รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 463

บทที่ 463 ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย

หลังจากหลินเฉิงจี๋พูดเสร็จ อีกฝั่งก็ไม่ได้พูดอะไรอยู่นาน

เขากลั้นลมหายใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกเสียใจที่ทำแบบนี้ กลัวว่าถังซินจะรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น

อยากจะพูดต่อ แต่กลับได้ยินเสียงสะอื้นดังเข้ามา

“ ทำไมเขารู้แล้วไม่ถามฉัน..... ” ถังซินร้องไห้ “ ฉันเชื่อในตัวเขามาก คิดว่าเขาจะไม่ทำเรื่องแบบนี้ แต่เขาพูดกับฉันว่า เขาเห็นคนเอาซุปเป็ดตักใส่ในหม้อเก็บความร้อน ที่พูดแบบนั้นว่าในซุปเป็ดที่ใส่ยาสมุนไพรเข้าไป เขาไม่เห็นคงเป็นไปไม่ได้ ”

พอนึกถึงมู่เฉินหย่วนที่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้ บังคับให้เธอเอาเด็กออก เธอก็รู้สึกเจ็บปวดมาก

เขาไม่ต้องการก็บอกกันสิ เด็กไม่กี่คนเธอเลี้ยงเองได้

หลินเฉิงจี๋เม้มริมฝีปาก พูดเสียงแผ่วเบาว่า “ เรื่องบทกวี เขาเกลียดคุณมากขนาดนี้ ทำไมยังทำดีกับคุณ ถ้าหากเขายังมีคุณอยู่ในใจ ก็คงได้กลับไปคบกันตั้งนานแล้ว ”

“ ยินยิน คุณคิดสิ เขางานยุ่งมาก ประชุมก็ยังไม่เสร็จ ทำไมถึงต้องมาหลีเจียงเพื่อถ่ายทำเป็นเพื่อนคุณด้วย และยังทำดีกับคุณอีก ก็เพราะว่าเขารู้ว่าคุณท้องอยู่ ”

“ ไม่ต้องพูดแล้ว ขอร้องล่ะ ” ถังซินที่ร้องไห้อยู่ พูดแทรกขึ้นมา คนทั้งคนกำลังจะแตกสลาย

ความจริงแล้วหลังจากมาหลีเจียง มู่เฉินหย่วนทำดีกับเธอมาก

คงเป็นเพราะเธอไม่ระวังจนอ้วกบนเครื่องบิน ตอนที่เธอถูกคนขับไล่ ก็ปกป้องเธอ เครื่องบินกลับเกิดปัญหาต้องบินกลับ ก็พาเธอขึ้นเครื่องบินส่วนตัวมาหลีเจียง พาเธอออกไปเดินเล่นเพื่อทำต่างหูทำมือให้เธอจนมือมีแต่บาดแผล และยังเพราะกลัวเธอกินเยอะจนอาหารไม่ย่อย ก็ตั้งใจออกไปซื้อนมเปรี้ยวมาให้เธอ

ทั้งหมดนี้เธอคิดว่ามู่เฉินหย่วนมีตัวเองอยู่ในใจ ถึงทำดีกับเธอมากขนาดนี้ แต่แท้ที่จริงแล้วไม่ใช่

วันนั้นที่ทั้งสองคนถ่ายทำตรงจุดชมวิวในเมืองหลีเจียง จูบที่อบอุ่นของเขา และยังมีเมื่อคืนที่ไฟดับ เขาเหมือนเทวดาที่อยู่ข้างๆคอยปกป้องเธอ ทำให้เธอจำใส่ใจไว้ตลอด

ต่อมากลับพบว่า ทั้งหมดล้วนเสแสร้งแกล้งทำ

“ ยินยินคนดี อย่าร้องไห้ ” หลินเฉิงจี๋รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรในเวลานี้ ในใจรู้สึกเจ็บปวดมาก “ เขาไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร คุณยังมีผมนะ ผมจะอยู่ข้างๆคุณตลอด ”

ถังซินตอบรับ น้ำตากลับไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “ ฉัน ฉันรักเขามากจริงๆ ลืมไม่ลง.....ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย ฉันเสียใจมากๆ..... ”

“ อย่าร้องไห้เลย โอเคไหม ไม่งั้นพวกเด็กๆก็จะเสียใจไปด้วย ” หลินเฉิงจี๋พูดปลอบเธอด้วยเสียงอ่อนโยน “ คุณอยู่ที่ไหน ข้างนอกหรือที่โฮมสเตย์ คุณรอผมนะ พรุ่งนี้เช้าผมจะไปรับคุณเอง ”

“ อย่าเลย บริษัททางนั้นก็ยังต้องการให้คุณดูแลอยู่ ”

หลินเฉิงจี๋ตอบ “ ไม่เป็นไร จงเซิงอยู่ที่นี่ ผมเป็นห่วงคุณกับเด็กในท้อง อยากจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณ ”

“ คุณไม่ต้องมา ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ” หลังจากถังซินร้องไห้ เสียงแหบแห้งมาก “ เย็นนี้ฉันต้องกลับเมืองหนานเฉิง ผ่านไปสักพักฉันก็จะไปหาคุณที่นั่นเอง ”

ได้ยินเธอพูดแบบนี้ หลินเฉิงจี๋เหมือนยกภูเขาออกจากอก ความผิดที่เพิ่งเกิดขึ้นถูกเขาบดขยี้ทับลงไป

หลินเฉิงจี๋พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ ยินยิน เรื่องแบบนั้นมันไม่มีค่าพอจะให้เสียน้ำตาหรอก รับปากผมว่ากลับไปคุณต้องกินอาหารให้อิ่ม แช่น้ำอุ่นอาบ นอนให้ตรงเวลา โอเคไหม ”

ถังซินรับปาก “ ค่ะ ฉันจะไม่ทรมานเด็กๆค่ะ ”

หลังจากวางสายไป หลินเฉิงจี๋รีบสวมเสื้อนอกทันที เขาก้าวเท้าออกไปและโทรหาจงเซิง “ ช่วยผมเปลี่ยนเครื่องบินส่วนตัวหน่อย ผมต้องไปประเทศ Z ”

“ คุณชาย เปลี่ยนแล้วก็ไม่มีเส้นทางบิน ” จงเซิงตอบ “ คุณชายใหญ่บอกกับคนควบคุมการจราจรทางอากาศแล้ว และมันจะอันตรายหากเราบังคับให้บินครับ ”

หลินเฉิงจี๋สีหน้าเคร่งขรึม “ งั้นก็จองตั๋วเครื่องบิน ”

“ ไม่ว่าจะเป็นเรือข้ามฟากหรือเครื่องบิน คุณชาย คุณก็นั่งไปไม่ได้ รวมถึงผมด้วย ” จงเซิงพูดเสียงทุ้ม “ คุณชายใหญ่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ปล่อยให้คุณออกจากประเทศ R เด็ดขาดครับ ”

“ นี่เขาต้องการขังผมไว้ที่นี่งั้นสิ ” หลินเฉิงจี๋พูดคำหยาบออกมาด้วยความโกรธ “ ตราบใดที่ผมไม่สามารถไปประเทศ Z ได้ เขาก็ลงมือกับยินยินได้ง่ายดายน่ะสิ ”

“ คุณชาย คุณอดทนรอหน่อยนะครับ ตอนนี้ขืนกลับไปก็จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่นอน ” จงเซิงพูดเตือนเขา “ ไม่คิดถึงตัวเองก็คิดถึงคุณถังเถอะครับ เธอก็คงไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีกับคุณ ”

หลินเฉิงจี๋หายใจลึกๆ สงบขึ้น