รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 394

บทที่394 นิตยสารไม่สวยเท่าคุณ

แปปนึงก็ถึงPartyตอนดึก

โบแนร์กับจี้เจียจื้อเปลี่ยนเป็นชุดสูทตั้งนานแล้วแล้วจึงนั่งรถไปParty

ที่วิลล่าเลยเหลือแค่หลินเฉิงจี๋กับถังซิน

ถังซินรอแม่บ้านเอาชุดมาจากบรูซและพูดกับหลินเฉิงจี๋ว่า“คุณไม่ต้องรอฉัน ไปกับพ่อคุณก็ได้นะ ฉันรู้จักสถานที่”

“คุณคือแฟนผม ผมต้องไปกับคุณ”หลินเฉิงจี๋รินชาผลไม้ให้แล้วถามเสียงทุ้ม“วันนี้ลูกเป็นเด็กดีไหม？จะรังแกคุณหรือเปล่า？”

ถังซินตอบไปอย่างเบาๆว่า“สองวันนี้พวกเขาเป็นเด็กดี คืนนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ยังดีที่ฉันยังไงก็ไม่อ้วน ท้องก็ไม่โป่งขึ้มา ไม่งั้นสวมชุดราตรีไม่ได้แน่”

หลินเฉิงจี๋ยิ้ม“ผมยังไม่เคยเห็นคุณอ้วนเลย อยากเห็นจัง”

“เห้ย เกินไปแล้วนะ”

“......”

ทั้งสองพูดกันไม่กี่ประโยค แม่บ้านที่ไปเอาชุดก็กลับมา

ถังซินมองชุดที่แม่บ้านถือมาแล้วพูดอย่างสงสัยว่า“ก่อนนี้ฉันเคยลองชุด เป็นกระโปรงหางปลาสีแชมเปแขนยาวญ ทำไมคุณเอาชุดสีดำมาล่ะ？”

“คุณบรูซบอกว่า ชุดนั้นไม่ทันระวังเลยโดนแมวของผู้ช่วยข่วนจนขาดไปแล้วค่ะ”แม่บ้านตอบ“ที่ห้องตัดชุดมีแค่ชุดนี้ที่เหมาะกับคุณค่ะ”

หลินเฉิงจี๋พูดอย่างไม่พอใจว่า“ชุดนี้สั่งตัดสองเดือน สีกับรูปทรงก็เป็นแบบที่คุณนายสองชอบมาก ตอนนี้ชุดขาด เขาเลยเอาชุดไหนมาแทนก็ได้เหรอ？”

แม่บ้านก้มหน้าไม่กล้าพูด

“ช่างเถอะ ดูชุดก่อน”ถังซินพูดแล้วหยิบชุดจากแม่บ้านมาเปิดดู

ทั้งชุดถูกตัดเย็บด้วยมือ เข้ารูปช่วงเอว แหวกช่วงอกและด้านหลังเปลือย ส่วนช่วงขาก็ผ่ายาวไปยันข้อเท้า เป็นชุดสุดเนี๊ยบที่เผยให้เห็นรูปร่างสวยๆ

“เรียกบรูซมา！”หลินเฉิงจี๋เห็นชุดนั้นสีหน้าก็มัวหมองทันที

“ค่ะ”

“แม้ว่าจะโป๊ไปหน่อยแต่ตัดเย็บดีมาก”แม่บ้านไปเรียกเขา ส่วนถังซินยังมองที่ชุดนั้น“ที่ห้องเสื้อเขาก็มีชุดมากมาย ทำไมชุดนี้ถึงเข้ากับสัดส่วนฉัน？”

พูดจบ หล่อนก็มองหลินเฉิงจี๋

หลินเฉิงจี๋เข้าใจที่หล่อนพูด สีหน้ายิ่งดูแย่มากขึ้น

แปปนึงบรูซก็มาถึงแล้วโค้งลงขอโทษเขาทั้งสองไม่หยุดพร้อมกับบอกว่าชุดนั้นถูกแมวข่วนไปหมดใส่ไม่ได้แล้ว

“เอาชุดอื่นที่หล่อนพอจะใส่ได้มาเปลี่ยน！”หลินเฉิงจี๋สั่ง

“ไม่มีค่ะ”บรูซพูดอย่างหนักใจ“ท่านก็รู้ คุณลิเลียหุ่นอ้อนแอ้นมาก ชุดที่ตัดส่วนมากก็เล็กหมด”

“ถ้าใช้ชุดที่ค่อนข้างใหญ่ไปเปลี่ยนก็ดีแต่ชุดพวกนั้นสีตกเทรนด์แล้วค่ะ เหมือนว่าคุณนายสองจะอ้วนกว่าเมื่อก่อน พวกชุดที่ค่อนข้างเล็กก็เลยแก้ไม่ได้แล้วจริงๆ”

ถังซิน“......”

“งั้นก็โทรหาเพื่อนคุณถามว่าพวกเขามีชุดอื่นๆอยู่ไหมตอนนี้”คำพูดของหลินเฉิงจี๋แฝงไปด้วยความโมโห“ถ้าบอกว่าไม่มีอีก ผมจะให้คุณลาออก！”

บรูซรีบโทร“ฉันจะถามให้ค่ะ”

บรูซเดินไปที่ข้างหน้าต่างเพื่อโทรศัพท์ จากนั้นก็เดินมาอย่างช้าๆและพูดอย่างระวังว่า“มีอยู่สองร้านที่มีชุดพอดีกับคุณนายสอง แต่ว่า......”

หลินเฉิงจี๋สีหน้าไม่ดีขมวดคิ้ว“ก็ให้พวกเขารีบเอามาสิ！”

“ร้านที่ใกล้ที่สุดห่างจากนี้ชั่วโมงกว่า”บรูซพูดเบาๆ“ถ้าสองทุ่มครึ่งPartyก็ไม่ให้เข้าแล้วค่ะ คุณชายสองคะ เวลาไม่ทันค่ะ”

หลินเฉิงจี๋ได้ยินก็โมโห ถังซินเลยเข้าไปห้ามด้วยสีหน้าเรียบๆ“โอเค อย่าทำให้คุณบรูซลำบากใจเลย เขาก็ไม่ใช่ว่าไม่หาทางช่วย”