”
“ไม่ดี!”หลินเฉิงจี๋พูดตัดบทหล่อน“ที่นั่นคนเยอะมาก ผมกลัวมองไม่เห็นคุณ ถ้าไม่ออกไปซื้อชุดก็ต้องใส่ผ้าคลุมนี้ ไม่งั้นก็ไม่ต้องพูด”
พอคิดว่าคนในนั้นมากมายจะมองหล่อน เขาก็ทนไม่ไหว
“......”
กลัวว่าจะสาย ถังซินเลยต้องยอม
รถถึงหน้าประตูนานแล้ว เป็นรถตู้Rolls-Royceสุดหรูเหมือนบ้านเล็กๆ ถังซินกับหลินเฉิงจี๋ขึ้นรถ ช่างเสริมสวยก็รีบทำผมให้ถังซิน
หลินเฉิงจี๋นั่งตรงข้ามพวกเขา แปปนึงก็หยิบของออกมาแทนช่าง เขาจ้องถังซินอย่างไม่ละสายตาและไม่กระพริบตาเหมือนจะมองอยู่อย่างนี้ตลอดไป
ถังซินที่ไม่ตั้งใจจะเหลียวมองก็ยังเห็นเขาจ้องอยู่จึงรู้สึกอึดอัด“คุณดูนิตยสารไม่ได้เหรอ?”
“นิตยสารไม่สวยเท่าคุณ”หลินเฉิงจี๋พูดทุ้มๆอย่างอ่อนโยน
ถังซินหน้าแดงระเรื่อ
หล่อนไอออกมาเพื่อเปลี่ยนความสนใจของเขา“นอกจากแมกซี่ คนในรายชื่อต่างเจรจาหมดแล้ว ถึงตอนนั้นฉันค่อยคุยกับแมกซี่”
“เดี๋ยวผมคุยกับเขา”หลินเฉิงจี๋รู้ว่าช่วงนี้หล่อนเหนื่อยไม่อยากให้หล่อนลำบากอีก“คุณคิดเห็นยังไงบอกผมก่อนได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน
สนุกมากๆๆๆ...