รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 42

บทที่ 42 ไม่สามารถทนได้อีก

ถังซินรู้สึกแปลกประหลาด แต่เธอรู้ว่าช่วงเวลานี้ไม่ใช่ รอมู่เฉินหย่วนกับชายผมบลอนด์พวกนั่นทักทายเสร็จ เธอนั่งอยู่เฉยๆ

“พี่ถัง ที่นั่งของพี่อยู่ตรงนั้น”

จู่ซือซือนำกระเป๋าไปวางไว้ที่ด้านซ้ายของมู่เฉินหย่วน ให้ตัวเองนั่งด้านขวาของเขา ให้ถังซินนั่งกับหัวหน้าหลิว กลัวว่าเธอจะแย่งมู่เฉินหย่วน

ถังซินคิ้วเริ่มจะขมวด แต่เธอพยายามไม่แสดงออก ไปนั่งข้างๆหัวหน้าหลิว

เธอซ่อนอาการไม่ให้แสดงออกมา！

“คุณจู่เธอค่อนข้างซน คุณไม่ต้องสนใจเสี่ยวซิน（ถังซิน）”หลังจากรอถังซินเข้ามา หัวหน้าหลิวหัวเราะขึ้น：“นั่งข้างฉันก็ดี จะได้มาคุยกัน”

**คนจีนเรียกคนที่อายุน้อยกว่าตัวเองมักจะเพิ่มคำว่า เสี่ยว เพื่อแสดงความสนิทกัน

ถังซินพูดเสียงต่ำ：“คุณหนูของตระกูลมู่ ฉันจะไปกล้าได้ยังไง”

“ฮ่าๆ คุณก็เห็นว่าประธานมู่ก็ชื่นชอบเธอมาก？”

“นั่นนะสิ？”ถังซินยิ้มอย่างเลยตามเลย “คุณเห็นไหมเธอเอากระเป๋าไปวางไว้ตรงที่นั่ง ประธานมู่ก็อยู่ข้างเธอ”

อีกอย่างจู่ซือซือเธอไม่เคยโดนมู่เฉินหย่วนตีเลย เพียงแค่ตำหนิ

หัวหน้าหลิวพยักหน้า“ใช่แล้ว จู่ซือซือเธอถูกเลี้ยงดูมาโดยประธานมู่ ถึงแม้จะดื้อนิดหน่อย เพียงแต่ร้ายกาจ ถ้าไม่อย่างนั้นประธานมู่คงไม่ให้เธออยู่ข้างๆหรอก”

ร้ายกาจตรงไหน การแสดงนะหรอ？

ที่จริงแล้วไม่ต้องให้ถังซินถาม ก็มองเธอออก

พวกผู้ชายผมบลอนด์กลุ่มนี้พูดภาษาอังกฤษ ถังซินกับหัวหน้าหลิวไม่จำเป็นต้องทำอะไร แค่นั่งอยู่นิ่งๆ มองมู่เฉินหย่วนกับชายพวกนั้นพูดคุยกัน

จู่ซือซือที่ดูเหมือนบอบบาง พอนั่งข้างๆมู่เฉินหย่วนก็ดูหยิ่งผยอง เพียงแค่มู่เฉินหย่วนมองมา แล้วเขาก็เริ่มพูดคุยกับคนพวกนั้น

เขาไม่เพียงแต่พูดภาษาอังกฤษ และยังคงเป็นสำเนียงลอนดอนอีกด้วย ยังใจดีอีกด้วย ทั้งยังไม่ขี้อาย บางครั้งเรื่องตลกทำให้กลุ่มคนพวกนั้นหัวเราะขึ้นมา

หลังจากถังซินมอง ในใจไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่

จู่ซือซือถึงแม้จะดูหยิ่ง แต่มีความสามารถในการทำธุรกิจมาก คนก็สวยอีกด้วย เสียงก็นุ่มนวล ที่จริงลักษณะท่าทางทำให้คนเอ็นดู

เดิมทีพูดคุยถึงการขนส่งสินค้าส่งออก ทั้งสองฝ่ายให้ความร่วมมือที่เป็นประโยชน์ร่วมกัน เพียงครึ่งชั่วโมงก็คุยเสร็จ เวลาที่เหลือก็กินข้าว แล้วก็พูดคุยเรื่องอื่นๆ

หัวหน้าหลิวพูดเสียงต่ำ：“เสี่ยวถัง(ถังซิน) ออกไปคุยกันข้างนอกกันเถอะ”

“ได้ค่ะ”

ถังซินรู้ว่าหัวหน้าหลิวมีบางสิ่งที่จะพูดแต่ไม่ค่อยสะดวกจะพูดออกมา ก็ตามเขามาถึงสนามกอล์ฟ

มีแค่ไม่กี่คนที่อยู่ตรงนี้ พนักงานเดินไปหยิบไม้กอล์ฟมาให้หัวหน้าหลิว หัวหน้าหลิวตีกอล์ฟไม่กี่นาที สักพักเหงื่อก็ออกเต็มหัว

ถังซินหยิบผ้าขนหนูแล้วส่งให้ หัวเราะขึ้น：“หัวหน้าหลิวเก่งมาก สามารถตีไปถึงหญ้าฝั่งตรงนั้นได้”

“ฉันก็แก่แล้ว ตีกอล์ฟก็ไม่ไหวแล้ว”หัวหน้าหลิวหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อ แล้วก็หัวเราะ：“อีกไม่นานฉันก็ไปที่สำนักงานนิวยอร์ก เรื่องนี้เธอรู้ไหม？”

“รู้ค่ะ เพียงแต่ไม่ใช่ว่าคุณไม่ชอบไปต่างประเทศหรอกหรอ？”

ก่อนหน้านี้บริษัทก็ต้องการให้หัวหน้าหลิวไปที่สำนักงานนิวยอร์ก เพียงแต่หัวหน้าหลิวได้ปฏิเสธไป เขาพูดว่าลูกเขายังเล็ก กลัวว่าหลายเดือนกลับมาครั้งหนึ่ง อาจละเลยความสัมพันธ์กับลูกสาวได้

“ประธานมู่สั่งด้วยตัวเอง ไม่ไปได้หรอ？”หัวหน้าหลิวถอนหายใจ“อีกอย่างที่นั้นก็ขาดคน เพียงแต่รับสมัครพนักงานต่างประเทศแค่ไม่กี่คน อีกอย่างเราต้องไปชดเชยส่วนที่เหลือ

ถังซินพยักหน้า อันนี้เธอเข้าใจ