รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 594

บทที่594 นายคุกเข่าลงขอร้องฉันดีๆ

“ตั้งแต่เด็กจนโตพ่อก็รักนายมากกว่า อะไรก็ให้นาย ฉันล่ะ ต้องการอะไรเขาก็บอกว่าฉันเก่งให้ไปหาทางเอาเอง！”

“แม่ฉันไม่ใช่เมียแต่งเขาหรือไง？ฉันไม่ใช่ลูกเขาเหรอ？”แค่คิดถึงความลำเอียงของพ่อน้ำเสียงของจี้เจียจื้อก็เย็นชา“เขาไม่รักแม่กับฉันเลยสักนิด！”

ตอนเด็กๆจี้เจียจื้อไม่เข้าใจเลย เขาเห็นพ่อพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาที่คฤหาสน์ ความรักทุกอย่างก็แบ่งไปให้หล่อน พอถามแม่ว่าคนนั้นคือใครแม่ก็ร้องไห้

จี้เจียจื้อเห็นว่าไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะก่อความวุ่นวายยังไง อยากไปจากคฤหาสน์หรือว่าเอาของทุบใส่พ่อ พ่อก็ยังคงเอาใจหล่อนแล้วก็ค่อยๆไม่ใส่ใจตัวเองกับแม่อีก

ต่อมาผู้หญิงคนนั้นก็ท้อง เขาเห็นใบหน้าที่มีความสุขของพ่อแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พ่อบอกว่าเขาจะมีน้องแล้วต่อไปต้องดูแลน้องชายดีๆ เขาไม่เข้าใจอะไรก็ตอบรับไป

ต่อมาแม่ก็ฆ่าตัวตาย

ในคืนหนึ่งจี้เจียจื้อตื่นมาเขาถึงรู้ว่าที่แท้โลกใบนี้ก็มีบางสิ่งที่เรียกว่าลำเอียง พ่อเขาลำเอียงรักชิวเสี่ยวอี้กับหลินเฉิงจี๋ ไม่สนเขากับแม่เขา

จี้เจียจื้อสูดหายใจลึกๆ สายตาเย็นชาจ้องหลินเฉิงจี๋“ยี่สิบกว่าปีมานี้ ฉันไม่อยากฆ่านายมาตลอด แต่ต่อมาฉันก็คิดว่า ฆ่านายก็มีความสุขแค่แปปเดียว ฉันควรค่อยๆทรมานนาย ให้ยานาย มองดูนายที่ทรมานไม่เหมือนคนและตายไปอย่างน่าเวทนา！”

ตอนที่โบแนร์ไปปะกับโมมอยอี้ เขาอยากให้จ้าวอี้ซีนหาคนมาฆ่าโมมอยอี้ด้วย แต่กลัวอำนาจของมู่เฉินหย่วนในเมืองหนานเฉิงก็เลยไม่กล้าบุ่มบ่าม

อีกอย่างโมมอยอี้กับโมมอยคางผิงยังไม่หย่ากัน ถ้าโมมอยอี้ตาย โมมอยคางผิงที่อยู่ประเทศRจะต้องพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางธุรกิจเขาแน่ เขาเลยทำได้แค่ปล่อยไปอย่างแค้นๆ

ความโกรธและความไม่พอใจของจี้เจียจื้อ หลินเฉิงจี๋เหมือนไม่สนใจได้แต่บอกไปว่า“ฉันไม่เอาอะไรเลยก็ได้ นายเอาเด็กมาให้ฉัน……แค่กแค่ก！”

จู่ๆชายหนุ่มก็งอตัวลง มือปิดริมฝีปากที่ไออย่างรุนแรง สีหน้าเจ็บปวดผิดปกติ

พอเขาเอามือออกมา จี้เจียจื้อก็มองเห็นเลือดที่ฝ่ามือเขาแล้วยิ้มอย่างเย็นชา“ฉันได้ยินว่าเย่นจิ่งเหนียนพัฒนายาได้สำเร็จแล้วและให้นายไปละนี่ แต่เพื่อผู้หญิงคนเดียวนายกลับเอายานั่นให้คนอื่น！”

“เรื่องพวกนี้ก็รู้ ดูเหมือนว่าสายของนายที่เมืองหนานเฉิงจะสุดยอดจริงๆ”หลินเฉิงจี๋เจ็บไปทั้งร่างรู้ว่าฝืนได้ไม่นานก็อดทนไว้ สีหน้าไม่แยแส

หลินเฉิงจี๋เช็ดเลือดบนฝ่ามือ“เตรียมสัญญาหรือยัง ไม่มีก็เอากระดาษกับปากกามาเดี๋ยวฉันเซ็นเอง”

จี้เจียจื้อมองเขาหม่นๆหันไปพูดกับหัวหน้าพ่อบ้าน

หัวหน้าพ่อบ้านพยักหน้าแล้วหมุนตัวออกไป

จี้เจียจื้อไม่พูดแต่นั่งตรงหน้าโต๊ะทานข้าว กินข้าวที่เหลือจนหมด ห้านาทีถัดมาก็วางมีดกับส้อมแล้วเอาทิชชู่มาเช็ดปาก หัวหน้าพ่อบ้านก็เอาสัญญามา

จี้เจียจื้อมองสัญญาแล้วส่งให้หลินเฉิงจี๋และไม่ลืมที่จะประชดประชัน“หลินเฉิงจี๋ หล่อนท้องไม่ใช่ลูกนายแท้ๆ พ่อปูทางให้นายอย่างยากลำบากและยังมีมรดกทิ้งให้ นายไม่เอาเลย？”

“ถึงฉันได้ไป แต่ความขัดแย้งของเราสองคนนายก็ไม่ปล่อยฉันไป”หลินเฉิงจี๋พูดเรียบๆ ไม่มองสัญญา เปิดไปหน้าสุดท้ายแล้วเซ็นลง จากนั้นก็ปั๊มเสร็จ

พอเสร็จแล้วหลินเฉิงจี๋ก็ยังไม่ได้ให้จี้เจียจื้อทันที“ฉันจะดูเด็ก”

เขารู้ว่าจี้เจียจื้อยังไม่ได้ไปก็จะไม่ทำร้ายเด็ก แต่เด็กเพิ่งคลอดออกมาก็ถูกแย่งไป #หลินเฉิงจี๋เลยกลัวว่าเด็กจะเกิดอะไรขึ้น

ถ้าเด็กเป็นอะไรไปจริงๆเขาไม่ไว้จี้เจียจื้อแน่ๆ！

จี้เจียจื้อเห็นท่าทางของหลินเฉิงจี๋แบบนี้ก็ยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา หมุนตัวขึ้นไป หลินเฉิงจี๋ก็ตามขึ้นไป

พอขึ้นมาหลินเฉิงจี๋ก็เห็นว่าหน้าห้องนอนมีชายร่างกายแข็งแรงสูงเกือบร้อยเก้าสิบอยู่สองคนก็ใจสลายจี้เจียจื้อคงไม่คืนลูกง่ายๆสภาพของเขาตอนนี้สู้จี้เจียจื้อไม่ได้ ยิ่งชายสองคนนั่นอย่าไปพูดถึง ได้แค่หาทางคิด รอมู่เฉินหย่วนมา