รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 597

บทที่597 ก็เหมือนกับติดตามคุณชาย

พอพี่เลี้ยงอุ้มลูกไป ทั้งสองก็เดินไปตรงมุม จงเซิงยื่นเอกสารให้ถังซิน“วันนี้ที่ผมมานอกจากของขวัญของเด็กๆแล้วก็ต้องเอาสิ่งนี้ให้คุณถังด้วย”

ถังซินรับเอกสารดึงด้ายออก หยิบกระดาษสองสามแผ่นออกมาจากด้านใน มองแล้วก็นิ่งไป

จงเซิงพูด“ตอนนั้นคุณชายติดอยู่ในประเทศYตอนที่รอทำวีซ่าใหม่คุณท่านมาหาเขาบอกว่าเซ็นพินัยกรรมไว้หมดแล้ว ปูทางให้เขาไว้แล้ว”

“หลังจากที่คุณชายพาคุณย้ายไปที่ปารีสก็โทรหาผมว่าให้ผมไปหา เขาเอาพินัยกรรมที่เขียนดีแล้วให้ผมมา ให้ผมรอเขาตายแล้วค่อยเอานี่ให้คุณ ทนายความก็มีอีกชุด”

มือถังซินสั่นไม่พูดอะไร

“คุณถัง คุณชายใหญ่ไซเลส์ก็ตายแล้ว ถ้าอเล็กซ์เลียร์ตกไปอยู่ในมือของคนอื่นไม่ถึงครึ่งเดือนก็จะถูกทำลาย อเล็กซ์เลียร์ก็เป็นของขวัญที่คุณชายมอบให้คุณครับ”

นิ่งไปนานถังซินถึงเก็บความเจ็บปวดไว้แล้วเก็บเอกสารดีๆ“ของของเขาฉันจะรักษาไว้อย่างดี ต่อไปคุณจะไปอยู่ไหนเหรอ？”

“ผมคือคนของคุณชาย เขาตายแล้ว ผมไปไหนได้ก็ไปที่นั่น”

“งั้นก็อยู่นี่สิ”ถังซินยิ้มแล้วมองลูกที่มีพี่เลี้ยงเอาใจอยู่“ฉันให้เจ้านายตัวน้อยกับนายกับจงอี้ ตอนนี้ต้องรอหน่อย รอหล่อนโต นายเต็มใจไหม？”

ปากจงเซิงขยับ สีหน้ามีรอยยิ้ม“หล่อนก็นามสกุลหลิน ติดตามหล่อนผมเต็มใจอยู่แล้ว”

ก็เหมือนกับติดตามคุณชาย

พอจัดงานเลี้ยงครบเดือนของเด็กๆ ถังซินก็ไม่มีเวลาพักต้องตามจงเซิงไปที่ประเทศYเลย

หล่อนกับหลินเฉิงจี๋ไม่ได้แต่งงาน คนอื่นในอเล็กซ์เลียร์พอรู้เรื่องพินัยกรรมต่างก็ไม่ยินดี แม้แต่วุ้นส่วนของบริษัทยังไม่พอใจ จนอยากซื้อหุ้นอเล็กซ์เลียร์ในมือหล่อน

ไม่มีหลินเฉิงจี๋ จี้เจียจื้อ ถังซินก็เล่นสงครามกับคนอื่นในอเล็กซ์เลียร์มาสองเดือนแล้ว มู่เฉินหย่วนจะมาก็โดนถังซินห้ามไว้ เขาเลยให้กวนชิงเฟิงไป

หลังจากถังซินผ่านประสบการณ์แอบฆ่ามาหลายสิบที ตอนเช้าวันที่หกสิบแปด ในที่สุดก็สามารถข่มขู่ให้คนอื่นในอเล็กซ์เลียร์เซ็นเห็นด้วยได้และรับพินัยกรรมของหลินเฉิงจี๋ได้อย่างราบรื่น ได้อเล็กซ์เลียร์มา

พอถังซฺนจัดแจงเสร็จก็ให้จงเซิงอยู่ที่อเล็กซ์เลียร์กรุ๊ปและพากวนชิงเฟิงกลับ

มู่เฉินหย่วนไปรับที่สนามบิน

พอออกมาจากสนามบิน ถังซินที่อยู่ไหลๆก็มองเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างรถ

สวมเสื้อนอกสีดำบางๆ ตัวสูง ท่าทางดูดี สวมแว่นกันแดดยังทำให้ผู้หญิงที่เดินผ่านหันมามอง

ถังซินรีบเดินไปดอกเขา เอาผ้าพันคอพันรอบคอเขาพูดอย่างไม่พอใจ“ลูกนายก็ไม่ต้องคลอด สิบกว่าปีนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไปที่ไหนก็ดึงดูดผู้คน！”

มู่เฉินหย่วนไม่ยิ้ม ก้มลงจูบหล่อน มองเห็นหน้าอิดโรยของหล่อนก็สงสาร“ลำบากแล้ว”

“ถ้าคุณสงสารฉันจริงก็ขอร้องพระเจ้าให้ฉันแก่ช้าลงสิ”ถังซินเข้าไปในรถที่เขาเปิดประตูปากก็พูดไปด้วยว่า“หน้าเหมือนลูกสาวดีที่สุด”

พอมู่เฉินหย่วนเข้ามาก็จับหน้าหล่อน“ไม่กลัวว่าลูกสาวสองคนของคุณได้ยินจะไม่พอใจเหรอ？”

“ฉันเป็นพี่สาวพวกเขาได้ ฉันก็ดีใจไม่ทันแล้ว！”ถังซินสะบัดส้นสูงแล้วเอาขาวางไว้ที่ตัวเขา“เพื่อความสง่างามสองเดือนนี้ใส่แต่ส้นสูง รู้สึกปวดเอวเลย นวดให้ฉันหน่อยสิ”

“โอเค”มู่เฉินหย่วนนวดขาให้หล่อนพร้อมกับให้กวนชิงเฟิงขับช้าๆ

กวนชิงเฟิงมองถังซินจากกระจกมองหลังแล้วพูด：“หล่อนเสแสร้งอยู่ พี่เขยมองไม่ออกเหรอ？พี่ไม่เคยเห็นตอนหล่อนทะเลาะกับคนที่บริษัทเหรอ สวมส้นสูงวิ่งไปอย่างไวไม่เจ็บขาสักนิด”

ถังซินปาหมอนใส่กวนชิงเฟิงเต็มไปด้วยความโกรธ“ฉันอ้อนสามีฉัน นายเดือดร้อนหรือไง？นายไปถามจิ่งเหนียนว่ายาออกมายังฉันว่านายแบบนี้น่ะน่ารำคาญจริง！”

กวนชิงเฟิงปิดปากเงียบๆไม่พูด

ระหว่างทางที่กลับ ถังซินถามว่าลูกเป็นไงบ้าง ไปทำงานสองเดือน พอกลับไปพวกเขาจะจำหล่อนได้ไหมนะ