รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 518

บทที่ 518 คุณเป็นแบบนี้ยังอยากจะไปไหนอีก

หล่อนพูดไปก็ร้องไห้หนักขึ้น：“คุณรู้ไหมฉันนึกว่าชิงเฟิงตายแล้วจริงๆ ช่วงนี้คือใจสลายสุดๆ ไม่รู้จะบอกแม่เรื่องนี้ยังไงดี มู่เฉินหย่วนนายนี่เกินไปจริงๆ！”

“โอเคโอเค เพราะผมที่ทำเกินไปเอง”มู่เฉินหย่วนยอมรับ พูดเสียงเบาเอาใจหล่อน“คุณท้องอยู่อย่าเอาแต่ร้องไห้สิ อีกอย่างผมทำอะไรก็คิดดีแล้ว เรื่องที่ไม่มั่นใจผมไม่มีทางทำ”

ถังซินปัดมือเขาออก“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ คุณไม่บอกฉัน มีแต่ทำให้ฉันกังวลมากขึ้น！”

“คุณเป็นยังไงผมไม่รู้เหรอ ใจร้อน”มู่เฉินหย่วนถอนหายใจลึกๆพูดอย่างไม่มีทางเลือกไปว่า“อีกอย่างคุณก็ไม่ให้โอกาสผมเลย ให้ผมพูดดีๆกับคุณ คุณก็เอาแต่โกรธผม”

เขาถามถังซิน：“ถังซินตอนนั้นที่แม่น้ำหลีเจียงคุณนึกว่าผมรู้ว่าคุณท้องก็เลยจงใจให้คนเอายาสมุนไพรที่ช่วยการไหลเวียนของเลือดใส่ลงไปในซุปเป็ดเพื่อให้คุณดื่ม อยากให้คุณแท้งใช่ไหม？”

ถังซินไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น“มาพูดตอนนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร”

“มีสิ”มู่เฉินหย่วนมองหล่อนอย่างจริงจัง“คุณบอกผมมา ตอนนั้นคุณคิดแบบนี้ใช่ไหม นึกว่าผมไม่อยากเอาลูกไว้？”

“……”

บรรยากาศนิ่งไป

กวนชิงเฟิงพูดอย่างอดไม่ได้“ในเมื่อพวกพี่ยังมีเรื่องต้องเคลียร์ งั้นผมไปก่อนล่ะ”

“ไม่ได้！”ถังซินขวางเขาไว้

“ไม่ง่ายเลยที่จะรู้ว่านายยังมีชีวิตอยู่ อย่าเพิ่งไปสิ รอเดี๋ยวกลับไปพร้อมกัน นายหายไปนานขนาดนี้ วันวันแม่เอาแต่ถามพี่ว่านายไปไหน”

มู่เฉินหย่วนบังคับให้ถังซินปล่อยเขา“เขาจะกลับไปแน่ แต่เคลียร์เรื่องของเราสองคนก่อน”

เขาหันไปมองกวนชิงเฟิง

กวนชิงเฟิงพยักหน้า ตอนที่ออกไปก็พูดกับถังซินว่า：“พี่ ประธานมู่ดีกับผมมาก พี่เลิกโทษเขาได้แล้ว”

พอกวนชิงเฟิงออกไป มู่เฉินหย่วนก็ล็อคห้อง

เพื่อกันตัวเองไม่มีสติแล้วผู้หญิงคนนี้จะวิ่งออกไป

เขาจึงถามอีกรอบ“ถังซิน ตอบคำถามที่ผมเพิ่งถามไป”

“ระหว่างเราไม่มีอะไรต้องคุยกันดีๆ！”ถังซินหน้าหม่นลง“มู่เฉินหย่วน ถอยไป”

ตอนที่มู่เฉินหย่วนจะพูดอะไรก็เห็นหญิงสาวตรงหน้ายืนเอียงๆ ขมวดคิ้วเหมือนร่างกายไม่ค่อยสบาย ตอนที่จะไปอุ้มก็เห็นว่าหล่อนสวมส้นสูง

เหมือนว่าจะยืนใส่ส้นสูงนานไป ขาเลยเจ็บ

เขาเข้ามาอุ้มแล้วพาเข้าไปข้างในห้องทำงาน พานั่งลงที่เก้าอี้

ถังซินขัดขืน“นายทำอะไร！”

“ถ้าขยับอีกผมจะเอาเทปมาพันคุณ”สายตาของมู่เฉินหย่วนเหลือบมองหล่อน ถกกระโปรงชุดแต่งงานหนาๆของหล่อนขึ้นแล้วเอาเท้าของหล่อนวางไว้บนขา

ตอนที่ถอดส้นสูงออก เขาก็ได้ยินเสียงสูดลมหายใจจากด้านบน ดูท่าทางเจ็บ ก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิ“ในเมื่อใส่ไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืน ถ้าเท้าเป็นไรมาจะรู้สึก！”

“ใส่ไม่ได้ก็จะใส่ ยุ่งไรด้วย！”

ฝ่ามือของเขาจับเท้าไว้ ถังซินรู้สึกเร่าร้อนไปทั่วเท้าเลยออกแรงดันออก“มู่เฉินหย่วนปล่อยฉัน”