รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 41

บทที่ 41 องค์หญิงขี้เอาแต่ใจ

“คุณจู่ไม่แปลกที่จะมีรสนิยมแบบนั้นแต่ฉันไม่มีนะ” ถังซินมองแวบเดียว “คีย์การ์ดประตูนี่ผู้ช่วยจางเป็นคนให้ฉัน ประธานมู่ก็รู้แล้ว อนุญาตแล้ว”

จู่ซือซือโกรธจนกัดฟัน

ทำไมผู้ช่วยจางถึงไม่เคยเอาคีย์การ์ดมาให้ฉันนะ？

ต่อมาก็ได้ยินซินพูดอย่างแปลกใจ：“ หรือที่คุณจู่กำลังเล่นโทรศัพท์ เพราะว่าไม่มีคีย์การ์ด？”

“ฉันมีแน่นอน เพียงแต่ลืมเอามาด้วย ทั้งยังไม่อยากจะกลับไปเอา！” จู่ซือซือเถียงขึ้นมา“ ฉันตั้งใจมาดูเธอเป็นพิเศษ กลัวว่าเธอจะมีแผนการไม่ดีต่อพี่เฉิน！”

ถังซินสูดลมหายใจลึกๆ “ คุณจู่เรื่องมันไม่ใช่อย่างนั้น......”

มองเห็นประตูถูกเปิด คุณจู่เดินขึ้นไปสามสี่ก้าวเข้าไปในห้อง ทั้งยังเตือนถังซิน：“ เธออย่าคิดว่านอนกับพี่เฉินแค่ครั้งเดียว ก็คิดว่าจะทำอะไรชั่วๆได้ ฉันคอยจับตาดูเธออยู่”

“......”

“......”

ถึงแม้ว่าเธอจะอธิบายให้ องค์หญิงยิ่งยโสนี่คาดว่าฟังแต่ไม่น่าจะเข้าหู！

ถังซินหิ้ววัถตุดิบที่จะทำอาหารเข้าไปในห้องครัว จู่ซือซือก็ตามเธอมา เธอค่อนข้างรำคาญ เลยหยิบปลาออกมาจากถุง ตั้งใจทำร่วงข้างๆเท้าของจู่ซือซือ

“อาอาอา！”ปลาตัวนั้นกระโดดมาบนรองเท้าแตะของจู่ซือซือ ทำให้จู่ซือซือตกใจร้องขึ้นมา“ถังซินเธอจงใจใช่หรือไม่？รีบหยิบออกไปซิ！”

“ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้จับไว้ให้แน่นๆ”ถังซินพูดภายในใจตัวเองว่าขอโทษ ในช่วงที่จับปลา กี่ครั้งฉันก็ไม่เคยจะจับแน่นเลย

ปลาตัวนั้นยังมีชีวิตกระโดดขึ้นสูงสามคืบ กระโดดมาที่น่องของจู่ซือซือ

จู่ซือซือหน้าซีดหมดแล้วรีบวิ่งออกไปที่ข้างนอกห้องครัว ดึงประตูให้เหลือซอกนิดหน่อย

ภายในใจของถังซินสบายใจขึ้นมาบ้าง

“ถังซิน เธอเธอเธอ......”จู่ซือซือจ้องมองถังซินด้วยความโกรธ การศึกษาเลี้ยงดูทำให้เธอไม่กล้าด่าคำหยาบออกมา เธอเพียงแต่ตำหนิว่า “พี่เฉินไม่กินปลา เธอจะซื้อปลามาทำไม！”

“ประธานมู่ไม่กินฉันกินเองก็ได้ ”ถังซินพูดด้วยน้ำเสียงไม่ได้คิดอะไร

ถังซินเดินไปจับปลาตัวนั้นแล้วเอนไปทางข้างหน้า “คุณจู่ คุณกินปลาไหมคะ ปลาตัวนี้ออกจะน่ากิน！”

จู่ซือซือกรีดร้องขึ้น แล้วปิดประตูกระแทกแรงๆ

“วู้วๆ พี่เฉินฉันถูกรังแก！”ข้ามประตูนี่ไป ถังซินได้ยินเสียงตึกๆๆอยู่ที่ชั้นบน แล้วยังได้ยินเสียงของจู่ซือซือร้องดังขึ้นมา ฉันว่าคงจะไประบายทุกข์กับมู่เฉินหย่วนแล้ว

รอให้ถังซินเตรียมวัตถุดิบเสร็จก่อน เอาไปไว้ในตู้เย็น มู่เฉินหย่วนก็เดินลงไปข้างล่าง

ผู้ชายที่ใส่ชุดสูทสีเทาอ่อน ดูเหมือนว่าจะออกไปพูดคุยธุรกิจ

จู่ซือซือดึงแขนเขามา ทำปากมุ่ย ทำท่าเหมือนคนน้อยใจ

“สวัสดีประธานมู่”ถังซินกล่าวทักทาย มองเห็นเขาในชุดสูท ทำให้นึกถึงบาดแผลของเขาเลยถามขึ้นมา “หมอได้บอกไว้ว่าช่วงนี้ให้ประธานมู่ใส่ชุดให้สบายๆ เพื่อไม่ให้เป็นการบีบแผลมากไป”

อีกอย่างเมื่อวานเธอยังไม่ระวังไปโดนแผลของเขาไม่รู้ว่าจะเป็นหนักขึ้นหรือเปล่า

“เมื่อคืนฉันให้หมอส่วนตัวของฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ไม่เป็นอะไร” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้นพลางรับกระดุมข้อมือทรงสี่เหลี่ยมที่จู่ซื่อซือยื่นมาติดบนเสื้อ

“ฉันว่าจะออกไปคุยเรื่องให้ความร่วมมือสะหน่อย เดี๋ยวเธอไปกับฉัน”

ถังซินพยักหน้า “ได้ค่ะ”

“พี่เฉิน พี่สั่งสอนเธอสิ！”จู่ซือซือส่ายขาของเขา“เธอพึ่งจะจับปลาทำให้ฉันตกใจ”

“ปกติเธอเจอปลากุ้งพวกนั้นไม่ใช่ว่าต้องอยู่ไกลๆหรอ？”มู่เฉินหย่วนเหลือบมองไปที่เธอ“ถ้าไม่ใช่เธอไปเข้าหาเองละก็ เธอจะตกใจได้ยังไง？”

จู่ซือซือกระทืบเท้า“พี่เฉิน ทำไมพี่ต้องพูดแทนเธอด้วยละ？”