รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 76

บทที่76 มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย

มู่เฉินหย่วนหยิบยาออกมาจากกล่องสีใสหนึ่งเม็ด และบิดเปิดฝาน้ำแร่หนึ่งขวด จากนั้นก็เดินไปที่ข้างเตียง

บนเตียงอันอ่อนนุ่ม ใบหน้าของถังซินไม่แดงมากเหมือนกับก่อนหน้านี้ เธอกลับมาเป็นปกติแล้ว และการหายใจก็นิ่งๆมากยิ่งขึ้น

มู่เฉินหย่วนคุกเข่าลงบนเตียง ก้มตัวเข้าไปใกล้ถังซิน

เขาไม่ใช่เป็นคนที่ไม่มีความต้องการหรือความปรารถนา แต่ว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับในส่วนของการพัฒนาบริษัทมู่ซื่อที่นิวยอร์ก ใจของเขาจึงอยู่ที่งานทั้งหมด เกี่ยวกับเรื่องเข้าหาผู้หญิงทั้งหลายนั้นแทบจะทำเป็นไม่รับรู้เลย

หลังจากกลับประเทศมาทำธุระ จึงได้พบกับผู้หญิงคนนี้ที่ร้านเหล้า และความรู้สึกที่กดลึกอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจก็ถูกปลุกขึ้น ทุกครั้งที่ได้อยู่กับเธอ ในใจก็ผันแปรขึ้นมา

ชั่วพริบตาเดียว มู่เฉินหย่วนก็เกิดความคิดที่ไม่อยากเอายาให้เธอกินขึ้นมากะทันหัน อยากให้เธอสามารถจดจำช่วงเวลาในค่ำคืนนี้ได้

แต่ว่าความคิดนั่นได้อยู่ในหัวของเขาเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆไม่ถึงสองนาที

มู่เฉินหย่วนใช้นิ้วแยกเปิดปากของถังซินออกเพื่อที่จะยัดยาเข้าไป หญิงสาวที่อยู่ระหว่างการนอนหลับฝันกลับได้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและปัดมือเขาออก ทำเสียงบ่นพึมพำและยกหัวออกไป

ความระมัดระวังตัวของเธอยังมีอยู่มาก

มู่เฉินหย่วนยิ้มเบาๆ และนำเอายาเม็ดและน้ำอุ่มรวมกันเข้าไปในปากของตน และบีบไปที่คางของถังซิน ฉวยโอกาสตอนที่เธออ้าปากนั้นเอายาใส่ผ่านเข้าไป

ถังซินจึงจำเป็นที่จะต้องกลืนเข้าไป และเปล่งเสียงอู้อี้ออกมา

หลังจากผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ถังซินถึงจะตื่นขึ้นมา

และเมื่อหลังจากที่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองนั้นกำลังสวมชุดนอนและอยู่ในห้องนอนของมู่เฉินหย่วน ใบหน้าของเธอจึงเต็มไปด้วยความมึนงง ไม่ใช่ว่าฉันเปลี่ยนซื้อผ้าแล้วกำลังออกไปข้างนอกหรอ? ทำไม?

เธอจำได้ว่าหลังจากที่ตื่นนอนก็ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและกำลังจะไปหาน้องมู่เพื่อถามเรื่องราวกิจธุระ ทำไมถึงได้มาอยู่บนเตียงอีก?

หรือก่อนหน้านี้ตนเองละเมอ?

ก็ไม่ใช่นะ หลังจากที่เมื่อคืนวานไปว่ายน้ำ เธอจำได้แม่นยำว่าได้กลับห้องของตนเอง แต่ที่นี่คือห้องของน้องมู่

ถังซินเหมือนกับคิดอะไรออก รีบดึงแขนเสื้อชุดนอนขึ้นและดูที่แขนอันเรียบเนียน แต่ไม่พบอะไรแม้แต่นิดเดียว ร่างกายของเธอนั้นสบายดี ไม่มีความรู้สึกผิดปกติใดๆ

ถังซินทอดถอนหายใจออกหนึ่งที

ไม่แปลกที่เธอจะตรวจดูแบบนี้ เพราะว่าเมื่อคืนเธอมั่นใจจริงๆว่าเธอได้กลับห้องของตนเอง ก่อนนอนได้กินไวน์องุ่นไปครึ่งแก้ว โชคดีที่ไม่ได้เมาและมาหาน้องมู่และทำเรื่องที่น่าอับอาย

และในตอนนี้ก็ได้มีคนเคาะประตูห้องนอน เคาะด้วยเสียงที่เบามาก “คุณถัง คุณตื่นหรือยัง?”

“ตื่นแล้ว!” ถังซินได้ยินว่าเป็นเสียงของผู้ช่วยจางจึงรีบตอบกลับ พบว่าบนโซฟาได้มีเสื้อผ้าผู้หญิงวางไว้ จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่ห้องน้ำล้างหน้าบ้วนปากอย่างเร็วไว

ผู้ช่วยจางยังยืนรอให้เธอมาประเปิดประตูห้องอยู่ตรงนั้น

นอกจากเขา ในห้องรับแขกยังมีมู่เฉินหย่วนอยู่ เขากำลังยืนอยู่ที่นอกหน้าต่างเหมือนกับกำลังคุยโทรศัพท์ ภาพที่เห็นจากด้านหลังนั้นหล่องดงามเปล่งประกาย สายตาของถังซินมองไปที่บั้นท้ายของเขา จากนั้นใจเธอจึงเต้นรัวขึ้นมา

ว้าว ลุงบั้นท้ายงอนมาก

คุณถัง คุณกำลังดูอะไรอยู่ ผู้ช่วยจางเห็นเข้าจึงตั้งใจถามขึ้นมา

“เฮอเฮอ ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ” ถังซินรีบละลายออกมา ใบหูแดงก่ำ “ผู้ช่วยจาง ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนฉันได้อยู่ที่ห้องนอนของตนเอง ทำไมถึง?”

ผู้ช่วยจางจับไปที่แว่นตาและพูดขึ้นว่า “คุณถังลืมไปแล้วหรือ? หลังจากที่คุณชายหยางซิวส่งข้อความมาหาคุณ ประธานมู่คิดว่าไม่เหมาะสม จึงให้คุณมาอยู่ที่นี่ ผมเป็นคนไปเชิญคุณถังมาเอง”

“ใช่ ใช่มั้ย” ถังซินลังเลใจเล็กน้อย

แต่เธอจำได้ว่าหลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เธอก็ยกเก้าอี้สองตัวไปให้คนเฝ้าประตูที่ชื่อเฉินคางข้างนอกและเอาขนมให้กิน จากนั้นก็กลับมานอน

“ใช่แน่นอนครับ คุณถังน่าจะลืมสิ่งที่ผมทำ?” ผู้ช่วยจางแสดงออกได้อย่างสมบูรณ์แบบ “โรงแรมเอาอาหารเช้ามาให้ คุณถังทานอาหารเช้าก่อนเถอะครับ”