รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 596

บทที่596 เราฝังมันแล้ว ปลูกดอกไม้ที่คุณชอบในสวน

“คุณเย่นก็เป็นคนธรรมดา อย่าทำให้เขาลำบากเลย”หลินเฉิงจี๋ยิ้มอ่อนๆ ความสว่างในตาค่อยๆหม่นลง เสียงค่อยๆแผ่วลง“ถึงไม่มีกระสุนสองนัดนี่ผมก็อยู่ได้อีกไม่นาน”

“ขอร้องล่ะ……”น้ำตาร้อนๆของถังซินไหลลงที่หลังมือเขา“อย่าใจร้ายสิ……”

“เด็กดี อย่าร้องนะ”หลินเฉิงจี๋พยายามเช็ดน้ำตาหล่อน“ผมไม่ไปไหน ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ”

“……”

หลินเฉิงจี๋รู้สึกว่าทั้งตัวไม่มีแรง อยากหลับลง รู้ว่าถึงเวลาแล้ว

เขาพยายามเงยมองเย่นจิ่งเหนียนที่อยู่หลังถังซิน ในอ้อมแขนเขาอุ้มเด็กอยู่ มุมปากยิ้มบางๆ

“หลินเสี่ยง……”หลินเฉิงจี๋พูดเสียงเบา“นามสกุลหล่อนเหมือนกับผม ชื่อเสี่ยงเสี่ยง ดีไหม？”

ถังซินพยักหน้า“โอเค ชื่อหลินเสี่ยง”

“ขอบคุณ……”ถึงจะไม่อยากแต่เขาก็ต้องไปแล้ว สุดท้ายก็มองถังซิน ค่อยๆหลับตาลง

ตอนที่เขาหลับตาลงมองเห็นความมืดมีชายคนหนึ่งที่วิ่งตามแสงอยู่ตลอด ชายหนุ่มยื่นมือออกไป ตอนจะคว้าแสงนั่นจู่ๆแสงก็หายไป

เขาคว้าแสงไว้ไม่ได้ ในที่สุดโลกก็มืดมิดลง

ถังซินมองมือของเขาที่ตกลงไปในหิมะปากสั่น“เฉิงจี๋？หลินเฉิงจี๋？”

ไม่ว่าจะเรียกกี่ครั้งเขาก็ไม่ตอบ เอนตัวในอ้อมแขนของตัวเองเหมือนกับว่านอน

ถังซินค่อยๆก้มลงไปที่ไหล่เขาแล้วร้องไห้หนัก กอดเขาแน่นๆ

มู่เฉินหย่วนค่อยๆเข้ามามองเห็นถังซินที่คุกเข่าลงในกองหิมะอย่างเจ็บปวดและหลินเฉิงจี๋ในอ้อมกอดของหล่อน ปากขยับ ในใจมีความรู้สึกผิด

เขานึกว่ามาทัน คิดไม่ถึงว่าจะสายเกินไป……

เพื่อนมองเห็นเลือดที่ไหล่ขวาของมู่เฉินหย่วนก็อยากจะพันแผลให้แต่มู่เฉินหย่วนส่ายหัวห้ามไว้ คุกเข่าลงข้างถังซิน จับไหล่หล่อนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น

ถังซินร้องอยู่นาน เงยหน้าขึ้นมองมู่เฉินหย่วนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า“เขาตายแล้ว เขาอยากให้ฉันเอาเถ้ากระดูกของเขาฝังไว้ในสวน ปลูกดอกไม้ที่ฉันชอบ”

“โอเค”มู่เฉินหย่วนเอาเสื้อมาห่มให้หล่อน สะบัดเกล็ดหิมะที่หัวให้“เรากลับกัน”

--

ถังซินคลอดลูกเสร็จก็เคลื่อนไหวค่อนข้างหนักและยังโศกเศร้าทำให้แผลฉีกขาด เลยต้องเข้าโรงพยาบาลที่เมืองปาถางและมีเย่นจิ่งเหนียนกับเพื่อนดูแล

ลูกที่โดนจี้เจียจื้อแย่งไป มีแค่รอยช้ำบริเวณต้นคอ ส่วนอื่นในร่างกายก็ดีมาก เย่นจิ่งเหนียนดูแลเป็นพิเศษถึงหนึ่งอาทิตย์แล้วก็ส่งให้พี่เลี้ยงดูแล

มู่เฉินหย่วนให้คนเผาร่างของหลินเฉิงจี๋ที่เมืองปาถางอยู่กับถังซิน

สองสามวันแรกถังซินยังดี ดูปกติดี แต่พอฝันร้ายแล้วตื่นมาก็ไม่พูดสักคำ ไม่พูดไม่จา เหมือนว่าใช้ชีวิตอยู่ในโลกตัวเอง

เย่นจิ่งเหนียนกังวลว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าเลยให้มู่เฉินหย่วนคอยจับตาดู ดูสถานการณ์แล้วให้ถังซินใช้ยา

เห็นถังซินแบบนี้มู่เฉินหย่วนก็กังวลมากกว่าใคร เขาให้พี่เลี้ยงอุ้มลูกมา อยู่กับลูกเป็นเพื่อนถังซินหลายครั้ง พาหล่อนออกไปซื้อเสื้อผ้าเด็กอ่อน

พอสภาพถังซินดีขึ้นหน่อยมู่เฉินหย่วนก็พาหล่อนกลับเมืองหนานเฉิง

กวนชิงเฟิงกับจู่ซือซืออยู่ข้างๆถังซิน แม้แต่กวนหลิงเอ๋อที่อยู่ต่างประเทศก็กลับมา คุณแม่ถังก็ยิ่งสงสารหล่อนทำอาหารเองให้หล่อนทุกวัน

คุณแม่ถังป้อนซุปถังซิน พูดเสียงอ่อนโยน“ยินยิน ต้องกินสักหน่อย ผอมจนแม่ปวดใจแล้ว”

ถังซินส่ายหัวยื่นมือไปกอดคุณแม่ถัง

“แม่ เขาตายแล้ว”ถังซินพูดสะอึกสะอื้น“หนูเป็นหนี้เขาตั้งเยอะ หนูยังไม่ได้ตอบแทน……”