รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 464

บทที่ 464 เธอกลัวว่ามู่เฉินหย่วนจะมาหาตัวเอง

เขารู้ว่าถังซินกลับมาโฮมสเตย์นานแล้ว เพียงแค่สถานการณ์ยังไม่ค่อยดี อยากขึ้นไปดูแต่ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเธอยังไง จึงไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมเว่ยเว่ย

มู่เฉินหย่วนถามทางพยาบาลถึงห้องผู้ป่วยเว่ยเว่ย ถือกระเช้าไปเยี่ยม

จากไกลๆก็ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดดังออกมาจากห้องผู้ป่วย นั่นทำให้เขารู้สึกผิดมาก

หลังจากถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วย เขาเห็นเว่ยเว่ยร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของสามีเธอ “นี่ไม่จริงใช่ไหม ไม่.....พวกเขาอยู่ในท้องฉันมานานขนาดนั้น แล้วเขาจะไม่อยู่แล้วได้ยังไง”

สามียิ่งปลอบ เว่ยเว่ยก็ยิ่งร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด “สามี ลูกของพวกเราไม่อยู่แล้ว.....”

เธอรับเรื่องนี้ไม่ไหวจนเกือบจะใจสลาย

มู่เฉินหย่วนยืนอยู่ด้านนอกประตูอยู่สิบนาที จากนั้นยื่นมือไปเคาะประตู เดินเข้าไป

เว่ยเว่ยยังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของสามี เหมือนกับว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย สามีก็กอดปลอบเธอตลอด ก็ไม่ได้สนใจมู่เฉินหย่วนที่เดินเข้ามา

มู่เฉินหย่วนนำของเยี่ยมไปวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง ยืนมองพวกเขาอยู่ตรงนั้น

ถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น อีกไม่กี่เดือนเว่ยเว่ยก็คงจะคลอดลูกแฝดออกมา ครอบครัวเล็กๆของพวกเขาก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้

นึกถึงแล้วมู่เฉินหย่วนก็ลดท่าทางลงไม่รู้ตัว แล้วขอโทษพวกเขาด้วยความจริงใจ “ซุปเป็ดนั่นเป็นผมที่จะให้ถังซินกินเอง ผมไม่คิดว่าเธอจะเอามาให้คุณกิน และมากไปกว่านั้นข้างในก็ใส่ยาสมุนไพรขับเลือดลงไปด้วย ซึ่งคนท้องไม่สามารถกินได้……”

ผู้ชายพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “เรื่องลูก ผมขอโทษจริงๆครับ”

เว่ยเว่ยเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของสามีด้วยความมึนงง เบิกตากว้างมองไปทางมู่เฉินหย่วน “ซุปเป็ดคือของที่คุณจะให้คุณถังกินงั้นเหรอคะ”

“ครับ” มู่เฉินหย่วนลดตาลงเล็กน้อย “ผมกลัวว่าเธอยังไม่ได้กินข้าว จึงให้คนที่ครัวทำให้”

“คุณคืนลูกฉันมา คืนลูกของฉันมานะ” เว่ยเว่ยตวาด ใช้แรงผลักสามี ปีนลงจากเตียง ไปทุบตีมู่เฉินหย่วนอย่างบ้าคลั่ง “พวกคุณทำร้ายลูกของฉันสองคนจนแท้งลูกไปแล้ว”

มู่เฉินหย่วนรู้สึกละอายใจ ไม่ได้ดึงเว่ยเว่ยออกเหมือนกับตอนเช้า ปล่อยให้เธอทุบตีตัวเองไป

เว่ยเว่ยทั้งร้องทั้งทุบตีไปด้วย เกลียดจนอยากจะฆ่าเขา “ลูกของฉันยังไม่ทันเรียกฉันว่าแม่ก็จากฉันไปแล้ว ในใจฉันรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน.....”

“ทำไมเธอต้องเอาซุปเป็ดมาให้ฉันกิน แล้วทำร้ายลูกของฉัน ตัวเธอเองก็ไม่เป็นอะไรเลยอย่างนั้นเหรอ”

“พวกคุณคืนลูกฉันมา คืนฉันมา.....”

เว่ยเว่ยร้องไห้เพราะใช้แรงเยอะ เริ่มหายใจติดขัด หน้าเริ่มซีด

สามีเว่ยเว่ยรีบมาปลอบเธอทันที

มู่เฉินหย่วนยืนอยู่ตรงนั้นตลอด หลังจากสีหน้าเว่ยเว่ยดีขึ้น เขาถึงเริ่มพูดเสียงเข้มว่า “เรื่องลูกผมคงชดใช้ให้คุณไม่ได้ ผมจะหาอย่างอื่นมาชดใช้ให้พวกคุณ ผมได้คุยกับแม่สามีของคุณเรียบร้อยแล้ว”

เว่ยเว่ยยิ้ม มองเขาอย่างเหยียดหยาม “คุณคิดว่าลูกคืออะไร สามารถใช้เงินมาชดใช้แทนกันได้งั้นสิ”

มู่เฉินหย่วนไม่ตลกเลยสักนิด

เขารู้ว่าเด็กยังไงก็ไม่มีทางซื้อได้ด้วยเงิน แต่สิ่งที่เขาสามารถชดใช้ให้พวกเขาได้ก็มีแค่เงินเท่านั้น

เห็นเฉินคางโทรมา มู่เฉินหย่วนคิดว่ามีธุระสำคัญอะไร จึงเอ่ยขอโทษกับเว่ยเว่ยและสามีเธอ

เขาหันหลังเดินออกไป และรับโทรศัพท์ “มีธุระอะไร”

“ประธานมู่ครับ คุณวี่เกิดเรื่องแล้วครับ” น้ำเสียงเฉินคางจริงจัง

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วขึ้น อยากจะให้เขาพูดชัดเจนกว่านี้

เสียงของเว่ยเว่ยที่ดังตามหลังออกมา “คุณมู่ คุณไม่รู้ใช่ไหมว่าถังซินกำลังท้องอยู่”

ผู้ชายหันกลับมามองเว่ยเว่ยอย่างมึนงง มองด้วยสายตาไม่เชื่อ คิดว่าตัวเองฟังผิดไป

“ฉันเห็นคุณทำดีกับคุณถังขนาดนี้ เพราะอยากกลับมาคบกับเธอใช่ไหมคะ” เว่ยเว่ยพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ลูกของเธอไม่อยู่แล้ว เธอทั้งเศร้าทั้งเจ็บปวด

เรื่องที่ถังซินทำร้ายจนลูกของเธอไม่อยู่แล้ว เธอจะไม่ให้ถังซินได้มีความสุขหรอก

เว่ยเว่ยยิ้มอย่างเลือดเย็น “เธอท้องได้สี่เดือนแล้ว เด็กเป็นลูกของแฟนเก่าที่มีนามสกุลหลิน เรื่องนี้เธอปิดบังคุณมาตลอดใช่ไหม เธออยากกลับไปคบกับคุณ เพื่อหาพ่อให้เด็กมัน”

มู่เฉินหย่วนยืนตะลึงงันอยู่ที่เดิม