รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 497

บทที่497 ทารกเสียในท้อง

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างไม่พอใจ：“แกทำอะไรอีก？ฝนตกหนักขนาดนี้จะให้คนจูงไปวิ่งเล่น？”

เยอรมันเชเพิร์ดเห็นเขานิ่งก็วิ่งมางับกางเกงเขา

พาเขาไปที่หน้าประตู

“……”

ไอ้หมานี่นับวันยิ่งกล้า！

มู่เฉินหย่วนอดทนไว้ไปตามเยอรมันเชเพิร์ด

เขานึกว่าเยอรมันเชเพิร์ดไม่ได้ออกไปไหนตลอด อยู่แต่ในบ้านคงหดหู่ เลยอยากพามันไปเดินเล่น แล้วก็ไล่เสี้ยงหวั่นฉิงออกไปแล้วพอดี

พอเปิดมาก็ยังเห็นถังซินที่คุกเข่าท่ามกลางสายฝน ทั้งตัวเปียกไปด้วยฝน ตัวสั่นไม่หยุด

สีหน้าเขาเปลี่ยน เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู้หญิงโง่นี่！

เขารู้ว่าถังซินปากแข็ง หล่อนคงกังวลเรื่องลูกในท้อง โดนฝนแป๊ปเดียวก็คงไป เลยทำเป็นใจดำไม่สนใจ

คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะตากฝนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน！

มู่เฉินหย่วนเพิ่งออกไป ใบหน้าหม่นๆนั้นอยากด่าถังซินต่อแต่แล้วก็มีชายคนนึงถือร่มเข้ามา

เขาถือร่มอยู่บนหัวถังซินแล้วพยุงหล่อนออกไป：“คุณถังโง่ที่สุดเลย ทำไมมาตากฝนแบบนี้！”

“จงเซิง？”ถังซินเห็นเขาก็คว้ามือเขาไว้“ทำไมคุณมานี่ล่ะ？หลินเฉิงจี๋ล่ะ หาเครื่องบินเจอยัง？”

จงเซิงเอาเสื้อคลุมไปที่ตัวหล่อนพูดอย่างเจ็บปวดว่า：“หาเจอแล้ว คุณชายไม่เป็นไร คุณถังรีบคลุมเสื้อไว้ อย่าให้เด็กในท้องเป็นอะไร”

“จริงเหรอ？”น้ำเสียงของถังซินรีบร้อน“พาฉันไปหาเขา！”

ถังซินรีบร้อนอย่างมากพอรู้ว่าหลินเฉิงจี๋ยังไม่ตายก็รีบออกไปกับจงเซิง

หล่อนไม่ทันสังเกตตรงประตูที่ถูกเปิดออก มู่เฉินหย่วนออกมาแล้ว

มู่เฉินหย่วนมองรถที่หายไปท่ามกลางสายฝน ความโกรธแค้นในใจค่อยๆหายไป สายตาเต็มไปด้วยความแย็นชา

เขาที่เพิ่งโกรธและเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้

น่าเสียใจจริงๆ！

ถังซินคุกเข่าท่ามกลางสายฝนอยู่นาน พอเปลี่ยนชุดก็สบายขึ้น เลยเป่าลมอุ่น ส่วนหัวยังมึนๆหน่อย

หล่อนกลับไม่สนใจและไปโรงพยาบาลกับจงเซิง

ในขณะที่ไปที่ห้องพักคนป่วย จงเซิงก็บอกถังซินว่าเจอเครื่องที่ไหน เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง

ดีที่หลินเฉิงจี๋โดชูชีพลงมาก่อน ขาหักแต่ไม่เป็นไรมาก

ถังซินเข้าไปก็เห็นเขานอนที่เตียง สวมชุดผู้ป่วย ขาข้างหนึ่งพันแผลไว้ ใบหน้าถลอกไปหมด ดูน่าตกใจจริงๆ

เก๊ะข้างเตียงวางกล่องที่มีผ้าสีขาวคลุมอยู่

ในกล่องคืออะไรถังซินสามารถทายได้

ในใจถังซินแสบซ่า เดินเข้าไปช้าๆ นั่งข้างๆเตียง กุมมือของเขาเบาๆ

มือของเขาเย็นเฉียบ ไม่มีความอุ่นเลยสักนิด

ถังซินเอามือของเขามากุมไว้ที่แก้ม มองหน้าซีดขาวของเขา น้ำตาไหลพูดไม่ออก

“……ลำบากคุณแล้ว”

มือที่ถูกถังซินกุมไว้ขยับ หลินเฉิงจี๋ที่อยู่บนเตียงค่อยๆลืมตา

พอเห็นถังซิน สายตาของหลินเฉิงจี๋ก็มีรอยยิ้มออกมา พูดเสียงแหบ：“ร้องไห้เพราะผมเหรอ？”

ถังซินพยักหน้า เม้มปากไว้ น้ำตาไหลหนักมาก

ปากหล่อนสั่น ด่าเขาอย่างอดไม่ไหว：“ทำไมคุณต้องโง่ขนาดนั้นด้วย ทำไมต้องไป……”

“อย่าร้องไห้สิ ไม่สวยเลย”หลินเฉิงจี๋เช็ดน้ำตาให้หล่อน“ผมรู้ว่าน้องชายคุณเกิดเรื่อง คุณเสียใจมาก แล้วทำไมต้องให้เถ้ากระดูกของเขาอยู่ที่ต่างประเทศต่อล่ะ？”

ประโยคนั้นทำให้ถังซินใจสลาย