รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 517

บทที่ 517 คุณท้องลูกของผม จะเป็นเพื่อนกับผม？

“แต่เมื่อผมสงบสติอารมณ์ลงแล้วพบว่า พี่ใหญ่ไม่ได้ผิด ผู้หญิงที่ตัวเองรักถูกแม่ตัวเองจ้างคนให้ขับรถชน นอนอยู่บนเตียงไม่ได้สติ แม้แต่จะหาความยุติธรรมให้กับคนที่เขารักก็ไม่มีหนทาง”

“ดังนั้นหลังจากที่ผมกลับมารู้ว่าคุณพาหวีซือฉูนไปโรงพยาบาล ก็รีบตามไปทันที” มู่เฉินหย่วนถอนหายใจยาวๆ “ผมกลัวว่าคุณนายวี่จะลงทำอะไรคุณ กลัวว่าจุดจบของคุณจะอนาถกว่าส้งจิ้งเหอ”

“งั้นคุณจะให้ฉางผิงทำยังไง？” ในที่สุดถังซินก็พูดขึ้น น้ำเสียงแหบแห้ง “คุณจะให้เขายอมรับเรื่องที่พ่อแม่ของตัวเองเกิดเรื่อง แล้วผู้หญิงคนอื่นกำลังท้องกับพ่อของตัวเองได้ยังไง？”

“เรื่องนี้คุณอย่ากังวลอีกเลย” มู่เฉินหย่วนอธิบายกับเธอ “หมอที่รับฝากครรภ์หวีซือฉูน คือหมอที่จิ่งเหนียนส่งเข้าไป เด็กคนนี้คลอดออกมาไม่ได้แน่นอน”

ถังซินรู้สึกโล่งใจ

เธอกังวลเรื่องนี้มาตลอด แต่ติดที่ไม่สามารถหาทางออกได้

แต่ทันใดนั้นเอง สีหน้าของถังซินเริ่มบูดบึ้ง ผลักผู้ชายกระเด็นออกไป “คุณพูดจบแล้วใช่ไหม？หลบไป ฉันจะออกไป！”

“ถังซิน ผมพูดมาตั้งเยอะแยะ คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？” ร่างสูงใหญ่ของมู่เฉินหย่วนยังคงขวางประตูอยู่ ไม่มีแนวโน้มว่าจะปล่อยเธอออกไป “ผมกำลังคิดอะไรอยู่ คุณยังไม่รู้อีกเหรอ？”

ถังซินพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ：“ฉันไม่อยากรู้ ฉันรู้แค่ว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของฉัน สามีของฉันแซ่หลิน”

มู่เฉินหย่วนได้ยินแบบนั้นโกรธมาก จับมือของผู้หญิงกดกับประตู ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเอ่ยว่า ：“ถังซิน คุณพูดดีๆกับผมไม่ได้เหรอ？จะต้องยั่วโมโหผม ใช่ไหม？”

“ฉันใจเย็น และก็รู้ดีว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่” ถังซินหลบสายตา ไม่อยากมองเขา ：“นั่นพี่ใหญ่ของคุณ คุณก็ต้องกังวลเป็นธรรมดา ไม่จำเป็นต้องมาอธิบายให้คนนอกอย่างฉันฟัง”

“ถังซิน” มู่เฉินหย่วนน้ำเสียงเศร้าเสียใจ เอ่ยขึ้นอย่างมีสติว่า “คุณมองผม”

“......”

“ถ้าหากคุณไม่มองผม แสดงว่าคุณกลัว”

ถังซินถูกเขายั่วจนหันกลับมา ประสานสายตากับผู้ชาย “ฉันมีอะไรต้องกลัวด้วย？”

แววตาดำสนิทของมู่เฉินหย่วนจ้องมองเธอ “คุณมองตาผม บอกกับผม ว่าคุณรักหลินเฉิงจี๋จริงๆ เพราะรักเขาถึงแต่งงานกับเขา ไม่ใช่เพราะเอาคืนผม？”

ถูกสายตาแหลมคมของเขาจ้องมอง ใจของถังซินสั่นขึ้น ขนตากระพริบไปมา

เธอกลั้นหัวใจที่กำลังสั่นของเธอไว้ กัดฟัน พูดอย่างกระด้างว่า ：“ใช่ ฉันรักเขา ถึงแต่งงานกับเขา——”

มู่เฉินหย่วนไม่รอให้เธอพูดจบ ยื่นมือไปกดแก้มของเธอ จูบเธออย่างรุนแรง

ขัดขวางไม่ให้เธอพูดคำที่ทำให้เขาโมโห

ปล่อยให้ผู้หญิงทุบตีเขา มู่เฉินหย่วนไม่สนใจ จูบจนเธอหายใจไม่ทัน ถึงจะปล่อยเธอ มองเธอนิ่งๆ “ตอนนี้มีสติหรือยัง？”

“คุณ คุณ......” ลมหายใจเต็มไปด้วยกลิ่นของเขา ถังซินโกรธจนหน้าอกกระเพื่อม

“ถังซิน สายตาของคุณหลอกผมไม่ได้” มู่เฉินหย่วนนิ้วลูบหน้าเธอ “ผมรู้จักคุณมานาน เวลาที่คุณโกหกคุณมีสีหน้ายังไง ผมรู้ดี”

ถังซินเม้มปากตัวเองอย่างรุนแรง ดื้อรั้นและไม่แยแส “แล้วยังไง มันจะได้อะไรขึ้นมา？เราไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน ฉันจะแต่งงานกับใครมันเป็นสิทธิ์ของฉัน！ตอนนี้ฉันใม่รักเขา ก็ไม่ได้แปลว่าฉันไม่ให้โอกาสตัวเอง”

“มู่เฉินหย่วน พอแค่นี้เถอะ มันดีกับเราทั้งคู่” ถังซินผลักมือของเขาออกไป พยายามบังคับตัวเอง ไม่แสดงความรู้สึกออกมา “เราสามารถเป็นเพื่อนกันได้ ทั้งสองบริษัทยังสามารถทำธุรกิจร่วมกันได้”

มู่เฉินหย่วนโกรธจนหัวเราะออกมา “คุณท้องลูกของผม บอกกับผมว่า จะเป็นเพื่อนกับผม？ถังซิน ผมเลี้ยงดูคุณ ไม่ใช่จะมาเป็นเพื่อนกับคุณ”

“ถ้างั้นคุณจะให้ฉันทำยังไง！” ถังซินตะโกนเสียงดังใส่เขา พูดด้วยความเกลียด ：“ถ้าหากทำได้ ฉันก็อยากจะคืนความสามารถเหล่านี้ให้กับคุณ！ใม่ใช่ ตอนแรกไม่เจอกับคุณถือดีที่สุด！”