รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 77

บทที่ 77 ที่รักอันเป็นแก้วตาดวงใจ

ทันใดนั้น ประตูห้องก็ได้ถูกเคาะส่งเสียงดังออกมา ทำให้ถังซินตกใจมาก คิดในใจว่าคนข้างหน้าคงไม่ปกติ มีกริ่งประตูให้กดแต่กลับไม่กด

จู่ซือซือที่สวมชุดกระโปรงพู่ระย้าสีแดงทั้งตัวได้พุ่งเข้ามาอย่างเดือดดาล ถังซินคิดว่าถ้าเป็นคนอื่นเคาะคงผิดปกติแน่ๆ แต่ถ้าเป็นจู่ซือซือเธอสามารถเข้าใจได้

ก่อนหน้านี้ที่จู่ซือซือไปที่คฤหาสน์ของมู่เฉินหย่วนก็ไม่กดกริ่งประตูเหมือนเช่นตอนนี้ พยายามที่จะเคาะประตู

เจ้าหญิงน้อยช่างตามใจตนเองจริงๆ!

“พี่เฉิน ทำไมพี่ถึงให้ฉันไปศึกษาเพิ่มที่ประเทศM?” จู่ซือซือพูดโดยไม่สนใจใครใดๆ เมื่อเข้ามาก็ลงไปนั่งที่ตักของมู่เฉินหย่วน และพูดด้วยความน้อยใจเป็นอย่างมาก “ฉันไม่อยากไป”

เธอมาที่ประเทศตุรกีด้วยความโกรธและเพื่อที่อยากจะสั่งสอนถังซิน ใครจะไปรู้ว่าจะถูกถังซินเอาคืน เมื่อออกแรงเอาเชือกที่มัดอยู่ในมือออก ก็มีชายคนหนึ่งพุ่งเข้ามาทำให้เธอหมดสติลง

จู่ซือซือกลับมามีสติอีกครั้งก็คือเช้าของวันนี้ เธอนอนอยู่ที่ห้องของหมาป่า หมาป่าบอกเธอว่าป้อนยาให้เธอกินและตอนนี้ร่างกายเธอไม่เป็นอะไรแล้ว ทานอาหารเช้าเสร็จก็ต้องเดินทางออกไปขึ้นเครื่องบิน

มู่เฉินหย่วนออกคำสั่งส่งเธอไปศึกษาที่ประเทศMครึ่งปี

“ไม่ไปก็ต้องไป” มู่เฉินหย่วนไม่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น น้ำเสียงยิ่งเย็นชามากขึ้น “ภาพยนตร์และละครโทรทัศน์ที่อยู่ในความรับผิดชอบของเธอ ฉันให้คนปลดออกแล้ว รอให้เธอกลับมาฉันจะให้นายหน้าใหม่กับเธออีกครั้ง”

“พี่เฉิน พี่กำลังแกล้งคนอื่นอยู่นะ!” จู่ซือซือเอะอะโวยวาย พี่แค่เห็นว่าฉันขัดหูขัดตาจึงอยากที่จะส่งตัวฉันไปไกลไกล

“ถ้ายังวุ่นวายอีก ฉันจะเพิ่มระยะเวลาการไปศึกษาต่อ”

“ฮือฮือ พี่เฉินพี่ไม่รักฉันแล้ว” จู่ซือซือดวงตาแดงก่ำ เสียงพูดคล้ายกับจะร้องไห้ “มีใครเขาทำกับที่รักอันเป็นแก้วตาดวงใจแบบนี้”

“ค่อกค่อก” แค่คำว่าที่รักอันเป็นแก้วตาดวงใจ ถังซินแทบจะทนไม่ได้จริงๆ จึงสำลักแซนวิชออกมา ต้องกินน้ำส้มอึกใหญ่ถึงจะกลืนลงไปได้

และเมื่อจู่ซือซือหันหน้ามามองถังซิน จึงพูดขึ้นว่า “นังหมาจิ้งจอกน่ารังเกียจ”

เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอดูน่าสมเพช

“ถูกคุณจู่ด่าว่าเป็นหมาจิ้งจอก ดูแล้วหน้าตาของฉันสะสวยพอใช้ได้เลย” ถังซินไม่โกรธ เธอยิ้มและพูดขึ้นว่า “แก้ไขให้ถูกต้องนิดนึง หมาจิ้งจอก แต่ไม่น่ารังเกียจ”

ฉันจะพูดอะไรมันก็เรื่องของฉัน “เธอมายุ่งอะไรด้วย!”

จู่ซือซือถลึงตาโตด่าเธอ “ฉันบอกแล้วเธอมันร้ายลึก แสร้งทำเป็นใสซื่อ แต่ข้างในนั้นชั่วร้าย หรือเธอไม่ใช่?”

“หุบปากซะ” มู่เฉินหย่วนพูดออกมา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความบังคับกดดัน

จู่ซือซือเบะริมฝีปากอันแดงก่ำ และน้อยใจเป็นอย่างมาก

น้อยใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา

จริงๆต้องโทษผู้หญิงคนนี้ ที่ร้ายกับเธอ ทำร้ายเธอจนเกือบจะกินไม่เลือก แล้วยังต้องถูกส่งไปศึกษาต่ออีก

“พี่เฉิน ฉันไม่อยากไปศึกษาต่อ” จู่ซือซืออัดอั้นอยู่ซักครู่จึงกล้าที่จะพูดออกมา “พี่เฉิน พี่จะเปลี่ยนผู้ช่วยนายหน้าหรืออะไรก็ได้หมด ยังไงฉันก็ไม่ไปศึกษาต่อ”

มู่เฉินหย่วนไม่สนใจเธอ เขาเพียงแค่ตะโกนออกมาว่า “ผู้ช่วยจาง”

“ครับ ประธานมู่”

ไม่เฉพาะแต่จู่ซือซือที่กลัดกลุ้มใจแต่ถังซินก็เป็นเหมือนกัน มู่เฉินหย่วนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ผู้ช่วยจางก็รับรู้และเข้าใจคำพูดของมู่เฉินหย่วนได้ด้วยตนเอง

หลังจากนั้นไม่นาน ถังซินก็เห็นผู้ช่วยจางได้ปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง ในมือถือไม้บรรทัดโปร่งใสหนึ่งอัน ซึ่งมีขนาดยาวมาก จู่ซือซือที่นั่งอยู่บนตักมู่เฉินหย่วนเมื่อเห็นไม้บรรทัดอันนี้ใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอก็ซีดลง

“พี่เฉิน ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรแอบมาที่นี่ แต่ฉันคิดถึงพี่มากนะและก็ไม่ได้ทำให้เสียเวลาทำงาน” จู่ซือซือพยายามออดอ้อน “ฉันกลับไปจะเขียนหนังสือประเมินข้อบกพร่องของตนเองสิบฉบับ ไม่ไม่ ห้าสิบฉบับ!”

มู่เฉินหย่วนยกตัวเธอลงจากบนตัก สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

“กฏเกณฑ์เดิม”

“ฮือฮือ พี่เฉิน ขายขี้หน้ามาก ไม่ต้องแล้ว” จู่ซือซือก้มหัวต่ำลง มือชี้ไปทางถังซิน “เป็นเพราะผู้หญิงคนแกล้งฉันชัดๆ…ฉัน”

เมื่อเห็นแววตาของมู่เฉินหย่วนเย็นชาและเคร่งขรึมอย่างเต็มที่ เธอจึงเบะปาก แล้วเดินไปที่ผู้ช่วยจาง