รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 515

บทที่ 515 ผมอุ้มแม่ของลูกผม ใครกล้าฟ้องผม？

หลินเฉิงจี๋มือเร็ว ตอนที่มู่เฉินหย่วนเริ่มขยับตัว ก็รีบลากถังซินมาด้านหลัง ประสานสายตากับมู่เฉินหย่วน

“ท่านประธานมู่ ถ้าหากคุณมาร่วมงานแต่งงานของผมกับยินยิน ผมดีใจ และยินดีมาก” สายตาของหลินเฉิงจี๋มีความเหี้ยมโหดซ่อนอยู่ “ถ้าหากคุณมาทำลาย คุณอย่ามาหาว่าผมไม่เกรงใจ！”

มู่เฉินหย่วนเริ่มมีสติกลับมา พูดอย่างใจเย็นว่า ：“ยาบำรุงครรภ์ที่เธอกำลังทานอยู่มีปัญหา ผมต้องพาเธอไปโรงพยาบาล”

“ถ้างั้นก็ควรเป็นผมพาเธอไปโรงพยาบาล ท่านประธานมู่ รบกวนเชิญคุณลงไปนั่งด้านล่าง”

“......”

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าตนเองบุ่มบ่ามเกินไป

ต่อให้ยาบำรุงครรภ์ของถังซินมีปัญหา เขาส่งข้อความมาบอกก็พอ ทำไมเขาถึงโง่วิ่งมาที่งานแต่งงาน？

มือข้างลำตัวเขาขยับไปมา กำลังจะลงไปจากเวที แต่กลับหันไปเห็นผู้หญิงด้านหลังหลินเฉิงจี๋

สวมชุดแต่งงานสีขาว สวยสง่างาม

ก้มหน้าเล็กน้อย ผ้าคลุมผมเจ้าสาวทิ้งตัวลงมา ปิดปังใบหน้าสวยงามของเธอ

เธอยืนติดกับผู้ชายที่กำลังจะแต่งงานด้วย เหมือนกับมองไม่เห็นเขา

แววตาของมู่เฉินหย่วนมืดลง ใจรู้สึกวู่วามขึ้นมาอย่าบอกไม่ถูก กำลังร้องออกมาว่าให้พาผู้หญิงออกไป

ไม่งั้นเขาต้องเสียใจตลอดชีวิต

เขาทำตามที่ใจสั่ง กระชากเนคไท ตอนที่หลินเฉิงจี๋กำลังจะลงมือต่อยเขา ดึงเนคไทเขาผูกไว้ โค้งคำนับ จากนั้นก็อุ้มถังซินขึ้นมาอย่างสบาย

ร่างกายลอยขึ้นมา ทำให้ถังซินตกใจเป็นอย่างยิ่ง

หลังจากเธอเห็นมู่เฉินหย่วนอุ้มเธอลงจากเวลาแล้ว เธอหน้าซีดเผือด ผลักเขา “มู่เฉินหย่วน คุณทำอะไร วันนี้เป็นวันแต่งงานของฉัน คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้！”

“ผมรู้” มู่เฉินหย่วนพูดสั้นๆ “คุณต้องไปโรงพยาบาล”

“......”

มู่เฉินหย่วนเร็วจนคาดไม่ถึง

รอจนหลินเฉิงจี๋แก้เนคไทออก รีบวิ่งลงไปจากเวที มู่เฉินหย่วนก้าวขายาวๆอุ้มผู้หญิงเดินออกไปจากโบสถ์แล้ว

แขกในงานมองหลินเฉิงจี๋วิ่งตามออกไป นั่งมองหน้ากัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า สมกับที่เป็นหลานของฉัน！” ท่านมู่มองมู่เฉินหย่วนอุ้มผู้หญิงออกไป ดีใจจนทำตัวไม่ถูก “ฉันว่าแล้วว่ามันต้องมาแย่งผู้หญิง นิสัยแบบนี้เชื้อของฉันแน่นอน！”

โมมอยอี้พูดไม่ออก

ก็ไม่รู้ว่าใคร เมื่อกี๊นั่งด่าหลานของตัวเองไม่เอาไหน

จนวิ่งไปถึงรถ ถังซินก็ยังดิ้นอยู่ โกรธจนแม้แต่ตอนพูดก็เสียงสั่น “มู่เฉินหย่วน งานแต่งงานนี้ได้ถูกถ่ายทอดสด คุณทำแบบนี้ คุณจะเอาหน้าของบริษัทมู่ซื่อไปไว้ที่ไหน？”

“ผมติดต่อให้คนจัดการกับเวยป๋อและเว็บไซต์สื่อต่างๆแล้ว” น้ำเสียงของมู่เฉินหย่วนดูใจเย็น ไม่มีความกังวลแม้แต่น้อย “ปิดไม่ได้ ก็ไม่ต้องปิด บริษัทมู่ซื่อก็ไม่ใช่ไม่เคยผันผวนมาก่อน”

ถังซินดิ้นอีกสองสามครั้ง เมื่อเห็นว่าดิ้นไม่หลุด พูดอย่างใจเย็นว่า ：“มู่เฉินหย่วน พวกเราไม่ใช่เด็กแล้ว วันนี้คุณทำแบบนี้ เสียหายที่สุดคือบริษัทมู่ซื่อ”

ตอนคืนนั้นตอนที่นั่งคุกเข่าขอร้องต่อหน้าพวกเขา เธอก็ไม่มีความหวังอีก

มู่เฉินหย่วนไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เอ่ยปากพูดอย่างลำบากว่า ：“ยาบำรุงครรภ์ที่เธอเคยทานมีปัญหา ผมต้องพาคุณไปตรวจที่โรงพยาบาล”

“ว่ายังไงนะคะ？” ถังซินขมวดคิ้ว “คุณรู้ว่าฉันทานยาบำรุงครรภ์อะไรไหม”

มู่เฉินหย่วนเอ่ยว่า “ฉากผิงเคยเอารูปภาพกล่องยาให้ผมดู เขาบอกว่าเคยไปรับให้คุณครั้งหนึ่ง เห็นว่าที่บ้านคุณทานยาเหล่านี้หมดแล้ว รีบไปโรงพยาบาลรับให้คุณอีก เขารับยากลับไปแล้ว คุณได้ทานไหม？”

“จำไม่ได้แล้วคะ” ถังซินส่ายหน้า เธอจำไม่ได้จริงๆว่าได้ทานไปหรือเปล่า “ช่วงนี้ยุ่งมากเลย”

“ถ้างั้นไปตรวจที่โรงบาลหน่อยและกันครับ”

ถังซินนึกขึ้นได้ว่า เธอโกหกมู่เฉินหย่วนเรื่องอายุของเด็กในท้อง บอกว่าเป็นลูกของคนอื่น ถ้าหากไปตรวจที่โรงพยาบาล เขาสามารถคำนวณอายุของเด็กในท้องเธอได้อย่างง่ายดายแน่นอน ว่าเป็นลูกของเขาหรือไม่