รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 516
สรุปบท บทที่ 516 คำขอโทษที่สายเกินไป เธอไม่ต้องการ: รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน
สรุปเนื้อหา บทที่ 516 คำขอโทษที่สายเกินไป เธอไม่ต้องการ – รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน โดย สตาร์ไลท์
บท บทที่ 516 คำขอโทษที่สายเกินไป เธอไม่ต้องการ ของ รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย สตาร์ไลท์ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 516 คำขอโทษที่สายเกินไป เธอไม่ต้องการ
เขาสูดหายใจลึกๆ “ถังซิน นิสัยของคุณผมรู้ดี เราใจเย็นหน่อย”
“ฉันก็ใจเย็นอยู่” ถังซินโมโหเอ่ยขึ้น “คุณให้ฉันแต่งงาน หาสถานที่คลอดลูกโอเคไหม？ลูกคลอดออกมาจากฉัน ฉันยินยอมให้ลูกของฉันเรียกหลินเฉิงจี๋ว่าพ่อ！”
“......”
มู่เฉินหย่วนอดไม่ได้ที่จะบีดคอผู้หญิงคนนี้ให้ตาย
เขาหน้าบูดบึ้ง ไม่พูดไม่จาอุ้มผู้หญิงออกมาจากโรงพยาบาล ถังซินยังคงดิ้นอยู่ในอ้อมอกของเขา เมื่อนึกถึงว่างานแต่งงานกำลังใช้รูปแบบการถ่ายทอดสด อาจจะมีนักข่าวล้อมอยู่นอกโรงพยาบาล ถังซินรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก
“มู่เฉินหย่วน คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้！ด้านนอกอาจจะมีนักข่าว คุณหน้าด้านแต่ฉันหน้าไม่ด้านพอ”
“ไม่มีใครกล้าถ่าย”
มองเห็นตัวเองโดนอุ้มออกมาจากโรงพยาบาล ถังซินรีบซุกหน้าไว้ที่อกของเขา ใจเต้นตึกๆ กลัวว่าพวกสื่อจะเขียนข่าวของตัวเองมั่วๆ
แต่เมื่อแอบเงยหน้าขึ้นมา กลับพบว่านอกโรงพยาบาลไม่มีนักข่าว มีเพียงรถคันหนึ่งจอดอยู่ริมถนน
“......”
เวลาแค่ไม่เพียงไม่นาน คนของเขาทำงานได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ？
รอจนถูกอุ้มมาถึงรถ ถังซินหน้าบูดบึ้งเอ่ยว่า ：“คุณหยุดสร้างปัญหาได้ไหม ฉันยังต้องรีบไปแต่งงาน！”
มู่เฉินหย่วนไม่สนใจเธอ สั่งให้คนขับรถขับรถกลับบ้านตระกูลมู่
ถังซินได้ยินแบบนั้น ถังซินยิ่งไม่พอใจ รู้สึกหมดหวัง ：“มู่เฉินหย่วน คุณปล่อยฉันไปได้ไหม？คุณให้เพียงแค่อสุจิ แล้วคิดว่าเด็กในท้องเกี่ยวข้องกันคุณจริงๆใช่ไหม？”
มู่เฉินหย่วนเก็บความโกรธไว้ ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเธอ แค่ชายตามองเธออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง
“มู่เฉินหย่วน ฉันจะฟ้องคุณข้อหาลักพาตัว！”
“หยุดรถ ฉันจะลงจากรถ！”
“มู่เฉินหย่วน คุณได้ยินหรือเปล่า คุณอย่านิ่งไม่พูดอะไร ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้！ ”
ไม่ว่าถังซินจะดิ้นรนด่าว่ายังไงก็ตาม ผู้ชายข้างๆก็ไม่สนใจ มือราวกับเหล็กจับเธอไว้แน่น
สุดท้ายแล้ว ถังซินด่าจนเหนื่อย
เมื่อรถมาถึงบ้านตระกูลมู่ มู่เฉินหย่วนอุ้มถังซินลงมาจากรถ คนรับใช้เปิดประตูให้เขาเข้ามาในบ้าน
ท่านมู่กับโมมอยอี้กลับมาถึงบ้านนานแล้ว ท่านมู่เรียกคนรับใช่มากลุ่มหนึ่ง สีหน้าดีอกดีใจเล่าเรื่องมู่เฉินหย่วนลักพาตัวผู้หญิงในโบสถ์ออกมายังไง ดุดันกล้าหาญขนาดไหน
ครู่หนึ่งเห็นมู่เฉินหย่วนอุ้มถังซินเข้ามา ท่านมู่รีบลุกขึ้นจากโซฟา
“กลับมาแล้วเหรอ？”
“ท่านมู่ ช่วยด้วยคะ！” หลังจากถังซินเห็นท่านมู่ ส่งเสียงเรียกให้เขาช่วย “ท่านประธานมู่ลักพาตัวหนู！”
ท่านมู่ใจอ่อน กระแอมเบาๆ แกล้งทำเป็นโมโหเอ่ยว่า ：“เฉินหย่วนแกเนี่ยจริงๆเลย ทำแบบนี้กับเสี่ยวถังได้ยังไง？รีบปล่อยเธอลงเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่！”
“เธอท้อง แฝดสาม” มู่เฉินหย่วนฝากคำพูดไว้ จากนั้นอุ้มถังซินขึ้นไปด้านบน
ท่านมู่กับโมมอยอี้ยืนงงอยู่ตรงนั้น ไม่มีวี่แววว่าจะมีสติขึ้นมา
“เมื่อกี๊ที่เฉินหย่วนพูด เธอได้ยินแล้วใช่ไหม？” ท่านมู่หันไปมองโมมอยอี้ สีหน้าตกใจ แม้แต่น้ำเสียงก็สั่น “เสี่ยว เสี่ยวถังท้อง แถมยังเป็นแฝดสาม？！”
โมมอยอี้พยักหน้าอย่างงๆ “ค่ะ น่าจะใช่มั้งคะ”
“พระเจ้า！” หัวใจของท่านมู่เต้นเร็วด้วยตื่นเต้น ดีใจจนเป็นลมล้มลงไป
“อ้าว คุณพ่อ！” โมมอยอี้รีบเข้าไปพยุงเขา
ถ้าหากเขาใส่ใจเธอจริงๆ ทำไมทุกครั้งที่เธอต้องการเขา กลับหาเขาไม่เจอทุกครั้ง？
เขารู้บ้างไหมตอนนั้นเธอรู้สึกทรมานสิ้นหวังแค่ไหน？
เห็นถังซินร้องไห้ออกมา มู่เฉินหย่วนรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก โอบเธอเข้ามากอดในอ้อมอก “ผมขอโทษ ช่วงที่ผ่านมาผมใจเย็นไม่พอจริงๆ ทำให้ระหว่างเราเกิดเรื่องเข้าใจผิดขึ้นมามากมาย”
“เกิดเรื่องกับพี่ใหญ่และส้งจิ้งเหอทั้งคู่ ทำให้ผมรับมือไม่ทัน ไม่สามารถดูแลได้ดีทั้งในประเทศและต่างประเทศ ยุ่งจนเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ ทั้งต้องเฝ้าระวังตระกูลวี่”
“ไม่ต้องพูดอีกแล้ว......” ถังซินร้องไห้เสียงอยู่ในลำคอ น้ำตาเปียกปอนบนเสื้อเชิ๊ตของเขา “ฉันบอกให้คุณหยุดพูดได้แล้ว”
เธอกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทำไมต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเธอตอนนี้ด้วย
คำขอโทษที่สายเกินไป เธอไม่ต้องการ！
“ถ้าหากผมไม่พูด คุณก็ไม่รู้ว่าวันๆหนึ่งผมทำอะไรบ้าง ใส่ใจคุณอยู่หรือเปล่า” มู่เฉินหย่วนกอดเธอแน่น สูดดมลมหายใจของเธอ รู้สึกใจสงบ
เขาพูดเสียงทุ้มว่า ：“เรื่องของส้งจิ้งเหอ ผู้ช่วยจางบอกคุณแล้วใช่ไหม？เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา อาจจะตื่นขึ้นมา หมอบอกอีกว่า อาจจะไม่ตื่นขึ้นมาตลอดไป”
รู้สึกว่าร่างกายอันบอบบางกำลังสั่น มู่เฉินหย่วนลูบหลังของเธอ ปลอบเธอ “ผลสรุปแย่ๆแบบนี้ เราต่างไม่กล้าให้หมอบอกออกมา แต่คาดไม่ถึงว่าหลังจากนั้นพี่ใหญ่ก็เกิดเรื่องเหมือนกัน”
“ตอนที่พี่ใหญ่ทะเลาะกับคุณลุงวี่ ผมอยู่ข้างๆพี่ใหญ่ เธอรู้ไหม ตอนที่พี่ใหญ่เอาปืนจ่อหัวใจตัวเอง แล้วลั่นไกปืน ผมตัวเย็นไปทั้งตัว รีบกระโจนเข้าไป......”
มู่เฉินหย่วนหลับตา ไม่กล้านึกภาพตอนนั้น
ตอนนั้นเขาคิดว่าสถานการณ์ที่แย่ที่สุดคือคุณลุงวี่เพียงแค่ดุด่าวี่เหวินถิง จากนั้นพวกเขาสามารถกลับประเทศได้อย่างราบรื่น แต่คิดไม่ถึงว่าคุณลุงวี่จะทำให้วี่เหวินถิงโกรธจัด
ตั้งแต่เขารู้จักให้วี่เหวินถิงมาหลายปี คิดไม่ถึงว่าวี่เหวินถิงจะหยิบปืนออกมาฆ่าตัวตาย
มู่เฉินหย่วนเล่าต่อ ：“พวกเรารีบพาพี่ใหญ่ส่งโรงพยาบาล รออยู่หน้าห้องผ่าตัดสองชั่วโมง หมอบอกว่าถ้ากระสุนถ้าไม่พลาดไปนิดนึง คนอาจจะตายคาที่”
“เธอรู้ไหม วันนั้นผมนั่งอยู่หน้าห้องผู้ป่วยทั้งวัน ในสมองว่างเปล่าไปหมด ผมถึงกับโทษพี่ชายตอนนั้นว่าไม่มีเหตุผล ทำไมจะต้องทะเลาะกับคุณลุงวี่ด้วย”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน
สนุกมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่มีนิยายสนุกๆ ได้อ่าน...
สนุกมากๆๆๆ...