รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 71

บทที่71 ใกล้จะค้ำไว้ไม่ได้แล้ว

ข้างกายมีผู้หญิงที่ก่อความวุ่นวายอยู่ตรงนี้ ช่างโชคร้ายเสียจริง

“นี่! สีหน้าท่าทางแบบนี้หมายความว่ายังไง” เมื่อจู่ซือซือเห็นถังซินเบะปากโดยมีลักษณะท่าทางล้อเลียน เธอจึงโมโหแล้วพูดขึ้นว่า “เธอด่าฉันอยู่ในใจใช่มั้ย”

“ใช่มั้ย”

“ไม่ใช่”

“ฉันไม่เชื่อ เธอต้องด่าฉันแน่ๆ!” จู่ซือซือกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ฝ่ามือกำลังจะตบไปที่บนใบหน้าของถังซิน

แววตาของถังซินหวาดกลัว

ตอนนี้เธอถูกมัดไว้คงไม่สามารถที่จะหลบฝ่ามือนั้นได้

แต่เมื่อฝ่ามือกำลังจะตบลงบนใบหน้านั้น จู่ซือซือก็หยุดชะงักลงแล้วมองไปที่กลางฝ่ามือ จากนั้นจึงพูดกระซิบขึ้นว่า “ไม่ได้ ถ้าตบลงบนหน้าเธอ มือฉันก็จะเจ็บ ถ้าหากว่าพี่เฉินถามขึ้นมาจะทำยังไง?”

ถังซินรู้สึกโล่งอกในใจ เพราะว่าจู่ซือซือกลัวมู่เฉินหย่วน มากที่สุดตนเองก็แค่ถูกมัดไว้จนถึงมืดก็เท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ซือซือจะชักมือกลับแล้วหันหลังเดินออกไป

เมื่อกลับมา ในมือเธอก็ถือกล่องใบเล็กๆมาหนึ่งกล่องและด้านหลังยังมีผู้ชายสี่คนตามมาด้วย

รูปร่างกำยำสูงใหญ่ แววตาดุร้าย

ถังซินสามารถมองเห็นสิ่งของที่อยู่ในมือของจู่ซินซินอย่างเลือนราง คลับคล้ายว่าจะเป็นหลอดของเข็มฉีดยาที่ยังไม่ได้ใช้และขวดเล็กๆ เมื่อมองไปที่ผู้ชายเหล่านั้นอีกครั้ง เธอสามารถรู้ได้เลยว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

“คุณจู่ ถ้าฉันทำให้คุณไม่พอใจอะไรตรงไหน ฉันขอโทษ และฉันกับประธานมู่เราไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยจริงๆ” ถังซินพูดอย่างใจเย็น “ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า”

“ ทำไม กลัวแล้วหรอ?” จู่ซินซินมองไปที่สีหน้าหวาดกลัวของถังซิน เมื่อรู้ว่าเธอถูกทำให้กลัวเพราะของที่อยู่ในมือ จู่ซินซินยิ่งลำพองใจ จึงเขยิบเข้าไปข้างๆถังซิน

“ฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอหรอก แค่ถ่ายรูปไม่กี่ใบก็เท่านั้น” จู่ซินซินพูดขึ้น “ แบบนี้เมื่อถึงเวลาที่เธอถูกพี่เฉินไล่ออกจากบริษัทมู่ซื่อก็ไม่กล้าที่จะกลับมาแล้ว”

เจ้าหญิงน้อยที่ดูหยิ่งยโส จิตใจของเธอช่างโหดเหี้ยมและดุร้าย

“คุณหนูจู่ คุณคิดดีแล้วหรอ” ในเวลานี้ถังซินยังคงไม่ลุกลี้ลุกลนอะไร “ไม่แน่ว่าเรื่องที่คุณมาทีนี่ ประธานมู่อาจจะรู้แล้วก็ได้ ถ้าประธานมู่รู้ว่าคุณซื้อของประเภทนี้มา เขาคงจะโกรธ”

“คำก็ประธานมู่ สองคำก็ประธานมู่ เป็นเสียงที่น่ารำคาญที่สุดเลย” จู่ซือซือหมดความอดทนจึงให้ผู้ชายพวกนั้นขึ้นมาจับถังซินกดไว้และฉีกถุงหลอดฉีดยาออก

ไม่นาน หลอดเข็มฉีดยาก็แทงเข้าไปในผิวหนังของถังซิน

ถังซินกำลังถูกผู้ชายเหล่านั้นจับกดไว้จึงไม่สามารถขยับตัวได้

“ช่างเถอะ ครึ่งเดียวก็พอแล้ว” หลังจากที่ฉีดเข็มฉีดยาไปได้ครึ่งหลอด จู่ซือซือก็ยกออกมา

ได้ยินมาว่าของสิ่งนี้มีฤทธิ์รุนแรงมาก เธอไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายไปมาก

ผิวหน้าของถังซินค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง ทั้งตัวอ่อนยวบไม่มีแรง จู่ซือซือที่มองดูอยู่ก็ตื่นเต้นดีใจแล้วบอกให้ผู้ชายเหล่านั้นเอาตัวถังซินทิ้งไปที่เตียง จากนั้นก็เปิดหน้ากล้องโทรศัพท์ด้วยตนเอง

“คุณจู่ ฉันรู้ความลับอย่างหนึ่งของประธานมู่” ถังซินที่อยู่บนเตียงได้พูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง “ถ้าฉันบอกคุณ คุณช่วยลงโทษให้เบาลงหน่อยได้มั้ย?

“ฉันว่าเธอกำลังโกหกฉันอยู่ ใช่มั้ย?” จู่ซือซือเบะปากอย่างดูถูก

เธอใกล้ชิดสนิทสนมกับพี่เฉินทุกวัน มีเรื่องอะไรที่เธอจะไม่รู้อีก?

“จริงๆนะ ถ้าฉันพูดโกหกขอให้ฉันโดนฟ้าผ่า” ถังซินพูดขึ้น “คุณเข้ามาใกล้ๆสิ ฉันจะบอกคุณ”

เมื่อจู่ซือซือเห็นว่าถังซินไม่ได้มีท่าทีที่จะพูดโกหกจึงเดินเข้าไปอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ความลับอะไร?”

ถังซินมองไปที่ข้างหลังของเธอ แล้วพูดอย่างกระดากอายเล็กน้อย “มันยากที่จะพูดออกมา คุณให้พวกเขาออกไปก่อน ไม่อย่างนั้นฉันลำบากใจที่จะพูด”

จู่ซือซือคิดว่าคำพูดที่ถังซินบอกว่า มันยากที่จะพูดออกมา จะหมายถึงเรื่องแบบนั้นจึงกัดฟันด้วยความโมโห จากนั้นจึงโบกมือให้ผู้ชายพวกนั้นออกไปแล้วจ้องมองไปที่ถังซิน “ฉันกลับอยากจะฟังแล้วว่า อะไรคือสิ่งที่เธอยากที่จะพูดออกมา”

เพราะยาที่โดนฉีดได้อยู่ภายในร่างกายทำให้ใบหน้าของถังซินยิ่งแดงมากขึ้น เธอแทบจะค้ำไว้ไม่ไหวแล้ว