รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 593

บทที่ 593 ผมจะเอาลูกคืนมา

เสียง‘คลิก’คอของชายหนุ่มก็หักและก็หมดลมหายใจ

กระสุนเข้าไปที่ขาขวาของหลินเฉิงจี๋ ออกแรงไปหนักทำให้เลือดไหลออกมาเยอะ

มือกับขาเขาอ่อนแรงลง ลุกขึ้นมาไม่ได้ มองเห็นมู่เฉินหย่วนเข้ามา

มู่เฉินหย่วนไม่สนเขารีบไปที่เตียงผ่าตัดมองเห็นถังซินที่ใกล้จะตายก็ปวดใจพูดไม่ออก

เขาเอื้อมตัวลงรีบพูด“ถังซิน คุณลืมตามองผม”

ถังซินที่เพิ่งเย็บแผลไป แล้วก็เพราะเรื่องวุ่นวายที่เอาตัวลูกไปทำให้จิตใจแปรปรวนอย่างมากจนเกือบโคม่า

หล่อนลืมตาอย่างลำบาก พอมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของมู่เฉินหย่วนนั้นเสียงก็แหบแห้งพยายามยกมือไปจับเขา“ลู ลูกถูกเอาตัวไป……ลูกของฉัน……”

“ผมรู้ ผมจะเอาลูกกลับคืนมาให้ได้”มู่เฉินหย่วนลูบแก้มหล่อนที่เย็นจนเขาเสียใจ“จิ่งเหนียนพาเพื่อนมา คุณรอแปปนะ”

“ฉัน ฉันรอคุณนานมากเลย……”ถังซินหายใจอึดอัด

“ขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องทรมาน”

ถังซินขยับปาก หายใจเล็กน้อย จากนั้นก็หมดสติ ปล่อยแขนเสื้อเขา

“ถังซิน！”มู่เฉินหย่วนตบหน้าหล่อนกระวนกระวายอย่างมาก

หมอที่ยังอยู่ก็เข้ามาดูแล้วพูดอย่างตระหนกๆ“แย่ แย่แล้ว คุณนายช็อก！”

ดีที่ตอนนี้เย่นจิ่งเหนียนกับเพื่อนก็รีบเข้ามาพอดี

เย่นจิ่งเหนียนเห็นท่าทางของถังซินแล้วก็ซีเรียส พูดกับเพื่อนแล้วเหลือแต่หมอคนนั้นไว้ พามู่เฉินหย่วนกับหลินเฉิงจี๋ออกไป

มู่เฉินหย่วนจับมือเขา มือยังสั่น“จิ่งเหนียนรบกวนด้วย”

“เชื่อผมก็พอ”จิ่งเหนียนผลักเขาออก พอเข้าห้องคลอดไปก็รีบปิดประตูดีๆ

มู่เฉินหย่วนเตะกำแพงไปแรงๆสองที ใจเย็นลงไม่ได้

ตอนนั้น พอเขาหาเกาะที่หลินเฉิงจี๋พาไปซ่อนก็รีบไป

พอไปถึงก็เห็นที่เกาะไม่มีคน ก็นึกถึงเบอร์ต่างประเทศเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเลยให้คนไปหาเบาะแส ดีที่เคยถึงเกาะนี้พอดี

เขาทายว่าบางทีอาจจะเป็นถังซินโทรมาก็เลยตามรอยเบอร์ไป คิดไม่ถึงว่าคนของหลินเฉิงจี๋จะไหวพริบดี พอออกจากเกาะก็ทิ้งโทรศัพท์กับเบอร์

ต่อมากวนชิงเฟิงก็ได้ข่าวคราวเห็นว่าคนของจี้เจียจื้อเคลื่อนไหว เขาก็รีบตามมา และบอกว่าถังซินจะคลอดแล้วให้เย่นจิ่งเหนียนมาด้วย

ดีที่เขาให้เย่นจิ่งเหนียนมาด้วยไม่งั้นก็จบจริงๆ

พอมู่เฉินหย่วนเหลือบมองหลินเฉิงจี๋ก็ระเบิดออกมา คว้าเสื้อของหลินเฉิงจี๋กดไปที่พื้น ปล่อยหมัดแรงๆไปที่หน้าซ้ายขวาของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่รู้ว่าจี้เจียจื้อคอยจับตาดูนายหรือไง นายถึงพาหล่อนไป！”มู่เฉินหย่วนกัดฟันด่าเขา อยากจะยิงเขาไป“นายเกือบจะทำร้ายหล่อนไปแล้ว！”

หลินเฉิงจี๋ถูกตีจนเกือบโคม่า อ้วกออกมาเป็นเลือดอย่างอึดอัด

เขาปล่อยให้มู่เฉินหย่วนทำและไม่กล้าสู้กลับ พูดเสียงแหบๆ“ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะหาฉันเจอ”

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชา：“เขามีสายอยู่ข้างๆนายตั้งหลายคน นายไม่รู้อยู่แล้ว！โบแนร์ทิ้งมรดกอเล็กซ์เลียร์ให้นาย เขาหากันไปทั่วโลกจะเอานายกลับมา！”

“ฉันรู้ว่านายอยากฆ่าฉัน แต่ไม่ใช่ตอนนี้”หลินเฉิงจี๋ไอรุนแรง“คนของจี้เจียจื้อเอาลูกไปคนนึง ฉันต้องไปเอาคืนมากลับเขา”

“……”

เขาหายใจ“เขาแย่งลูกไป เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าที่จะให้ฉันเซ็นไม่รับมรดกแล้วล่ะ ฉันจะทำตามที่เขาต้องการ ยังไม่ได้ใบมรดกมา เขาก็ไม่กล้าทำอะไรเด็ก”

สีหน้ามู่เฉินหย่วนแย่มาก ต่อยแรงๆไปที่เขาอีกสองที“ฉันควรฆ่านายไปนานแล้ว！”

หลินเฉิงจี๋ขับรถตามแมพไปอย่างไว ครึ่งชั่วโมงก็ถึงคฤหาสน์รี่ลั่ว

พอขับรถมาที่ประตูเหล็ก หลินเฉิงจี๋ก็ลงจากรถมาผลักประตูเบาๆ ประตูก็เปิดออก

ไม่รู้ว่าจี้เจียจื้อแอบจ้องเขาจากมุมไหน

ทั่วคฤหาสน์ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาว ตลอดทางเขามองไม่เห็นสักคนเดียว เงียบมาก

เขาเดินเข้าไปด้านหน้าห้อง ประตูถูกเปิดออก

“คุณชายColbert”หลินเฉิงจี๋รู้จักคนที่เปิดประตู เป็นหัวหน้าที่ดูแลคฤหาสน์อเล็กซ์เลียร์ หลินเฉิงจี๋รู้ว่าเขาเป็นคนของจี้เจียจื้อ คิดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาได้

หลินเฉิงจี๋เข้าไป เดินผ่านทางเดินยาวๆมองเห็นจี้เจียจื้อจากไกลๆที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าหน้าโต๊ะ

“Colbert ไม่เจอกันนานเลย”จี้เจียจื้อยิ้มออกมาอย่างสวยงาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสง่างาม“นั่งลงสิ เราไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยกันนานแล้ว”

หลินเฉิงจี๋เดินเข้าไปไม่นั่ง“เด็กอยู่ที่ไหน？”

ถูกตัดบทจี้เจียจื้อก็วางมีดลง มือสองข้างวางใต้คางแล้วหัวเราะออกมา“ฉันเป็นพี่นาย เจอฉันแล้วไม่มีมารยาทขนาดนี้เชียว？”

“ฉันรู้ว่านายอยากได้อเล็กซ์เลียร์”สีหน้านิ่งๆของหลินเฉิงจี๋มองเขา“เดี๋ยวฉันเซ็นหนังสือสละมรดกของพ่อเอง นายเอาเด็กมาให้ฉัน”

จี้เจียจื้อร้องเบาๆถาม“นายไม่ไปงานศพพ่อ รู้ว่าพ่อทิ้งมรดกให้ได้ไง？ก่อนพ่อจะเขียนมรดกบอกนายก่อนแล้วเหรอ？”

“นั่นก็พ่อนาย”หลินเฉิงจี๋จ้องเขา“นายให้เขาไปเมืองหนานเฉิงแล้วหาคนมาฆ่าเขา”

“เขาเป็นพ่อฉัน งั้นเมื่อไหร่เขาจะสนใจฉันบ้าง！”จี้เจียจื้อตบโต๊ะ ชี้ไปที่หลินเฉิงจี๋อย่างโกรธๆ“สายตาเขามีแต่นาย ยอมรับแค่นายเป็นลูกชาย！”

***************

ผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ เรื่องนี้ผู้แต่งกำลังเขียนอยู่ค่ะ เวลาอัพเดทตอนใหม่ไม่แน่ค่ะ รบกวนอดใจรอนะคะ ขอขอบคุณสำหรับการสนับสนุนและความเข้าใจของคุณ